Economie
Peru is een land met vooral exportproducten. Het heeftveel verschillende soorten grondstoffen, daarmee kunnen ze gebruik maken van de wereld economie want als de prijzen stijgen kunnen ze meer verdienen, als de prijzen dalen kunnen ze makkelijk op een andere grondstof over stappen die meer oplevert.
Peru doet van vroeger uit hoofdzakelijk aan landbouw en bezit daarom veel producten van kruiden en specerijen tot groente en fruit maar ook moet je de katoen niet vergeten waarvan sommige een uitstekende reputatie hebben op de internationale markt. Dat is het geval voor de katoenvariëteiten "Tanguis" en "Pima", die op de wereldmarkt beter bekend zijn als "Peru cotton". Peru is ook producent van koffie, suiker (meer dan een miljoen ton), verscheidene tropische oliën van goede kwaliteit, tabak en andere landbouwgrondstoffen.
Andere belangrijke exportproducten zijn: schapenwol, fijne vacht van lama's, vismeel, visolie, goud, zilver, zink, lood, koolwaterstoffen
Beroepsbevolking per sector
Landbouw (11%), industrie (20%), diensten (69%) (1997)
Werkloosheid
=>Officieel 15% (bovendien hoge verborgen werkloosheid)
ECONOMIE PERU
Export Uitvoer US$ 6,8 miljard (1997) Koper, zink, ruwe aardolie en aardolieproducten, lood, zilver, koffie, katoen
Belangrijkste handelspartners voor export zijn: Verenigde Staten, Japan, Verenigd Koninkrijk, China, Duitsland
Import Invoer US$ 10,3 miljard (1997) Machines, transportmiddelen, levensmiddelen, aardolie, ijzer en staal, chemicaliën, farmaceutische producten
Belangrijkste handelspartners voor import en export zijn: Verenigde Staten, Colombia, Chili, Venezuela, Verenigd Koninkrijk, Japan, Duitsland. Industrie Ontginning van delfstoffen, aardolie, visserij, textiel, kleding, voedselverwerking, cement, auto assemblage, staal, scheepsbouw, metaal fabricage Landbouw Handelsgewassen zijn koffie, katoen, suikerriet; andere gewassen zijn rijst, tarwe, aardappelen, plantagebouw; veeteeltproducten zoals pluimvee, zuivelproducten en wol
Natuurlijke hulpbronnen Koper, zilver, goud, aardolie, hardhout, vis, ijzererts, steenkool, fosfaat, kaliumcarbonaat, lood, zink Van oudsher is de Peruaanse economie sterk afhankelijk van de uitvoer van producten van landbouw, mijnbouw en visserij. De belangrijkste exportproducten zijn koper, zilver, suiker, vis en vismeel, koffie, katoen, coca en sinds enige jaren aardolie. In 1992 was van de beroepsbevolking (7,2 miljoen) 33% werkzaam in landbouw en visserij, 17% in industrie,bouwnijverheid en mijnbouw en 50% in de handel - en dienstensector, die in 2003 de volgende percentages aan het Bruto Nationaal Product (bnp) bijdroegen: 10%, 27% en 63%. Na een periode van relatief stabiele economische ontwikkeling in de periode 1965-1980, kreeg Peru te kampen met een economische crisis. In de jaren tachtig groeide het bnp nog maar met gemiddeld 0,4% per jaar; per hoofd van de bevolking daalde het bnp met in totaal 30% tussen 1981 en 1991. Sindsdien groeit het bnp dankzij het stabilisatie - en aanpassingsbeleid van president Fujimori weer met ca. 4% per jaar. Met name de periode 1993-1997 kende hoge groeicijfers. De inflatie was in de jaren tachtig en negentig zeer hoog: gemiddeld 495% per jaar. Inmiddels ligt de inflatie al enkele jaren onder de 5%. De buitenlandse schuld bedroeg in 2002 nog 29,2 miljard dollar. Het werkloosheidspercentage, officieel 9,4% in 2003, is in werkelijkheid vele malen hoger: 77,4% van de bevolking heeft niet genoeg werk om van te leven. In 1998 viel de economische groei fors terug naar 2% als gevolg van teleurstellende visserij - en landbouwopbrengsten door de financiële crisis in Azië, het natuurfenomeen El Niño en de lage grondstofprijzen. Het aantal mensen dat onder de armoedegrens leefde onder Fujimori's bewind het aantal mensen dat onder de armoedegrens leeft, is gestegen tot 20% van de bevolking. Daarbij horen de duizenden werknemers van staatsbedrijven die na de privatisering werden ontslagen. Vanaf eind 1999 ging het economisch weer iets beter met de