CD-recensie Megadeth - The World Needs A Hero
Door
Terug... en hoe
Voor misschien velen van jullie zal de naam Megadeth niet bekend voorkomen. Wel hier.. Megadeth is de band van frontman Dave Mustaine, deze zat in zijn jonge jaren in Metallica. Toen de plaat Kill 'em All werd opgenomen, werd Dave uit de band gekickt. Hierna pakte Dave de draad op en maakte hij killerplaten zoals de 4e plaat, Rust in Piece ('90), en Countdown To Extinction ('92). Om kennis te maken kan ik bijvoorbeeld een nummer als Trust aanraden, van het in '97 uitgebrachte Cryptic Writings. Rond de periode '90-'95 zat Megadeth op z'n hoogtepunt en evenaarde het zelfs het succes van Metallica in de States. De vergelijking met Metallica gaat wel op, alleen is het gitaarwerk in Megadeth net iets moeilijker dan dat van de heren Hammet en Hetfield. En waar Metallica verslapte in '95, kwam Megadeth met gewoon een goede metalplaat (in '95, Youthanasia). Dave Mustaine kickte trouwens af van zijn alcohol- en drugsverslaving in '91 en is sindsdien clean en erg filosofisch met zijn ratio bezig.
Nu de plaat
The World Needs A Hero ging vooraf aan een heel zakelijk gezeur en een line-up-verandering. Na het toch iets meer commerciële Risk uit '99 besloot wondergitarist Marty Friedman tijdens de tour in 2000 dat hij toch meer pop wilde doen, en daarom stapte hij uit de band. Een opvolger werd gevonden in de persoon van Al Pitrelli, gitarist van Savatage en Alice Cooper.
Hoewel de plaat al in december helemaal klaar was kon hij pas 14 mei worden uitgebracht. Dit had te maken met een heel getouwtrek met de platenmaatschappij Capitol. Deze wou een soort van pop-machine van Megadeth maken en probeerde hen de laatste paar albums steeds meer de hoek in te drijven om hits en 'catchy' liedjes te schrijven. Gelukkig konden de boys de overstap uiteindelijk maken naar een weliswaar kleinere, maar veel meer metal-label Sanctuary records maken (Iron Maiden). Met een nieuwe line-up, een nieuw label, een nieuw management, een nieuwe crew en veel agressie keerden Dave & co de studio in.
En hoe
De plaat klinkt weer ouderwets Megadeth. Met veel gevoel voor opbouw en afwisseling zijn de 12 nummers geproduceerd. De plaat duurt ruim 57 minuten, dus value for money krijg je sowieso. Met zijn bekende kritsche teksten en kijk op dingen raast Dave Mustaine onverhinderd door, waar hij bij het meesterlijke Rust in Piece was begonnen. Van de drive van opener Disconnect gaat hij naar het agressieve The World Needs A Hero, en zonder gas terug te nemen vervolgt hij met de motor-ode in Moto Psycho' (de eerste single trouwens).
Dan komen we bij het iets rustige 1000 Times Good-bye. In het nummer zit een telefoongesprek met een vriendin, erg gaaf gedaan. Nummer vijf Burning Bridges heeft een heerlijke beat en een pakkend chorus. Nummer 6 is een van de rustige nummers, maar voor mij een van de juweeltjes op de plaat; Promises is een ballad met een orkest, erg pakkend. Hierna raast het onverminderd door met een gave combinatie tussen akoestische opbouw (eerste deel van het nummer dat Recipe For Hate heet) en een electrisch vervolg (het tweede deel, dat Warhorse heet).
