Watersnoodramp 1953

De watersnoodramp Het weerbericht van zaterdagochtend 31 januari meldde harde westenwind. s' Mid-dags waarschuwde het K.N.M.I ( Koninklijke Nederlandse Meteorologische Instituut ) voor westerstorm. Maar het stormde zo vaak, dus er was geen reden voor paniek. Dat het diezelfde avond ook springvloed zou worden,deed daar weinig aan af. Na de buitengewoon zware stormen van 1906 waren de dijken in zuidwest-Nederland verhoogd en verzwaard. De meeste mensen wisten niet dat er iets ergs, kon geboren en gingen die avond rustig naar bed. Slechts enkele deskundigen waren op de hoogte van een dreigende noodsituatie. Omstreeks drie uur 's ochtends braken de eerste dijken door. Tegen halfvijf 's morgens drongen de eerste berichten overde ramp tot de buitenwereld door. Ze kwamen uit streken rondom Dordrecht, Rotterdam,West Brabant,Zeeuwsch Vlaanderen en Walcheren. Van de zeer
zwaargetroffen gebieden was zondag weinigbekend. Alle verbindingen zoals telefoonlijnen warenverbroken en ook

de elektriciteit was verbroken.In het hele land heerste een dreigende spanning. Pas in de loop van maandag en dinsdag, toen men verkenningsvluchten boven het gebied maakten, werd duidelijk hoe groot de ramp was. De dijken Een andere vraag was of de dijken betrouwbaar waren. Dijken bouwen is een verantwoordelijk werk. Maar ook onderhoud van dijken is belangrijk. Of dit overal voldoende is geweest, heeft men na de ramp nogal eens in
twijfel getrokken. Dijken worden verwoest doordat sterke golven de dijken langzaam
opvreten. Het water dringt in de ondergrond, zodat er op den duur een holte ontstaat. Hierdoor kan een stuk dijk in elkaar zakken. Het gebeurt ook weleens dat de golven over de dijken heenslaan. Het water kan dan de binnenkant van zo'n dijk, uithollen. Cijfers In die dagen liep ongeveer 250.000 hectare land onder water. Dat is 7,8% van de totale oppervlakte van Nederland. In dat gebied woonden naar schatting 600.000 mensen. Het overstroomde gebied omvatte 13,7% van het totale bouwland in Nederland, 12,7% van alle tuinbouwgrond, 5% van al het grasland en 8,3% van alle boomgaarden. De totale schade aan huizen, landerijen en dergelijke werd op meer dan een miljard gulden geraamd. Veel erger was het verlies aan mensen en dieren. Slachtoffers ‘s Zondags werd bekend dat 58 mensen waren verdronken. Het radionieuws van maandag 7 uur meldde 420 doden. Dinsdag was het aantal opgelopen tot 873 doden. Vrijdag werden slechts 1355 slachtoffers gemeld. Het zou nog vele maanden duren voor het totale aantal slachtoffers van de ramp was vastgesteld. Uiteindelijk bleken 1825 mensen verdronken te zijn. Op de daken De meeste mensen in de polders geïsoleerd, van de buitenwereld afgesloten. Ze vluchtten naar de zolders en zelfs op de daken van huizen om daar te wachten tot de redding kwam opdagen. Wat hadden die mensen in angst gezeten !!! Zou het water nog hoger komen ? Zouden de muren het houden ? Elk moment zou zo’n huis in elkaar kunnen zakken en dan was men reddeloos verloren. Wie een eten of geen drinken had was er ook erg aan toe. Bekend is het verhaal van een echtpaar met een baby die het dak op waren gevlucht. Ze hadden alleen een paar sneden brood en de man moest dit voorkauwen om het kind in leven te houden. Te laat Voor vele kwam de redding te laat. Ze konden zich door de uitputting niet meer aan het dak vasthouden en vielen naar beneden in het water, of ze verdronken in een poging zichzelf zwemmend of drijfend op wrakhout te redden. Rond de polder waren plekken die droog bleven. De meeste mensen die daar woonden, wisten wat er in hun naaste omgeving gebeurde, maar ze konden weinigof geen hulp bieden. Het ontbrak hun aan reddingsmiddelen. Sommige mensen

probeerden ook met eigengemaakte iets te ondernemen en soms lukte dat, maar meestal liepen hun reddingspogingen op
niets uit door de harde wind. Toen de dijken doorbraken is er nog wel geprobeerd de menlen in de posder te waarschuwen door klokken te luiden en sirenes te laten loeien. Maar de stormwind
maakte dat het geluid niet ver kwam. En wie de klokken of sirenes wel hoorden, dacht aan oorlog of brand, maar beslist
niet aan water. Rampenfonds Het hele Nederlandse volk was begaan met het lot van de slachtoffers. De mensen gafen gul aan het National Rampenfonds, dat de getroffen bevolkingsgroep steunde.In de weken die volgden, lied Nederland zich van de beste kant zien. Te voet, te fiets, per boot of per auto ging het naar het rampgebied om te kijken of er iets te doen viel. Er werd ook massaal geld gestort op gironummer 9575 van het Nationaal Rampenfonds. In totaal werd een voor die tijd, onvoorstelbaar groot bedrag van 140.000.000 gulden geschonken; dat in deze tijd wordt beoordeeld als 2.000.000.000 gulden. Ook op de oproep van het Rode Kruis om goederen in te zamelen voor het rampgebied werd boven elke verwachting gereageerd, want al op 4
Februari liet het Rode kruis weten dat men niet meer wist waar men de spullen moest laten. Opvangcentra De meesten mensen lieten zich graag uit hun angstige positie bevrijden, en naar veiliger plaatsen brengen. Daar stonden weer andere mensen klaar om de over- levenden op te vangen in scholen, kerken, café en jeugdherbergen en ze voorzien van warm eten en drinken. Gezinsleden die elkaar uit het oog verloren hadden zagen elkaar weer in die opvangcentra en dan was er grote vreugde. Maar er hebben zich ook trieste gebeurtenissen afgespeeld. Vaak zocht men maar vermiste familieleden, tot het besef doordrong dat vader, moeder, zoon of dochter. Volksverhuizing Die opvangcentra’s boden overigens maar tijdelijk onderdak. De mensen konden er geen weken blijven en moesten worden geëvacueerd, dat wil zeggen: op een andere plaats worden ondergebracht. En dat kon ook. Duizenden gezinnen in Nederland hadden zich spontaan opgegeven om mensen uit het rampgebied te herbergen.