Korea, vanaf 1953 tot nu

Inleiding. In de twintigste eeuw is er veel gebeurd. In een periode van honderd jaar heeft de mens veel meegemaakt qua oorlogen, honger en verschillende andere negatieve ontwikkelingen. De negatieve ontwikkeling die het langst duurde, waren de spanningen en conflicten tussen het kapitalisme en het communisme, ook wel “de Koude Oorlog” genoemd. De twee hoofdrolspelers hierbij waren de kapitalistische Verenigde Staten en de communistische Sovjet-Unie. Het grootste deel van deze spanningen bleven dreigingen, maar enkele keren waren de meningsverschillen zo groot, dat er naar de wapens gegrepen werd. Omdat de Koude Oorlog zeer lang duurde, is het logisch dat we niet een heel werkstuk over alle conflicten en spanningen hoefden te maken. Wij hebben daarom één van deze bewapende conflicten gekozen; de Koreaanse oorlog, de oorlog waarin werd bepaald dat Korea twee onafhankelijke staten moest worden. Deze oorlog is niet zo bekend bij de gemiddelde Nederlander, ondanks Nederland wel meegevochten heeft. Deze onbekendheid komt door de schaduw van de drie grote oorlogen in die eeuw: de eerste wereldoorlog, de tweede wereldoorlog en de Vietnamoorlog (het hevigste conflict van de Koude Oorlog). We hebben dit onderwerp gekozen om deze oorlog beter aan het licht te brengen. Hierbij hebben deze probleemstelling bedacht; “Hoe waren de Verenigde Staten en de Sovjet-Unie bij de Koreaanse oorlog betrokken?” Deze stelling hebben we gekozen, omdat hierdoor goed het verband tussen de Koude Oorlog en de Koreaanse oorlog wordt weergegeven. 2. Vanaf het einde van de oorlog tot nu. Al op 10 juli 1951 begonnen de twee landen aan onderhandelingen, maar deze liepen steeds vast omdat de krijgsgevangenen tegen hun wil in terug moesten keren. Twee jaar later (22 juli 1953) werd er overeenstemming bereikt en het verdrag werd ondertekend. De krijgsgevangenen zouden in het land blijven, waar ze wilde blijven en werden bewaakt door Indiase troepen. De meeste krijgsgevangenen in Zuid-Korea bleven of wilden terugkeren naar dit kapitalistische land. De Chinese krijgsgevangenen sloten zich aan bij het leger van Tsjiang K’ai-sjek, het Chinese nationalistische leger, dat na de overname van het communisme was gevlucht naar Taiwan. Ook werd er een nieuwe scheidingslijn vastgelegd, maar deze verschilde haast niet van de in 1950 vastgelegde lijn. Hij liep nog steeds ruwweg langs de 38ste breedtegraad. Het opvolgen van dit akkoord werd nader bekeken door de internationale commissie. Zuid-Korea verzette zich eerst heftig tegen het akkoord, maar nadat de VS grote druk op de regering had uitgeoefend, stemde deze toch toe en ondertekende de wapenstilstand. Beide landen (Noord- en Zuid-Korea) waren volledig verwoest. Door Amerikaanse luchtaanvallen was de Noord-Koreaanse industrie geheel aan de grond gelijk gemaakt en honderd duizenden mensen waren overleden. Maar ook Zuid-Korea had door de Chinese en Noord-Koreaanse legers veel geleden qua industrie en het aantal doden. Om de economie weer op te laten bloeien zag men als enige kans de landen te herenigen. Met die reden werd de conferentie van Genève in 1954 georganiseerd. Deze conferentie duurde van 26 april tot 15 juni. Toch was deze poging tot samensmelting en de vele die volgden verdoemd te mislukken en ze boekten daarom allemaal weinig resultaat. Dit kwam vooral door de verschillen tussen de verschillende landen die er aanwezig waren bijvoorbeeld tussen de VS en de Sovjet-Unie. Maar ook tussen Noord- en Zuid-Korea waren zulke grote verschillen dat een samensmelting zeer onwaarschijnlijk leek. In minder dan tien jaar tijd waren de twee Korea’s veel veranderd. Zuid-Korea had in 1948 een democratisch bewind gekregen met Syngman Rhee als president. Deze