Het wankelende evenwicht van Macedonie

Inleiding Het onderwerp van het werkstuk is het conflict in Macedonië. De reden waarom we onderwerp gekozen hebben zijn dat er in de media vergeleken bij andere oorlogen of conflicten met betrekking tot de afbrokkeling van Joegoslavië weinig aandacht is besteed aan het conflict Macedonië. Hoofdvraag: Hoe ontstond het conflict, hoe verliep het en waarom liep het niet op een oorlog uit? De deelvragen zijn: 1: wat zijn de oorzaken en de aanleiding van het conflict? 2: wat gebeurde er in Macedonië van dag tot dag? (Chronologisch overzicht gebeurtenissen) 3: wat werd vastgelegd in het Vredesakkoord van Ohrid? 4: hoe verliep de operatie Essential Harvest? 5: zijn de Macedonische regering of de etnisch Albanezen schuldig aan het ontstaan en het voortduren van het conflict Macedonië? (betoog) 6: hoe ziet de toekomst van het gebied er volgens ons uit? De doelstelling van het werkstuk is om ons een goed beeld te vormen over wat er het laatste jaar in Macedonië heeft afgespeeld en hoe de spanning zo heeft kunnen oplopen. Verder willen we er na kijken in hoeverre de rol van de NAVO heeft bijgedragen aan het vredesproces. Het werkstuk is voor iedereen die een goed overzicht wil krijgen van de gebeurtenissen in Macedonië en ook geïnteresseerd is in de achtergronden hiervan. We hebben eerst informatie gezocht, hieruit de vragen opgesteld en deze daarna uitgewerkt. Als laatste hebben we de plaatjes erbij gekozen. Motto "[The Macedonians] are trying to tell us that we have to leave the country, because we do not belong here” Adelina, ethnic Albanian female doctor for BBC News Online
Deelvraag 1: wat zijn de oorzaken en de aanleiding van het conflict? · Oorzaken De meeste Macedonische Albanezen zeggen dat alles wat ze willen is gelijkstelling aan de etnische Macedoniërs. Hun strijdpunten zijn: - Als gelijk erkend worden in de Macedonische wet - Albanees moet een officiële taal worden. - Men wil een universiteit waarop in het Albanees lesgegeven wordt die door de overheid wordt bekostigd. Maar de meeste Macedoniërs denken dat de Albanezen uit zijn op de vernietiging van Macedonië en daarna het grondgebied van Macedonië willen toevoegen aan een “Groter Albanië”. Officiële cijfers wijzen uit dat ongeveer 23% van de Macedonische bevolking etnisch Albanees is. De Albanezen zelf zeggen meer dan 40% van de bevolking uit te maken. Minder dan 10% van de werkende bevolking is Albanees volgens een overheidsrapport uit mei 2000. In het leger en de politie is dit zelfs maar 3,1%. Een soortgelijke situatie doet zich voor in andere publieke sectoren, zoals de rechtspraak en de gezondheidszorg. Economisch gezien hebben de Macedonische Albanezen altijd gedwongen aan zelfvoorziening gedaan. Al ze kwamen vragen om een uitkering of andere vorm van sociale zekerheid werden ze raar en anders behandelt dan de etnische Macedoniërs. De overheid heeft in haar verleden ook aanklachten van discriminatie door etnische Albanezen genegeerd en geeft hiervoor als verklaring dat het opleidingsniveau van de Macedonische Albanezen lager is als die van de etnische Macedoniërs. Onderwijs De laatste eeuw hebben Albanese Macedoniërs meerdere malen de Macedonische regering verzocht tot oprichten van een universiteit waar Albanees de eerste taal is. In 1994 kreeg een instituut in Macedonië waarop in het Albanees lesgegeven werd van de overheid de stempel illegaal en moest de school worden gesloten. Een compromis gebracht door de organisatie van veiligheid en samenwerking voor een privé-universiteit gefinancierd door particulieren werd door niet alle Albanezen als aanvaardbaar gezien. De regering zegt bang te zijn voor een Albanese universiteit, omdat hierdoor het land op het spoor van separatie zou worden gezet. Wettelijke positie De Macedonische Albanezen worden niet geaccepteerd als een nationale minderheid en hebben dus ook niet de rechten die voor deze minderheden