Feminisme in Amerika

De oorlogen, thuis op het front en blijvende gevolgen. Tijdens de eerste maar vooral tijdens de tweede Wereldoorlog namen vrouwen de banen over van de mannen die gingen vechten. Maar weer andere vrouwen gingen tijdens de oorlogen mee naar Europa, om te verplegen maar ook om te vechten. De oorlogen hebben meegeholpen in de ontwikkelingen van de vrouwenemancipatie, vooral voor de vrouwen in het leger. Eerste wereldoorlog Toen Amerika betrokken raakte in de eerste wereldoorlog, gingen er 3 à 4 miljoen Amerikanen naar Europa om te vechten, hierdoor kwamen vele banen vrij, die vaak door vrouwen werden ingenomen. De Eerste Wereldoorlog had niet veel effect op de verdeling van de beroepsbevolking in Amerika, zowel voor als na de oorlog was het vrouwelijke deel zo’n twintig procent, wel waren meer gehuwde vrouwen gaan werken. Dit keer gingen er voor het eerst officieel vrouwen mee naar het front. Verpleegsters gingen mee met de pas opgerichte Army and Navy Nurse Corps. In het begin van de eerste wereldoorlog werden vrouwelijke afdelingen opgericht bij de Amerikaanse marine en het leger. De vrouwen werden “Marinettes” en “Yeomanettes” genoemd, de vrouwen konden niet hoger op komen en kregen minder betaald dan de mannen. In totaal gingen er ruim 30000 vrouwen mee naar het front. Maar tijdens de oorlog werd het rekruteren van vrouwen verboden. In 1925 werd het weer legaal om als vrouw mee te doen aan de oorlog.
Hello Girls De “Hello girls” was een groep vrouwen die als telefonistes voor het leger in Frankrijk moesten werken, zij waren een uitzondering op de anti-rekruteerregel. De mannelijke soldaten hadden problemen met het communiceren met de Fransen, ook hadden ze het er geduld niet voor. Generaal Pershing vond daarom dat vrouwen dat werk maar moesten doen, voor het eerst kwamen er affiches om vrouwen te werven voor een oorlog. Ruim zevenduizend vrouwen meldden zich aan en ruim tweehonderd zijn uitgekozen en opgeleid in twee weken. Ze waren in Frankrijk vanaf Maart 1918 tot het einde van de oorlog. De Tweede Wereldoorlog Door de crisis in 1929 waren er al veel werklozen en er werd verwacht dat werkende vrouwen hun baan afstonden aan mannen, toen de tweede wereldoorlog begon kwamen er genoeg banen. Het probleem van de werkloosheid werd opgelost, er kwamen zelfs teveel banen. Vrouwen gingen nu werken in wapens- en vliegtuigfabrieken of namen de “mannenbanen” over. Rosie the Riveter werd een bekend fenomeen. Rosie was een getekende vrouw die haar spierballen toonde op de affiches om vrouwen op te roepen te werken. Rosie kreeg zelfs een eigen lied: "All the day long, Whether rain or shine, She's a part of the assembly line. She's making history, Working for victory, Rosie the Riveter. Keeps a sharp lookout for sabotage, Sitting up there on the fuselage. That little girl will do more than a male will do." In 1945 was 36 % van de beroepsbevolking vrouw, en tweederde hield hun baan volledig of parttime toen de mannen terugkwamen. Deze keer gingen veel meer vrouwen mee naar het front, in totaal 400.000. Tijdens de oorlog kwamen er steeds meer vrouwelijke afdelingen van verschillende afdelingen van het leger. Het verschil tussen het aantal doden tussen de mannen vrouwen laat wel zien dat de vrouwen zich niet in de meest gevaarlijke posities bevonden. Op dit moment is ongeveer 10 procent van het Amerikaanse leger vrouwelijk. Het leger wordt vaak als gevaarlijk gezien voor vrouwen omdat er veel verkrachtingen voorkomen. De tweede feministische golf Nadat de eerste feministische golf was voltooid, twee verschrikkelijke oorlogen waren afgelopen en de vrouwen kiesrecht en gelijke rechten hadden, was het nog niet klaar. Vrouwen kwamen in de jaren zestig erachter dat als het op papier zo stond geregeld het in het echt vaak toch anders gebeurt. Het was dus nog lang niet afgelopen, het ging verder met andere standpunten: Gelijke kansen voor man en vrouw, meer loon, beter werk en legale abortus. Verschillende organisaties strijden voor een beter leven voor de vrouw, zonder mishandeling, onderscheid en lagere banen. Nadat het voorstel