Kinderdagverblijf/Kinderopvang

Ik heb een paar mensen ondervraagd die bij het kinderdagverblijf kwamen, om zo een beeld te krijgen hoe de meeste ouders erover denken. Ik heb gemerkt dat er toch wel meer mensen zijn die tegen een kinderdagverblijf zijn dan voor een kinderdagverblijf. De mensen die er wel voor kiezen, hebben er positieve gedachtes over. Ze vinden het een goede opvoeding naast hun eigen opvoeding. Of er zijn ouders zie gewoon dolgraag willen werken en daarom hun kinderen naar een kinderdagverblijf brengen. Volgens die moeders is het belangrijk dat hun kind contacten maakt met andere kinderen van hun leeftijd, leert om te gaan met de nodige conflicten en meerdere mensen laten vertrouwen, dus niet alleen de vader en/of moeder. De moeders die er tegen zijn vinden dat je zelf kiest voor een kind en dat je hem of haar dan ook zelf moet opvoeden. Ik heb de mensen de volgende vragen gesteld: Hoe denken jullie over kinderdagverblijven? Waarom hebben jullie gekozen om te stoppen met werken of minder te werken? VOOR: Onze zoon is een half jaar geleden geboren. Voor die tijd werkte ik 3 dagen in de week, nu nog 2. Één van die 2 dagen is mijn man thuis (heeft zijn weekend verschoven naar zondag en maandag) en de andere dag gaat Ruben naar het kinderdagverblijf. De eerste keer dat hij erheen ging had ik er veel moeite mee, ik wist wel dat het hem (nog) niet zoveel kon schelen, maar ik miste hem de hele dag en kon aan niets anders denken. Desondanks vond ik het erg fijn om die 2 dagen te werken. In de weken daarna werd dat steeds beter en ik merk ook dat hij het leuk vindt op het kinderdagverblijf (dan ga ik uit van de verhalen die ik van de leidsters hoor!). Ik ben van mening dat een kinderdagverblijf, naast de opvoeding door de ouder(s), heel goed is voor de ontwikkeling van een kind, zeker vanaf de leeftijd van een jaar. Een eerste reden hiervoor is dat ook heel jonge kinderen behoefte hebben aan contact met kinderen van hun eigen leeftijd. Dit is niet zozeer om te spelen (samen spelen wordt op deze leeftijd niet veel gedaan), maar alleen al het observeren van andere kinderen is heel interessant. Op zich kan dit ook via een speelgroep of moedergroep, maar het is denk ik voor een kind ook heel goed om niet altijd met de ouder/verzorger te zijn. Dit laatste valt samen met een tweede reden, namelijk dat op een kinderdagverblijf een kind leert dat hij/zij op meer personen dan alleen de ouder/verzorger kan vertrouwen. Ik geloof niet dat dit mijn band met mijn kind verstoort, of dat dit verwarrend zou zijn. Kinderen kunnen heel goed onderscheid maken tussen verschillende situaties en personen, en ik vind het eigenlijk heel positief dat ze op jonge leeftijd al meekrijgen dat mijn (en dus hun) normen en waarden niet vanzelfsprekend of juist zijn. Dit leert kinderen ook na te denken over hun eigen gedrag en dat van anderen. Een derde reden tot slot is dat kinderen op een kinderdagverblijf leren zich in een groep te handhaven, iets wat later op school ook belangrijk is. Doordat ze de hele dag met elkaar doorbrengen, ontstaan er tussen kinderen de nodige conflicten. Deze moeten ze met behulp van een leidster en met zichzelf zien op te lossen, waardoor ze leren zich in een ander te verplaatsen en compromissen te sluiten. Zoals ik al zei moet een kinderdagverblijf wel gezien worden als een aanvulling op de opvoeding door de ouder(s). Op die manier kan een kinderdagverblijf denk ik een positieve bijdrage leveren aan het leven van mijn kinderen, en biedt het hen iets wat ik hen alleen als ouder niet kan geven.
