Feitelijke gegevens
- 1e druk, 2020
- 344 pagina's
- Uitgeverij: Spectrum
Flaptekst
Confettiregen is een prachtig, ontwapenend en ontroerend verhaal over een jongen genaamd Wobie die opgroeit in een warme en veilige omgeving. Als in een sprookjeswereld. Eenmaal op school komt hij erachter dat zijn enthousiasme volgens sommigen gekooid moet worden, dat sommige kleren alleen voor meisjes bestemd zijn en dat verliefdheid ingewikkelder is dan een hartje tekenen.
Aan de hand van drie bepalende ontmoetingen in zijn jeugd, komt Wobie steeds meer over zichzelf te weten. Naarmate hij ouder wordt ontdekt hij langzaam maar zeker dat hij anders is dan zijn broers, anders dan zijn meeste klasgenoten, anders dan wie hij dacht te zijn. Anders dan wie hij wilde zijn. Langzaam sluipt er een grijze mist in zijn leven, en begint hij iets te ontdekken dat eerst genegeerd, vervolgens gevreesd, maar uiteindelijk gevierd wordt. Dit boek is een dagboek van die worsteling en die zoektocht.
Confettiregen is niet alleen een geweldig verhaal om te lezen maar ook een belangrijk boek dat verschillende generaties herkenning zal geven en verschillende generaties zal raken.
Eerste zin
Ik was een jongetje met bruine krullige haren en groeide op in een gezin met drie andere broers en een hond. Het huis waarin we woonden was een kruising tussen dat van Pippi Langkous en Pipo de Clown. Maar dan chiquer. Deftiger. En met een vleugje Alice in Wonderland.Samenvatting
In het voorwoord geeft schrijver Splinter Chabot aan dat hij eerst van plan was een politiek pamflet te schrijven (hij was ooit lid van de JOVD), maar dat het probleem waarmee hij worstelde toch uiteindelijk de voorrang kreeg.
Deel I: David
Wobie heeft drie broers, hij woont in Den Haag, zijn vader is schrijver en zijn moeder huisarts. Het is een harmonieus gezin. Wobie heeft af en toe wel trekjes van een 'zusje'. Hij houdt namelijk van veel roze in zijn kamer. Wobie heeft ook een eigen knuffel Tijger. Als hij een spreekbeurt moet houden op school, neemt hij Tijger mee om over zijn knuffel te spreken. Het plan mislukt en hij is moeilijk te troosten.
Wobie is een druk, maar vrolijk jongetje. Juf Anneke heeft het er soms moeilijk mee, maar als ze hem jaren later tegenkomt, zegt ze juist dat ze het altijd leuk gevonden heeft. Wobie kan ook altijd wat gemakkelijker praten met meisjes dan met jongens. Het gezin biedt weliswaar een veilige leefomgeving, maar de boze wereld komt toch een paar keer binnen (zelfmoord van een kennis van de familie, 9/11, de moord op Pim Fortuyn). Het veiligst voelt Wobie zich als hij met zijn broertjes naar Paul de Leeuw op tv mogen kijken.
Toch krijgt hij een (joods) vriendje David dat hem op een keer bij hem thuis zijn (besneden) piemel laat zien. Dan moet Wobie op zijn beurt ook zijn onbesneden pikkie laten zien. Hij voelt zich wel schuldig. David en Wobie halen ook veel kattenkwaad uit. David wordt een keer overgeplaatst naar een andere klas, maar zijn klasgenoten gaan protesteren en de beslissing wordt teruggedraaid. De juf in deze groep zeven is maar een vervelend mens.
David gaat aan het einde van het schooljaar emigreren naar Israël. Het jaar daarna wordt Wobie verliefd op het meisje Rose, maar het is een kinderliefde die vanzelf weer voorbijgaat.
(In hfst. 10 is er een verandering van perspectief. Een alwetende verteller vertelt een verhaal van vader en moeder. Ze praten over Wobies mogelijke homoseksualiteit. Het is voor hen helemaal geen probleem, maar ze willen er wel voor waken dat hij gepest wordt op de nieuwe school.)
Deel I: David
Wobie heeft drie broers, hij woont in Den Haag, zijn vader is schrijver en zijn moeder huisarts. Het is een harmonieus gezin. Wobie heeft af en toe wel trekjes van een 'zusje'. Hij houdt namelijk van veel roze in zijn kamer. Wobie heeft ook een eigen knuffel Tijger. Als hij een spreekbeurt moet houden op school, neemt hij Tijger mee om over zijn knuffel te spreken. Het plan mislukt en hij is moeilijk te troosten.
