Ik ben een kamper in hart en nieren. En daar ben ik trots op! En nee, dan heb ik het niet over schoolreisjes die 'kamp' worden genoemd, maar over échte kampen. Zoals die in Hoeve La Marotte, waar ik in de herfstvakantie voor de achtste keer was. Elk jaar ga ik minstens een keer op kamp. En dan mag ik weer even genieten van het kind-zijn.

Als klein kind werd ik in het kampleven ingewijd door mijn nicht. Al mijn neefjes en nichtjes gingen op kamp. En volgens hen was het was zóó leuk, ik moest er echt een keer heen! Zo gezegd, zo gedaan. Om niet verbannen te worden uit de familie was het mijn plicht minstens een kijkje te gaan nemen op het kamp.

Na de eerste dag was ik al verliefd, het liefst wilde ik er nooit meer weg. Het is ook zo gezellig. De boerderij met zijn grote open haard, waar we met zijn allen in de koude herfstvakantie voor zitten. De pony's die lief grazend in de wei rondlopen. En dan met allemaal leuke mensen - afgezonderd van de rest van de wereld - op een boerderij in fucking IJhorst verblijven. Je móét elkaar wel aardig vinden.

Spoken

's Avonds gaan we met zestig kinderen in een overvolle huifkar naar het bos. Vijftien lagen aan, want het is toch best koud in de herfst. Door de leiders en de kinderen van het kamp wordt er een fantastisch verhaal in elkaar gezet met spannende figuren, elfjes en trollen. Dat verhaal wordt later in de week verteld, waarbij de grootste verkleedkist die er bestaat niet mag ontbreken. Dit prachtige theaterspel dat 'spoken' genoemd word is voor mij hét hoogtepunt van het kamp. 

Kinderen van zeven tot zeventien huppelen allemaal door het bos, doen spelletjes en hebben de tijd van hun leven. Paardrijden mag, hoeft niet. Spelletjes spelen mag, hoeft niet. Niets is verplicht. Behalve plezier hebben, en dat komt eigenlijk altijd wel goed. De kleintjes ploffen na een lange dag met een grijns op hun schattige, vieze smoeltjes met laarzen en al aan in hun bed. Wat is het kampleven toch fantastisch. We willen nooit meer terug naar huis.

Stiekem nog een kind

Hoewel dit al mijn achtste kamp was, gaat het me nog steeds niet vervelen. Met de zeven andere meisjes die samen met mij in 'de veulenschuur' slapen is dit bijna mijn laatste keer als 'kind'. Een aantal van mijn vrienden is al te oud om nog kamper te mogen zijn. Zij zullen volgend jaar dit kampje gaan leiden. Maar ik mag nog even genieten van het kind-zijn. Nog even vrolijk meeblèren met de liedjes, spelletjes spelen en snoepjes eten. En dat zal ik in volle teugen doen, nu het nog kan. Ik voel mijn geluk weer opbloeien als de lieve baas van het kamp mijn naam nog weet en ik weet dat ik wéér een week van La Marotte mag genieten. Als kind.