Le collège fantôme

Frans vertaling
Le collège fantôme - Jean-Philippe Arron-Vignod

2 Septembre
Première nuit au collège Fogelman. Je suis seul dans le dortoir désert. Un vent glacé siffle entre les volets disjoints. Incapable de dormir, j’ai sorti ma lampe torche, ce cahier et le stylo plume de ma communion. Sans personne à qui parler, j’ai décidé de tenir ce journal. Mais que noter ? Je me sens si seul que les mots viennent difficilement. À côté de moi, ouverte sur le lit, la valise que je n’ai pas défaite. Dès l’instant où j’ai mis les pieds au collège, ma décision était prise : je ne ferai pas de vieux os ici. Je ne sais quand, je ne sais comment, mais je m’échapperai. (7) Plus je repense à la journée que je viens de passer, plus j’ai l’impression d’avoir vécu un cauchemar… L’interminable voyage en train, d’abord, vers la frontière. Puis la lumière brutale du plafonnier dans le compartiment où je somnole. Gluck, a dit le contrôleur à qui mes parents m’ont confié. C’est là que tu descends, petit. Au nom de Gluck, j’ai cru voir les autres voyageurs me regarder d’un œil étrange, comme s’il était impensable de s’arrêter là. La nuit était presque tombée. Une ampoule éclairait faiblement le quai de la petite gare. On aurait dit une gare jouet, un minuscule bâtiment de bois perdu au milieu des sapins, sans employés ni voyageurs, Drôle d’endroit pour un collège, j’ai pensé. J’ai descendu ma valise du train, les portes ont claqué. Je ne suis pas trouillard, mais à cet instant, j’aurais tout fait pour remonter dans le train et partir n’importe où. Un homme en pelisse et toque de mouton s’est détaché de l’ombre. (8) Sébastien Britt? Il a demandé. Sans attendre de réponse, il s’est emparé de ma valise et nous sommes sortis dans la nuit. Quelques maisons basses, une épicerie, d’autres maisons, volets fermés. Les rues étaient vides, comme abandonnées. Nous avons laissé Gluck derrière nous, grimpant par un étroit sentier où les chaussures ferrées du vieil homme lançaient des étincelles. Quand il s’est arrêté devant une cabine de téléphérique, j’ai vraiment commencé à avoir peur. Où m’emmenait-il ? Il m’a poussé à l’intérieur, a refermé le portillon. La cabine a paru plonger sous son poids puis, dans un affreux grincement, nous a soulevés de terre. Cramponné à la balustrade, je vis disparaître les lumières du village. La cabine se balançait, glissant pesamment le long du filin d’acier et , à chaque pylône, j’avais l’impression qu’elle allait se décrocher, nous précipitant dans le vide. La brume était si dense qu’on ne voyait pas à deux mètres devant soi. Soudain, une trouée se fit et je poussai un cri. Nous foncions droit sur la… (9) paroi d’un éperon rocheux, surmonté d’une muraille si haute qu’elle semblait le prolongement même de la falaise. À la dernière seconde, une ouverture surgit, la cabine s’y engouffra et s’immobilisa en gémissant le long d’une étroite plate-forme. Toujours sans un mot, l’homme déverrouilla le portillon de fer et je descendis, les jambes molles, le cœur au bord des lèvres. Sébastien Britt, je suppose ? dit une voix, tandis qu’une puissante lampe électrique se braquait sur moi. Bienvenue au collège Fogelman. Je suis M. Fogelman. J’espère que vous avez fait bon voyage. La main devant les yeux, je distinguai une silhouette toute de noir vêtue, un visage long et blême. Un dîner rapide vous attend aux cuisines, puis Larson vous montrera vos quartiers. Bonsoir, monsieur Britt. Voilà. Larson bloqua la cabine à l’aide d’une lourde chaîne, fit claquer la cadenas. Un bruit de geôle qu’on referme que me fit froid dans le dos. (10) La chaîne, le téléphérique, ce promontoire coupé du monde : plus de doute cette fois. Je suis bel et bien prisonnier au collège Fogelman.

