Deze zomer wil ik met vijf vriendinnen - laten we ze voor het gemak Jodie, Maaike, Resi, Rianne en Kim noemen - op vakantie. Een week lang zonnen en feesten. Maar daar zijn de meningen over verdeeld.

Er blijken namelijk een heleboel wensen, struggles en verschillende budgetten waarmee je te maken krijgt voordat je á la Oh Oh Cherso in je eigen kots kunt gaan rollen en zo.

Sterker nog: dankzij deze vriendinnenvakantieplannen bungelt onze vriendschap aan het randje van de afgrond.

De eerste vriendin die ik spreek over een vakantie met deze groep, is Jodie. We zien het al helemaal voor ons: we gaan dansen tot we erbij neervallen, alle shotjes van de bar proeven en bovenal veel zonnen. Maar zo ziet helaas niet iedereen de vakantie voor zich.

Hell to the no

Via Facebook komen we er namelijk achter hoe erg we eigenlijk verschillen van elkaar, wat vakanties betreft. De één wil stenen onderzoeken, de ander naar Noorwegen (oh hell to the no, dat ga ik wel doen als ik veertig ben en een gezin heb), weer een andere vriendin wil vooral surfen.

Maar dat is niet mijn idee van vakantie vieren! Ik wil Barbie'en aan de Costa Brava! Ik wil idyllisch broodjes halen met een van die meiden! Ik wil zon, zee, strand en een kop als een kreeft! Ik wil mannen met palmbladeren die mij een fris briesje toewaaien!

Maar helaas kan dat niet, want Rianne wil halfpension zitten en Resi heeft niets met mannen. Gaan we het ooit eens worden met elkaar?! Gaandeweg belanden mijn vriendinnen en ik in een relatiecrisis.

Hoofdpijn

Jodie wil namelijk minstens vier sterren, Maaike kan niet tegen hitte, Kim heeft chronisch hoofdpijn en kan daardoor niet uitgaan, Rianne wil niet in de bus, Resi wil naar een gaybar en ik wil niet naar Chersonissos.

Superdeluxe met vier sterren is reteduur, ik zie mezelf niet in Oostenrijk zitten en een busreis hoort er gewoon bij. Want dat is wat je doet, als je zeventien of achttien bent. Mijn inbox van Facebook stroomt over. Zoveel wensen, zo weinig opties die over zouden blijven. Weer eens met mijn ouders op vakantie lijkt ineens zo slecht niet meer.

Om toch uit onze dilemma's te komen en in een laatste poging onze vriendschap niet naar het kerkhof te hoeven dragen, organiseer ik een officiële vergadering bij mij thuis. Inclusief voorzitter en notuliste. Het belooft een lange avond te worden.

Gaybar

Maar verbazingwekkend genoeg komt alles goed. Nou ja: hoe later het wordt, des te betere oplossingen we vinden voor onze duivelse dilemma's. Kim gaat gewoon slapen wanneer wij uitgaan (want dat is toch pas tegen half één), het vliegtuig wil iedereen wel in en we vinden bestemmingen (Calella of Tossa de Mar) die niet al te heet zijn.

Het boeken van een vakantie blijkt vooral geven en nemen. Ik heb beloofd dat ik niet al te bezopen zal worden, we zullen naast feesten en zonnen ook gaan sightseeën en ik offer me op om een keer met Resi een gaybar te bezoeken. Natuurlijk is nog lang niet alles opgelost, maar het einde lijkt in zicht. Onze vriendschap heeft de vakantie vooralsnog overleefd.

Oh ja, nu alleen nog een keuze maken tussen Calella en Tossa de Mar. Aaaaargh.