Zeehonden

De Inhoudsopgave Inleiding
1. Wat is een zeehond? 2. Soorten zeehonden. 3. De zeehond in Nederland. 4. De leefomgeving en leefwijze van de zeehond. 5. De voortplanting. 6. De lichaamsbouw van de zeehond. 7. De zeehond in nood. Het nawoord
Moeilijke woordenlijst. Literatuurlijst
Beoordelingsblad Inleiding. Ik heb het onderwerp zeehonden gekozen omdat ik er nog niet zoveel over wist en ik wel eens wilde weten wat de hulporganisaties eigenlijk allemaal doen om de jacht op zeehonden te verbieden. De zeehond is een zoogdier dat de grootste tijd van zijn dagelijks leven in de zee doorbrengt. De zeehond is een zoogdier en dat betekent dat hij levende jongen krijgt, net als bij de mens. Over de hele wereld leven 19 soorten zeehonden, waarvan 2 in de Waddenzee, aan de kust van Nederland. De zeehond is een mooi en lief dier en knuffelt graag, maar als zijn rust wordt verstoord, wordt het dier agressief. Helaas vinden niet alle mensen het een lief dier. Er wordt veel op de zeehond gejaagd voor zijn bontvel en het is dan ook een bedreigde diersoort. Gelukkig zijn er veel hulporganisaties die hier wat tegen doen. Hopelijk worden jullie ook wat wijzer over de zeehond na het lezen van mijn werkstuk! 1. Wat is een zeehond? De zeehond is een dier dat al meer dan 25 miljoen jaar geleden is ontstaan. Onderzoekers denken dat zeehonden afstammen van de hondachtige vleeseters, en dezelfde voorouders hebben als de jakhals. Maar waarom gingen zeehonden 300.000 jaar geleden de zee in? Waarschijnlijk doordat de oceaanstroming volop voedsel naar de kust bracht. De zeehond is een zoogdier, dat betekent dat het dier ademt via zijn longen. Een zeehond kan ongeveer 5 minuten onderwater blijven. (Als hij slaapt en op het water dobbert ongeveer 30 minuten). Maar moet wel regelmatig boven water komen om adem te halen. De zeehond is net zoals een mens warmbloedig. De zeehond heeft een dikke, onderhuidse vetlaag, (soms wel 8 centimeter dik) waar nog 2 verschillende soorten haren opzitten. Doordat lange en korte haren dicht op elkaar staan blijft hun lichaamstemperatuur lekker warm. Bij een gewone en gezonde zeehond ligt de lichaamtemperatuur rond de 37 graden Celsius. Ook is de zeehond een vinpotig zoogdier, dat wil zeggen dat het vinnen heeft. Andere vinpotige zoogdieren zijn de zeeleeuw en de walrus. De zeehond bestaat uit 2 families, de eerste familie telt 9 verschillende soorten en leeft rond de noordpool. De tweede familie telt 10 soorten en leeft in het arctische gebied. (in de buurt van Antarctica) Een zeehond leeft nooit alleen, maar altijd in een groep. Er bestaat geen Latijnse naam voor "zeehond", wél kan je zeggen dat de zeehondensoorten behoren tot de familie der Pinnipedia (vinpotigen). De Latijnse naam van de gewone zeehond is Phoca vitulina, die van de grijze zeehond Halichoerus grypus.