3 septembre
Mauvaise nuit. Le froid, le hululement du vent dans le dortoir, la solitude, il faudra que je m’habitue à tout ça. Du moins jusqu’à l’arrivée des autres. Depuis hier soir, je n’ai parlé à personne. J’ai passé la journée livré à moi-même, sans rencontrer âme que vive, hormis le vieux Larson qui me sert mes repas. D’habitude, la solitude ne me fait pas peur. Je n’ai pas de frères, pas de sœurs, plus de copains. Mais quand la nuit est tombée, que j’ai retrouvé le dortoir, tous ces lits vides, j’aurais donné n’importe quoi pour entendre quelqu’un. Combien de temps cela va-t-il durer ?


4 septembre
Toujours rien. On dirait que tout le monde m’a oublié. J’ai espéré une lettre de mes parents, mais (11) non. Eux aussi m’ont oublié. Ou peut-être ne veulent-ils pas m’écrire. Jamais je n’aurais pensé qu’il existait des collèges comme celui-là. Un vieux bahut isolé dans la forêt, avait dit mon père pour me faire peur… En fait, le collège Fogelman ressemble à ces châteaux en ruine qu’on voit dans les livres d’histoire : une forteresse moyenâgeuse bâtie sur un piton rocheux, sans autre lien avec la terre que le vieux téléphérique par lequel Larson rapporte les provisions. Dans une tour, une ancienne salle de garde transformée en dortoir. Vingt-cinq lits alignés sur deux rangs, des armoires militaires sans serrure ni cadenas… Je ne sais même pas où je pourrai cacher ce journal quand les autres seront là. (12)

5 septembre
Rien à noter aujourd’hui. Nouvelle journée sans voir personne. J’ai l’impression d’être un forçait qui coche les jours pour ne pas perdre le sens du temps. Ah, si ! J’ai trouvé une pierre descellée dans le mur à la tête de mon lit. Ça fait une cachette idéale o1u enfermer mon journal. La nuit dernière, un bruit sourd m’a réveillé. On aurait dit des coups frappés dans les profondeurs de la terre. J’ai guetté un moment, mais sans plus rien entendre.

6 septembre
M. Fogelman, se rappelant mon existence, m’a convoqué dans son bureau ce matin. Il trône dans une pièce au plafond enfumé, avec une cheminée immense et des collections d’animaux empaillés. Asseyez-vous, a-t-il dit en consultant des feuillets. J’ai là votre dossier scolaire. Pas très brillant tout ça… Sébastien Britt, douze ans… (13) Renvoyé de deux collèges, résultats scolaires médiocres… Je suis très fort en français, ai-je dit. Il a ôté ses lunettes pour me considérer de ses yeux froids : Vos parents, monsieur Britt, vous ont confié à cet établissement. Vous y suivrez, jusqu’à la rentrée des autres pensionnaires, un rattrapage intensif. Après quoi, le professeur Timéus et moi-même déciderons si vous pouvez être admis en cinquième. Cet établissement, monsieur Britt, se flatte d’accueillir des cas difficiles et de les remettre dans le droit chemin de l’étude et de la discipline… J’ose espérer que vous saurez vous en montrer digne. Je suis sorti de son bureau plus déprimé encore. Les choses sérieuses commencent, mais je n’ai vraiment pas la tête au travail.

9 septembre
Je n’ai pas ouvert ce journal depuis trois jours. Trop de cafard. Toute la journée, je travailles à la bibliothèque (14) sous la surveillance du professeur Timéus. C’est un vieux bonhomme à barbichette, qui porte des lorgnons à monture de métal et une oreillette acoustique. Par chance, il passe son temps juché sur les échelles de la bibliothèque, fouillant dans les bouquins qui la tapissent jusqu’au plafond. Il enseigne le latin, paraît-il, et me fiche une paix royale. De temps à autre, il sursaute, papillonne des yeux en découvrant ma présence. Ah ! Britt, très bien, au travail mon garçon, beugle-t-il. Pas une fois il n’a jeté un coup d’œil sur mes cahiers. Mais le soir, je dois les présenter à M. Fogelman. Il les regarde d’un air pincé, coche les erreurs sans un mot et arrache les pages mal écrites. Se je pouvais arracher de même ses gros sourcils en broussaille ! Heureusement, je le vois peu. Il dîne dans ses appartements, au-dessus du réfectoire. J’ai bien pensé pisser dans les plats que lui monte Larson, mais à quoi bon ? Ça ne ferait qu’aggraver un peu plus ma situation. (15) Si j’entre en cinquième et que j’y travaille bien, mes parents ont promis de me reprendre. Je me raccroche à cette idée, la nuit, tout seul dans le dortoir.

