Vietnam

Omdat de koude oorlog aan zijn hoogtepunt kwam, waren de leiders van de VS bang dat als ze Noord Vietnam zouden plat gooien er weer spanning tussen de VS en de chinezen met aan hun zijde de Russen zou komen. Er kon dan een derde wereldoorlog komen. Omdat de verschillen tussen Vietnamezen en de Amerikanen zo groot waren hadden de soldaten die in Vietnam waren gestationeerd het heel moeilijk, dus besloot de VS soldaten te sturen. Dit begon in 1950 en na een maand had de VS daar een sterk leger staan. Lyndon B. Johnson had John F. Kennedy’s plaats ingenomen, en toen de soldaten in Vietnam steeds meer betrokken werden, en het aantal slachtoffers steeds groter, en thuis ging het ook al niet al te best, moest en zou hij de oorlog voort zetten, want hij wou niet de geschiedenis boeken in gaan als de enige president die een oorlog verloren heeft. Hij gaf de hete aardappel door aan Richard M. Nixon. Richard was geliefd bij het volk omdat hij zei dat hij een geheim plan had bedacht om de oorlog in Vietnam te stoppen. In de zomer van 1969 onthulde hij dit plan. Volgens Nixon moest de oorlog gevietnamiseerd worden. De Zuid Vietnamezen zo veel en zo snel mogelijk de zaken zelf in handen nemen. De Amerikaanse soldaten zouden zich geleidelijk terugtrekken, maar het Zuid Vietnamese leger zou wel kunnen blijven rekenen op Amerikaanse materiële steun. Toen Nixon zijn plan ontvouwde, waren er ruim een half miljoen soldaten in Vietnam aanwezig, het hoogste aantal ooit. Eind 1969 waren het er nog 475.000 en de volledige terugtrekking zou nog jaren op zich laten wachten. Intussen waren er wel in het geheim besprekingen aan de gang tussen Noord Vietnam en de Verenigde Staten. Lyndon B. Johnson had even voor zijn aftreden Hanoi besprekingen aangeboden en Noord Vietnam was op dat aanbod ingegaan. Onder Richard Nixon ontmoetten de partijen elkaar regelmatig in Parijs. Van Amerikaanse zijde trad onderhandelaar Henry Kissinger steeds meer op de voorgrond. Johnson had, voor hij het Witte Huis verliet, nog een gebaar gedaan naar Hanoi: hij had de bombardementen op het Noorden stopgezet. Van Noord Vietnamese zijde stonden er geen toegevingen tegenover wat Washington deed. Hanoi bleef erbij dat alle Amerikaanse troepen zo snel mogelijk weg moesten en dat de Viet Cong erkend moest worden als vertegenwoordiger van de Noord Vietnamese. In 1969 overleed Ho Chi Minh maar dat tastte de Communistische Partij en het regime in het Noorden niet aan. In zijn politiek testament schreef Ho Chi Minh enkele maanden voor zijn dood:"Wij zullen de geschiedenis ingaan als een klein land dat twee moderne grootmachten, Frankrijk en de Verenigde Staten, heeft verslagen." Vanaf zijn aantreden toonde Nixon zich de president die het conflict snel wilde oplossen. Dat had ongetwijfeld te maken met het steeds groeiend verzet tegen de oorlog in de Verenigde Staten zelf. Maar onder Nixon zou de oorlog zich uitbreiden over heel Indo China. Vanaf 1969 bombardeerden Amerikaanse toestellen in het geheim Cambodja. De bedoeling was om de Ho Chi Minhroute te vernielen. Het was langs die route dat Noord Vietnam via de oerwouden van Laos en Cambodja soldaten, wapens en voorraden naar het Zuiden stuurde. Met tapijtbommen (massale bombardementen op een streek, zonder een bepaald doel te viseren) werd een deel van Cambodja verwoest. Ook op Laos vielen Amerikaanse bommen. Daarmee wilde Washington steun geven aan het regime van Soevanna Phoema. Die moest afrekenen met de communistische verzetsbeweging Pathet Lao. In 1970 trokken Amerikaanse grondtroepen Cambodja binnen en steunde Washington de staatsgreep van generaal Lon Nol tegen Norodom Sihanoek. Het corrupte regime van Lon Nol effende het pad voor de Rode Khmers die enkele jaren later Cambodja in een massagraf zouden veranderen. Door de escalatie van de oorlog kreeg Nixon in zijn eigen land steeds meer af te rekenen met met verzet tegen zijn beleid. Elke dag waren er massabetogingen en de meeste universiteiten gingen dicht. De Nationale Garde schoot zelfs enkele studenten dood. Nixon probeerde nog, net zoals zijn voorganger Johnson , om het protest onder uit te kicken. Het ging alleen maar om wereldvreemde studenten die aan hun dienstplicht wilden ontsnappen. Volgens de president kon hij volop rekenen op de "silent mayority", de zwijgende meerderheid. Maar het verzet groeide in alle lagen van de bevolking. Veteranen uit de Vietnam oorlog gingen de straat op, samen met religieuzen, vakbondsleiders en studenten. Ook in West Europa kwamen steeds meer mensen op straat om te protesteren tegen de Amerikaanse aanwezigheid in Vietnam. Het protest werd nog luider toen de veteranen verhalen begonnen te vertellen over wat er allemaal gebeurde in Vietnam. Vooral het verhaal van de moordpartij in My Lai deed veel stof opwaaien. In dat dorpje langs de kust in Centraal Vietnam hadden Amerikaanse soldaten in 1968 een bloedbad aangericht onder de burgerbevolking. Iedereen die erbij betrokken was geweest, had het bevel gekregen om te zwijgen. Maar een aantal soldaten legde dat bevel naast zich neer toen ze terug naar de Verenigde Staten kwamen. De militaire autoriteiten stuurden een van de betrokken officieren voor enkele jaren naar de gevangenis, maar dat temperde de verontwaardiging niet. In 1971 publiceerde de krant The New York Times delen van de Pentagon Papers. Het ging om een uiterst geheim rapport van de Amerikaanse ministerie van Defensie waaruit bleek dat de verschillende Amerikaanse presidenten militaire bevelhebbers systematisch het Congres, en dus de burgers, hadden voorgelogen over wat er in Vietnam gebeurde. De krant had de studie toegespeeld gekregen van een van de auteurs, Daniel Elsberg, die zelf een hevig tegenstander van de oorlog was geworden. De publikatie van de Pentagon Papers legde Nixon en zijn ploeg het vuur nog meer aan de schenen. Voor de president werd het steeds duidelijker: wilde hij als politicus zijn vel redden, dan moesten de Verenigde Staten zo snel mogelijk weg uit Vietnam, zonder dat Washington te veel gezichtsverlies leed.

