Maandagmiddag, twaalf uur. Ik sta in de supermarkt die enkele meters van mijn school is verwijderd. De winkel is uitgestorven, omdat het nog zomervakantie is.

Het hele schooljaar lang kom ik hier vijf dagen per week. Maar dan bezakt met schooltas, al bellend en kletsend, terwijl ik zoek naar de goedkoopste lunch voor mezelf.  Behalve in juli en augustus dus.

Het lijkt alsof de medewerkers me niet herkennen, zo zonder schooltas. Niets aan mij toont immers aan dat ik scholier ben. Toch word ik opeens bij de kassa aangesproken door de caissière. Ik voel me direct betrapt en ze vraagt aan me wanneer de scholen weer beginnen.

Ik kijk haar even aan met een rare blik. A) Hoe wéét ze dat ik scholier ben? B) Waarom vraagt ze dat en C) droom ik? Maar nee, ik droom jammer genoeg niet. Dit is allemaal de bittere realiteit.

"Volgende week, geloof ik, " zeg ik, met pijn in mijn hart denkend aan het rampzalige feit genaamd School. "Nou, wat leuk om jullie weer te zien dan. Tot ziens!" zegt ze enthousiast. Ik groet haar terug.

Terwijl ik de winkel verlaat, realiseer ik me dat deze caissière gewoon de dagelijkse scholierenplaag mist. Ze kan niet wachten tot de rugzakken, de herrie, de zakken chips en liters energydrink weer rond het middaguur haar kassa passeren.

Daarna denk ik aan de ladingen boeken die ik op een of andere dramatische manier nog van school naar huis moet gaan luchttransporteren én kaften. Voor mij is school nog lang niet begonnen. Maar voor de eenzame caissière...hopelijk snel.

Het is zomervakantie! Ook onze redactie gaat van de zon genieten. Nog even. Tot 5 september publiceren we daarom slechts drie artikelen per week, daarna komen we weer op volle kracht terug. En als je ons gaat missen, check dan het beste uit ons archief bij de Klassiekers!