Kdv is juist wel goed voor kinderen Een kdv kan een aantal belangrijke zaken toevoegen aan de ontwikkeling van een kind waarvan volgens mij de belangrijkste sociaal contact met andere kinderen en de leidsters is. Een kind dat altijd in een 1 op 1 situatie verkeert (kind/moeder, dat komt het meeste voor) leert niet -of in ieder geval minder snel-met anderen te spelen, te delen en frustraties te hanteren. Het kan toch geen toeval zijn dat de kinderen die wij kennen die niet naar een kdv gaan erg aan hun moeder hangen, niet zo goed kunnen spelen met anderen en beduidend langzamer zijn in een aantal ontwikkelingsaspecten (lopen, praten). En wat wordt precies bedoeld met kuddegedrag? Zouden ze dat aanleren op een kdv? Ik weet wel dat kinderen weerbaar worden op een kdv, ze laten zich de kaas niet van het brood eten en dat lijkt me, mits niet doorgeschoten, juist goed. Het hangt er natuurlijk wel van af of je het over een goede kdv hebt of niet want er bestaat nogal wat verschil. Een goed kdv levert een wezenlijke bijdrage aan de ontwikkeling van een kind. Wat de normen en waarden betreft: een goed kdv hanteert die normen en waarden waar een kind houvast aan heeft en dat geldt dus ook voor de ouders. Consequent gedrag bij het leiden en/of corrigeren van het kind door de ouders/kdv leidsters is essentieel. Voor alle duidelijkheid: ik ben weliswaar geen tbm (want ik werk 4 dagen per week -tot uiterste tevredenheid- mijn man ook, en onze kinderen gaan 3 dagen naar de creche)maar op 'onze' creche waren ook heel wat kinderen van tbm’s. Gezien de voordelen voor het kind die een creche biedt kan ik daar ook wel begrip voor opbrengen. Wij hebben hele positieve ervaringen met kdv's. Onze oudste dochter heeft 4 jaar lang gemiddeld 1,5 tot 2 dagen per week doorgebracht op een kdv. (vanaf dat ze 3 maanden was) Onze zoon is er bijna een jaar geweest. En ze zijn er niet slechter van geworden hoor, de oudste gaat gemakkelijk met andere kinderen om, is erg sociaal en had geen "gewennings" problemen op school. De jongste heeft graag kinderen om zich heen. De reden dat wij er nu geen gebruik meer van maken ligt aan het feit dat ik nu TBM-er ben geworden sinds de oudste naar school gaat, mijn werk, persoonlijke omstandigheden en de school waren helaas niet te combineren anders was de jongste nog steeds naar het kdv gegaan hoor, zeker weten. En dat het niet goed voor een kind zou zijn etc. etc. vind ik persoonlijk allemaal onzin maar ja meningen mogen verschillen, gelukkig. Kort gezegd: KDV's schaden niet maar voegen iets positiefs toe aan de totale ontwikkeling van een kind. Laatst zag ik een documentaire over een kdv in A'dam en ben heel erg geschrokken. Wat ik daar zag herken ik absoluut niet in het kdv waar mijn zoontje heen gaat. In de documentaire zag je veel gillende en brullende kinderen druk door elkaar heen lopen en was er een chronisch tekort aan leidsters, dat tot gevolg had dat er elke dag wel weer een nieuwe invalster ergens vandaan gehaald werd. De leiding had het drukker met collega's zien te regelen dan dat ze zich over de kinderen konden bekommeren. Over het kdv van mijn zoontje ben ik zelfs zo tevreden dat ik sterk heb getwijfeld of ik wel moest stoppen met werken en hem niet beter op het kdv kon houden. Ze hanteren er nl. hele duidelijke normen en waarden die helemaal overeenkomen met die van ons. Ook hechten zij veel waarde aan regelmaat, maar blijven de behoefte van het kind daarin wel volgen. De leiding heeft elke dag altijd wel een paar momenten dat ze aandacht