Dan volgt een nummer dat het midden houdt tussen een ballad en een rocknummer, genaamd Losing My Senses. Hierop volgt een instrumentale interlude, ganaamd Silent Scorn, een combinatie van solo gitaar met een trompet, erg apart en een beetje à la Once Upon A Time In The West. Echter, voor je het weet gaat het al over in het snerpend harde Return To Hangar, een lang nummer met veel tempowisselingen, erg ingewikkeld van inhoud. Het nummer is een vervolg op Hangar 18 van het Rust In Piece-album. Dit is het enigste vervolgnummer wat Megadeth tot nu toe gemaakt heeft, en gelukkig met stijl en niet gelikt (heel wat beter dan het voor de hand liggende The Unforgiven 2 van Metallica bijvoorbeeld). Afsluiter van de plaat is het ruim 9 minuut durende When. Het begint heel apart, met een soort vertelstem die niet synchroon loopt op de zang, maar er telkens wel weer mee samenkomt. De uitloop is naar mijn mening iets te lang.
Conclusie
Megadeth heeft een geweldig album afgeleverd. Het is trouw gebleven aan haar sound. Hoewel ik persoonlijk Risk wel erg afwisselend vond en zeer zeker geen slechte plaat, heb ik er veel respect voor dat de band zich niks laat voorschrijven door een grote commerciele platenmaatschappij, en terugvalt op haar oude sound. Al Pitrelli heeft het grote gat wat Marty Friedman achterliet voortreffelijk opgevuld; wat ook opvalt is het strakke drumwerk. Minpuntje vind ik dat de zang af en toe een steekje laat vallen, vergeleken met Mustaines normale niveau. Hoewel Mustaine al een stem heeft die erg apart is en waar je zeker aan moet wennen (soort Axl Rose, maar ietsje minder hoog). Toch is hij absoluut geen slechte zanger, hij heeft alleen wel eens beter laten horen. Toch doet dit puntje van kritiek geen afbreuk aan het feit dat Megadeth heeft laten zien hoe goede metal gemaakt dient te worden en is het voor rock- en metal-liefhebbers absoluut het luisteren waard. En voor poppersonen is Risk mischien een betere kennismaking.
Geschreven op 21-05-2001 Gepubliceerd op 21 mei 2001
Voor misschien velen van jullie zal de naam Megadeth niet bekend voorkomen. Wel hier.. Megadeth is de band van frontman Dave Mustaine, deze zat in zijn jonge jaren in Metallica. Toen de plaat Kill 'em All werd opgenomen, werd Dave uit de band gekickt. Hierna pakte Dave de draad op en maakte hij killerplaten zoals de 4e plaat, Rust in Piece ('90), en Countdown To Extinction ('92). Om kennis te maken kan ik bijvoorbeeld een nummer als Trust aanraden, van het in '97 uitgebrachte Cryptic Writings. Rond de periode '90-'95 zat Megadeth op z'n hoogtepunt en evenaarde het zelfs het succes van Metallica in de States. De vergelijking met Metallica gaat wel op, alleen is het gitaarwerk in Megadeth net iets moeilijker dan dat van de heren Hammet en Hetfield. En waar Metallica verslapte in '95, kwam Megadeth met gewoon een goede metalplaat (in '95, Youthanasia). Dave Mustaine kickte trouwens af van zijn alcohol- en drugsverslaving in '91 en is sindsdien clean en erg filosofisch met zijn ratio bezig.
Nu de plaat
The World Needs A Hero ging vooraf aan een heel zakelijk gezeur en een line-up-verandering. Na het toch iets meer commerciële Risk uit '99 besloot wondergitarist Marty Friedman tijdens de tour in 2000 dat hij toch meer pop wilde doen, en daarom stapte hij uit de band. Een opvolger werd gevonden in de persoon van Al Pitrelli, gitarist van Savatage en Alice Cooper.
Hoewel de plaat al in december helemaal klaar was kon hij pas 14 mei worden uitgebracht. Dit had te maken met een heel getouwtrek met de platenmaatschappij Capitol. Deze wou een soort van pop-machine van Megadeth maken en probeerde hen de laatste paar albums steeds meer de hoek in te drijven om hits en 'catchy' liedjes te schrijven. Gelukkig konden de boys de overstap uiteindelijk maken naar een weliswaar kleinere, maar veel meer metal-label Sanctuary records maken (Iron Maiden). Met een nieuwe line-up, een nieuw label, een nieuw management, een nieuwe crew en veel agressie keerden Dave & co de studio in.