Het Paas offensief (1972)

Enkele maanden na de ambtsaanvaarding van Richard Nixon begonnen er onderhandelingen. In 1971 waren deze echter in het slop geraakt. Washington zei dat het eenzijdig zou terugtrekken als Hanoi zou stoppen in Zuid Vietnam te infiltreren. Hanoi stelde daartegenover dat het een coalitieregering in Saigon zou aanvaarden, gevolgd door een staakt-het-vuren en de terugtrekking van de Amerikaanse troepen. Het punt waarop de onderhandelingen vast kwamen te zitten, was de vraag of president Thieu aan het hoofd zou staan van de nieuwe regering. De tijd verstreek. Begin 1972 hadden de Verenigde Staten alleen nog een symbolische strijdmacht van grondtroepen in Vietnam. Hanoi overzag het strijdtoneel. In de zekerheid dat de Verenigde Staten zich niet weer in een grondoorlog zouden mengen, ook al gaven ze het Zuid Vietnamese leger nog steeds luchtsteun, besloot het dat vechten meer succes zou sorteren dan praten om het gesprek een nieuwe impuls te geven. Het vernoemde de campagne die bij het begin van het regenseizoen van start deed gaan naar Nguyen Hue, de meest begaafde van de Tay Son-broers. Deze massale invasie dreef drie speerpunten in het lange lichaam van Zuid Vietnam. Op 30 maart deed een 40.000 man sterke strijdmacht van tanks en infanterie een aanval op de kust even ten zuiden van de zeventiende breedtegraad. In zeven dagen veroverde deze de hele provincie Quang Tri, met uitzondering van de hoofdstad. Op vijf april drong de zuidelijke speerpunt binnen bij Tay Ninh en An Loc, slechts 105 kilometer ten noordwesten van Saigon. Slecht weer vertraagde een Amerikaans antwoord. Toen de Amerikanen hun geweldige bombardementen inzetten, werden de bommenwerpers geconfronteerd met van de grond afgeschoten raketten. Ook vielen Migs de "Zevende Vloot" aan, die voor de kust lag. Op 23 april kwam de centrale aanval in de richting van Kontum in de Centrale Hooglanden., eveneens onder slechte weersomstandigheden die slecht genoeg waren om luchtsteun onmogelijk te maken. Vier dagen later werd het offensief in het Noorden heropend, en op 1 mei viel Quang Tri. Maar de Noord Vietnamese strijd\ krachten kregen niet de kans om door te stoten naar Hue. In de delta voerde de Viet Cong raketaanvallen uit op provinciehoofdsteden, en Noord Vietnamese strijdkrachten kwamen tot op 65 kilometer van Saigon. Op acht mei legden de Amerikanen mijnen in de Noord Vietnamese havens, waaronder Haipong, en tegen eind mei keerde het tij. De Noord Vietnamese trokken zich uit Kontum terug. Het beleg van An Loc werd op achttien juni opgeheven. Tegen het eind van juni werd uit het noorden een tegenoffensief ingezet, maar pas op negentien september werd de stad Quang Tri heroverd. Tegen die tijd was ze min of meer met de grond gelijk gemaakt door luchtbombardementen. De campagne had zes maanden geduurd. Hanoi had alles in de strijd geworpen waarover het beschikte, maar het het het regime Ti niet ten val kunnen brengen. Toch had het de tijd aan zijn zijde. In oktober hadden beide partijen aan de onderhandelingentafel andere posities ingenomen. Als Washington bereid was geweest zich terug te trekken zonder terugtrekking van de Noord Vietnamese strijdkrachten te eisen , zou Hanoi een toekomstige regering in Saigon met Thieu aan het hoofd aanvaarden. De akkoorden van Parijs