leider kreeg steeds meer macht, door bijvoorbeeld de post van premier af te schaffen en ontpopte zich als een strenge dictator. De VN probeerden op vele manieren Rhee af te zetten, maar al deze pogingen mislukten. Om de staat nog wel een beetje democratisch te laten lijken, werden er om de vier jaar verkiezingen gehouden, maar met de uitslagen werd erg geknoeid. Nadat Rhee in 1960 weer herkozen was, had de bevolking er genoeg van. Eerst ontstond er een studentendemonstratie die zo hard werd neergeslagen, dat de gehele bevolking in opstand kwam. Hierdoor trede Rhee af en op 29 juli 1960 vonden de eerste vrije verkiezingen plaats waardoor de Democratische Partij aan de macht kwam en John M. Chang premier werd. Maar ondanks de staat een stuk democratischer was geworden, bleef er onrust onder de bevolking. Ook binnen de Democratische Partij waren er meningsverschillen en de bevolking verwachtte een nieuwe revolutie. In plaats daarvan pleegde een groep junta (ontevreden legerofficieren) een staatsgreep. Het hoofd van deze organisatie, Park Chung Hee, werd de nieuwe premier. In 1963 werd Park tot president gekozen en later in 1967 weer. Ook hij saboteerde de verkiezingsuitslagen en toen hij in 1969 de grondwet wilde laten veranderen zodat hij in 1971 weer president kon worden, kwamen de studenten weer in opstand. Dit leidde tot geen enkele verandering en na een referendum gehouden te hebben onder het volk, werd de grondwet veranderd en Park werd in 1971 met grote fraude weer president. Door nog een verandering van de grondwet en de steun van Japan had Park nog meer macht gekregen. De VS bleef in stilzwijgen toekijken. Door de vele ballingen en de militaire macht van Park was de Zuid-Koreaanse bevolking machteloos. In 1975 was er weer een lichtpuntje. De Nieuwe Democratische Partij was weer opgerezen en deed volledig mee aan de verkiezingen van 1978. Ondanks ze deze verkiezingen wonnen, werd Park toch weer president. Het verzet tegen de huidige grondwet nam toe en schreeuw van vreugde steeg op toen op 26 oktober 1979 president Park door de Koreaanse geheime dienst werd vermoord. Ch’oi Kyuha werd tot president gekozen en er was weer blijdschap onder de bevolking. Maar dit was maar voor korte duur, want de achterban van Park zag hun kans om weer de macht te grijpen. Dit keer ging de bevolking niet akkoord en met aan het hoofd Chun Doo Hwan zette zij de volgelingen van Park in mei 1980 af. De oude grondwet werd nu voor eens en altijd veranderd. Door onder andere de Olympische spelen die in 1988 in Seoel gepland waren, werden de internationale relaties en de economie in Zuid-Korea een stuk beter. Maar toen de verkiezingen van 1985 eraan kwamen sloeg de sfeer om. Studentendemonstraties volgden elkaar op en Roh Tae Woo kreeg de oppositie zo ver om aparte presidentsverkiezingen te organiseren. Chun Doo Hwan verloor en Roh Tae Woo werd de nieuwe president. Voordat Hwam een boeddhistisch klooster inging vroeg hij de bevolking om vergeving van misdaden die hij had begaan tijdens zijn regeerperiode. In Noord-Korea gaat het er anders aan toe. Door de overheersing van de Sovjet-Unie wordt dit land communistisch en krijgt als leider Kim Il Song. Veel informatie over Noord-Korea in de Westerse landen was er niet De overheersing van de Sovjet-Unie speelde hierbij een grote rol. Kim Il Song was samen met Kim Tubong de leider van de Communistische Partij van Noord-Korea, ook wel de Noord-Koreaanse Arbeidspartij genoemd. Op 9 september 1948 wordt hij door deze enorme macht premier. Deze leider liet zijn land niet regeren door de leiders in Moskou of in China, maar hield zijn macht door vele communistische Koreanen in Korea, de Sovjet-Unie en China te verzamelen en zo zijn leger op te bouwen. Dit