En hoe
De plaat klinkt weer ouderwets Megadeth. Met veel gevoel voor opbouw en afwisseling zijn de 12 nummers geproduceerd. De plaat duurt ruim 57 minuten, dus value for money krijg je sowieso. Met zijn bekende kritsche teksten en kijk op dingen raast Dave Mustaine onverhinderd door, waar hij bij het meesterlijke Rust in Piece was begonnen. Van de drive van opener Disconnect gaat hij naar het agressieve The World Needs A Hero, en zonder gas terug te nemen vervolgt hij met de motor-ode in Moto Psycho' (de eerste single trouwens).
Dan komen we bij het iets rustige 1000 Times Good-bye. In het nummer zit een telefoongesprek met een vriendin, erg gaaf gedaan. Nummer vijf Burning Bridges heeft een heerlijke beat en een pakkend chorus. Nummer 6 is een van de rustige nummers, maar voor mij een van de juweeltjes op de plaat; Promises is een ballad met een orkest, erg pakkend. Hierna raast het onverminderd door met een gave combinatie tussen akoestische opbouw (eerste deel van het nummer dat Recipe For Hate heet) en een electrisch vervolg (het tweede deel, dat Warhorse heet).
Dan volgt een nummer dat het midden houdt tussen een ballad en een rocknummer, genaamd Losing My Senses. Hierop volgt een instrumentale interlude, ganaamd Silent Scorn, een combinatie van solo gitaar met een trompet, erg apart en een beetje à la Once Upon A Time In The West. Echter, voor je het weet gaat het al over in het snerpend harde Return To Hangar, een lang nummer met veel tempowisselingen, erg ingewikkeld van inhoud. Het nummer is een vervolg op Hangar 18 van het Rust In Piece-album. Dit is het enigste vervolgnummer wat Megadeth tot nu toe gemaakt heeft, en gelukkig met stijl en niet gelikt (heel wat beter dan het voor de hand liggende The Unforgiven 2 van Metallica bijvoorbeeld). Afsluiter van de plaat is het ruim 9 minuut durende When. Het begint heel apart, met een soort vertelstem die niet synchroon loopt op de zang, maar er telkens wel weer mee samenkomt. De uitloop is naar mijn mening iets te lang.
Conclusie
Megadeth heeft een geweldig album afgeleverd. Het is trouw gebleven aan haar sound. Hoewel ik persoonlijk Risk wel erg afwisselend vond en zeer zeker geen slechte plaat, heb ik er veel respect voor dat de band zich niks laat voorschrijven door een grote commerciele platenmaatschappij, en terugvalt op haar oude sound. Al Pitrelli heeft het grote gat wat Marty Friedman achterliet voortreffelijk opgevuld; wat ook opvalt is het strakke drumwerk. Minpuntje vind ik dat de zang af en toe een steekje laat vallen, vergeleken met Mustaines normale niveau. Hoewel Mustaine al een stem heeft die erg apart is en waar je zeker aan moet wennen (soort Axl Rose, maar ietsje minder hoog). Toch is hij absoluut geen slechte zanger, hij heeft alleen wel eens beter laten horen. Toch doet dit puntje van kritiek geen afbreuk aan het feit dat Megadeth heeft laten zien hoe goede metal gemaakt dient te worden en is het voor rock- en metal-liefhebbers absoluut het luisteren waard. En voor poppersonen is Risk mischien een betere kennismaking.
Geschreven op 21-05-2001 Gepubliceerd op 21 mei 2001
ADVERTENTIE
Overweeg jij om Politicologie te gaan studeren? Meld je nu aan vóór 1 mei!
Misschien is de studie Politicologie wel wat voor jou! Tijdens deze bachelor ga je aan de slag met grote en kleine vraagstukken en bestudeer je politieke machtsverhoudingen. Wil jij erachter komen of deze studie bij je past? Stel al je vragen aan student Wouter.
Meer informatie
