Beste schooldirecteur,

Waarschijnlijk kent u mij wel. Ik ben dat blonde meisje met die krullen, dat elke pauze tegenover de lerarenkamer zit.

Zo niet, dan kent u me misschien wel van de schoolkrant. Oh, wacht, die is er niet meer. Ik zit ook in de organisatie van de kerstlunch trouwens. Maar daar is geen interesse meer in. Laatste poging: het jaarboek? Shit, dat heeft ook geen toekomst meer.

We beginnen even opnieuw.

Beste meneer de schooldirecteur, mijn naam is Merel. Ik weet niet of u mij kent. Ik ken u wel. U bent namelijk de directeur van onze school. De plek waar ik het, geloof het of niet, aardig naar mijn zin heb. Een plek waarbij ik me betrokken voel.

Weet u wat ik nou zo jammer vind, meneer de schooldirecteur? Dat me die betrokkenheid zo moeilijk gemaakt wordt. Ik weet nog goed dat de school begin dit jaar een nieuwe slogan kreeg: Beleef het Bouwens. Daar heeft u ongetwijfeld erg lang en goed over nagedacht, maar een beetje vreemd is het wel, vindt u niet? Want hoe kan ik het Bouwens nou beleven als alle leerling-initiatieven rigoureus de kop in worden gedrukt?

Waar ik het over heb? Dat lijkt me duidelijk.

Het begon met het jaarboek. Het budget daarvoor werd uit de schoolbegroting gekickt en moet nu in zijn geheel bij elkaar geschraapt worden uit de vrijwillige(!) ouderbijdrage.  En niemand wordt blij van een flinterdun zwart-wit jaarboek met meer reclame erin dan in een Kruidvat-krantje.

Vervolgens moesten leerlingen ineens gaan betalen voor de kerstlunch. De kerstlunch, die niet verplicht moest worden. En scholieren laten betalen voor vrijwillige naschoolse activiteiten, dat werkt altijd! Een idee uit dúizenden, chapeau. En welnee meneer, wij steken graag tijd in het organiseren van een evenement met een opkomst van drie strafcorveeënde leerlingen! Wie niet?! En hé, dat eindexamengala, dat is eigenlijk ook nergens voor nodig, toch? Dat kost alleen maar geld!

Maar het ergste is nog, beste meneer, dat deze school, mijn school, maar toch ook echt uw school, wel ergens geld vandaan kan halen, grof geld zelfs, voor een spiksplinternieuw logo. Ik herhaal, een lógo.

Er is blijkbaar toch ergens een mysterieus potje met het Verboden Woord ontdekt. In tijden van recessie, grappig zeg. In de wandelgangen wordt gefluisterd (en niet alleen door leerlingen), dat dit logo niet uit een potje, maar een hele grote vetpot komt . Zo groot dat het tienduizenden euro’s heeft gekost. Oeps, nu zei ik het toch hardop!

Ik licht u maar even in, omdat u vanuit uw plek daarboven misschien niet alles meekrijgt (die kreet ‘nieuwsgierig naar jou’ komt vast niet van u). Maar de onvrede stijgt bij de leerlingen. Het borrelt al weken. Het nadert het kookpunt.

Vandaag is dat punt bereikt. Vandaag werd ons het laatste restje eigenheid afgenomen. Onze parel, onze eigen autonome schoolkrant, voor en door leerlingen, product van een toegewijde en enthousiaste redactie, is niet meer. Condoleances zijn hier op zijn plaats.

Maar in plaats daarvan ontvingen we een drie regels tellend mailtje met het zoveelste doodvonnis. BAM, zou redacteur Pim zeggen. Meer uitleg zouden we kunnen krijgen tijdens het tweejaarlijkse overleg met de leerlingenraad en directie. Hallo, tweejaarlijks? Dan ben ik al zowat geslaagd!

Vandaag stierf er in mij een betrokken leerling.

Ik heet nog steeds Merel. Nog steeds blond, nog steeds krullen, en nog steeds ben ik zo’n 30 uur per week in datzelfde gebouw als u. Het is er alleen wat killer dan voorheen. En misschien ben ik ook wel wat killer geworden.

En als u erover wilt praten, als u kunt uitleggen waarom alle leerling-initiatieven ineens van tafel worden geveegd: ik zit nog altijd tegenover de lerarenkamer. Ik kijk er naar uit.

Met vriendelijke groet,

Merel van ’t Hooft
V6B

Benieuwd naar de reactie van de directeur? Hij heeft Merel een uitgebreide brief teruggeschreven om opheldering te geven. En die brief is ook een beetje voor jou bedoeld: klikkerdeklik.