gelden. De Albanezen willen dat alle burgers ongeacht hun etniciteit voor de wet gelijk zijn en zeggen dat ze zich door de wet tweederangsburgers voelen. Ook vinden ze dat ze door de overheid worden gedwongen om zich “Albanisch” te voelen. Ze willen ook vetorecht als het gaat om beslissingen met betrekking tot Albanese zaken. Groter Albanië Na het falen van een politieke oplossing van het probleem neemt het aantal aanhangers van de Albanese rebellen toe, zelfs onder etnisch Albanese politici. Deze rebellen vinden dat alleen geweld er toe zal leiden dat de Macedonische regering naar hun wensen luistert. Volgens een woordvoerder zijn de rebellen een zijtak van een oude rebellenorganisatie die het nu opgeheven Kosovo Libertation Army oprichtten. De rebellen ontkennen plannen te hebben om Macedonië te vernietigen en de staat te laten opgaan in een groter Albanisch geheel. Alhoewel de meeste Albanese Macedoniërs vrede hadden met hun leven in Macedonië kan de steun voor de rebellen leiden tot een Albanisch nationalisme, zoals die heerste tijdens het communistische tijdperk. · Aanleiding De Joegoslavische republiek Macedonië maakte sinds 1918 deel uit van Joegoslavië, maar is sinds 1991 onafhankelijk. De problemen beginnen in februari 2001 als 200 à 250 rebellen een guerrilla voeren tegen de Servische politie, waarbij vijf politiemannen om het leven kwamen. Dat was de aanleiding voor de politiemacht om zich terug te trekken uit de vijf kilometer brede bufferzone, die ingesteld was in juni 1999, nadat er een einde was gekomen aan de oorlog tussen de NAVO en Joegoslavië. In deze zone mochten zich geen Joegoslavische legereenheden of Kfor-troepen (=troepen van NAVO die verantwoordelijk zijn voor de realisering van veiligheid in Kosovo en omliggende gebieden) bevinden. Vanwege de onrust in het grensgebied besluit de Veiligheidsraad om toch maar weer Kfor- troepen en Joegoslavische legereenheden in de bufferzone te laten.
Deelvraag 2: wat gebeurde er in Macedonië van dag tot dag? 4 maart 2001: spanningen in het grensgebied van Macedonië lopen op. Macedonië heeft zijn grens met Kosovo gesloten nadat drie Macedonische soldaten waren omgekomen bij twee ongevallen. Twee soldaten reden met hun auto op een landmijn. De derde kwam om het leven in een gevecht met Albanese guerrillastrijders. De Macedonische regering heeft extra troepen naar het grensgebied gestuurd. 14 maart: etnische Albanezen schieten op politie Macedonië. In de stad Tetevo, in het noordwesten van het land gelegen is er een schietpartij geweest bij een demonstratie van etnische Albanezen die tegen het beleid van de regering zijn en zich achtergesteld voelen. De politie heeft het schieten van de Albanezen beantwoord met nog meer kogels en het is niet bekend hoeveel slachtoffers gevallen zijn. 15 maart: Albanese rebellen nemen burcht in. Albanese rebellen hebben in de stad Tetevo een burcht ingenomen. Vele inwoners uit de stad hebben de stad verlaten en zoeken ergens anders een veilig onderkomen. Er waren vandaag opnieuw schietpartijen. 18 maart: Kfor waarschuwt Albanese rebellen. De commandant van de Kfor-vredesmacht in Kosovo heeft gedreigd dat elke beschieting van Albanese rebellen in het grensgebied van Kosovo en Macedonië flink bestraft zal worden. 19 maart: Meer Kfor militairen naar Macedonië. NAVO secretaris-generaal Roberston heeft bekend gemaakt dat meer Kfor-soldaten uit Kosovo naar Macedonië gaan, vanwege de schietpartijen in de grensplaats Tetevo. 21 maart: staakt-het-vuren Albanese rebellen. De rebellen hebben enkele uren voor de deadline van de Macedonische regering op 19 maart een eenzijdig staakt-het-vuren afgekondigd. Deze deadline hield in dat ze zich binnen 24 uur moesten terugtrekken of overgeven. 24 maart: geweld in Macedonië laait op. In het noorden van Macedonië zijn de gevechten tussen het leger en Albanese rebellen opgelaaid. Militairen hebben het vuur geopend op de heuvels rond de stad Tetevo. Het leger zou zware wapens hebben ingezet. 29 maart: Macedonische granaten op Kosovo. Macedonische soldaten hebben per abuis mortiergranaten afgeschoten op het Kosovaarse dorp Krivenik, op een kilometer van de Macedonische grens. In het dorp zouden twee mensen zijn gedood en twintig anderen gewond zijn geraakt, meldt een woordvoerder van Kfor-vredesmacht