leger kwam hen goed te pas om eventuele ontevreden burgers op te pakken. Maar het eigenlijke doel van het Volksleger was het aanvallen van Zuid-Korea, wat pas later in 1950 bleek. Tijdens de oorlog liet Kim Il Song zijn partner Kim Tubong en Pak Hayong, zijn minister van buitenlandse zaken, executeren. Voor de rest stierven er van Kim’s leger ongeveer 1,5 tot 2 miljoen man. Van de situatie in Noord-Korea van 1950 tot de zeventigen jaren is niet erg veel bekend. Dit komt doordat er een zeer streng regime door Kim Il Song werd geleid en daardoor alles staatsgeheim bleef. De enige landen die nog contact met dit op zichzelf gerichte landje hadden waren China en de Sovjet-Unie, maar die hielden ook alles voor zichzelf. Pas in het eind van de jaren zestig komt er weer nieuws uit Noord-Korea. Want in 1967 sluit de regering een verband met de Sovjet-Unie over een technische, economische en wetenschappelijke samenwerking. Dit verslechterd de contacten met China, omdat deze een slechte relatie had met de Sovjet-Unie. Al sinds het geschil begon tussen deze twee communistische grootmachten, koos Noord-Korea geen kant. Toch had het de neiging om voor 1960 de kant van China te kiezen, maar toen de Chinese culturele revolutie (1966) begon, sloegen ze toch over naar de Sovjet-Unie. Deze had namelijk in die tijd meer te bieden. Later in de zeventigen jaren werd de relatie met China beter en uiteindelijk in de tachtigen jaren zat Noord-Korea met beide op een goed spoor. In de jaren zestig werd de relatie met Zuid-Korea weer een stuk grilliger. De guerrillastrijders en aanslagen aan de zuidelijke kant van de grens namen toe. Ook de verhouding met de Verenigde Staten verslechterde, doordat de Noord-Koreanen in 1968 een spionageschip van de Amerikanen kaapten. In de jaren zeventig t/m 90 was de relatie tussen Noord en Zuid schommelend. In 1972 gingen de twee landen sinds jaren weer samen om een tafel zitten om over hereniging te spreken. Dit leidde nergens toe en de spanningen namen toe. Vooral vanaf 1975 ontstonden er weer spanningen, die leidde tot hevige aanslagen. Eerst waren deze aanslagen alleen gericht op politieke doelen, zoals de bomaanslag in 1983 in Rangoon waarbij vier ministers omkwamen, maar later werden de doelen gericht op de bevolking bijvoorbeeld het opblazen van een verkeersvliegtuig waarbij 115 mensen omkwamen (1987). Deze aanslag was een gevolg van de weigering van Zuid-Korea om de Olympische Spelen in 1988 samen met Noord-Korea te organiseren. Zo zonderde Noord-Korea zich steeds verder van de buitenwereld af. Relaties met andere landen (behalve China en de SU) werden verwaarloosd en ook de buitenwereld keurde het regime in Noord-Korea af. Er werd dit land zeer veel verweten, zoals de schending van mensenrechten en het bezit van kernwapens. Het laatste werd gezegd nadat Kim Il Song twee keer VN-inspecties had geweigerd. Toen in 1994 Kim Il Song overleed kwamen de onderhandelaars tot een vrijwillige inspectie. Na het overlijden van Kim Il Song kwam zijn zoon Kim Jong ‘il aan de macht. Deze werd in zowel 1995 als in 1996 niet tot officieel staatshoofd verkozen en daaruit bleek dat hij toch niet zo veel gezag had als zijn vader. Toch had hij veel te doen, want in de begin jaren negentig was de economie behoorlijk in verval geraakt. De olievoorraad was op, de waarde van de munt kelderde waardoor er enorme inflatie ontstond en de halve bevolking leed honger. De voedselsituatie werd nog verslechterd door de enorme overstromingen die het land in 1995 teisterde. Ook in de zomer van 1996 waren er overstromingen en hierdoor waren de illegale handel en zwarte markten gegroeid. De economie zat in een ware sleur en er moest veel aan gedaan worden om deze er weer bovenop te krijgen.