CD-recensie Stereophonics - Just Enough Education To Perform
Door
Mr. Writer
Wie de single Mr. Writer van het nieuwe Stereophonics-album gehoord heeft, zal snappen dat het recenseren van die plaat iets bijzonders is. Immers, zanger Kelly Jones zingt toch echt “I’d like to shoot you all”, een uitspraak die je eerder van een Amerikaanse rapper zou verwachten. Gelukkig legt Jones in interviews uit, dat het alleen om die stukjesschrijvers gaat, die de waarheid compleet verdraaien. Een hele opluchting.
Een logische stap
Mr. Writer is een opvallende single, omdat ‘ie een stuk langzamer is dan de meeste Phonics-singles tot nu toe. Dit blijkt voor de hele CD te gelden: na het rauwe, Amerikaans klinkende openingsnummer schakelt de band een tandje terug in tempo en geluid. Gevolg is dat de akoestische gitaar de overhand heeft, en dat het op Just Enough Education to Perform (J.E.E.P.) op de liedjes zelf aankomt. Een logische stap, na het lekker rockende debuutalbum en het al voor een groot deel ingetogen Performance And Cocktails.
Veilig
De Phonics kiezen in ieder geval voor een veilige weg. Want hoewel er geruchten gingen dat de band veel dingen zou gaan uitproberen, is daar op de plaat niet veel van te merken. De Welshmen blijven namelijk echt een Brits rockbandje met Amerikaanse invloeden. De nummer op J.E.E.P. zijn stuk voor stuk solide, prettig om te horen en vooral goudeerlijk. Een plaat vol mooie liedjes dus, zoals ook verwacht mocht worden. Toch staan er een paar missertjes op deze plaat, waardoor het album niet dat bescheiden meesterwerkje wordt. Zo is Caravan Holiday te voorspelbaar en is het openingsnummer, het enige échte rocknummer, saai en inspiratieloos. Deze songs zijn geschikt als B-kantje, maar ze zijn als albumtrack toch te inwisselbaar.
Treffend verteld
Gelukkig staat daar meer dan genoeg moois tegenover. Allereerst is er de single Mr. Writer, die echt opvalt door de hoge backing vocals en de ritmische begeleiding. Op dit nummer vinden de Phonics een prima evenwicht tussen muzikale klasse en originaliteit. Een andere topper is Maybe, een nummer dat alle ingrediënten bevat die de Welshmen zo goed maken. Een goede melodie, halverwege aangevuld door een scherpe gitaarlijn, en een goed gezongen, dromerige tekst: een topnummer. Bovendien staan er op J.E.E.P. weer een paar nummers, waarop zanger Kelly Jones zijn kwaliteit als tekstschrijver doet gelden. Zodra de verhalen op deze CD meer treffend verteld worden, worden de liedjes kwalitatief ook beter. Goede voorbeelden zijn Lying In The Sun en Everyday I Think Of Money, waarin de muziek goed in dienst van het liedje staat. Waardige afsluiter is Rooftop, een nummer dat sterk aan het nieuwe werk van Oasis doet denken.
Conclusie
Het derde album van de Stereophonics is zoals je van de band kon verwachten: gewoon een goede plaat, zonder al te veel toeters en bellen; kwaliteit, geen superioriteit. Een plaat ook, waarop de snelle nummers aan de kant geschoven zijn, om plaats te maken voor Echte Liedjes. Nummers die uit het leven gegrepen zijn, prima ingezongen door Kelly Jones, met zijn zo kenmerkende stem. En de Stereophonics? Dat blijft een sympathiek bandje, dat voor elk album vier sterren verdient, maar de vijfde ster wel nooit zal halen. Al zullen ze dan met Just Enough Education To Perform niet ineens wereldwijd doorbreken, het album is wel nieuwe bevestiging van hun klasse.