28 april: acht Macedonische militairen omgekomen. Bij de grens met Kosovo zijn 8 militairen omgekomen door mortieren van de Albanese rebellen. Twee zijn zwaargewond geraakt. De NAVO en EU keuren de actie af en roepen op tot het staken van geweld door de Albanese guerrillastrijders. 3 mei: Macedonische leger vuurt op rebellen. Macedonische legerhelikopters hebben raketten afgevuurd op een dorp ten noordoosten van Skopje. Dat zeggen een fotograaf en een cameraman van persbureau Reuters. De journalisten zagen twee helikopters cirkelen, die op huizen en naburig bos vuurden. Ook was het geluid van mortieren en artilleriebeschietingen te horen. 15 mei: Macedonische regering stelt rebellen ultimatum. De Macedonische regering heeft de rebellen opgeroepen het grensgebied voor donderdag te verlaten en dit ultimatum later nog verlengt. De rebellen hebben geen respons gegeven. 24 mei: nieuw offensief Macedonische leger. Het Macedonische leger is een nieuw offensief begonnen tegen Albanese rebellen in het noorden. Elf dorpen aan de grens met Servië zijn omsingeld en onder vuur genomen. Volgens de rebellen zijn onder de burgerbevolking doden en gewonden gevallen. 31 mei: Macedonische wijzigt grondwet voor minderheid. Macedonische regering wijzigt de grondwet voor Albanese minderheid. Hierdoor kondigen Albanese rebellen op 7 juni een staakt-het-vuren aan. 11 juni: UCK dreigt met aanvallen op Skopje. De Albanese guerrillastrijders dreigen met aanvallen op de stad Skopje als het leger niet stopt met het beschieten van twee bergdorpen. De Macedonische regering heeft dit dreigement genegeerd en is doorgegaan met de beschietingen. 20 juni: vredesoverleg Macedonië in impasse. Volgens president Traikovski hebben Albanezen onredelijke eisen, zij willen namelijk een twee-landenstaat. 23 juni: Macedonische leger hervat aanvallen. Macedonië heeft zijn offensief tegen de Albanese rebellen hervat. Tanks en gevechtshelikopters hebben weer aanvallen uitgevoerd op doelen van Albanezen in de buurt van de hoofdstad Skopje. Dit zorgde voor het einde van het toch al wankelende staakt-het-vuren. 29 juni: NAVO stuurt 3000 militairen naar Macedonië. De NAVO-leden hebben ingestemd met het sturen van 3000 soldaten naar Macedonië. Zij moeten toezien op vrijwillige ontwapening van Albanese rebellen en wapens vernietigen. 9 juli: Albanezen in Macedonië verwerpen vredesplan. De internationale voorstellen van NAVO die werden voorgelegd aan de twee belangrijkste leiders van Albanese groeperingen werden door hen afgewezen en wordt gezien als westerse bemoeizucht. 25 juli: Macedonië verdenkt het westen van partijdigheid. De regering eist dat de NAVO de schuld van het conflict bij de rebellen leggen anders is volgens hen de partijdigheid van NAVO voor de Albanese rebellen bewezen. Partijen in Macedonië kondigen weer een staakt-het-vuren af en gaan om de tafel zitten. 13 augustus: vredesakkoord van Ohrid ondertekent. Hierin beloven de Albanese rebellen binnen twee weken hun legereenheden te ontbinden. Het akkoord werd getekend in het bijzijn van NAVO-secretaris-generaal Robertson en EU-buitenland Chef Solana. 26 augustus: missie Essential Harvest begint maandag. De NAVO-vredesmacht in Macedonië begint maandag met het ontwapenen van de Albanese rebellen. Er was nog enige onduidelijkheid of de missie Essential Harvest morgen kon beginnen. Het bondgenootschap en de Macedonische regering konden het niet eens worden over het aantal wapens dat de rebellen moeten inleveren. Men heeft uiteindelijk op 31 augustus 1400 wapens ingezameld. 