voor een speciaal kind heeft en er wordt gewoon lekker met de kids (die dat toelaten) geknuffeld. Mijn zoontje heeft de fase van eenkennigheid zonder al te veel problemen doorlopen en ik heb de indruk dat hij heel sociaal wordt. (onder sociaal versta ik: graag met andere kindjes spelen, niet bang zijn voor 'grotere' kinderen, enz.) In het begin vond ik het wat druk op zo'n kdv, maar ik merk dat hij rustig alleen in de box kan spelen op een verjaardag als wij het huis vol visite hebben. Hoe jong hij ook nog is, ik heb de overtuiging dat hij nu al heel vroeg leert dat er bij anderen (kdv) andere regels kunnen gelden als thuis. Soms mag daar iets niet wat thuis wel mag of andersom. Dit vind ik een positieve bijdrage aan onze opvoeding. Door mijn zoon op het kdv te hebben, heeft hij ook veel 'voorbeelden'. Mochten wij meer kinderen krijgen, dan heeft een 2e of 3e kind altijd een oudere broer/zus - de oudste heeft dit nooit. Op zo'n kdv (hij zit in de groep 0-4 jr) ziet hij dus wel oudere kindjes dingen doen die hij nog niet heeft ontdekt/geprobeerd. Ik ben niet zo bang dat dit wordt omgezet in 'kuddegedrag', ik denk eerder dat het hem in zijn ontdekkingsreis kan stimuleren. Wat tenslotte wel heel belangrijk is, is dat de leiding regelmatig contact heeft met de ouders en checkt of de ideeën nog met elkaar stroken. In ons geval wordt daar voortdurend aandacht aan besteedt en ik heb dan ook het gevoel dat je veel inspraak hebt als ouder. Misschien is die mogelijkheid hier op het 'platteland' in het Noorden er meer dan in een drukkere randstad? Ik weet niet of ik nog bijdrage kan leveren aan het onderzoek, maar mijn motivatie om te stoppen is in de eerste plaats mijn eigen gezondheid. Werken en huishouden vergt, ondanks hoge bijdrage van man in hh en verzorging, teveel energie van mij. Motivatie 2 is dat ik, nu mijn kind leert lopen e.d. meer met mijn kind erop uit wil. De reden dat mijn man niet stopt met werken is omdat hij DE baan van zijn leven heeft gevonden: zijn hobby is zijn werk geworden. Ik heb wel een leuke baan, maar het is niet wat ik uiteindelijk ambieer of waar ik opleiding voor heb gehad. TEGEN: Ik denk dat een kinderdagverblijf niet goed is voor de ontwikkeling van een kind. Ik denk dat een kind in de eerste vier jaar van zijn/ haar leven beter zich kan voegen naar de normen en waarden van de ouders, omdat ik denk dat er verwarring kan optreden. Bovendien denk ik dat er een 'kudde' gedrag wordt gekweekt, die niet bij mensen hoort
Ik denk niet dat een KDV goed is voor de ontwikkeling van een kind. Ik kies voor de normen en waarden die in ons eigen gezin belangrijk zijn en denk dat er verwarring kan optreden door er een adres aan toe te voegen waar mijn kind hele dagen vertoeft. Na vier jaar is het kind emotioneel stabieler
Ik had tijdens mijn eerste zwangerschap een plek voor drie dagen in een kdv geregeld. Na de bevalling, ook aan het einde van mijn verlof, kon ik me niet voorstellen dat op dat kdv of überhaupt een kdv aan de behoeften die mijn kind had tegemoet gekomen kon worden. Werd dus geheel tegen mijn verwachting in thuisouder. Het is nu ruim zes jaar later, we hebben nog een kind erbij gekregen, en de gedachte dat een kdv tekort schiet is alleen maar sterker geworden. Een kdv is er voor de ouders die willen werken. Het kind heeft als baby helemaal geen behoefte aan een kdv, integendeel. Het krijgt zevenmijlslaarzen aangetrokken om de ontwikkeling aan te kunnen waarmee hij wordt geconfronteerd, en voor de meeste kinderen is dat gewoon te veel