2. Soorten zeehonden. De Waddenzee is een zeer geschikt gebied waar zeehonden kunnen leven. Eb en vloed zorgen ervoor dat er genoeg droogvallende zandbanken komen waar de zeehonden op kunnen rusten, hun jongen ter wereld brengen en hun jongen zogen. In Europa komen de volgende soorten voor: - Gewone zeehond - Grijze zeehond - Ringelrob - Zadelrob - Klapmuts
De gewone zeehond komt in het hele Waddengebied voor, van Den Helder tot Esbjerg in Denemarken. En nog verder in de Noordzee, in het noordelijke deel van de Atlantische oceaan, in de Ierse zee en in de Oostzee. De grijze zeehond komt in de Oostzee, langs de kusten van Noorwegen en de Britse eilanden voor. De ringelrob komt in de Oostzee en in het Noordpoolgebied voor. De zadelrob leeft rondom de Noordpool. De klapmuts komt in het Noordpoolgebied voor. Over de hele wereld leven 19 soorten zeehonden: 1. Baardrob (Phocinae) 2. Baikalrob (Phoca sibirica) 3. Bandrob (Phoca fasciata) 4. Caribische monniksrob (Monachus tropicalis) 5. Gewone zeehond (Phoca vitulina) 6. Grijze zeehond (Halichoerus gryptus) 7. Hawaïaanse monniksrob (Monachus schauinslandi) 8. Kaspische rob (Phoca caspica) 9. Klapmuts (Cystophora cristata) 10. Krillrob (Lobodon carcinophagus) 11. Largha zeehond (Phoca largha) 12. Mediterrane monniksrob (Monachus monachus) 13. Noordelijke zeeolifant (Mirounga angustirostris) 14. Ringelrob (Phoca bispida) 15. Ross Zeehond (Ommatophoca rossi) 16. Wedell zeehond (Leptonychotes weddelli) 17. Zadelrob (Phoca groenlandica) 18. Zeeluipaard (Hydrurga leptonyx) 19. Zuidelijke zeeolifant (Mirounga leonina) 1. 2. Baardrob Baikalrob
3. 4. Bandrob Caribische monniksrob
5. 6. Gewone zeehond Grijze zeehond
7. 8. Hawaïaanse monniksrob Kaspische rob
9. 10. Klapmuts Krillrob
11. 12. Largha zeehond Mediterrane monniksrob 13. 14. Noordelijke zeeolifant Ringelrob
15. 16. Ross Zeehond Wedell zeehond
17. 18
Zadelrob Zeeluipaard
19. Zuidelijke zeeolifant 3. Zeehonden in Nederland. Over de hele wereld leven 19 soorten zeehonden. Hier in Nederland, in de Waddenzee leven maar 2 soorten. De gewone zeehond en de grijze zeehond. Hoewel ze hetzelfde geslacht hebben, zijn ze totaal verschillend van soort. De meeste zeehonden komen steeds meer voor langs de Noordkust. Ze leven voornamelijk bij riviermondingen (zoals de Voordelta in Zeeland), waar rustige zandplaten droogvallen. Op die zandplaten worden hun jongen geboren en zogen ze de jonge zeehondjes. Maar ze vinden het ook lekker om eens af en toe in het zonnetje te liggen. Een aantal jaren geleden dreigde de zeehond uit te sterven door een overvloed van zeehondenjacht. Nu dit verboden is in verschillende landen zoals Nederland, zijn er weer wat meer zeehonden. De gewone zeehond. De gewone zeehond bestaat nog maar 15 miljoen jaar en leeft in de Waddenzee. Het lichaam van de gewone zeehond is dik en de kop is smal met een vlak voorhoofd. De neusgaten zijn smal en zien eruit als een typische V-vorm. De ogen zijn best groot en staan dicht bij elkaar. Het is erg moeilijk om de mannetjes en vrouwtje van elkaar te onderscheiden. Vrouwtjes worden 1,30 tot 1,80 meter lang, mannetjes iets langer, 1,50 tot 2 meter. De mannetjes zijn meestal wat zwaarder dan de vrouwtjes. De vrouwtjes wegen 70 tot 150 kilo, de mannetjes 130 tot 170 kilo. De basiskleur van de rug is meestal licht- of donkergrijs of licht- of donkerbruin. De buik is altijd lichter dan de rest van het lichaam. De rug is het meest gespikkeld met gevarieerde vlekken. Een gewone zeehond heeft 17 puntige tanden