9 september: Macedonië wijst verdere hulp NAVO af. Macedonië is tegen het verlengen van de periode voor het inzamelen van wapens, maar vindt het wel goed dat er burgerwaarnemers blijven. 18 september: Albanese rebellen gaan door na inleveren wapens. De Albanese rebellen zeggen niet te willen wachten op het besluit van de regering om de Albanezen meer rechten te geven, aldus een woordvoeder van de rebellen. 25 september: missie Essential Harvest geslaagd. Robertson vindt de missie Essential Harvest geslaagd. De NAVO heeft in 5 weken 3300 wapens verzameld. 3 oktober: nieuw geweld dreigt in Macedonië. De minister van Binnenlandse zaken in Macedonië heeft aangekondigd te beginnen met inname van gebieden aan de noordgrens. Hierbij slaat hij internationale kritiek mee in de wind. 8 oktober: EU zet regering Macedonië onder druk. De Europese Unie wil dat de regering van Macedonië snel de wetshervormingen aanneemt waardoor de Albanese minderheid in het land een betere positie krijgt. Die staat in een ontwerpverklaring die het Britse persbureau Reuters in handen heeft gekregen. 12 november: geweld in Macedonië laait weer op. Door een schietpartij in de buurt van Tetevo zijn minstens 3 politiemensen gestorven. De schietpartij vond plaats nadat Albanezen een politiepost hadden ingenomen. De actie werd geclaimd door een Albanese splintergroep. 16 november: parlement Skopje geeft Albanezen meer rechten. De regering heeft een wetsvoorstel dat Albanezen in Macedonië meer rechten geeft aangenomen. Albanees is vanaf nu af aan de tweede taal in Macedonië, worden de rechten van minderheden worden gegarandeerd en er komen meer Albanezen bij de overheid. Deelvraag 3: wat werd vastgelegd in het Vredesakkoord van Ohrid? Op 13 augustus 2001 sluiten de Albanese rebellen en de Macedonische regering een vredesakkoord. De belangrijkste punten in het verdrag waren: · Politie
De etnische Albanezen vonden de 3,1% vertegenwoordiging van etnische Albanezen bij de politie erg weinig. In het akkoord staat dat dit 25% moet worden. In de eerstkomende twee jaar zullen daarom 1000 etnische Albanezen moeten worden opgeleid om deze functies te vervullen. De politie blijft wel onder leiding van de rijksoverheid in Skopje en niet bij de lokale leiders, zoals de Albanezen wilden. · Taal
In het akkoord staat dat Albanees naast het Macedonisch een officiële taal is. De taal kan worden gebruikt in gebieden waar meer dan 20% van de bevolking etnisch Albanees is. Albaneessprekende hebben ook recht op tweetalige documenten en identiteitsbewijzen. Het Albanees mag gebruikt worden in het parlement, maar niet in de regering of bij internationale zaken. · Wet
De oude introductie van de wet was: “de nationale staat van de Macedoniërs”. De nieuwe introductie zegt dat Macedonië een gemeenschap is van al haar etnische groeperingen. De wet belooft mensenrechten, vredige samenwerking en vrijheid van burgerschap. · Decentralisatie
Sommige zaken zullen door de regering in Skopje worden overgedragen aan lokale autoriteiten en burgemeesters. · Vredeswetsbepaling
De Macedonische regering belooft de rebellen amnestie te geven en de rebellen ondertekenen een ontwapenakkoord. Het vredesakkoord kan pas na 45 dagen gaan gelden, omdat het parlement in deze tijd het plan moet ratificeren. De Albanezen accepteerden het akkoord en beloofden binnen twee weken hun gevechtseenheden te ontbinden op voorwaarde dat eerst de rechten van de Albanese minderheid verbeterde, zoals in het akkoord staat. Direct na de ondertekening staat het akkoord onder druk doordat Kfor-militairen aan de grens zestien Albanezen arresteerden. Op 16 augustus doden Albanezen een Macedonische politieman. Om het ontwapenen van de rebellen te versnellen begon op 27 augustus de operatie Essential Harvest (=Noodzakelijke oogst). Na enkele strubbelingen doet op 16 november ook de Macedonische regering haar plicht en past de grondwet aan.