en te snel. Wat ze nodig hebben is iemand die genoeg van ze houdt om hun ontwikkeling te volgen, die in hun tempo achter ze aan loopt. Dat biedt een kdv niet. In mijn ideale situatie laten kinderen hun ouders los, en wat naar mijn mening! Bij een gang naar het kdv gebeurt is dat ouders het kind loslaten voor het er aan toe is. In sommige gevallen hebben ouders daarin geen keuze, wat ik dan fijn zou vinden is dat ze dan open staan voor de negatieve gevolgen die hun keuze voor een kdv ook heeft. Dan kunnen ze hun kinderen helpen bij het verwerken van de schade, ipv wat ik nu veel zie, zich blindstaren op alleen de 'voordelen', zoals weerbaarheid,eerder tot tien kunnen tellen en "Olifantje in het bos" kunnen zingen. Wij hebben er voor gekozen dat ik thuis blijf om voor de kinderen te zorgen, om ze onze normen en waarden bij te brengen en ze de aandacht en liefde te geven die ze zo hard nodig hebben om in deze harde wereld op te groeien. Ik vind dat belangrijk. Vooral omdat wij ons eerste kindje niet mogen zien opgroeien, wil ik alles van ze meemaken, hun traantjes, maar vooral ook hun lach en malligheden. Dat heeft als gevolg dat we het een aantal jaren moeilijk zullen hebben financieel, maar dat is dan het kruisje wat we moeten dragen. Ik heb zelf geen goed gevoel bij het woord kinderdagverblijf, dus gaan de kinderen er niet naar toe. Mijn kindje gaat nu nog 1 dag per week naar het kdv, binnenkort houdt dat op want ik 'wordt' tbm-er. Ik wil er zelf zijn voor ons kindje. Mijn man denkt hier hetzelfde over. Tuurlijk heeft een kind het best naar zijn zin op een kdv, het weet nl. vaak niet beter, maar ik vind het een voorrecht om een kindje te mogen hebben en vindt dat je er zorg voor moet dragen dat je kindje prettig opgroeit. Als ouder weet je niet wat je kind de hele dag meemaakt bij het kdv. Je hoort de engste verhalen in het nieuws en het is het mij niet waard te riskeren dat er iets vervelends gebeurd omdat ik zo nodig moet werken omdat we perse 2 auto's voor de deur willen hebben staan. Ouders, kies dus voor je kind en jezelf, stel je kind voorop en doe wat je denkt wat het beste is. Mijn mening is dus: kdv NEE. Ik heb jarenlang stage gelopen en gewerkt op verschillende kinderdagverblijven. Als leidster heb ik ontzettend vaak vraagtekens geplaatst bij deze vraag. Ik geloof niet dat het KDV een positieve ontwikkeling bevorderd. Sterker nog, in die o zo belangrijke eerste levensjaren kan het flinke wonden maken in mijn ogen. Kinderen hebben juist die stabiele thuissituatie nodig om te kunnen leren delen, voor jezelf opkomen etc. Dat leren kinderen van hun ouders. Niet door geforceerde 'in het diepe gegooide' situaties met andere kinderen en leidsters. Deze kunnen serieus de gezonde ontwikkeling schaden omdat het KDV nu eenmaal niet de plaats is waar de meeste kinderen zich veilig voelen. Daardoor handhaven ze zich gedwongen wel maar positief is het niet. Daarbij heb ik heel vaak leidsters zo gestrest gezien dat zij wel degelijk op een heel verkeerde manier met situaties omgegaan zijn. Ik ben zelf moeder van 2 meisjes en ben superblij dat ik ze zelf op kan voeden. Want reken maar dat je met een dagelijks 1 op 1 opvoeding veel meer positiefs bereiken... Het is erg naïef aan te nemen dat zomaar wat leidsters het allerbeste voor hebben met jouw en alle 30 andere kindjes op het KDV. Vaak is het een grotere zorg of het brood wel op tijd klaar is... Ik veroordeel niemand; vindt dat iedereen moet doen wat 'ie denkt dat het beste voor hem/haar is. Mijn beslissing thuis