van de NWP (National Women Party) in 1923 om het equal rights amendment in te voeren, en dit werd afgewezen is er lang niets gebeurt met dit voorstel. Totdat de NOW (National Organisation for Women) werd opgericht in 1966 door Betty Goldstein Friedan. In 1972 werd het voorstel goedgekeurd door het Congres, maar te weinig staten stemden voor dus werd het weer niet aangenomen. Elk jaar probeerden vrouwen het voorstel erdoorheen te krijgen maar het lukte maar niet, uiteindelijk komen ze drie staten te kort. Nog steeds is NOW actie aan het voeren om dit artikel in de wet te krijgen. E.R.A (geschreven in 1923 door Alice Paul, kiesrechtstrijdster en hoofd van de vrouwenpartij) 1. De gelijke rechten van de wet moeten niet worden ontwijkt of bekort door de Verenigde Staten, of welke staat dan ook op grond van sekse. 2. Het Congres zal de macht hebben wetsbepalingen in dit artikel te veranderen, binnen de wettelijke normen. 3. Dit wetsvoorstel zal van kracht worden twee jaar na de datum van goedkeuring
Maar de NOW heeft meer dingen gedaan, ze streden voor gelijke arbeidsrechten, zo hebben ze ervoor gezorgd dat kleine dingen in de wet veranderden. Dingen als: Vrouwen mogen geen baan hebben waarbij ze dingen van meer dan 30 kilo moeten dragen. Door dit soort kleine regeltjes te veranderen heeft de NOW veel gedaan.
Nationale Vrouwendag Elk jaar is het op 8 Maart internationale Vrouwendag. In 1908 gingen vele New Yorkse naaisters en werksters op deze datum de deur uit om te staken en te protesteren om te strijden voor een 8-urige werkdag, betere arbeidsomstandigheden enzovoort. Een jaar later werd deze dag door die gebeurtenis benoemd tot Vrouwendag. Vaak waren er op deze dag demonstraties, langzaam aan in steeds meer landen. Nog steeds staan vrouwen op 8 maart weer in de spotlights, discussies komen weer op gang en nog steeds zijn er demonstratiestegen vrouwenmishandeling, voor abortus en andere zaken. Abortusrecht In 1967 begon de NOW als eerste met de strijd van het legaliseren van de abortus. Het was belachelijk dat voornamelijk mannen daarover moesten discussiëren. In 1973 werd het legaal in de rechtzaak met de bijnaam “Roe versus Wade” en kregen minderjarige meisjes zelfs het recht abortus te plegen zonder toestemming van de ouders. Ook kwamen er wetten dat arme vrouwen medische vergoedingen kregen voor abortus. Toch werd naderhand in verschillende staten het beleid verandert, mede door uitspraken van anti-abortusaanhangers, en werd de abortus weer afgeschaft of andere maatregelen genomen. Het recht op abortus is echter nu in gevaar, in 1995 stemden 47 staten voor het ongeldig maken van de “Joe versus Wade”. Van de negen rechtes in het hooggerechtshof (dat nog steeds voor abortus zijn) zijn er enkele oudere die vinden dat de grondwet het abortusrecht beschermt. Zij kunnen alleen door hun leeftijd vervangen worden door Bush, die tegen abortus is. Bush wordt gesteund door de minster van Justitie, een extreemgelovige die abortus zelfs wil verbieden in gevallen van verkrachting. Na 28 jaar actie voor abortus hebben de vrouwen nog steeds grondwettelijk recht op abortus, alleen er zijn nog maar weinig artsen te vinden die het willen uitvoeren. 1983: 42% van de artsen is bereid om abortus te plegen
1995: 33% van de artsen is nog maar bereid dit te doen, waarvan tweederde ouder dan 65 jaar. Op nog maar 12% van de opleidingscentra wordt de techniek aangeleerd. De strijd over abortus is nog steeds niet over
Het gaat al beter met de Amerikaanse vrouw en hun werk, terwijl in 1970 maar eenderde van de beroepsbevolking was, was dat in 1990 al 50 %. Je zou dus kunnen zeggen dat de vrouwen op dat gebied helemaal geëmancipeerd zijn. Maar vaak hebben de vrouwen toch lager gekwalificeerde banen dan mannen, toch was in 1990 40% van de advocaten van het vrouwelijke geslacht. Dit alles geldt nog lang niet voor alle vrouwen, vooral de middenklasse vrouwen krijgen goede en hoge banen. De lagere klassen moet het doen met echte vrouwenbaantjes zoals verpleegster, schoonmaakster en serveerster. Verschil zal er waarschijnlijk altijd zijn, maar er is veel bereikt.