Pups: Bij de geboorte hebben de pups geen witte wollige babyvacht meer. Die hebben ze alleen in de baarmoeder. De geboorte periode ligt ongeveer tussen het einde van de lente en het begin van de zomer. Status: Sinds de Prehistorie wordt er op de gewone zeehonden gejaagd. Tegenwoordig is het verboden om zeehonden te doden aan de Nederlandse, Deense en Duitse kust, maar in landen als Canada speelt de jacht op de gewone zeehonden een belangrijke rol. In Canada is het dan ook niet verboden. De grijze zeehond. De grijze zeehond bestaat al zo’n 25 miljoen jaar en leeft in de Waddenzee. Grijze zeehonden zijn stevig. Het verschil in lichaamsbouw tussen mannetjes en vrouwtjes is goed zichtbaar: mannetjes zijn steviger en hebben een grotere en bredere kop dan vrouwtjes. Vrouwtjes worden ongeveer 2 meter, mannetjes 2 ½ meter. Ook bij de Grijze zeehonden zijn de mannetjes zwaarder dan de vrouwtjes. Een vrouwtje weegt ongeveer 150 kilo, een mannetje kan wel 300 kilo (2 X zo veel) wegen! De snoet is in verhouding lang en breed, de neusgaten zijn parallel* aan elkaar en zien er uit als een typische W-vorm. De basiskleur is grijs; het vel van het wijfje heeft donkere vlekken. De mannetjes hebben een donkere basiskleur met lichtere vlekken. Een Grijze zeehond heeft 17 puntige tangen. Pups: De pups worden met een witte wollige vacht geboren. Grijze zeehonden leven op spits, uitstekende rotskusten. De geboorteperiode is in de herfst en het begin van de winter. De geboorten vinden plaats op geïsoleerde stranden, rotsen in het water. 4. De leefomgeving en de leefwijze van de zeehond. Leefomgeving Over de hele wereld leven zeehonden, in allerlei soorten en maten. Daarom past iedere soort zich aan, aan zijn leefomgeving. De zeehond leeft op ijs, in de sneeuw, op het zand, in het water en in dierentuinen. De zeehond leeft voornamelijk in het water. Daar kan hij ook het meeste voedsel vinden. Op het land bewegen zeehonden erg onhandig, maar in zee kunnen ze prima bewegen. Met golvende bewegingen van hun achterlijf en de achterste vinpoten bewegen ze zich soepel door het water. Zeehonden die in de sneeuw leven, spelen overdag met andere zeehonden. Veel zeehonden spelen overdag in de zee met andere zeedieren zoals walvissen en dolfijnen. Zeehonden vechten om een stuk land. Ze blazen luidruchtig en klappen met hun lijven tegen elkaar. Zo krijgt ieder zijn eigen gebied. Leefwijze Een zeehond lijkt op het land een langzaam en lui dier. Op het land kan een zeehond namelijk alleen hobbelen op zijn buik om vooruit te komen. En dat gaat helemaal niet snel. Als een zeehond snel het water in wil komen laat hij zich rollen! Hoe zit dat dan in het water? In het water zijn zeehonden net onderzeeërs; dan kunnen ze heel snel zwemmen als het moet. Een zeehond rust dan ook altijd in de buurt van het veilige water, om snel weg te kunnen komen. Sommige zeehonden halen in het water wel een snelheid van 35 kilometer per uur! De zeehond voedt zich door te wachten tot het eb wordt en er visjes achter blijven op het strand. Soms gaat hij ook gewoon de zee in en dan wacht hij tot er een visje langs zwemt en dan… hap! Zeehonden slapen in het water, rechtop drijvend (als een grote dobber), Horizontaal in het water of languit liggend op de bodem. Ze moeten wel om het half uur even wakker worden om weer even een luchtje scheppen. 5. De voortplanting. Om jonge zeehondjes te krijgen moeten een mannetje en een vrouwtje paren. Een vrouwtje kan pas jongen krijgen als ze 4 jaar oud is, een mannetje als hij 6 is. De mannetjes maken een geluid zodat ze de aandacht van de vrouwtjes kunnen trekken. Bij de meeste zeehondensoorten begint de paartijd eind juli, maar dat verschilt per zeehondensoort. Het paren gebeurt in zee, de zeehonden duwen hun staarten tegen elkaar aan. Na het paren gebeurt er iets bijzonders. Het bevruchte eitje nestelt niet meteen in de baarmoeder, zoals bij de meeste zoogdieren, maar pas na een maand of 3. Dit wordt wel de 'stille zwangerschapsfase' genoemd. Het zorgt ervoor dat de geboorte van het jong en de paring kunnen plaatsvinden in de korte periode in de zomer wanneer de zeehonden samen zijn. Na ongeveer 7 tot 8 maanden wordt er een zeehondenjong geboren. Per keer wordt er één jong geboren. De geboorte duurt ongeveer vijftien minuten. Ze kunnen de bevalling uitstellen tot ze een plekje hebben gevonden waar het

rustig is. Het zeehondenjong wordt op een drooggevallen zandbank gebaard. De moeder likt het zeehonden jong schoon. Daarna is het tijd voor hun eerste zwemles, want na een tijd wordt het weer vloed en loopt de zandbank onderwater. De moeder voedt het zeehondenjong met vette moedermelk. Die melk is wel 10 keer zo vet als koeienmelk. Maar dat is niet zo erg want een zeehond heeft een dikke speklaag nodig voor in de winter. Na ongeveer een zoogtijd van 4 weken moet het zeehondenjong voor zichzelf kunnen zorgen. Uit het dagboek van een zeehondenjong: 1 juli – Tijdens eb wordt er op een zandbank ergens in de waddenzee een zeehondenjong geboren. Gelukkig duurt het nog even voordat het weer vloed (hoog water) wordt. Het zeehondenjong en zijn moeder kunnen nog even bijkomen. Het jong is ongeveer 85 centimeter, weegt 8 kilo en blijft lekker dicht bij de moeder. Aan het eind van de middag begint de zandbank onder te lopen. Gelukkig kan een baby zeehond al direct zwemmen! Hij heeft ook al een echte zwemvacht. 4 juli – Het lijkt alsof een zeehonden jong nooit vol zit, hij drinkt en drinkt en drinkt. Hij drinkt heel veel melk bij zijn moeder, net als alle zoogdieren. Zeehondenmelk is dikke melk, wel tien keer zo vet als van een koe, maar dat hebben zeehonden baby’s ook nodig. Ze moeten voordat de koude winter komt, een dikke vetlaag hebben. Een babyzeehond kan alleen maar drinken op het droge. Zijn moeder kiest een rustig plekje uit, bij eb bijvoorbeeld op een zandbank, bij vloed op een stil stuk strand. Als een zeehond bij zijn moeder drinkt, moet je ze natuurlijk niet storen! Mijn moeder beschermt mij heel goed. Ik hoef maar even te huilen of ze schiet me direct te hulp. 1 augustus – Je raad nooit hoe snel de baby gegroeid is? Na een maand, weegt de kleine zeehond als 30 kilo! De kleine zeehond is nu vier weken oud en moet leren zijn eigen visjes te vangen. Hij begint met kleine visjes en garnalen. Zijn moeder gaat hij steeds minder zien. Hij moet nu gaan leren hoe hij zelf moet overleven. 7 augustus – In het begin is het best moeilijk om iedere dag zelf voor je eten te zorgen! Daardoor valt de kleine zeehond rond deze periode iets af. Gelukkig is dat niet zo erg omdat hij nog goed stevig was van de vette moedermelk. 1 september – De zeehond kan nu goed voor zichzelf zorgen en groeit nog steeds. Hij is sterk en gezond. Straks wordt het winter en dan moet de zeehond tegen een stootje kunnen. Dit zeehondenjong, een mannetje, kan over 4 tot 5 jaar zelf jongen krijgen. Zijn zeehondenvriendinnetjes kunnen dit een jaar eerder al, als ze 3 tot 4 jaar zijn. 6. Het lichaam van de zeehond. Het lichaam van de zeehond is aangepast aan het leven in de zee. De zeehond is namelijk een echt waterdier, dat kun je aan een heleboel dingen zien. Ze hebben geen poten maar vinnen, hiermee kunnen erg goed zwemmen en dat is nodig als je een zeedier bent! De voorpoten zien er uit als een soort roeispanen. De achterpoten staan niet recht onder het lichaam, zoals bij een hond of kat. Ze liggen in een lijn. De achterpoten zou je kunnen vergelijken met een roer of de schroef van een schip. De voorpoten zijn vooral om te kunnen sturen en de achterpoten vooral om snelheid te maken. Beweging De ledematen* van vinpotigen, dus ook van de zeehond zijn kort vergeleken met die van landzoogdieren. De botten van de voor- en achterpoten zijn qua lengte het kleinst, maar ze zijn erg sterk en liggen binnenin het lichaam. De botten van handen en voeten hebben echter een grotere lengte en vormen de vinnen. De vinnen worden gebruikt om te zwemmen en heel sterk door extra kraakbeen en bindweefsel*. Lopen kunnen zeehonden niet, ze slepen zich voort met hun buik over de grond. Dit noemen we bobberen. Zeehonden hebben een dikke vetlaag die kan wel 8 centimeter dik kan worden, deze dikke laag beschermt ze tegen de kou. De zeehond heeft een gestroomlijnd* lichaam, met weinig uitstekels. Daarmee kunnen ze soepel door het water glijden. De zwem- en duik techniek Het zeewater is achthonderd keer dichter dan lucht. Dit betekent dat de weerstand ook achthonderd keer groter is dan lucht. Dankzij hun gestroomlijnde lichaam, uitstekende lichaamsdelen zoals oren, schouders, een lange staart of geslachtsorganen, kunnen zeezoogdieren en dus ook zeehonden heel goed door het water bewegen zonder veel energie te gebruiken. Zeehonden moeten - net als alle andere zeezoogdieren - regelmatig ademen om koolstofmonoxyde* kwijt te raken en zuurstof binnen te halen. Om langer onder water te kunnen blijven hebben ze zich aan bepaalde natuurwetten aangepast: de hoeveelheid bloed is bijna twee keer groot als bij een mens met hetzelfde lichaamsgewicht. Bovendien kunnen ze veel meer zuurstof vervoeren in hun bloed: zeehondenbloed is heel rijk aan rode bloedcellen met een hoge concentratie hemoglobine (er is een molecule aanwezig in de rode cellen die de zuurstof vasthoud). Als een zeehond onder water is, gaat hij heel zuinig met zuurstof om. Alleen hart, hersenen en de meest belangrijke organen worden van zuurstof voorzien. De lichaamstemperatuur en de stofwisseling dalen enorm, en de hartslag vermindert zelfs tot slechts een tiende van het normale ritme, van 120 tot 4 slagen per minuut. Door deze aanpassingen kan een gewone zeehond gemakkelijk 5 à 6 minuten onder water blijven, en als het echt moet, kunnen ze minstens 40 minuten zonder adem te halen, ze kunnen dan alleen niet zo hard zwemmen. Tastzin De snorharen van een zeehond zijn verzien van zenuwen. Snorharen (vibrissae) zijn dus heel gevoelig voor trillingen in het water. Doordat de snorharen zo gevoelig zijn voor trillingen voelt hij heel snel als er een vis lang zwemt. Zo kunnen zeehonden ook in troebel water jagen, en zelfs als de zeehond helemaal niets ziet, kan hij voedsel vangen. Snorharen hebben ook een sociale functie: wanneer de snorharen recht vooruit staan wijst dat op agressie. Gehoor Gewone zeehonden hebben geen oorschelpen; in plaats daarvan zijn er twee kleine gaatjes overgebleven. Maar ze hebben hele goede oren en hebben een zeer goed gehoor, vooral onder water. In de lucht bereiken geluidjes beide oren met een heel klein tijdsverschil. Daardoor kan een landzoogdier vast stellen waar het geluid vanaf komt. Maar onder water kan het zeezoogdier dit niet, omdat de geluidsgolf niet door zijn gehoorgang kan. Zeehonden hebben zich zo aangepast dat zij onder water toch de richting van het geluid kunnen bepalen. Zelfs kunnen zij geluidssterktes horen (tot 70.000Hz) die veel hoger zijn dan het menselijk oor kan horen (max. 20.000Hz).
Reuk Net als de meeste andere zoogdieren, kunnen zeehonden niet ruiken onderwater. Als ze uit het water komen, kunnen ze juist heel goed ruiken. Tijdens de voortplantingsperiode hebben volwassen mannetjes de gewoonte – net als honden – om de kont van de vrouwtjes te besnuffelen om te kijken of de vrouwtjes bereid zijn te paren. Geur is ook heel belangrijk voor de moeder om haar eigen pup te herkennen. Meteen na de geboorte van het kleine zeehondje is haar moeder een tijd bezig met het besnuffelen van de snuit van haar pup. Dit gedrag versterkt de band tussen moeder en pup, en helpt de moeder haar eigen pup te herkennen als hij tussen heel veel andere zeehondjes ligt. Gezichtsvermogen Het gezichtsvermogen van een zeehond is onderwater goed ontwikkeld. Dat is heel belangrijk omdat hij veel tijd onderwater doorbrengt, en maar heel weinig op het land, of in het licht.. Het netvlies van een zeehond - dat veel op dat van een kat lijkt - heeft een zogenaamd tapetum. Het tapetum is een reflecterende laag die het licht een tweede keer door de cellen laat gaan. De lens van een zeehond is ook vrij bolvormig: dat zorgt ervoor om onderwater scherp te kunnen zien. Boven water ziet de zeehond slecht. Het is mogelijk dat zeehonden in een bepaalde mate verschillende kleuren kunnen zien; het is echter nog niet wetenschappelijk vastgesteld. Oog Als je een zeehond recht in de ogen aankijkt zie je direct dat zijn ogen veel groter zijn dan die van een mens. Het zeehondenoog is 2 keer zo groot als een mensenoog. Om de pupil van een zeehond boven water te kunnen zien moet je heel goed kijken. Boven water is de pupil niet rond maar een heel klein streepje. Onderwater heeft de zeehond een ronde pupil, net als de mens. Net als veel andere dieren die onderwater moeten kunnen zien, heeft de zeehond een lens, die zo rond is als een knikker. De lens van dieren die op het land leven is meestal een stuk platter. 7. De zeehond in nood. De grootste bedreiging van de zeehond is spijtig genoeg de mens. De mens jaagt op de diertjes om hun huid en hun vet. Dit verkopen ze dan weer. Van de huid worden kleren zoals bontjassen en bontkragen gemaakt en het vet gebruiken ze als lampenolie. Vroeger jaagden de mensen op de zeehond omdat ze dachten dat het een schadelijk en kwaad dier was. Rond 1900 werden ongeveer 10.000 zeehonden doodgemaakt door de mens. Sinds 1962 is het verboden in Nederland om op zeehonden te jagen. In 1972 werd het ook verboden in Denemarken en Duitsland. Er kwamen toen gelukkig weer meer zeehonden. Maar door vervuiling en andere schadelijke dingen ging het aantal toch sterk achteruit. Tegenwoordig zijn de grootste bedreigingen naast de stropers, de toeristen die toekijken als er een zeehondenjong wordt geboren. Eigenlijk moet dit in alle rust gebeurden, anders wordt de moeder onrustig en kan er iets fout gaan. Ook een groot gevaar is dat in de zomermaanden schepen aanleggen bij zandplaten of zandbanken die door zeehonden gebruikt worden. Ook straaljagers, vliegtuigen, militaire oefeningen en booreilanden* veroorzaken veel onrust. Vooral de jonge zeehondjes lopen gevaar. Vervuiling Naast de jacht op zeehonden speelt het milieu ook een grote rol bij leven van de zeehond. De vervuiling die door vele fabrieken en bedrijven wordt veroorzaakt verstoort de rust en maakt het leefgebied onbegaanbaar. Veel afvalstoffen komen in de zee terecht. Soms eten zeehonden van de rommel en stikken erin.
Zeehondenopvangcentra´s Gelukkig heeft de zeehond niet alleen vijanden maar ook vrienden. Er zijn verschillende hulporganisaties die zich inzetten voor zeehonden. Zo heb je: zeehondencrèche Pieterburen, Greenpeace en Ecomare. Zeehondencrèche Pieterburen Pieterburen is een opvang voor aangespoelde zeehonden. Zeehondencrèche Pieterburen werd in 1971 opgericht door Leny 'tHart. Tot 1979 hield ze de zeehonden achter in haar tuin. In 1979 is het eerste stuk van de huidige Zeehondencrèche gebouwd. In 1986 is daar een stuk aangebouwd, en in 1993 is de grote bezoekershal gebouwd. Dit jaar bestaat Zeehondencrèche Pieterburen 35 jaar. Als er een zeehond aan spoelt, schiet Pieterburen te hulp. Wanneer de zeehond aankomt in Pieterburen wordt hij eerst onderzocht door een dierenarts. Hij wordt gewogen en gemeten er wordt bloed afgenomen en ook worden er swalies* uit bijvoorbeeld zijn neus gepakt. Als ze denken dat de zeehond iets heeft, wordt er een echoscan of röntgenfoto* gemaakt. Als het dier ziek of gewond is, komt er een specialist. Dat wordt in een ruimte gedaan waar hij geen anderen zeehonden kan besmetten. Daar krijgt hij goed voedsel, wordt goed verzorgd en krijgt vooral veel rust. Zo kan hij goed genezen. Als hij dan eindelijk is hersteld mag hij in een verblijf bij anderen zeehonden. Maar dan wordt de zeehond ook zo snel mogelijk weer terug gezet in zijn eigen
leefgebied. Je kan Pieterburen ook bezoeken op internet www.zeehondencreche.nl of je kunt naar de zeehonden opvang zelf gaan. Je kan er jongen, oude, zieken en al weer wat gezondere zeehonden zien. EHBZ Langs de kust van Nederland en België tot in Frankrijk is het EHBZ (eerste hulp bij zeehonden) netwerk opgezet. Als ze horen dat er een zeehond is gevonden ergens langs de kust schiet de dichts bijzijnde post te hulp, zodat de EHBZ medewerkers zo gauw mogelijk bij het dier zijn met het eerst hulpmateriaal. Zij zeggen dan of het dier hun hulp nodig heeft of niet. Als het dier echt hun hulp nodig heeft, maken ze het dier klaar om naar Pieterburen te brengen. Via de EHBZ posten worden er jaarlijks ongeveer 100 zieken zeehonden
en huilers (jongen zeehonden die hun moeder zijn kwijt geraakt) naar Pieterburen gebracht.