te blijven voor mijn kindje heeft direct te maken met mijn idee over kdv's. In mijn omgeving hoor ik verhalen over vaste voedingstijden, vaste verschoontijden en stress van de leidsters van kdv's dat ik me niet kan voorstellen dat de opvang daar net zo goed is als de opvoeding en het gezelschap wat ik mijn dochter kan bieden. Ik ben van mening dat een zo stabiel mogelijke situatie voor een jong kindje beter is en dat is thuis, naar mijn idee. Mensen die wel werken proberen me wel eens te overtuigen dat ik ook aan het werk moet met het argument dat een kind beter af is bij een kdv dan aan moeders rok, maar daar ben ik het niet mee eens. Vanuit de ontwikkelingspsychologie weet ik dat een kind pas empatisch vermogen ontwikkelt, en dus verbondenheid kan voelen en zich sociaal kan opstellen vanaf 2 jaar op zijn vroegst. Niet voor niets is bepaald dat kinderen vanaf die leeftijd naar de crèche kunnen een paar ochtenden per week. En inderdaad, mijn kindje hoeft zich niet staande tussen andere kinderen als het zich thuis nog veiliger voelt. Pas als ik er werkelijk van overtuigd ben dat mijn kind graag in een omgeving komt met meer kinderen, met leidsters; dan zal ik haar misschien erheen brengen wanneer ik wil werken. Tot die tijd heb ik gewoon geen kind gekregen om dat door een ander te laten opvoeden, slechter dan dat ik dat kan. Kinderopvang in het eerste jaar van het kind is voor de meesten absoluut niet leuk!Er is te weinig tijd voor ze ,teveel lawaai(huilen,schreeuwen,daardoor ook onrustig slapen),contact met andere kinderen hebben ze nog niet,of negatief(speelgoed op het hoofd,voeten op de handjes,tanden in een of ander lichaamsdeel).Het is tegenwoordig veel te druk in het dagverblijf,teveel kinderen ,te kleine ruimtes voor de aantallen,te weinig leidsters die daardoor gestressed raken en geen geduld meer voor de kinderen kunnen opbrengen,ga maar door.Ik heb zelf ruim 10 jaar in de kinderopvang gewerkt en in het begin had ik nog het idee dat ik als ik kinderen kreeg ze best naar het dagverblijf wilde brengen.Toen waren de aantallen kleiner en was er meer uren aan personeel in verhouding.Nu 10 jaar later zou en doe ik m'n kind echt niet op een dagverblijf.Als je zou onderzoeken hoeveel van de leidsters hun eigen kinderen naar het dagverblijf brengen zou je schrikken hoe weinig dat er zijn.... Meestal wordt het een oppas aan huis of gastouder,bij degene die het kind wel naar het dagverblijf brengen zitten er ook een hoop die geen andere oplossing kunnen vinden.Tuurlijk zijn er ook leidsters die er wel achter staan,maar volgens mij zijn ze in de minderheid,in ieder geval dat eerste levensjaar! Ik heb zelf een tijdje de opleiding gevolgd lkc, ik heb toen moeten stage lopen, maar ik ben gauw gestopt met die opleiding, ik had zo'n medelijden met die kinderen, sommige ouders vergaten hun kids soms, o sorry vergadering, of iets dergelijks, sorry hoor. Hierdoor wist ik ook zeker als ik kinderen krijg (en die heb ik nu) zal ik er altijd voor ze zijn.Als er een baby huilt gaan de andere ook huilen en 2 leidsters kunnen niet overal tegelijk zijn. Net zo als voeden ieder op zn beurt wachten. Als je moeder wordt moet je ze niet in een kdv stoppen, neem zelf te verantwoordelijkheid!mijn man is vanwege zijn beroep(beroeps!!brandweerman ) ook heel veel voor de kinderen,en doordat ik er voor de kinderen ben kan hij zich in zijn werk hogerop komen,wij zouden niet anders willen.Daarnaast werkt hij in zijn vrije dagen ook nog wel is bij, puur omdat hij veel meer verdient dan ik ,als ik voor een baas zou werken...Niet dat ik dat zou willen, ik heb het al druk genoeg. Ik heb drie kinderen waarvan de oudste de meeste uren op de crèche heeft doorgebracht (vier dagdelen per week: een hele en twee halve dagen per week) daarnaast ging hij nog een hele dag naar oma. Dat was mijn keuze toen en ik stond er ook volledig achter en dan zoek je voor je eigen rechtvaardiging ook alleen de voordelen. Ik geloof niet dat mijn kind er schade door heeft opgelopen maar toch ben ik zelf anders gaan denken over veel werken en je kind dus veel wegbrengen (toch 4 ochtenden in de week). Mijn mening is dat het karakter van je kind en de kwaliteit van medewerkers van het kdv een belangrijke rol spelen bij of het wel of niet goed is om het (vaak) op het kdv te brengen en of het kind daar gelukkig is. Overigens is mijn oudste juist best verlegen en een 'kat-uit-de-boom-kijker' en dat is echt niet door het kdv veranderd in 'vol zelfvertrouwen overal op af stappen'. Mijn twijfels over het kdv namen toe toen mijn tweede vaker 'geen zin' had om te gaan. Dit kind was juist helemaal niet verlegen maar juist erg gemakkelijk in de omgang met mensen (zijn eigen karakter, niet door het kdv). Maar toch verdrietig als ik weg ging, niet huilen maar 'liever bij mama blijven'. 's Morgens vroeg hij: moet ik vandaag ergens naartoe? Langzaam is bij mij toen de overtuiging gegroeid dat ik mijn kind niet drie tot vier ochtenden in de week verdrietig wilde maken door hem 'weg te brengen' (ook al had hij het volgens de leidsters heel erg naar zijn zin). Nu heb ik mijn werk teruggebracht naar 1 hele dag in de week en dus ook 1 dag kdv. Ik heb in de zes jaar dat ik nu ervaring heb met twee verschillende kdv's best vaak (heftig) huilende of verdrietige kinderen gezien als hun ouders afscheid namen en die terugkerende breuk, dat verdriet, dat verlangen om toch liever bij papa of mama te blijven dat niet vervuld wordt, dat lijkt mij schadelijk voor die kinderen. Ook al hebben ze het erna naar hun zin, want dat hebben kinderen toch wel. Verder heb ik ook vaak huilende kinderen (bijvoorbeeld in de box) gezien als ik mijn kinderen bracht, waar niet op gereageerd werd. Pas als ik dan tegen het huilende kind begon te praten, reageerden de leidsters ook. Overigens was er op het eerste kdv waar mijn kinderen waren een babygroep en dat zou ik iedereen aanraden als je moet kiezen, want daar heerste echt rust ook bij het slapen gaan en waren meer leidsters en werd de aandacht niet afgeleid door drukke peuters. Dat was mijn verhaal, ik heb er nog wel meer. Ik voel me eigenlijk ook tbm nu, ook al werk ik toch nog 1 dag in de week
Ik ben 31 jaar en behoor tot de groep hoger opgeleide vrouwen (HTS), die er tegenwoordig steeds vaker voor kiezen voor de kinderen de carrière (tijdelijk) op zij te zetten. Mijn zoon is nu 18 maanden oud, en ik werk sinds zijn geboorte niet meer voor een baas. Wel hebben mijn man en ik een eigen zaak waarvoor ik administratief werk verricht, en allerhande klussen die nodig zijn. Ik heb er bewust voor gekozen om mijn zoontje het eerste jaar niet naar een kdv te brengen. Vooral omdat het eerste levensjaar erg belangrijk is voor de (emotionele) ontwikkeling van een kind. Toen mijn zoontje 12 maanden was, ging hij voor het eerst anderhalve dag in de week naar een kdv. Bij de eerste bezoeken aan het kdv, in de wenfase, waarbij je kind eerst komt wennen en je als moeder ook langer in de groep aanwezig bent, ben ik aanvankelijk geschrokken. Het gedrag van met name de kinderen vanaf