Op een bepaald moment in de puberteit, voor sommigen vroeg, voor anderen laat, komt er een punt waarop je een relatie wil. Overal om je heen schieten relaties als onkruid uit de grond. Ze ontstaan, soms letterlijk, waar je bij staat. Overal om je heen bloeit liefde op, overal zijn koppels. 

Deze situatie omschrijf ik graag als het wanhopig tienersyndroom. Een term die hoewel het een tikkeltje direct lijkt, wél volledig de lading dekt. Hoe weet je dat het raak is? Heel simpel: wanneer je in een week vaker een oogje op een ander meisje hebt, dan dat je van kleren wisselt.

Voor een zelfverzonnen term, is deze toestand een heuse epidemie. Die trouwens niet perse negatief hoeft te zijn. Als verlegen schaaldier dat zich het liefst terugtrekt in zijn eigen schulp dan de bloemetjes buiten zet, is niets zo heerlijk om te zien dan andere verlegen leeftijdsgenoten die zich voorzichtig buiten hun comfort zone wagen en gruwelijk op hun plaat gaan.

Feestjes

De ideale plek om zowel te lachen als te flirten is natuurlijk een feestje. Het is mij vaak zat overkomen; Ik sta op een feestje met wat vrienden te praten, wanneer iemand zich afsplitst van de groep voor een sightseeing tour langs de dames. Dit is waar de show begint. Een voor één gaat hij ze af met telkens hetzelfde riedeltje: eng dichtbij komen, een praatje maken en ongepast lichamelijk contact. Werkt het? Niet bepaald. Houdt dat hem tegen? Zeker niet. Meneer heeft niet door wat er mis gaat en vervolgt vrolijk zijn tocht, telkens met dezelfde afwijzing aan het eind.

Afwijzing

Hoewel het grappig is, heb ik het wel te doen met mijn vriend. Zo vaak afgewezen worden op een avond kan niet leuk zijn. Wanneer ik het hem op de weg terug vraag, haalt hij nuchter zijn schouders op. "Oh nee joh, ik heb nog anderen op mijn lijstje staan". Deze nuchterheid lijkt iedereen te bezielen. Op weer een ander feestje heeft een andere vriend van mij de ballen gevonden een meisje mee uit te vragen. Helaas voor hem wordt hij afgewezen. Wanneer ik naderhand met hem praat over de afwijzing, zegt hij er weinig over en verkondigt het volgende meisje, (door wie hij uiteraard al een keer is afgewezen), te gaan appen.

Nu lijkt het vanzelfsprekend om bij deze eenzaamheid massaal naar rechts te swipen op Tinder of om op feestjes ongemakkelijke gesprekken met het andere geslacht aan te knopen. Ik doe dat vooral niet. Mijn methode: sit back and relax, want een fout die een ander maakt, is er eentje die ik niet hoef te maken.
Toch heb ik ook respect voor de veelfalers. Ze laten het niet bij praatjes en doen het ook echt. Tegen de hopeloze romanticus zou ik daarom zeggen; ga vooral zo door, 3 keer (of een veelvoud daarvan) is scheepsrecht. Oh, en dames? Ik heb het met jullie te doen.