CD-recensie Monaco - Monaco
Door
Gedropt
De tweede CD van het Engelse duo Monaco had eigenlijk al in 1999 uit moeten komen. David Potts en Peter Hook werden echter gedropt door hun platenmaatschappij, terwijl er van hun debuutalbum nog zo’n driekwart miljoen stuks verkocht werden. Geen wonder dus, dat een ander label het wel aandurfde en dat de opvolger van Music For Pleasure nu uit is. In het jaar dat de heren moesten wachten op de release, hebben ze nog gesleuteld aan het album en dat is duidelijk te horen.
‘Music for pleasure’
Het klinkt namelijk allemaal nogal gladjes en gelikt op deze plaat. “Goed geproduceerd”, zullen fans zeggen. “Past zo tussen alle Top 40-rotzooi”, zullen criticasters tegenwerpen. Betrekkelijk eenvoudige popnummers met zoetsappige teksten: het is erg makkelijk deze plaat af te kraken. Toch zou dat niet terecht zijn. Hook en Potts doen namelijk gewoon waar ze goed in zijn: ‘music for pleasure’ maken. Entertainment dus. Kijk er dus niet van op als je ineens een gospelkoor hoort, of als er tussen de echte popnummers ineens een dancenummer opduikt. In het begin lijkt het allemaal iets te klef, maar als je het album een paar keer hebt beluisterd, weet je dat dit gewoon een heerlijk album is. Een plaat zonder al te veel pretenties, maar met genoeg kwaliteit en afwisseling om te blijven boeien. Een CD met alleen maar potentiële hits en opvallend weinig zwakke momenten. Zeker, Kashmere is net wat te eenvoudig en de tekst van het gevoelig bedoelde Bert’s Theme is eerder amusant, maar de rest is leuk en blijft leuk. Twee echte uitschieters: het dramatische, wat trage A Life Apart en het superstrakke dancenummer see-Saw, wat erg commercieel, maar vooral erg verslavend is. De andere songs zijn licht verteerbaar en klinken prima, eigenlijk zoals popnummers moeten zijn: met catchy refreintjes, aardig opgebouwd en soms inclusief een muzikaal intermezzo.
Conclusie
Monaco’s nieuwe CD past prima tussen alle light-producten van tegenwoordig en is heerlijk als ‘tussendoortje’. Wat maakt het uit dat het niet bepaald origineel is en dat de teksten soms behoorlijk klef zijn? Als je tegen super-commerciële muziek kunt, moet je 'em gewoon in de CD-speler gooien, dit schijfje!
Geschreven op 27-11-2000 Gepubliceerd op 27 november 2000
De tweede CD van het Engelse duo Monaco had eigenlijk al in 1999 uit moeten komen. David Potts en Peter Hook werden echter gedropt door hun platenmaatschappij, terwijl er van hun debuutalbum nog zo’n driekwart miljoen stuks verkocht werden. Geen wonder dus, dat een ander label het wel aandurfde en dat de opvolger van Music For Pleasure nu uit is. In het jaar dat de heren moesten wachten op de release, hebben ze nog gesleuteld aan het album en dat is duidelijk te horen.
‘Music for pleasure’
Het klinkt namelijk allemaal nogal gladjes en gelikt op deze plaat. “Goed geproduceerd”, zullen fans zeggen. “Past zo tussen alle Top 40-rotzooi”, zullen criticasters tegenwerpen. Betrekkelijk eenvoudige popnummers met zoetsappige teksten: het is erg makkelijk deze plaat af te kraken. Toch zou dat niet terecht zijn. Hook en Potts doen namelijk gewoon waar ze goed in zijn: ‘music for pleasure’ maken. Entertainment dus. Kijk er dus niet van op als je ineens een gospelkoor hoort, of als er tussen de echte popnummers ineens een dancenummer opduikt. In het begin lijkt het allemaal iets te klef, maar als je het album een paar keer hebt beluisterd, weet je dat dit gewoon een heerlijk album is. Een plaat zonder al te veel pretenties, maar met genoeg kwaliteit en afwisseling om te blijven boeien. Een CD met alleen maar potentiële hits en opvallend weinig zwakke momenten. Zeker, Kashmere is net wat te eenvoudig en de tekst van het gevoelig bedoelde Bert’s Theme is eerder amusant, maar de rest is leuk en blijft leuk. Twee echte uitschieters: het dramatische, wat trage A Life Apart en het superstrakke dancenummer see-Saw, wat erg commercieel, maar vooral erg verslavend is. De andere songs zijn licht verteerbaar en klinken prima, eigenlijk zoals popnummers moeten zijn: met catchy refreintjes, aardig opgebouwd en soms inclusief een muzikaal intermezzo.
Conclusie
Monaco’s nieuwe CD past prima tussen alle light-producten van tegenwoordig en is heerlijk als ‘tussendoortje’. Wat maakt het uit dat het niet bepaald origineel is en dat de teksten soms behoorlijk klef zijn? Als je tegen super-commerciële muziek kunt, moet je 'em gewoon in de CD-speler gooien, dit schijfje!
Geschreven op 27-11-2000 Gepubliceerd op 27 november 2000
ADVERTENTIE
Nieuw seizoen Studententijd de podcast!
Studenten Joes, Tess en Annemoon zijn terug en bespreken alles wat jij wilt weten over het studentenleven. Ze hebben het onder andere over lentekriebels, studeren, backpacken, porno kijken, datediners, overthinken, break-ups en nog veel meer. Vanaf nu te luisteren via Spotify en andere podcast-apps!
Luister nu
