CD-recensie Jeff Buckley - Live A L'Olympia
Door
Erfenis
In mei 1997 verdronk Jeff Buckley op 28-jarige leeftijd in de Mississippi. Voor veel mensen is zijn muziek echter voort blijven leven. Maar de erfenis van Jeff Buckley is niet bepaald groot: 1 studio-album (Grace) en enkele live-EP’s. Ondanks dat, of misschien wel daardoor, wordt elk nieuw uitgebracht live-materiaal met luid gejuich ontvangen door de achtergebleven fans. En met recht, want Jeff Buckley was boven alles een echt podiumbeest. Hij werd het grootste Amerikaanse talent van de jaren ’90 genoemd en hij probeerde die reputatie keer op keer waar te maken. Elk optreden weer probeerde hij de vergelijking met zijn vader, zanger Tim Buckley, van zich af te spelen. Dat lukte nog beter in het buitenland dan in Amerika. Daarom ook wordt Jeff Buckley met name in Frankrijk nog altijd gezien als fenomeen.
Live A L’Olympia
"Op 6 en 7 juli 1995 beleefde Jeff Buckley zijn hoogtepunten als artiest: de concerten in het Olympia Bruno Coquatrix in Parijs" aldus het CD-boekje. "Vele bekende artiesten waren hem al voorgegaan zoals Edith Piaf, Jacques Brel en James Brown. Tegen zijn moeder zei Jeff na afloop dat spelen in het Olympia als rockartiest het zelfde is als zingen als Opera zanger in het Metropolitan Opera House in New York." En zulk chauvinistisch geblabla gaat nog even door in de tekst. De CD zou oorspronkelijk alleen in Frankrijk worden uitgegeven, vandaar.
Of de CD ook een hoogtepunt is zal nog moeten blijken. Er was namelijk al een plaat uit met live-materiaal van Jeff Buckley (Mystery White Boy) en dus lijkt deze plaat een beetje overbodig. Maar, zoals gezegd, al het nieuw uitgebrachte wordt met open armen ontvangen.
Dream
Lover, you should have come over zingt Jeff in het ruim zeven minuten durende openingsnummer en probeert daarmee de toon te zetten voor de rest van de show. Veel rock ‘n roll is het gevolg en dat wordt door het aanwezige publiek met luid gejuich ontvangen. Eternal Life is daarbij iets te geforceerd, maar dat wordt ruimschoots gecompenseerd door het goed gecomponeerde Kick Out The Jams. Lilac Wine is als altijd een topper. Wat ook nog opvalt is de Edith Piaf imitatie bij Kashmir, opgevolgd door de Piaf-cover Je N’En Connais Pas La Fin. (tip: dit nummer is ook te beluisteren op de EP Live in Sin-é in een versie van 10 minuten). Jeff Buckley was een rocker pur sang, maar de echte speciale momenten blijken toch te zitten (zoals altijd eigenlijk bij Jeff Buckley) in de rustige nummers, want ook Hallelujah klinkt beter dan ooit, onder andere door de interactie met het publiek. Het laatste nummer op de plaat is een duet samen met de Azerbeidjaanse zanger Alim Quasimov. What will you say kwam tot stand toen beide zangers optraden op een festival in Frankrijk en Jeff Buckley bijna in paniek raakte toen hij de prachtige stem van Alim Quasimov hoorde.
What is love
where is happiness
what is life
where is peace
Conclusie
Live A L’Olympia is een mooie registratie van de concerten die Jeff Buckley in Parijs gaf. Of de plaat een toegevoegde waarde is voor het reeds bestaande materiaal van Jeff Buckley is een andere vraag, maar ach, waarom zou je je daar druk over maken. Alles wat Jeff Buckley op een podium heeft gedaan is een hoogtepunt, dus daarom mag je hier alleen maar blij mee zijn. "This is so Rock ‘n Roll" zegt Jeff tijdens Hallelujah en hij had gelijk, heeft gelijk en hij zal altijd gelijk hebben.
Gepubliceerd op 15 september 2001
In mei 1997 verdronk Jeff Buckley op 28-jarige leeftijd in de Mississippi. Voor veel mensen is zijn muziek echter voort blijven leven. Maar de erfenis van Jeff Buckley is niet bepaald groot: 1 studio-album (Grace) en enkele live-EP’s. Ondanks dat, of misschien wel daardoor, wordt elk nieuw uitgebracht live-materiaal met luid gejuich ontvangen door de achtergebleven fans. En met recht, want Jeff Buckley was boven alles een echt podiumbeest. Hij werd het grootste Amerikaanse talent van de jaren ’90 genoemd en hij probeerde die reputatie keer op keer waar te maken. Elk optreden weer probeerde hij de vergelijking met zijn vader, zanger Tim Buckley, van zich af te spelen. Dat lukte nog beter in het buitenland dan in Amerika. Daarom ook wordt Jeff Buckley met name in Frankrijk nog altijd gezien als fenomeen.
Live A L’Olympia
"Op 6 en 7 juli 1995 beleefde Jeff Buckley zijn hoogtepunten als artiest: de concerten in het Olympia Bruno Coquatrix in Parijs" aldus het CD-boekje. "Vele bekende artiesten waren hem al voorgegaan zoals Edith Piaf, Jacques Brel en James Brown. Tegen zijn moeder zei Jeff na afloop dat spelen in het Olympia als rockartiest het zelfde is als zingen als Opera zanger in het Metropolitan Opera House in New York." En zulk chauvinistisch geblabla gaat nog even door in de tekst. De CD zou oorspronkelijk alleen in Frankrijk worden uitgegeven, vandaar.
Of de CD ook een hoogtepunt is zal nog moeten blijken. Er was namelijk al een plaat uit met live-materiaal van Jeff Buckley (Mystery White Boy) en dus lijkt deze plaat een beetje overbodig. Maar, zoals gezegd, al het nieuw uitgebrachte wordt met open armen ontvangen.
Dream
Lover, you should have come over zingt Jeff in het ruim zeven minuten durende openingsnummer en probeert daarmee de toon te zetten voor de rest van de show. Veel rock ‘n roll is het gevolg en dat wordt door het aanwezige publiek met luid gejuich ontvangen. Eternal Life is daarbij iets te geforceerd, maar dat wordt ruimschoots gecompenseerd door het goed gecomponeerde Kick Out The Jams. Lilac Wine is als altijd een topper. Wat ook nog opvalt is de Edith Piaf imitatie bij Kashmir, opgevolgd door de Piaf-cover Je N’En Connais Pas La Fin. (tip: dit nummer is ook te beluisteren op de EP Live in Sin-é in een versie van 10 minuten). Jeff Buckley was een rocker pur sang, maar de echte speciale momenten blijken toch te zitten (zoals altijd eigenlijk bij Jeff Buckley) in de rustige nummers, want ook Hallelujah klinkt beter dan ooit, onder andere door de interactie met het publiek. Het laatste nummer op de plaat is een duet samen met de Azerbeidjaanse zanger Alim Quasimov. What will you say kwam tot stand toen beide zangers optraden op een festival in Frankrijk en Jeff Buckley bijna in paniek raakte toen hij de prachtige stem van Alim Quasimov hoorde.
What is love
where is happiness
what is life
where is peace
Conclusie
Live A L’Olympia is een mooie registratie van de concerten die Jeff Buckley in Parijs gaf. Of de plaat een toegevoegde waarde is voor het reeds bestaande materiaal van Jeff Buckley is een andere vraag, maar ach, waarom zou je je daar druk over maken. Alles wat Jeff Buckley op een podium heeft gedaan is een hoogtepunt, dus daarom mag je hier alleen maar blij mee zijn. "This is so Rock ‘n Roll" zegt Jeff tijdens Hallelujah en hij had gelijk, heeft gelijk en hij zal altijd gelijk hebben.
Gepubliceerd op 15 september 2001
ADVERTENTIE
Overweeg jij om Politicologie te gaan studeren? Meld je nu aan vóór 1 mei!
Misschien is de studie Politicologie wel wat voor jou! Tijdens deze bachelor ga je aan de slag met grote en kleine vraagstukken en bestudeer je politieke machtsverhoudingen. Wil jij erachter komen of deze studie bij je past? Stel al je vragen aan student Wouter.
Meer informatie