10 septembre
Les coups mystérieux m’ont de nouveau réveillé cette nuit. Impossible de les localiser avec précision. On dirait qu’ils montent des profondeurs du sol, tantôt rapides, tantôt espacés, faisant vibrer les murs et trembler l’armature des lits. Ils m’ont filé une telle trouille que je n’ai pas pu me rendormir.


11 septembre
Grande nouvelle ! Je ne suis pas seul au collège ! Ce matin, à la récré de dix heures, je me promenais sur l’esplanade quand je l’ai vu. Pendant une seconde, je n’en ai pas cru mes yeux. Un vaste cerf-volant triangulaire, rouge cerise, flottait au-dessus de la tour de l’Est. (16) C’est une ancienne tour désaffectée, dont les étages tombent en ruine. Impossible d’y pénétrer. Celui qui maniait le cerf-volant devait donc se trouver derrière, sur le chemin de ronde des remparts. Invisible, mais bien là. Je m’élançais pour en avoir le cœur net quand je suis tombé nez à nez sur M. Fogelman. Eh bien, jeune Britt ! Ne devriez-vous pas être à l’étude à cette heure-ci ? a-t-il lancé. J’ai regagné la bibliothèque sous sa garde, la rage au ventre. Toute la journée, j’ai guetté une nouvelle apparition, mais en vain. Qui donc peut jouer au cerf-volant dans ce vieux bahut désert ? Cela prendra le temps qu’il faudra, mais j’en aurai le cœur net, foi de Sébastien Britt.

12 septembre
J’ai passé la matinée à rassembler des indices. Dans l’ordre : un papier de bonbon La Pie qui chante ; vingt centimètres de fil nylon, découverts sur les remparts ; un fragment de papier verni, rouge cerise, et portant des traces de colle sèche. (17) Par qui ont-ils été perdus ? J’ai l’impression depuis hier d’être observé … Celle, aussi, que ces indices ont été abandonnés volontairement, pour que je les trouve. Je me suis dépêché de ranger mes trouvailles derrière la pierre descellée du mur, avec mon journal. Je soupçonne M. Fogelman de fouiller le dortoir en mon absence, et je n’ai aucune envie qu’il tombe là-dessus.