een maand of 9 vond ik nogal apathisch. Ze liepen of kropen nogal doelloos rond. Als ik thuis zulk gedrag bij mijn zoontje zie, is dat voor mij een moment waarop ik sturing probeer te geven aan zijn gedrag, en hem bijvoorbeeld aan het spelen zet met lego, zijn jas en schoenen aantrek en even ga wandelen, of lekker even een verhaaltje met hem ga lezen op de bank. Hierdoor wil ik structuur aanbrengen in zijn gedrag, erg belangrijk in de opvoeding en de emotionele en intellectuele ontwikkeling. Gevolg is dat mijn zoontje heel goed en langere tjd alleen kan spelen, niet snel verveeld(end) is, en als hij ongedurig wordt, is hij zo weer snel aan een ander spel te zetten. De indruk die ik kreeg van het gedrag van de kinderen op het kdv is dat ze eigenlijk niet goed weten wat ze moeten doen. Geconcentreerd met iets spelen, al is met maar voor 5 minuten zie ik ze zelden doen. Eigenlijk lopen ze continu rondjes, en het kind of het speelgoed waar ze dan toevallig tegen aanlopen, is op dat moment even onderwerp van hun aandacht. Ik denk dat het kdv voor kinderen die daar een dag lang zitten vooral betekent eten, drinken, slapen en wachten tot ze weer worden opgehaald, waarbij het wachten dan het grootste gedeelte van de dag vult. Persoonlijke aandacht kunnen de leidsters weinig geven. Dit is echter wel essentieel voor een goede emotionele ontwikkeling van het kind, vooral het eerste levensjaar. Een kind heeft persoonlijk contact, bijvoorbeeld in de vorm van lachten, troosten, aanraken en praten heel hard nodig. Een zuigeling die erg "makkelijk" is, en het niet erg vindt de dag voornamelijk door te brengen starend naar het plafond in zijn box, maxicosi, of wipstoel, komt er dan in het kdv bekaaid vanaf. De leidsters hebben nu eenmaal geen tijd om langere tijd met een baby in hun armen te zitten, of kiekeboe te spelen terwijl de rest van de groep uit verveling de koelkast leeg graait. Het is een feit dat baby's geboren worden met hersenen die nog niet volledig ontwikkeld zijn. Naast het leren lopen, eten, praten en poepen op de w.c., moeten de hersenen ook op emotioneel, psychologisch en intellectueel gebied worden ontwikkeld, uit wetenschappelijk onderzoek is gebleken dat, zeker wat betreft kinderen die langere tijd op een kdv verblijven, het kdv hier geen positieve bijdrage aan levert. Nadat ik dus aanvankelijk was geschrokken, van het kdv, heb ik wel besloten om enige tijd aan te kijken hoe mijn zoon het zou doen op het kdv. Want er zitten natuurlijk ook voordelen voor de ontwikkeling van een kind aan een kdv, zoals het spelen met andere kinderen, leren dat mama er niet altijd is etc. En na een uitgebreide wenperiode, heeft mijn zoontje het inmiddels redelijk naar zijn zin op het kdv. De leidsters geven complimenten over het feit dat hij erg goed alleen kan spelen. En wanneer ik hem op kom halen zie ik hem ook altijd bezig, regelmatig met andere kinderen die naar hem staan te kijken wat hij aan het doen is. Hij gaat 1 middag en 1 dag per week naar het kdv. Omdat ik heb gemerkt dat 1 hele dag wel erg lang is, en hij vaak moe en huilerig is als ik hem op haal, probeer ik het aantal uur dat hij op het kdv is te beperken van 8.30 tot 16.30 uur. In totaal brengt mijn zoon dus ongeveer 12 uur per week door op het kdv. Dit vind ik zelf absoluut een maximum aantal uren. Ik ben nu tevreden met de combinatie thuis-bij-mama en het kdv, en ik zou voor geen goud mijn zoon langer naar het kdv brengen, omdat ik ervan overtuigd ben, dat dit minder goed zal zijn voor de zijn ontwikkeling.