Ze loopt er misschien wel 13.000 euro door mis, maar vwo-6'er Doris Groen (17) wil koste wat kost op gap-year. Na de zomer pakt ze haar biezen en zoekt ze het avontuur op in Australië.

Ondanks dat ze, als ze terugkomt, dan waarschijnlijk geen recht meer heeft op studiefinanciering. Haar klasgenoten krijgen vanaf september maandelijks 'gratis' honderden euro's op hun rekening gestort, maar als de politiek de stufi schrapt kunnen studenten die pas in 2014 beginnen al dat geld op hun buik schrijven.

Zo wordt het wel een heel duur reisje zonder ook maar een voet buiten de deur te hebben gezet. Toch gaat ze.

Ouders achter het plan

Het begon een aantal jaar geleden na geweldige verhalen over de Australische natuur, mooie afbeeldingen op Google en de bijzondere levensstijl gezien en gehoord te hebben. Hét moment waarop Doris besloot dat ze na haar eindexamen niet gelijk het studentenleven wilde opzoeken. "Mijn ouders stonden meteen achter het plan. Ze hebben vroeger zelf ook veel gereisd en vinden dat ik de kans om het zelf te doen, niet aan mijn neus voorbij moet laten gaan."

In tegenstelling tot veel anderen spreken de Verenigde Staten Doris totaal niet aan: het is juist de Australische cultuur waar ze vrolijk van wordt. Ze wil proeven hoe het is om Australiër te zijn.

 "Ik denk dat een jaar reizen me zoveel nieuws kan brengen. Ik heb afgelopen zomer al twee weken een taalcursus Engels gevolgd in Engeland en ben daar al wat zelfstandiger door geworden, maar juist door een jaar lang helemaal alleen te reizen, moet ik zelf dingen leren uitzoeken. Alles zal van mezelf afhangen," zegt Doris.

Zelf betaald

Ook denkt ze dat zo'n gap-year haar de meerwaarde van het geld leert inzien, maar volgens mij hoeft dat helemaal niet meer. Doris betaalt haar tussenjaar namelijk helemaal(!) zelf. "Over een week ga ik weer aan de slag in een ijssalon en ik ben nog hard op zoek naar een baantje voor de zomer. Ik ga niet met mijn ouders op vakantie dit jaar, zodat ik in oktober hopelijk in het vliegtuig kan stappen."

Klinkt allemaal mooi, maar is dat reizen het verliezen van al die studiefinanciering eigenlijk wel waard? Die duizenden euro's?! Doris vindt van wel.  "Als ik er niet een tijdje tussenuit ga, heb ik daar de rest van mijn leven spijt van."

Denken over studiekeuze

Bovendien weet ze nog helemaal niet wat ze zou willen studeren. En een verkeerde keuze maken, kost ook een hoop geld en tijd. "Het is dus eigenlijk de perfecte combi: zo kan ik doen wat ik al heel lang wil doen en tegelijkertijd nadenken over wat ik wil studeren. En als ik zak dan heb ik sowieso geen recht meer op studiefinanciering, dus zo'n verschil is het niet."

Eenmaal in Australië wil Doris geen reis- of leefschema hebben waar ze zich de volgende zeven maanden aan moet houden. Wel is ze van plan de eerste weken via een reisorganisatie te 'wennen' aan Australië. Zo'n organisatie zal zorgen dat Doris het juiste visum en verzekering heeft, waarna ze haar eigen weg zal gaan.

Stufi-twijfel bij vriendin

Doris: "Ik wil niet een jaar naar high school, maar werken en met het verdiende geld doorreizen naar een andere plek in Australië. Ik ken via-via wat mensen die in Australië wonen en hoop dat zij een plekje voor me hebben. Ik heb al veel coole verhalen gehoord van mensen die bijvoorbeeld op een aardbeienboerderij hebben gewerkt."

En zeven maanden in haar uppie zijn vindt Doris niet erg, maar de kans dat ze samen met een vriendin het Australische leven gaat meemaken is ook aanwezig. "Misschien ga ik alsnog samen met een vriendin, maar ze is erg geschrokken door het idee dat ze dan waarschijnlijk geen studiefinanciering meer zal krijgen. Begrijpelijk." Het weerhoudt Doris er echter niet van om haar droom te verwezenlijken.

De regering beslist dit voorjaar of de studiefinanciering vanaf 2014 definitief een sociaal leenstelsel wordt. Meer over de consequenties daarvan vind je hier.