13 septembre
Ça y est ! Je sais qui habite en secret le collège ! Je travaillais à la bibliothèque cet après-midi quand, levant la tête, j’ai retenu un cri. Un cerf-volant turquoise flottait dans le cadre de la fenêtre. Il es resté là quelques secondes, sa toile frémissant au vent. On aurait dit un visage qui, s’appuyant au carreau, cherchait à me faire signe, m’appelait pour que je le suive. Le professeur ronflait, la tête posée sur un grimoire au papier jauni. Je ne sais pourquoi, (18) mon esprit a noté ces mots :<<… castel de Saint-Elme…>>, ainsi qu’une étrange croix druidique… Par prudence, j’ai débranché l’oreillette acoustique du professeur avant de me ruer dehors. L’esplanade était vide. En quelques enjambées. J’étais sur le chemin de ronde. La muraille tombe à pic sur plus de trois cents mètres, et j’ai dû me forcer à regarder de l’autre côté pour ne pas céder au vertige. Elle se tenait là, les cheveux agités par le vent, tirant de toutes ses forces sur le fil du cerf-volant. Elle me vit, lâcha sa prise. La bobine se dévida avec un sifflement aigu, puis le fil cassa net, libérant le cerf-volant. Un long moment, nous le vîmes survoler la vallée, petite tache turquoise filant au0dessus de la rouille des forêts. Perdu, dit-elle quand il fut hors de vue, rempochant tranquillement sa bobine de fil. C’était une fillette de mon âge, au visage pâle et fin, aux cheveux bruns, vêtue d’un ciré de marin et de chaussures de toile. (19) Navré, j’ai dit. C’est de ma faute. Elle haussa les épaules. J’en referai un autre. Celui-là tirait trop sur la droite. La difficulté, c’est de les équilibrer. C’est toi qui les fabriques ? Oui, pourquoi ? J’ai trouvé un morceau de l’autre, le rouge… Elle me considéra avec un drôle de sourire. Je sais. Tu es Sébastien Britt, le nouveau pensionnaire. Comme j’ouvrais de grands yeux, elle ajouta : Moi, c’est Camille. Je suis la fille de M. Fogelman. Il ne faut pas qu’on nous voie ici… Rendez-vous ce soir, au même endroit. J’ai quelque chose à te montrer. (20) Puis, sans me laisser le temps de dire ouf, elle dévala les escaliers et disparut derrière la tour désaffectée. Inutile de dire avec quelle impatience j’ai attendu la nuit. Après le passage de Larson – il fait une ronde toutes les deux heures, son gros trousseau de clefs cliquetant dans l’obscurité -, j’ai sauté à bas de mon lit et me suis coulé hors du dortoir. La nuit était très noire, épaisse. Sur les remparts, personne. Il faisait un froid de chien et la perspective du vide au-dessous de moi me fit passer un frisson dans l’échine. J’ai allumé ma torche, en masquant le faisceau entre mes paumes pour me réchauffer. (21) Éteins-la, dit soudain une voix à mon oreille. Tu vas tout faire rater. J’obéis, tandis que Camille s’accroupissait à met côtés. J’ai dû attendre que mon père s’endorme pour sortir, expliqua-t-elle. La nuit est très noire. Si nous avons de la chance, il ne devrait plus tarder… Mais de qui parles-tu ? Sa main me serra brusquement le poignet. Chut ! ordonna-t-elle. Regarde. Une lueur tremblotait sur les créneaux de la muraille. De là ou nous étions, je crus d’abord qu’il s’agissait de la lanterne du vieux Larson. Mais non, la lueur bougeait. Je veux dire, elle bougeait toute seule, se déplaçait comme si elle avait été vivante ! Qu’est-ce qui c’est ? Bredouillai-je, le sang soudain glacé. Le chat, murmura Camille. Le fantôme du chat. Maintenant je le voyais. Une tête triangulaire, un corps maigre et souple, la queue dressée en balancier. Mais comment le décrire ? Il était transparent, totalement transparent… Je sais bien que ça paraît absurde, et pourtant c’est ainsi. Un chat lumineux, un chat fantôme, la peau translucide comme celle d’un lampion, se promenait sur les créneaux du collège Fogelman, en équilibre au-dessus du vide ! C’est impossible, ai-je crié. Les fantômes n’existent pas ! La main de Camille s’est écrasée sur ma bouche. Trop tard… Le chat fantôme s’est immobilisé, braquant vers nous ses yeux phosphorescents, puis, d’un bond, a disparu de notre vue. Tu lui as fait peur, a pesté Camille. C’est fini pour ce soir. Je me suis frotté les yeux à m’en faire ma. Est-ce que j’avais rêvé ? Camille m’a fait jurer de ne rien dire à personne puis, sur la promesse de nous retrouver là le lendemain, nous nous sommes séparés.

14 septembre
Deuxième nuit d’observation avec Camille, mais le chat fantôme ne s’est pas manifesté. (23) J’en ai appris un peu plus sur Camille. Elle a douze ans, vit seule ici avec son père. Durant l’année scolaire, elle ne va pas en classe. Le professeur Timéus lui sert de précepteur. Pas facile d’être la seule fille dans un collège de garçons… Son père lui interdit tout contact avec les autres pensionnaires. Mais elle ne semble pas en souffrif. Elle se promène en cachette la nuit dans le collège, fabrique des cerfs-volants à l’aide d’un manuel japonais qu’elle a découvert dans la bibliothèque. Tu n’en as jamais fait, toi ? M’a-t-elle a refusé de m’en dire davantage.

15 septembre
Aujourd’hui, Larson est descendu au village. Il en a rapporté une lettre de ma mère et un petit colis contenant des pâtes de fruits qu’elle m’envoie, un roman de Jules Verne et la paire de moufles que j’ai oubliée. (24) Je suis monté dans une salle de classe. J’avais envie d’être seul pour lire mon courrier. Ça m’a flanqué le cafard pour toute la journée. Malgré la gaieté forcée de sa lettre, j’ai bien senti que ma mère était triste de me savoir loin d’elle… Le professeur Timéus a déniché sur le rayonnage le plu élevé de la bibliothèque un livre qui l’a tellement réjoui qu’il a manqué tomber de l’échelle. Ça s’appelle < La Queste de Saint-Elme>. Le texte en est à moitié mangé par l’humidité. On y voit des cartes en lambeaux, des plans compliqués qu’il étudie à la loupe. Que peut bien chercher ce vieux fou dans ces bouquins grignotés par les rats et les vers à papier ? Pas de Camille cette nuit… En revanche, les bruits ont repris : vers deux heures du matin, une sorte d’explosion lointaine d’abord, puis une masse cognant sourdement dans le profondeurs. Incapable de me rendormir, j’en ai profité pour écrire dans mon journal. J’entends le trousseau de Larson. Vite ! J’éteins avant qu’il ne me surprenne. (25)