Geschreven op 22-04-2001 Gepubliceerd op 22 april 2001
Wie de single Mr. Writer van het nieuwe Stereophonics-album gehoord heeft, zal snappen dat het recenseren van die plaat iets bijzonders is. Immers, zanger Kelly Jones zingt toch echt “I’d like to shoot you all”, een uitspraak die je eerder van een Amerikaanse rapper zou verwachten. Gelukkig legt Jones in interviews uit, dat het alleen om die stukjesschrijvers gaat, die de waarheid compleet verdraaien. Een hele opluchting.
Een logische stap
Mr. Writer is een opvallende single, omdat ‘ie een stuk langzamer is dan de meeste Phonics-singles tot nu toe. Dit blijkt voor de hele CD te gelden: na het rauwe, Amerikaans klinkende openingsnummer schakelt de band een tandje terug in tempo en geluid. Gevolg is dat de akoestische gitaar de overhand heeft, en dat het op Just Enough Education to Perform (J.E.E.P.) op de liedjes zelf aankomt. Een logische stap, na het lekker rockende debuutalbum en het al voor een groot deel ingetogen Performance And Cocktails.
Veilig
De Phonics kiezen in ieder geval voor een veilige weg. Want hoewel er geruchten gingen dat de band veel dingen zou gaan uitproberen, is daar op de plaat niet veel van te merken. De Welshmen blijven namelijk echt een Brits rockbandje met Amerikaanse invloeden. De nummer op J.E.E.P. zijn stuk voor stuk solide, prettig om te horen en vooral goudeerlijk. Een plaat vol mooie liedjes dus, zoals ook verwacht mocht worden. Toch staan er een paar missertjes op deze plaat, waardoor het album niet dat bescheiden meesterwerkje wordt. Zo is Caravan Holiday te voorspelbaar en is het openingsnummer, het enige échte rocknummer, saai en inspiratieloos. Deze songs zijn geschikt als B-kantje, maar ze zijn als albumtrack toch te inwisselbaar.
Treffend verteld
Gelukkig staat daar meer dan genoeg moois tegenover. Allereerst is er de single Mr. Writer, die echt opvalt door de hoge backing vocals en de ritmische begeleiding. Op dit nummer vinden de Phonics een prima evenwicht tussen muzikale klasse en originaliteit. Een andere topper is Maybe, een nummer dat alle ingrediënten bevat die de Welshmen zo goed maken. Een goede melodie, halverwege aangevuld door een scherpe gitaarlijn, en een goed gezongen, dromerige tekst: een topnummer. Bovendien staan er op J.E.E.P. weer een paar nummers, waarop zanger Kelly Jones zijn kwaliteit als tekstschrijver doet gelden. Zodra de verhalen op deze CD meer treffend verteld worden, worden de liedjes kwalitatief ook beter. Goede voorbeelden zijn Lying In The Sun en Everyday I Think Of Money, waarin de muziek goed in dienst van het liedje staat. Waardige afsluiter is Rooftop, een nummer dat sterk aan het nieuwe werk van Oasis doet denken.
Conclusie
Het derde album van de Stereophonics is zoals je van de band kon verwachten: gewoon een goede plaat, zonder al te veel toeters en bellen; kwaliteit, geen superioriteit. Een plaat ook, waarop de snelle nummers aan de kant geschoven zijn, om plaats te maken voor Echte Liedjes. Nummers die uit het leven gegrepen zijn, prima ingezongen door Kelly Jones, met zijn zo kenmerkende stem. En de Stereophonics? Dat blijft een sympathiek bandje, dat voor elk album vier sterren verdient, maar de vijfde ster wel nooit zal halen. Al zullen ze dan met Just Enough Education To Perform niet ineens wereldwijd doorbreken, het album is wel nieuwe bevestiging van hun klasse.
Geschreven op 22-04-2001 Gepubliceerd op 22 april 2001
ADVERTENTIE
Nieuw seizoen Studententijd de podcast!
Studenten Joes, Tess en Annemoon zijn terug en bespreken alles wat jij wilt weten over het studentenleven. Ze hebben het onder andere over lentekriebels, studeren, backpacken, porno kijken, datediners, overthinken, break-ups en nog veel meer. Vanaf nu te luisteren via Spotify en andere podcast-apps!
Luister nu