Deelvraag 4: hoe verliep de operatie Essential Harvest? De NAVO stuurde op 27 augustus 2001 zo’n vijfduizend militairen naar Macedonië, die moesten toezien op de vrijwillige ontwapening van de Albanese rebellen zoals die vastgelegd waren in het akkoord. Deze operatie stond onder leiding van Groot-Brittannië en eindigde eind september. Nederland leverde 247 militairen, het ging voornamelijk om leden van de infanteriecompagnie van de luchtmobiele brigade in Schaarsbergen. De Nederlanders namen vooral Patria-voertuigen mee en werden onderdeel worden van een Engels bataljon. Ze kregen onderdak even buiten de Macedonische hoofdstad Skopje. Vier Bataljons De eerste 43 Nederlanders, kwartiermakers en verkenners vetrokken op 23 augustus naar Macedonië. Op 26 augustus kwamen hier 143 militairen bij en de laatste groep van 61 Nederlanders ging op 3 september naar Griekenland. Aan Essential Harvest doen ongeveer 4500 soldaten mee. De troepenmacht bestond uit vier bataljons. Zoals te zien op de afbeelding, een in de buurt van Skopje, en een in de buurt van Petrovec, Kumanovo en Krivolak. Verwachtingen vooraf De haalbaarheid van de missie is lange tijd in twijfel getrokken, omdat er onenigheid bestond over hoeveel wapens de Albanese rebellen moesten inleveren. De Albanese rebellen zeiden zelf dat het om zo’n tweeduizend wapens ging, maar de Macedonische regering zei dat het om achtduizend wapens ging. De NAVO besloot dat daarom dat het er 3.300 moeten zijn. De meeste Macedoniërs zeggen dat dit slechts een stukje van het aantal wapens is dat de UCK (groepering van Albanese rebellen) bezit en sommigen denken zelfs dat het bezit van wapens van deze groep boven de 70.000 ligt. Bijna alle Macedoniërs gingen ervan uit dat de Albanezen lang niet al hun wapens zullen inleveren. De NAVO-secretaris-generaal Robertson zei dat dit een symbolische operatie is die belangrijk is voor het politieke proces in Macedonië. Na het aflopen van de missie werd hij ‘geslaagd’ genoemd. De 3.300 wapens waren ingezameld en zelfs iets meer. Deelvraag 5: zijn de Macedonische regering of de etnisch Albanezen schuldig aan het ontstaan en het voortduren van het conflict Macedonië? We hebben onze mening vastgelegd in een stelling die we gaan proberen te verdedigen door argumenten voor deze stelling te geven en de tegenargumenten te weerleggen. Onze stelling is: het is de schuld van de Macedonische regering dat het conflict is ontstaan en heeft plaatsgevonden. Argumenten voor onze stelling: - De Macedonische regering heeft etnisch Albanezen jarenlang achtergesteld door de wet, maar ook met banen en bijv. onderwijs. Het is dan ook logisch dat mensen op het laatst kwaad worden en iets aan hun situatie willen verbeteren. - De Macedonische regering negeerde aanklachten van discriminatie van etnisch Albanezen, met de reden dat zij lager geschoold zijn. Dit hoort in een democratie niet mogelijk te zijn, want er is hier sprake van ongelijkheid. Er is dus eigenlijk sprake van een schijndemocratie. - De Macedonische regering had makkelijk wat toezeggingen kunnen doen om het conflict te laten stoppen, omdat het enige wat de etnisch Albanezen vroegen was gelijkstelling, geen verhevenheid boven alles en iedereen. - De Macedonische regering heeft ook niet erg meegeholpen met het realiseren van het vredesakkoord van Ohrid en deden er veel te lang over om de grondwet te wijzigen. Dit riep dan ook frustratie op onder de Albanezen, omdat de Macedonische regering zijn afspraak niet nakwam. Tegenargumenten en de weerlegging hiervan: - De Albanezen gebruikten geweld om hun eisen erdoor te krijgen, wat natuurlijk fout is.