Op 27 januari 1973 ondertekenden de Verenigde Staten, Zuid Vietnam, Noord Vietnam en de Viet Cong in Parijs een vredesakkoord. Daarin stond dat er een onmiddellijk staakt-het-vuren moest komen en dat de Amerikaanse troepen zich zouden terugtrekken. Er werd ook een raad opgericht die een voorstel voor de politieke toekomst van van Vietnam moest uitwerken. Maar evenmin als de Geneefse akkoorden na de eerste Indochinese oorlog, brachten de akkoorden van Parijs vrede in Vietnam. Daarvoor bleven er te veel onduidelijkheden. Zo zei het akkoord niets over de naar schatting 200.000 Noord Vietnamese soldaten die, vooral na het Tet offensief, naar Zuid Vietnam waren gekomen om de rangen van de Viet Cong te versterken. De Zuid Vietnamese president Nguyen Van Thieu weigerde onder meer daarom het akkoord te aanvaarden. In Parijs werd ook weinig afgesproken over de verdere hulp die de Verenigde Staten aan Zuid Vietnam mocht blijven geven. In juli 1973 verbood het Amerikaanse Congres wel alle Amerikaanse activiteiten in Vietnam, maar materieel leveren mocht nog altijd. Onmiddellijk na het vredesakkoord werd het rustig in Vietnam. In het zuiden hield de Viet Cong zich gedeisd en Hanoi leek niet direct aan te sturen op de verwezenlijking van de oude droom, de vereniging van heel Vietnam.

HOE VERSCHILDE DE VIETNAM-OORLOG VAN ANDERE OORLOGEN?????????

-Men was in het algemeen in de VS niet erg blij met de oorlog in Vietnam. -De oorlog werd in een land uitgevochten waar men een hele andere historie, cultuur en religies had. -Vietnam had de Verenigde Staten niets misdaan.

-De gemiddelde leeftijd van een soldaat was negentien; in de Tweede Wereldoorlog was dit 26. -In de Vietnam-oorlog ging men studeren om te voorkomen te moeten vechten. -Als je in gevecht was, was er geen achterhoede. -Er waren geen duidelijke gevechtszones; er was geen front. -Er waren meer gevechtsslachtoffers gevallen dan in de Tweede Wereldoorlog. -Een gebied werd ingenomen, verloren en weer ingenomen. Zo ging het maar door.

-Er werd emotionele hulp gegeven bij thuiskomst. -De soldaten keerden niet allemaal tegelijk naar huis terug.

-Geen oorlog sinds de Burgeroorlog veroorzaakte zo'n grote kloof tussen Amerikanen, wat aanleiding gaf tot sociale onrust en geweld. De oorlog was dagelijks op de televisie te zien. De Vietnam-oorlog had als bijnaam de "televisie-oorlog".