Ovidius: Pyramus en Thisbe

WERKVERTALING OVIDIUS - PYRAMUS EN THISBE

Behendig in het donker ging Thisbe weg na de deur geopend te hebben

(na het openen van de deur glipte Thisbe behendig weg in de duisternis)

en ze misleidde haar familieleden en na haar gezicht bedekt te hebben

(na het bedekken van haar gezicht)

kwam ze bij de grafheuvel en ging ze zitten onder de afgesproken boom.

Want de liefde maakte haar durvend (want de liefde zorgde ervoor dat ze risico’s nam). En kijk daar kwam een leeuwin door (na) een recente moord op runderen besmeurd wat de schuimende muil betreft, van plan haar dorst te lessen in het water van de naburige bron

(en kijk daar kwam een leeuwin die recent runderen had gedood - haar muil was met bloed besmeurd)

en Thisbe van Babylonië zag die (leeuwin) van ver in het licht van de maan

en met bange voet vluchtte ze naar een duistere grot

(ze vluchtte al lopend bang naar een duistere grot)

en terwijl ze vluchtte liet ze haar sluier vallen, gegleden van haar rug

(lett.: ze liet de sluier achter die van haar rug gegleden was).

Toen de wrede leeuwin haar dorst gelest had met veel water

(en) terwijl ze terugkeerde naar de bossen, verscheurde ze toevallig gevonden,

zonder Thisbe zelf, met bebloede muil de fijne kledij

(= verscheurde ze de fraaie kledij toevallig gevonden zonder Thisbe zelf).

Later weggegaan zag Pyramus duidelijke voetsporen

van een wild dier in het mulle zand en hij verbleekte met heel zijn gezicht.

Toen hij echter ook het kledingstuk terugvond, gekleurd (gedrenkt) in bloed,

zei hij : “Eén nacht zal twee geliefden de dood injagen,

van wie zij het meest een lang leven waard was

(lett: van wie zij een lang leven het waardigst was; vlotter nog: en zij verdiende het om het langst te leven).

Mijn ziel is schuldig en ik heb jou, ellendige, gedood,

ik die bevolen heb dat je ’s nachts kwam naar een plek vol vrees

(omdat ik je bevolen heb ’s nachts naar een plek vol gevaar te komen)

en ik ben hier (zelf) niet eerder gekomen (en ik ben hier te laat aangekomen). Verscheur mijn lichaam en vreet met woeste beten mijn misdadige ingewanden weg,

o jullie leeuwen die onder deze rots wonen.

Maar het is eigen aan een lafaard (lett. : het is van een lafaard) de dood te wensen.”Hij raapte de sluier van Thisbe op en hij droeg die met zich mee naar de schaduw van de afgesproken boom.

Toen hij tranen had gestort op de bekende kledij en toen hij kussen had gegeven aan de kledij,

zei hij: “Aanvaard nu ook het stromen van mijn bloed

(een klein beetje vlotter: aanvaard nu ook mijn stromend bloed)”

De boomvruchten veranderen door het spatten van het bloed in een

donker uiterlijk, en de wortel, nat gemaakt door het bloed

kleurt de eraan hangende moerbeivruchten met purperen kleur.

Hun wensen ontroerden/troffen toch de goden, troffen hun ouders,

want de kleur op (van) de vrucht is zwart, wanneer die rijp is geworden

en wat er van de brandstapel overblijft, rust in één urne.