à Het gebruiken van geweld om je zin te krijgen is natuurlijk altijd fout, maar als alle geweldloze pogingen niet geholpen hebben is het logisch dat mensen een andere manier gaan zoeken. Het is natuurlijk ook logisch dat men gefrustreerd raakt na zoveel jaren van achterstelling en onderdrukking. - De Albanezen willen meer dan alleen gelijke rechten, maar willen het hele land innemen en het voegen bij een ‘Groter Albanië’. à Uit de naleving en tekenen van het vredesakkoord is gebleken dat men alleen, maar gelijkstelling wou anders was men wel doorgegaan met oorlog voeren wat niet gebeurde. Dit argument van de Macedonische regering telt dus ook niet meer. - Het is logisch dat de Albanezen achtergesteld worden, want ze zijn er later bijgekomen. à Dit is een typisch extreemrechtse reactie, die natuurlijk overal ter wereld bestaat, maar eigenlijk geen feitelijke achtergrond heeft. Het gaat hier ook om een verschil dat er niet toe doet, wie eerst kwam telt namelijk niet, ieder mens hoort te tellen. Wat wij denken is dat deze onuitgesproken gedachte best wel een rol heeft kunnen spelen binnen de gedachtegangen in het parlement van Macedonië, anders liet je mensen niet achtergesteld blijven en ze onderdrukken. Deelvraag 6: hoe ziet de toekomst van het land er volgens ons uit? · Sociaal We denken dat de situatie voor de Albanezen qua rechten er na het vredesakkoord sterk is vooruitgegaan, maar wij denken ook dat de Albanezen moeite hebben met het leven naast de mensen die hun jaren onderdrukt hebben. Daarnaast kunnen de Macedoniërs moeilijk leven naast de Albanezen die hun kinderen of grootouders misschien wel hebben vermoord in de rellen. Wij denken dat het moeilijk wordt om deze groepen weer goed met elkaar te laten samenleven, dus zal er een tweedelige samenleving ontstaan, totdat op een bepaald punt alle wrok ten opzichte van elkaar weg is en men met tolerantie samen door één deur kan gaan. Maar dit is volgens ons alleen mogelijk als er geen verdere conflicten ontstaan, want anders kan het nog wel heel lang duren voordat deze bevolkingsgroepen weer samen door één deur gaan. Zonder conflicten schatten we dat na 40 jaar de wrok totaal verdwijnt, omdat dan de mensen die zelf betrokken waren bij dit conflict, zo goed als overleden zijn en er plaats is voor een nieuwe generatie, die altijd met dit vredesakkoord geleefd hebben en alleen de verhalen van hun ouders kennen of zich nog vaag dit conflict herinneren uit hun jeugd. Ook de mensenrechten zijn al beter geworden nadat ook hier een akkoord is getekend. Conclusie: Zonder verdere conflicten zullen de verstandhoudingen van de Macedoniërs en de mensenrechten snel beter worden, maar als er verdere conflicten ontstaan kan het sociale aspect in de samenleving weer naar achteren verschuiven en zal de haat en wrok toenemen.
· Politiek De Balkan is al jaren lang een brandhaard van politieke onrust geweest en dat zal voorlopig wel zo blijven als je kijkt naar de verstandhouding tussen veel groepen en Macedonië is een van die gebieden met een slechte verstandhouding tussen mensen die niet in twee weken opgelost is. Er is wel iets bereikt doordat er nu meer etnisch Albanezen in de regering zitten, maar het punt blijft dat de samenwerking tussen deze partijen uiterst stroef verloopt en aangezien in een crisissituatie de besluitvaardigheid van een regering op de proef wordt gesteld is het nodig dat het buitenland af en toe een handje helpt. De politieke toekomst van Macedonië valt moeilijk te voorspellen, aangezien het politieke verleden van Macedonië en de Balkan, grillig en onberekenbaar. Daardoor heeft het weinig zin om de toekomst van politiek Macedonië te voorspellen, behalve dat er waarschijnlijk in de nabije toekomst wel spanningen zullen ontstaan tussen Albanezen en etnische Macedoniërs in het parlement. Conclusie: Er zijn strubbelingen in de politiek te verwachten, dat terwijl de regering erg belangrijk voor de continuïteit en welvaart van het land. · Economisch Er treedt in Macedonië per jaar sinds de onafhankelijkheid een inflatie van 11% per jaar op en de vroegere economische boycotten tegenover Joegoslavië hebben de economie van Macedonië geen goed gedaan. Welvaart is afhankelijk van drie factoren: de afzetmarkt, aanwezigheid grond- en hulpstoffen+ arbeidskrachten en de infrastructuur. In het land zelf heeft Macedonië weinig afzetmarkt dus zal het land vooral afhankelijk worden van de handel met het buitenland. Men heeft wel genoeg hulp- en grondstoffen, man maakt bijvoorbeeld sesamzaad en heeft men veel katoenplanten. De infrastructuur is erg slecht wat het land totaal niet geschikt maakt als distributieland. Al met al bezit het land dus nog lang niet alle voorwaarden voor een welvarende economie. De munt van Macedonië munt, de Macedonische denar is sinds 1996 steeds ten opzichte van de dollar in waarde gestegen. Conclusie: we denken dat Macedonië er met de steun van de EU er bovenop zal komen en aan de twee missende voorwaarden valt te werken. Door de appreciatie van de munt valt er voor de Macedoniërs ook meer in het buitenland te kopen. Voor de economie lijkt er in de komende jaren een betere tijd aan te breken, wat ook weer zijn weg zal vinden in het sociale leven van de Macedoniërs, want welvaartsproblemen leidden tot het zoeken van een zondebok en met welvaart is dit niet nodig. Conclusie Het conflict ontstond door de hoogopgelopen spanningen tussen de ontevreden Albanezen en de etnische Macedoniërs en ’’hun’’ regering. De etnische Albanezen waren al jarenlang achtergesteld en al hun geweldloze pogingen om hun situatie te verbeteren hadden gefaald. Daarom besloten een aantal fanatieke Albanezen zich te verenigen in de UCK, die een guerrilla voerde tegen de Macedonische politie en leger. De aanleiding was in februari toen 200 a 250 rebellen een guerrilla voerden tegen de Macedonische politie en hierbij vijf agenten om het leven kwamen. In maart 2001 liepen de spanningen in het grensgebied met Macedonië op. Op 15 maart namen de rebellen een burcht in Tetevo. Op 19 maart worden meer Kfor-militairen naar Macedonië gestuurd. Op 28 april komen acht Macedonische soldaten om. Op 29 juni stuurt NAVO 3000 militairen naar Macedonië. Op 25 juli verdenkt de Macedonische regering het westen van partijdigheid voor de rebellen. Op 13 augustus wordt het vredesakkoord van Ohrid ondertekend en op 27 augustus start de operatie Essential Harvest om de Albanezen als vastgelegd in het akkoord te ontwapenen. Op 16 november wijzigt de Macedonische regering zoals is vastgelegd onder druk van EU en VS haar grondwet. In het vredesakkoord van Ohrid werd o.a vastgelegd dat er meer etnische Albanezen bij de politie kwamen werken en dat Albanees de tweede officiële taal werd. Om de nakoming van het vredesakkoord te versnellen organiseerde de NAVO de operatie Essential Harvest. Het ging volgens de NAVO om een symbolische actie om het politieke klimaat in Macedonië te verzachten. De missie bleek een succes en toen op 16 november 2001 de grondwet werd gewijzigd waren de grootste problemen over. Wij zijn van mening dat de Macedonische regering verantwoordelijk is voor het conflict, vooral omdat de het parlement en de regering jarenlang niks hebben gedaan aan de situatie van de etnisch Albanezen, terwijl zij naar eigen zeggen eden, omdat zij de eerste bewoners van Macedonië waren en zij een hoger opleidingsniveau hadden dan de etnisch Albanezen. Hieruit concluderen wij dat de etnisch Albanezen slachtoffer zijn geworden van rechts-extremisme, het gaat hier om verschillen die er niet toe doen. De toekomst voor Macedonië zal vooral afhangen van het wel of niet ontstaan van verdere spanningen in het gebied. Aan de sociale kant is de situatie tussen de twee bevolkingsgroepen waarschijnlijk nog wel gespannen, maar zal langzaam de goede kant opgaan, nu de Albanezen zich niet meer achtergesteld voelen en dat voor de Macedoniërs het conflict naar de achtergrond is verschoven. Maar als er verdere conflicten ontstaan kan de haat weer toenemen tussen deze bevolkingsgroepen, maar of er verdere conflicten komen is moeilijk te voorspellen, aangezien de politiek op de Balkan zo grillig is. De politiek in Macedonië heeft een belangrijke taak, omdat de regering moet zorgen dat de rust terugkeert en er weer welvaart ontstaat. In Macedonië is al sinds de onafhankelijkheid een inflatie van 11%. Macedonië bezit wel grond- en hulpstoffen om een goede economie op te bouwen, maar heeft een slechte infrastructuur en binnenlands geen grote afzetmarkt, dus men is sterk afhankelijk van de export. De Macedonische munt, de Macedonische denar is sterk in waarde gestegen ten opzichte van de dollar en met de hulp van de EU zal het land economisch gezien waarschijnlijk betere tijden tegemoet gaan.