Over de roof van de Sabijnse maagden

Over de roof van de Sabijnse maagden

Nood breekt wet

In de stad, die al aan het groeien was, was het gebrek aan vrouwen een grote zorg voor Romelus: de Romeinen hadden geen hoop op het huwelijk, geen hoop op kinderen hebben. Daarom zond de koning naar naburige volkeren enkele senatoren als gezanten, die de vrouwen voor een huwelijk moesten vragen. Maar nergens werden de gezanten welwillend gehoord. Integendeel, meerdere volkeren bespotten de nieuwe stad: “Aan welke rovers zullen we onze dochters ten huwelijk geven? In welk onbekend volk zullen onze kleinkinderen opgevoed worden?” Romelus die deze beledigingen helemaal niet had verdragen, dacht een hinderlaag uit.

De Romeinen slaan toe

Hij bereidde prachtige ruiterspelen voor en nodigde de buurvolkeren uit. Alle Sabijnen kwamen samen in de nieuwe stad, waarin ze de mooie huizen en reusachtige stadsmuren bewonderden. Ze waren met hun kinderen en echtgenotes talrijk op het schouwspel aanwezig. Toen het teken aan de ruiters gegeven was, richtten de Sabijnen niets vermoedend hun ogen en aandacht op de spelen. Plotseling liepen de Romeinse jongemannen van overal naar de gasten. In de reusachtige tumult grepen ze alle meisjes die ze zagen vast en droegen hen gillend snel naar hun huizen. De vaders en broers konden de meisjes niet uit de handen van de Romeinen rukken: woedend vluchtten ze naar huis en scholden ze hun onbetrouwbare gastheren uit.

Een onverwacht einde

Deze roof was de oorzaak van een lange tweedracht. Enkele jaren later begon een vreselijke veldslag tussen de twee volkeren. Maar de vrouwen, die eens geroofd waren maar nu al hielden van hun Romeinse echtgenoten, begaven zich moedig tussen de vliegende projectielen en scheidden de vijandige slagordes. Aan de ene kant smeekte ze om vrede bij hun vaders, aan de andere kant bij hun echtgenoten. Hun optreden maakte indruk op de menigte en de leiders. Er kwam stilte en rust. Daarna gingen de leiders naar voren en sloten een verdrag: de Romeinen en de Sabijnen werden verbonden en uit twee volkeren werd één gemeenschap gemaakt.

Louise Sijbers