Wobie is een druk, maar vrolijk jongetje. Juf Anneke heeft het er soms moeilijk mee, maar als ze hem jaren later tegenkomt, zegt ze juist dat ze het altijd leuk gevonden heeft. Wobie kan ook altijd wat gemakkelijker praten met meisjes dan met jongens. Het gezin biedt weliswaar een veilige leefomgeving, maar de boze wereld komt toch een paar keer binnen (zelfmoord van een kennis van de familie, 9/11, de moord op Pim Fortuyn). Het veiligst voelt Wobie zich als hij met zijn broertjes naar Paul de Leeuw op tv mogen kijken.
Toch krijgt hij een (joods) vriendje David dat hem op een keer bij hem thuis zijn (besneden) piemel laat zien. Dan moet Wobie op zijn beurt ook zijn onbesneden pikkie laten zien. Hij voelt zich wel schuldig. David en Wobie halen ook veel kattenkwaad uit. David wordt een keer overgeplaatst naar een andere klas, maar zijn klasgenoten gaan protesteren en de beslissing wordt teruggedraaid. De juf in deze groep zeven is maar een vervelend mens.
David gaat aan het einde van het schooljaar emigreren naar Israël. Het jaar daarna wordt Wobie verliefd op het meisje Rose, maar het is een kinderliefde die vanzelf weer voorbijgaat.
(In hfst. 10 is er een verandering van perspectief. Een alwetende verteller vertelt een verhaal van vader en moeder. Ze praten over Wobies mogelijke homoseksualiteit. Het is voor hen helemaal geen probleem, maar ze willen er wel voor waken dat hij gepest wordt op de nieuwe school.)
Deel II: Daniël
Wobie gaat naar het (gerenommeerde) VCL in Den Haag. In de brugklas mag hij al meedoen aan een soort toneelstuk met Sinterklaas. Hij moet dan de rol van een (nare) lerares Vlieger spelen en hij wordt daarvoor aangekleed en opgemaakt als een mooie jonge vrouw, die voortreffelijk op hakken kan lopen. Zelfs zijn moeder herkent hem niet.
Hij omringt zich meestal met meisjes (Babette, Lies) Maar hij gaat ook wel eens huiswerk maken bij vriendje Pieter, die seksuele handelingen uitprobeert. Wobie voelt zich daarna vies en schuldig. Later krijgen ze ruzie en Pieter noemt hem 'homo', maar hij verhuist naar Drenthe. Op GTST ziet Wobie wel eens twee mannen zoenen.
Op vakantie in Frankrijk bezoekt hij met zijn ouders een kerk, waar hij beelden ziet van mooie, gespierde engelen. Wobie fantaseert dat God ook homo is.
Af en toe gaat het ook bij één van zijn zijn broers fout. Tijdens een wandeling krijgt die broer ruzie en zegt: "Jouw soort sluiten ze in Rusland op in kampen."
Lies, die ook al een bijzonder (creatief en dus meestal lastig) meisje is, wil Wobie overhalen lid van de leerlingenraad te worden, maar omdat zijn cijfers niet geweldig zijn, weigeren zijn ouders toestemming. Maar hij wordt toch gekozen. Het kamp met het bestuur is een echt inwijdingsritueel, waarbij teveel gedronken wordt.
Op school krijgt Wobie het voor elkaar dat hij niet meer hoeft mee te gymmen, de leraar lichamelijke opvoeding begrijpt hem goed.
Wobie krijgt een klasgenoot, Daniël, op wie hij verliefd wordt. Hij vraagt Lies om advies. Wobie wil ook graag met klas-en leeftijdgenoten uit naar een discotheek. Zijn ouders willen niet dat hij gaat, maar hij houdt aan en mag naar de disco. Hij drinkt teveel en wordt in de nacht betrapt door zijn ouders.
Hij wordt na schooltijd ook wel eens lastig gevallen door vrienden van Daniëls sportclub die hem voor 'homo' uitschelden. Daniël doet daar ook aan mee, maar later biedt hij zijn excuus aan, omdat hij het niet zo bedoeld heeft. Bij Valentijnsdag laat Wobie een lolly met een briefje geven aan Daniël. Hij vraagt Fleur om het briefje te schrijven. Later vraag Daniël hem of de lolly van hem is, maar Wobie ontkent. Toch wordt bij de scholieren min of meer bekend dat Wobie op mannen valt. Hij wil dolgraag mee naar Praag, maar van zijn ouders mag hij niet, weer vanwege zijn schoolresultaten. Hij gaat dan een lange tijd in stiltestaking. Uiteindelijk mag hij toch mee.
