Vorige week vrijdag had ik rijexamen. Na een lesje of 25 mocht ik dan ein-de-luk op. Ik kon niet wachten. Volgens mijn rijinstructeur zou het helemaal goed komen; ik had de laatste lessen laten zien dat ik gewoon goed kon rijden. En dus zat ik 's ochtends al om kwart voor acht in de lesauto, op weg naar het CBR. Na de laatste aanwijzingen van mijn rijinstructeur, werd ik opgeroepen om mijn examen af te leggen.

Ik ontmoette mijn examinator: een vrolijk ogende, lange man van ergens in de veertig. Heel ontspannen zei hij: 'Zo Joost, we gaan eens even een klein half uurtje rijden, kijken of je er wat van kunt.'
En ik had daar zelf ook wel vertrouwen in. Ik startte de auto en had mijn zenuwen goed onder controle. Dit kon niet meer mis gaan.

Na een paar foutloze minuten rijden stuurde hij me ineens naar een plaats in Nijmegen waar ik nog nooit was geweest. Never nooit. Ergens bij Plein 44, midden in het centrum. Ik reed over een smal weggetje, overal bordjes en een grote bus voor me. Kortom, ik zag geen fuck. Meneer hield vrolijk zijn mond, wat betekende dat ik gewoon de weg moest volgen. Dat deed ik dan ook maar, twijfelend. Maar toen. Ineens kwam de auto tot stilstand. De examinator drukte op de rem. Verbaasd keek ik naar hem, 'wat deed ik fout?'. Hij wees naar een éénrichtingsverkeer-bordje, tien meter verder (ik was er dus nog niet doorheen gereden) op dezelfde weg. 'Mag niet hè.'

De grote bus mocht daar blijkbaar wel gewoon doorheen rijden, maar daardoor had ik dat bordje niet gezien en was ik dus fucked. Een ingreep betekent vrijwel altijd dat je gezakt bent, wist ik maar al te goed. Moedeloos reed ik door.

Was ik er een paar minuten geleden nog zó van overtuigd dat ik zou slagen, was ik nu verward met het idee dat ik waarschijnlijk zou zakken.

De rest van de rit ging belachelijk slecht. Mijn rijinstructeur begroette me vrolijk, ervan uitgaande dat ik toch wel geslaagd zou zijn. Ik zei niets terug. We liepen naar boven, waar we van de examinator de uitslag zouden krijgen. Maar ik wist het eigenlijk toch al.

Eenmaal boven zaten we aan een tafeltje en kwam de examinator me nog even uitleggen hoe slecht ik wel niet had gereden. Toen ik er nog iets tegenin probeerde te brengen snauwde hij dat snel af.

Maargoed, het was nog steeds vrijdagochtend, inmiddels een uur of tien. Ik had nog een aantal uren school, en had natuurlijk tegen de halve school gezegd dat ik vandaag rijexamen had. Veel zin had ik dus niet, maar ik besloot toch maar te gaan. Het eerstvolgende uur was een studielesuur Frans, waar ik vanwege mijn armzalige resultaten Frans in moest zitten. Vandaar dus dat ik daar in m'n eentje zat en me dood verveelde. Ik deed mijn agenda: 'Rijexamen!!!', en dan ook nog eens zo'n dertig keer enthousiast omcirkeld.

De rest van dat studie-uur heb ik besteed aan het doorkrassen van die tekst in mijn agenda.