Concentratiekampen

Concentratiekampen Concentratiekamp is een strafkamp dat is ingericht door bepaalde staten om daarin op grote schaal gevaarlijke of ongewenste personen gevangen te houden. Inhoudsopgave 1. Geschiedenis van de concentratiekampen
2. De Tweede Wereldoorlog
Literatuurlijst 1. Geschiedenis van de concentratiekampen Opvallend voor deze vorm van gevangenhouding is het ontbreken van een voorafgaand vonnis van een onafhankelijke rechter, waarin strafbare feiten en duur van de vrijheidsberoving zijn vastgelegd. De oudst bekende concentratiekampen werden door het Spaanse bestuur op Cuba ingericht om guerrilla/activiteiten tegen het Spaanse gezag te voorkomen. De ellendige toestanden in deze kampen, waaraan in de Amerikaanse pers veel ruchtbaarheid werd gegeven, werden mede aanleiding tot de Spaanse-Amerikaanse Oorlog (1898). Na de Eerste Wereldoorlog ontstonden ook in Europa concentratiekampen. Zo begon de Sovjet-Unie in 1923 concentratiekampen op te richten (het eerste op het eiland Solovtzki in de Witte Zee). Een nieuwe uitbreiding vond plaats in en na de Tweede Wereldoorlog. 2. De Tweede Wereldoorlog Het meest berucht werden echter de Duitse concentratiekampen, die spoedig na het aan de macht komt van Adolf Hitler door het nationaal-socialistische regime werden opgericht. Talloze Duitsers van wie opvattingen of gedragingen op politiek, maatschappelijk of religieus gebied niet overeenkwamen met het nationaal-socialisme werden hier gevangengezet. De kampen zouden oorspronkelijk bestemd zijn om tegenstanders te ‘herscholen’, in de praktijk waren zij terreurinstituten en ware vernietigingsoorden. In het jaar 1939 bestonden er drie grote concentratiekampen: Dachau, Buchenwald en Sachsenhausen en drie kleinere: Mauthausen, Flossenburg en Ravensbrück, welk laatste kamp in het bijzonder voor vrouwelijke gevangen bestemd was. Na het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog onderging het Duitse concentratiekampensysteem een enorme uitbreiding. Er werden steeds meer politieke tegenstanders naar concentratiekampen overgebracht, vooral uit de door Duitsland bezette gebieden in West- en Oost-Europa. De deportatie van joden uit alle bezette gebieden naar concentratiekampen werden systematisch ten uitvoer gebracht. Bestaande kampen werden uitgebreid en nieuwe ontstonden: Auschwitz, Sobibor, Treblinka. Deze kampen, die buiten Duits grondgebied waren gelegen, waren bestemd voor het uitroeien van de joden. In Nederland waren tijdens de Duitse bezetting concentratiekampen in Amersfoort, Vught, Ommen en Westerbork (het laatste voor joden). Tussen 1933 en 1945 zijn in de Duitse concentratiekampen miljoenen mensen (onder wie zes miljoen joden) door vergassing, verhongering, uitputting, medische experimenten en de meest wrede martelingen omgebracht. Na de Tweede Wereldoorlog zijn deze verschrikkingen geleidelijk in hun volle omvang bekend geworden. In de jaren dertig en veertig werden door de Duitse nazi-leiders 22 concentratiekampen opgezet, waar joden, samen met zigeuners, homoseksuelen, communisten, slaven en andere zogenaamde 'ongewenste' personen, gevangen werden gehouden. Veel gevangenen werkten zich dood, werden doodgeschoten, vergast of kregen dodelijke injecties. Tegen het eind van de oorlog waren meer dan 4 miljoen mensen omgekomen in concentratiekampen.