Fleur doorziet Wobie ook: ze weet dat hij op Daniël valt, maar die valt niet op jongens weet ze uit (eigen) ervaring. Bij het kerstgala wil Daniël per se niet met Wobie op de foto.
In het jaar daarna vindt een versnelling in het verhaal plaats, er is nog een Londenreis met een theaterbezoek; Wobie wordt ontroerd bij een scène met Billy Eliot over verdriet en eenzaamheid. Daniël toont zich daarbij empathisch. Bij het eindexamen zijn alle leerlingen uit zijn klas geslaagd. Daniël steelt bij de diploma-uitreiking nog een keer de show door naakt over het schoolplein te rennen. Een mooie, (maar voor Wobie moeilijke) tijd is daarmee ten einde gekomen.
Deel III Arthur
Wobie gaat studeren en hij kiest bij zijn studie niet voor een bepaalde richting maar voor de stad. Hij gaat in Amsterdam wonen vlak bij Artis en hij voelt al meteen een zekere vrijheid in zijn leven komen. Op aanraden van Emma, een vriendin, gaat hij een keer mee stappen naar een discotheek en hij wordt die avond benaderd door een knappe jongen, Arthur. De eerste keer zoenen ze al en Wobie gaat die nacht voor het eerst met een man naar bed. Hij is meteen bevrijd van zijn probleem. De wereld ziet er een dag later heel anders uit. Hij heeft nog een paar dates met Arthur, maar tot seks komt het niet meer. Arthur heeft namelijk zijn oog alweer laten vallen op een andere jongen. Maar Wobie durft nu toe te geven aan zijn geaardheid.
Met kerst viert de familie het feest traditioneel samen. Wobie besluit thuis open kaart te spelen, ook op aanraden van zijn oudste broer. Aan het kerstdiner vertelt hij wat er is gebeurd met hem. De reacties zijn fijn, vooral zijn moeder laat zich van haar goede kant zien. Wobie huilt: "Het waren roze tranen. Roze glittertranen."
Wobie gaat naar het (gerenommeerde) VCL in Den Haag. In de brugklas mag hij al meedoen aan een soort toneelstuk met Sinterklaas. Hij moet dan de rol van een (nare) lerares Vlieger spelen en hij wordt daarvoor aangekleed en opgemaakt als een mooie jonge vrouw, die voortreffelijk op hakken kan lopen. Zelfs zijn moeder herkent hem niet.
Hij omringt zich meestal met meisjes (Babette, Lies) Maar hij gaat ook wel eens huiswerk maken bij vriendje Pieter, die seksuele handelingen uitprobeert. Wobie voelt zich daarna vies en schuldig. Later krijgen ze ruzie en Pieter noemt hem 'homo', maar hij verhuist naar Drenthe. Op GTST ziet Wobie wel eens twee mannen zoenen.
Op vakantie in Frankrijk bezoekt hij met zijn ouders een kerk, waar hij beelden ziet van mooie, gespierde engelen. Wobie fantaseert dat God ook homo is.
Af en toe gaat het ook bij één van zijn zijn broers fout. Tijdens een wandeling krijgt die broer ruzie en zegt: "Jouw soort sluiten ze in Rusland op in kampen."
Lies, die ook al een bijzonder (creatief en dus meestal lastig) meisje is, wil Wobie overhalen lid van de leerlingenraad te worden, maar omdat zijn cijfers niet geweldig zijn, weigeren zijn ouders toestemming. Maar hij wordt toch gekozen. Het kamp met het bestuur is een echt inwijdingsritueel, waarbij teveel gedronken wordt.
Op school krijgt Wobie het voor elkaar dat hij niet meer hoeft mee te gymmen, de leraar lichamelijke opvoeding begrijpt hem goed.
Wobie krijgt een klasgenoot, Daniël, op wie hij verliefd wordt. Hij vraagt Lies om advies. Wobie wil ook graag met klas-en leeftijdgenoten uit naar een discotheek. Zijn ouders willen niet dat hij gaat, maar hij houdt aan en mag naar de disco. Hij drinkt teveel en wordt in de nacht betrapt door zijn ouders.
Hij wordt na schooltijd ook wel eens lastig gevallen door vrienden van Daniëls sportclub die hem voor 'homo' uitschelden. Daniël doet daar ook aan mee, maar later biedt hij zijn excuus aan, omdat hij het niet zo bedoeld heeft. Bij Valentijnsdag laat Wobie een lolly met een briefje geven aan Daniël. Hij vraagt Fleur om het briefje te schrijven. Later vraag Daniël hem of de lolly van hem is, maar Wobie ontkent. Toch wordt bij de scholieren min of meer bekend dat Wobie op mannen valt. Hij wil dolgraag mee naar Praag, maar van zijn ouders mag hij niet, weer vanwege zijn schoolresultaten. Hij gaat dan een lange tijd in stiltestaking. Uiteindelijk mag hij toch mee.