Peruaanse economie. De huidige president Toledo richt zich, naast armoedebestrijding, in economisch zin op de sterke punten van Peru: mijn- en landbouw, agro - en textielindustrie, bouwnijverheid, visserij en toerisme. De informele sector is bijzonder groot in Peru, vooral veroorzaakt door de hoge werkloosheid. Men werkt dan bijvoorbeeld als straatverkoper of taxichauffeur. Peru trad in 1969 toe tot het Andespact, een samenwerkingsverband tussen Bolivia, Colombia, Ecuador, Peru en Venezuela. Het doel van dit pact is de verwezenlijking van een subregionale gemeenschappelijke markt. Tussen de Europese Unie en de landen van het Andespact bestaat sinds 1984 een samenwerkingsovereenkomt. In 1991 werd overeenstemming bereikt over het instellen van een vrijhandelszone, in eerste instantie tussen Venezuela, Colombia en Ecuador. Met de meeste landen in de regio sloot Peru bilaterale handelsovereenkomsten. Peru heeft toegang tot de Atlantische Oceaan via Puerto Suarez, de rivierhaven van Bolivia. De verwerking van primaire producten uit landbouw, mijnbouw en visserij neemt nog steeds een belangrijke plaats in de Peruaanse industrie in. Verder is de productie van transportmiddelen en elektronica van belang. Ondanks de hervorming van de industriële sector en de nationalisaties sinds 1968 is de invloed van buitenlands kapitaal belangrijk gebleven en is de invloed van de arbeiders beperkt gebleven. De staatsondernemingen en genationaliseerde bedrijven worden beheerd door het in 1972 opgerichte INDUPERÚ, dat tevens tot taak heeft een decentralisatie van de industriële ontwikkeling tot stand te brengen. Belangrijke industriële centra zijn: Lima-Callao is het industriële centrum van het land: voedingsmiddelen, dranken, tabaksartikelen, textiel, elektronica, glas, rubber en cement Chimbote: vismeel, visolie, visconserven, staalindustrie
Chiclayo: suiker
Trujillo: auto's, tractoren, machines, motoren en suiker
Arequipa: textiel en zuivelproducten
Cuzco: textiel, kunstmest
Ilo: koperraffinage
La Oroya: koper- en zinksmelterij, metallurgie
Aardolieraffinaderijen in: Talara, Lima, Tumbes, Iquitos, Conchán, Pucallpa en Bayóvar
Nazca: staal KLEDING EN TEXTIEL Textiel is de belangrijkste tak van de niet-traditionele export van Peru, met als belangrijkste exportmarkt de Verenigde Staten (totale exportbedrag: 366 miljoen dollar). Van de totale waarde van de Nederlandse import uit Peru bestond in 2001 14,7% uit kleding. Het succes van de Peruaanse textiel komt onder andere door de erg goede kwaliteit van het katoen.
Beroepsbevolking per sector
Export Uitvoer US$ 6,8 miljard (1997) Koper, zink, ruwe aardolie en aardolieproducten, lood, zilver, koffie, katoen
Belangrijkste handelspartners voor export zijn: Verenigde Staten, Japan, Verenigd Koninkrijk, China, Duitsland
Import Invoer US$ 10,3 miljard (1997) Machines, transportmiddelen, levensmiddelen, aardolie, ijzer en staal, chemicaliën, farmaceutische producten
Belangrijkste handelspartners voor import en export zijn: Verenigde Staten, Colombia, Chili, Venezuela, Verenigd Koninkrijk, Japan, Duitsland. Industrie Ontginning van delfstoffen, aardolie, visserij, textiel, kleding, voedselverwerking, cement, auto assemblage, staal, scheepsbouw, metaal fabricage Landbouw Handelsgewassen zijn koffie, katoen, suikerriet; andere gewassen zijn rijst, tarwe, aardappelen, plantagebouw; veeteeltproducten zoals pluimvee, zuivelproducten en wol