Ecomare Ecomare is ook een zeehondenopvang. In 1952 begon de directeur meneer de Haan van het Texelse museum als allereerste in Europa met een opvang van pasgeboren zeehonden. De zeehonden die ze opvingen waren huilers en hadden dus hun moeder verloren of waren gewond. Toen in de jaren 50 het zeehonden aantal minder werd was het werk van Ecomare erg belangrijk. In die tijd werden veel zeehonden gered die anders dood zouden gaan. In de loop der jaren stopte de jacht. In plaats dat het opvangcentrum de Zeehonden veilig bij zich hielden, lieten ze de zeehonden weer vrij als ze beter waren en weer voor zichzelf konden zorgen. Greenpeace In 1972 wilde de Verenigde Staten opnieuw een atoomproef* doen op Amchitka, een eilandje voor de kust van Alaska. Allerlei wetenschappers en natuurbeschermers aan de westkust van Canada en de Verenigde Staten maakten zich veel zorgen over de test die een groot deel van Amchitka kapot zou maken. Toen kwam een groepje Canadezen op het idee naar Amchitka toe te gaan. Ze vertrokken september 1971 in een oude visserboot die ze doopte als Greenpeace, dat betekend groene vrede, maar zijn er nooit aangekomen. Wel hoorden de hele wereld wat ze gedaan hadden en hebben van Amchitka een vogelreservaat gemaakt en ook was Greenpeace geboren. Later heeft Greenpeace nog veel meer dingen gedaan (ook voor de zeehond) en doet dat nu nog steeds. Nu heeft Greenpeace kantoren in 40 verschillende landen. Je kunt Greenpeace bezoeken op internet www.greenpeace.nl
Opgevangen zeehonden in door EHBZ & Zeehondencrèche Pieterburen. Nawoord. Wat vond ik ervan? Het maken van dit werkstuk was een hoop werk maar ik ben wel een stuk wijzer geworden. Ik heb veel informatie van het internet en uit boeken gehaald. Ook heb ik informatiepakketten aangevraagd bij hulporganisaties. Ik vond het wel leuk om te doen en het was ook leerzaam. Je komt een hoop tegen wat je nog niet wist en soms ook minder leuke dingen. Kortom: dit was een leuk en leerzaam werkstuk! Moeilijke woordenlijst. - Atoomproef: Kernproef. - Bindweefsel: weefsel in het lichaam, dienend tot verbinding en steun van andere weefsels of van organen. - Booreiland: platform op zee met een boorinstallatie. - Gestroomlijnd: in een lijn. - Koolstofmonoxyde: Een mengsel van het gas koolstof en het gas zuurstof. - Ledematen: verzamelnaam voor armen en benen. - Röntgenfoto: Foto gemaakt met behulp van röntgenstralen. - Swalies: Een soort slijm
Literatuurlijst. Internet: - www.zeehondencreche.nl - www.noordzee.nl/natuur/zeehond.htm - www.spreekbeurten.info/zeehonden.html - www.scholieren.com/werkstukken/22845 - www.xs4all.nl/~buurhart/zeehond/voortpla.html - www.greenpeace.nl Boeken: Titel: Auteur: - Hét boek over zoogdieren Ben Morgan - Zeehonden,Zeeleeuwen en Walrussen Andrew Cleave Informatiepakketten: - Zeehondencrèche Pieterburen - Greenpeace