Fleur doorziet Wobie ook: ze weet dat hij op Daniël valt, maar die valt niet op jongens weet ze uit (eigen) ervaring. Bij het kerstgala wil Daniël per se niet met Wobie op de foto.
In het jaar daarna vindt een versnelling in het verhaal plaats, er is nog een Londenreis met een theaterbezoek; Wobie wordt ontroerd bij een scène met Billy Eliot over verdriet en eenzaamheid. Daniël toont zich daarbij empathisch. Bij het eindexamen zijn alle leerlingen uit zijn klas geslaagd. Daniël steelt bij de diploma-uitreiking nog een keer de show door naakt over het schoolplein te rennen. Een mooie, (maar voor Wobie moeilijke) tijd is daarmee ten einde gekomen.
Deel III Arthur
Wobie gaat studeren en hij kiest bij zijn studie niet voor een bepaalde richting maar voor de stad. Hij gaat in Amsterdam wonen vlak bij Artis en hij voelt al meteen een zekere vrijheid in zijn leven komen. Op aanraden van Emma, een vriendin, gaat hij een keer mee stappen naar een discotheek en hij wordt die avond benaderd door een knappe jongen, Arthur. De eerste keer zoenen ze al en Wobie gaat die nacht voor het eerst met een man naar bed. Hij is meteen bevrijd van zijn probleem. De wereld ziet er een dag later heel anders uit. Hij heeft nog een paar dates met Arthur, maar tot seks komt het niet meer. Arthur heeft namelijk zijn oog alweer laten vallen op een andere jongen. Maar Wobie durft nu toe te geven aan zijn geaardheid.
Met kerst viert de familie het feest traditioneel samen. Wobie besluit thuis open kaart te spelen, ook op aanraden van zijn oudste broer. Aan het kerstdiner vertelt hij wat er is gebeurd met hem. De reacties zijn fijn, vooral zijn moeder laat zich van haar goede kant zien. Wobie huilt: "Het waren roze tranen. Roze glittertranen."
Epiloog
In dit naspel schrijft Wobie een mooi eerbetoon aan zijn moeder. Ze heeft hem altijd gesteund in zijn creativiteit en hem waar mogelijk geholpen als hij het moeilijk had. Hij heeft haar vaak briefjes geschreven en op haar kussen gelegd. Maar dat een briefje met die heel sombere inhoud heeft hij gelukkig nooit op haar kussen gelegd.
("Uiteindelijk heb ik de brief nooit gegeven. Wel talloze andere, met dat wat ik niet rechtstreeks wilde zeggen. Vaak op het hoofdkussen van mijn moeder, met puzzelstukjes erin verstopt over datgene wat ik eigenlijk voorzichtig wilde zeggen. Maar nooit heb ik die definitieve brief op bed gelegd. En daar ben ik dolgelukkig mee. Want het wérd beter. Het wérd mooi. Hoe ouder ik werd, hoe vrijer.")
Wobie zegt dat hij ook steun heeft gehad aan de opmerking van Marc-Marie Huibregts bij DWDD: "HET. WORDT. BETER."
In dit naspel schrijft Wobie een mooi eerbetoon aan zijn moeder. Ze heeft hem altijd gesteund in zijn creativiteit en hem waar mogelijk geholpen als hij het moeilijk had. Hij heeft haar vaak briefjes geschreven en op haar kussen gelegd. Maar dat een briefje met die heel sombere inhoud heeft hij gelukkig nooit op haar kussen gelegd.
("Uiteindelijk heb ik de brief nooit gegeven. Wel talloze andere, met dat wat ik niet rechtstreeks wilde zeggen. Vaak op het hoofdkussen van mijn moeder, met puzzelstukjes erin verstopt over datgene wat ik eigenlijk voorzichtig wilde zeggen. Maar nooit heb ik die definitieve brief op bed gelegd. En daar ben ik dolgelukkig mee. Want het wérd beter. Het wérd mooi. Hoe ouder ik werd, hoe vrijer.")
Wobie zegt dat hij ook steun heeft gehad aan de opmerking van Marc-Marie Huibregts bij DWDD: "HET. WORDT. BETER."
Dit verslag gaat verder na deze boodschap.
Verder lezen
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden