Dalai Lama

DE ZOEKTOCHT NAAR DE NIEUWE DALAI LAMA. Dat iemand die dood is gegaan reïncarneert of wedergeboren wordt in een nieuw lichaam, is een opvatting die westerlingen of vreemdelingen maar met moeite kunnen begrijpen. Het verhaal gaat dat de 13e Dalai Lama voor zijn dood verschillende aanwijzingen gaf dat hij in het noordoosten van Tibet zou worden wedergeboren- maar die aanwijzingen waren verre van overtuigend. Na zijn dood in 1933 had men het lichaam in het grote kloosterpaleis Potala in de traditionele boeddhistische zithouding opgebaard, naar het zuiden gericht. Op een morgen merkten men echter dat zijn hoofd 's nachts naar het noordoosten was gedraaid! Niet lang daarna gingen de Regent en een groep hoge lama's* en regerings-afgevaardigden op pelgrims tocht naar het heilig meer van Lhamo Lhatso. Een oude traditie wou dat iedereen die er in het water keek een deel van zijn toekomst zou zien. De regent mediteerde lange tijd, keek toen in waterspiegel en had het volgende visioen. Eerst waren de drie Tibetaanse letter Ah, Ka en Ma verschenen. Daarna dansten de heuvels van het oostelijk Tibet voor zijn ogen. In het midden van die heuvels stond een enorm klooster en daar niet ver vandaan, aan de kant van een ongebruikte weg in een klein dorp, bevond zich een eenvoudig huis met turkooizen dakpannen. DE DALAI LAMA IS GEVONDEN. Opgewonden keerde de expeditie naar Lhasa terug en drie patrouilles vertrokken in het geheim naar het oosten. (Geheimhouding was noodzakelijk omdat een groot deel van het oostelijk Tibet gecontroleerd werd door Chinese militairen). Na een lange reis kwam een van de groepen aan in het uiterste noordoosten van Tibet. Daar zagen ze de daken van het grote klooster van Kumbum. Tot hun grote vonden ze in het nabijgelegen dorpje Takster een huis met onmiskenbaar turkooizen dakpannen. Het gezin dat er woonde had een zoontje van bijna twee jaar… De patrouille besloot onmiddellijk het huis te bezoeken. Maar voor ze naar binnengingen vermomde de leider van de groep zich in een dienstbode, om zo jongen beter te observeren. En inderdaad, in de vertrekken van de dienstboden vonden ze de peuter. Toen de jongen de abt zag, klauterde hij onmiddellijk op zijn schoot en speelde met een bidsnoer dat om de hals van de abt hing, en vroeg of hij het mocht hebben. Het bidsnoer had toebehoord aan de 13e Dalai Lama. De abt antwoordde dat hij het kreeg op voorwaarde dat hij kon zeggen wie hij was. Zonder te aarzelen verklaarde de jongen dat hij "lama van Sera" was (Sera is de tempel in Lhasa). De patrouilleleden waren erg onder de indruk. Een paar dagen later besloten ze de jongen opnieuw te testen. De groep zou uitvinden of het kind zich dingen uit zijn vorige leven kon herinnerden. Men gaf de jongen een stel identieke zwarte bidsnoeren - waarvan één van de 13e Dalai Lama was geweest. En opnieuw koos hij zonder aarzelen dat van de overleden Dalai Lama. Men herhaalde de proef met andere voorwerpen en elke keer koos de jongen zonder aarzelen de goede. Dolgelukkig besloot de groep dat de zoektocht voorbij was. Alle voortekenen die de Regent in zijn visioen had gezien waren uitgekomen. De 14e Dalai Lama was gevonden!
AANKOMST IN LHASA. Een jaar lang verbleef de kleine Dalai Lama veilig in het klooster van Kumbum. Het jongetje miste zijn familie en vriendjes natuurlijk. Zijn enige leeftijdgenoot en vriend was zijn oudere broer Losbang Samten. De twee broertjes speelden dezelfde spelletjes als andere Tibetaanse kinderen; dobbelen, verstoppertje en rennen. Geen van beide kinderen kon toen beseffen dat de jongste de Dalai Lama was. In 1939, toen hij net vier was, vertrokken de Daila Lama en zijn gezelschap op hun lange reis naar de hoofdstad Lhasa. Er waren geen redelijke wegen dus de reis duurde maanden. Eindelijk arriveerden ze in Lhasa en de nieuwe Dalai Lama, Tandzin Gyatsho, werd er in maart 1940 in het kloosterpaleis, als vijfjarige, op de troon gezet. NIEUW UIT DE BUITENWERELD. Toen hij opgroeide ging Tandzin Gyatsho, de jonge Dalai Lama, met meer mensen om. Een van zijn meest interessante en lonende vriendschappen was die met Heinrich Harrer, de schrijver van het "Zeven jaar in Tibet". Harrer was een oostenrijker die tijdens de tweede wereldoorlog uit een brits gevangenkamp in India was ontsnapt en te voet naar Lhasa was vertrokken. Hij was de eerste buitenlander die berichten stuurde naar het Westen over het "Verboden Tibet". Harrer ontmoette de Daila Lama toen die als dertienjarige hunkerde naar nieuws uit de buitenwereld. Al vlug gaf Harrer hem les in Engels en aardrijkskunde. Hij hielp hem een projector in elkaar te zetten en het leven in Lhasa te filmen. Harrer verwonderde zich voortdurend over de vlugge en brede intelligentie van de jongen. Hij verdween vaak om de versleten generator van het paleis te herstellen als die kapot was. EEN UITBLINKER. Maar uiteraard hield Tandzin Gyatsho zich in die vroege jaren vooral bezig met de studie van de eindeloze reeks boeddhistische lessen. Het waren wetenschappelijke boeken maar de lessen bestonden ook uit regelmatige meditatieoefeningen en het ontwikkelen van de vaardigheid om over religieuze onderwerpen te discussiëren. De Dalai Lama blonk daarin uit. Maar ondertussen groepeerden zich buiten Tibet krachten die spoedig het karakter en het leven van de Dalai Lama voor altijd zouden veranderen… CHINA VALT TIBET BINNEN. In 1950 op 7 oktober vallen de chinezen Tibet binnen. Jaren van onderdrukking volgden. Het historisch dieptepunt is op 10 maart 1959. Een grote protestdemonstratie in Lhasa wordt door China hardhandig de kop ingedrukt. De Dalai Lama vlucht met 80.000 landgenoten noodgedwongen naar India. De Chinese bezetting heeft inmiddels 1.200.000 Tibetanen het leven gekost, ongeveer een zesde van de totale bevolking. Ook de culturele schade is een nachtmerrie: op acht na zijn alle 6259 tempels en kloosters in Tibet vernietigd! Het Tibetaanse volk had er al maanden op aangedrongen dat de Dalai Lama zelf zou gaan regeren in plaats van de Regent en zijn helpers. Na het nieuws van de Chinese inval werd dat nog harder geëist. Zo kwam het dat de Dalai Lama op vijftienjarige leeftijd de enorme verantwoordelijkheid op zich nam om zijn land te leiden op het wanhopigste moment uit zijn hele geschiedenis. Ondanks het dreigende gevaar hielden de Tibetanen bij zijn installatie grootse feesten - hun liefde voor feesten is onverwoestbaar. EEN OPROEP AAN DE REST VAN DE WERELD. Het eerste wat de Dalai Lama en zijn nieuwe ministers deden was een dringende hulpoproep richten aan de verenigde naties. "Zo lang het Tibetaanse volk met geweld gedwongen wordt, tegen zijn wensen en goedkeuring, een deel van China te worden", zo verklaarde de oproep, "zal de huidige inval van China op Tibet de geschiedenis ingaan als het ergste voorbeeld van geweldpleging van sterken op zwakken." Jammer genoeg was Tibet geen lid van de Verenigde Naties en de rest van de wereld wist zo goed als niets over het land. Het enige antwoord was een volslagen stilzwijgen, en de Tibetaanse kwestie werd gedurende negen jaar niet meer internationaal besproken. In de steek gelaten, zat er voor de tibetanen niets anders op dan zichzelf zo goed mogelijk te verdedigen, hetgeen haast onmogelijk was, omdat China veel groter was en over een veel sterker leger beschikte. En wat daar ook bij kwam was dat Tibetanen een absoluut geweldloze aard hadden.
ZO IS HET NU. De onderhandelingen of Tibet nou onafhankelijk is of niet zijn nog steeds niet afgelopen, ondertussen leven de Tibetanen in ballingschap en is heel hun cultuur vernietigd. Alleen de verhalen van de mensen die nog leven zijn er nog, voor de rest is bijna alles vernietigd. De dalai lama wil de onderhandelingen zonder geweld laten verlopen, maar de chinezen willen daar niets van weten, zolang zij vechten zijn ze tenslotte sterker en blijven ze de winnaars en is Tibet een provincie van China!!! Waarom zijn de Daila Lama met Jezus Christus te vergelijken? De volgelingen van beiden personen gingen door een moeilijke tijd. Beiden groepen werden vervolgd en vermoord (de Boeddhisten in Tibet door de Chinezen en de Christenen in de tijd rond het jaar 0 door de Romeinen). De Daila Lama en Jezus geven beiden hun volgelingen hoop op de toekomst, ze moeten volhouden, want eens zal het beter gaan. Voor Boeddhisten is dat in een volgend leven en voor Christenen is dat in de hemel of het Rijk van God. Ze hadden allebei een sterk geloof maar ze probeerde iemand niet een geloof op te leggen, je wilde natuurlijk het liefst dat iedereen hun geloof had maar ze zagen wel dat dat niet mogelijk was. Ze hadden allebei hun naasten lief en respecteerden hen. Ook is het bij de Daila Lama en Jezus al vroeg in hun leven duidelijk, dat ze anders zijn dan de andere mensen in hun omgeving. En waarin ze jammer genoeg ook in overeenkomen is dat ze beiden zijn gestraft voor hun daden, Jezus is gekruisigd en de Dalai Lama is verbannen. *Lama: Een Tibetaanse religieus leider, aan wie magische krachten toegeschreven worden.