Natuurlijke hulpbronnen Koper, zilver, goud, aardolie, hardhout, vis, ijzererts, steenkool, fosfaat, kaliumcarbonaat, lood, zink Van oudsher is de Peruaanse economie sterk afhankelijk van de uitvoer van producten van landbouw, mijnbouw en visserij. De belangrijkste exportproducten zijn koper, zilver, suiker, vis en vismeel, koffie, katoen, coca en sinds enige jaren aardolie. In 1992 was van de beroepsbevolking (7,2 miljoen) 33% werkzaam in landbouw en visserij, 17% in industrie,bouwnijverheid en mijnbouw en 50% in de handel - en dienstensector, die in 2003 de volgende percentages aan het Bruto Nationaal Product (bnp) bijdroegen: 10%, 27% en 63%. Na een periode van relatief stabiele economische ontwikkeling in de periode 1965-1980, kreeg Peru te kampen met een economische crisis. In de jaren tachtig groeide het bnp nog maar met gemiddeld 0,4% per jaar; per hoofd van de bevolking daalde het bnp met in totaal 30% tussen 1981 en 1991. Sindsdien groeit het bnp dankzij het stabilisatie - en aanpassingsbeleid van president Fujimori weer met ca. 4% per jaar. Met name de periode 1993-1997 kende hoge groeicijfers. De inflatie was in de jaren tachtig en negentig zeer hoog: gemiddeld 495% per jaar. Inmiddels ligt de inflatie al enkele jaren onder de 5%. De buitenlandse schuld bedroeg in 2002 nog 29,2 miljard dollar. Het werkloosheidspercentage, officieel 9,4% in 2003, is in werkelijkheid vele malen hoger: 77,4% van de bevolking heeft niet genoeg werk om van te leven. In 1998 viel de economische groei fors terug naar 2% als gevolg van teleurstellende visserij - en landbouwopbrengsten door de financiële crisis in Azië, het natuurfenomeen El Niño en de lage grondstofprijzen. Het aantal mensen dat onder de armoedegrens leefde onder Fujimori's bewind het aantal mensen dat onder de armoedegrens leeft, is gestegen tot 20% van de bevolking. Daarbij horen de duizenden werknemers van staatsbedrijven die na de privatisering werden ontslagen. Vanaf eind 1999 ging het economisch weer iets beter met de Peruaanse economie. De huidige president Toledo richt zich, naast armoedebestrijding, in economisch zin op de sterke punten van Peru: mijn- en landbouw, agro - en textielindustrie, bouwnijverheid, visserij en toerisme. De informele sector is bijzonder groot in Peru, vooral veroorzaakt door de hoge werkloosheid. Men werkt dan bijvoorbeeld als straatverkoper of taxichauffeur. Peru trad in 1969 toe tot het Andespact, een samenwerkingsverband tussen Bolivia, Colombia, Ecuador, Peru en Venezuela. Het doel van dit pact is de verwezenlijking van een subregionale gemeenschappelijke markt. Tussen de Europese Unie en de landen van het Andespact bestaat sinds 1984 een samenwerkingsovereenkomt. In 1991 werd overeenstemming bereikt over het instellen van een vrijhandelszone, in eerste instantie tussen Venezuela, Colombia en Ecuador. Met de meeste landen in de regio sloot Peru bilaterale handelsovereenkomsten. Peru heeft toegang tot de Atlantische Oceaan via Puerto Suarez, de rivierhaven van Bolivia. De verwerking van primaire producten uit landbouw, mijnbouw en visserij neemt nog steeds een belangrijke plaats in de Peruaanse industrie in. Verder is de productie van transportmiddelen en elektronica van belang. Ondanks de hervorming van de industriële sector en de nationalisaties sinds 1968 is de invloed van buitenlands kapitaal belangrijk gebleven en is de invloed van de arbeiders beperkt gebleven. De staatsondernemingen en genationaliseerde bedrijven worden beheerd door het in 1972 opgerichte INDUPERÚ, dat tevens tot taak heeft een decentralisatie van de industriële ontwikkeling tot stand te brengen. Belangrijke industriële centra zijn: Lima-Callao is het industriële centrum van het land: voedingsmiddelen, dranken, tabaksartikelen, textiel, elektronica, glas, rubber en cement Chimbote: vismeel, visolie, visconserven, staalindustrie
Chiclayo: suiker
Trujillo: auto's, tractoren, machines, motoren en suiker
Arequipa: textiel en zuivelproducten
Cuzco: textiel, kunstmest
Ilo: koperraffinage
La Oroya: koper- en zinksmelterij, metallurgie
Aardolieraffinaderijen in: Talara, Lima, Tumbes, Iquitos, Conchán, Pucallpa en Bayóvar
Nazca: staal KLEDING EN TEXTIEL Textiel is de belangrijkste tak van de niet-traditionele export van Peru, met als belangrijkste exportmarkt de Verenigde Staten (totale exportbedrag: 366 miljoen dollar). Van de totale waarde van de Nederlandse import uit Peru bestond in 2001 14,7% uit kleding. Het succes van de Peruaanse textiel komt onder andere door de erg goede kwaliteit van het katoen.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden