Het einde van de dinosauriërs

Het einde van de dinosauriërs Als er een skelet is gevonden, wordt er meteen een team van deskundigen ingeschakeld. Dat team probeert er achter te komen welk dier het is en zoekt de beste manier om het skelet uit te graven. Gewoonlijk is het dat er in het begin van het opgraven een deel zichtbaar is. Misschien heeft iemand een bot alleen gevonden en naar een museum gebracht. Dan wordt er meteen een paleontoloog gestuurd. Een paleontoloog is dus een wetenschapper die de bouw, levenswijze en verspreiding van uitgestorven organismen bestudeert. Deze wetenschap heeft een nauwe relatie met biologie en geologie. Het blootleggen van een skelet wordt gedaan met behulp van bulldozers en kleine graafmachines die de bovengrond verwijderen. De machines hebben hun taak volbracht als ze bijna bij het skelet zijn gekomen. Het verdere werk moet met de hamer, de bijtel en een borstel gebeuren. Als alle delen van het skelet zijn blootgelegd wordt alles opgemeten getekend en gefotografeerd. Spectaculaire voetsporen zijn in Bolivia, bij de hoofdstad Sucre, te vinden. Hier lieten honderden dinosauriërs sporen achter aan de oevers van een meer. Het ontstaan van het Andes gebergte zorgde ervoor dat de lagen met voetsporen vrijwel verticaal kwamen te staan. Hier in Sucre vinden we drie complete sporen, waarvan in de zomer van 1998 dit afgietsel van werd gemaakt. In 1979 heeft een groep van Canadese paleontologen een bed fossiele botten ontdekt van meer dan drieduizend vierkante meter’, vertelt Dr. Philip J. Currie, een dinosaurussenexpert van het Tyrell Museum of Paleonthology. ’We hebben daar alleen al meer dan 1100 stukken gebeente geteld waarvan 84 procent kan worden toegeschreven aan gehoornde dinosaurussen, vijf procent aan therapodes en vier procent aan dinosaurussen met eendachtige bekken. Deze regio was geweldig rijk aan dierenleven, gedurende vele miljoenen jaren, en het is dan ook niet zo verbazend dat we een zo grote concentratie van overblijfselen hebben gevonden.’ In de hele wereld kennen we maar zo’n zeshonderd varianten van dinosaurussen, maar daarvan zijn er 36 in Alberta gevonden. Alle Canadese dinosaurussen zij bovendien in hun geheel ontdekt. Meestal kan een paleontoloog over maar één deel van een skelet beschikken, maar hier hebben sommige dinosaurussen zelfs hun pootafdruk achtergelaten, hun uitwerpselen en hun voedsel. Sinds de ontdekking van de eerste versteende botten, een anderhalve eeuw geleden, heeft de studie van de dinosaurussen enorme voortgang geboekt. Paleontologen hebben detective-achtig zoekwerk verricht, en hebben aanwijzingen gevonden, zoals fossielen: Fossielen zijn versteende afdrukken van botten, die na miljoenen jaren worden opgegraven door paleontologen. Dit kunnen trouwens ook afdrukken zijn van planten, huid, zaden, enz. Meestal zijn de botten zelf al lang vergaan, maar de afdruk die het heeft achtergelaten (in bijvoorbeeld versteende klei) niet. Overigens worden kleurafdrukken niet gefossiliseerd, dus weet niemand welke kleuren de dinosaurussen hadden. Het ontstaan van fossielen vindt vaak plaats bij rivieren, zeeën en meren of in moerassig land, want het gedode dier (of plant) moet snel wegzakken in de grond, bedekt worden met modder of wegzakken in het water. Dit moet zo snel gebeuren zodat er weinig zuurstof bij kan komen, die het verrottingsproces op gang zet. Meestal rot het zachte weefsel toch wel weg, maar de veel hardere botten en tanden blijven veel langer goed.