17 septembre
La nuit d’hier a été si extraordinaire que j’en ai oublié ce journal. Je vais essayer d’être clair, mais ce que j’ai vu est tellement incroyable qu’il n’y a pas de mots pour le décrire. Il devait être minuit. Je me suis réveillé brusquement avec l’impression terrifiante que quelque chose grimpait sur ma couverture. C’était le chat fantôme. Il se tenait au pied de mon lit, les prunelles clignotantes, s’auréolant d’un poudroiement gazeux à chaque ronronnement et se léchant la patte. Puis il s’est étiré dans un frissonnement d’étincelles électriques avant de autre souplement à terre et de quitter le dortoir. Sans réfléchir, j’ai bondi du lit à mon tour et je me suis rhabillé à la hâte. Le chat était couché derrière la porte. Quand il m’a vu, il s’est levé, comme s’il m’attendait. Je l’ai suivi à bonne distance dans l’escalier en colimaçon, me fiant à la faible lueur qu’il laissait derrière lui comme un sillage. Dehors, le froid m’a saisi. Il faisait une nuit (26) d’encre. Soudain, quelque chose de tiède a touché ma main. N’aie pas peur, a fait la voix de Camille. Ce n’est que moi. Tu as oublié notre rendez-vous ? J’ai balbutié, le cœur cognant à tout rompre : J’ai dû m’endormir… Suivons-le, ordonna-t-elle en montrant le chat qui traversait l’esplanade. Je crois qu’il est temps que tu saches. Elle m’a pris la main, m’entraînant vers la tour de l’Est. Le chat avait déjà disparu à l’intérieur. Entrons, nous aussi, a dit Camille. Mais comment ? La porte est verrouillée. Avec la clef, pardi ! C’est bien utile quelquefois d’être la fille du directeur. Elle a sorti un trousseau, a farfouillé dans la serrure. Au troisième essai, la porte s’est ouverte en grinçant. Derrière, il faisait nui noire. D’un coup de torche rapide, Camille éclaira un escalier à vis, identique à celui de notre dortoir. Puis, sans plus attendre, elle s’y engagea résolument. Je lui emboîtai le pas, transi dans mon mince pyjama, (28) la narine assaillie d’une odeur de cave humide et de salpêtre. En haut de l’escalier, elle me plaqua contre le mur. Attends là. Il faut que je leur parle d’abord… Elle poussa une porte, me laissant dans l’obscurité la plus complète. J’ai beau avoir du cran, c’était trop pour une seule nuit. Le collège vide, le chat fantôme, cette tour en ruine, le ton mystérieux de Camille, j’avais l’impression de claquer des dents jusqu’à la pointe des talons. Maintenant tu peux entrer, dit Camille en revenant. Mais prépare-toi à la surprise de ta vie. Elle ne croyait pas si bien dire. Derrière la porte s’ouvrait un autre dortoir, semblable au mien mais en plus vétuste. Par le toit effondré, la lune éclairait des lits de bois envahis de poussière et de toiles d’araignées. Sur l’un d’eux était perché le chat fantôme. Mais il n’était pas seul. Autour de lui se tenaient sept enfants transparents, immobiles et le visage grave, qui me regardaient. Sept collégiens fantômes en pyjamas grossiers, flottant au- (29) dessus du plancher telles les images tremblotantes d’un projecteur de diapos… Je voulus crier, fuir, mais me jambes ne me portaient plus. Les yeux exorbités, je restai là, incapable d’un mouvement, tandis que Camille fermait doucement la porte derrière moi.

18 septembre
Je reprends mon récit, abandonné hier. Ce qui m’arrive est si difficile à expliquer ! Je n’ai jamais cru aux fantômes. Pourtant, j’avais beau me pincer, ils étaient sept en face de moi, m’observant avec curiosité de leurs yeux translucides. Voilà Sébastien, dit enfin Camille. Elle n’avait pas peur. Au contraire, elle semblait bien les connaître, s’inquiétant seulement de la manière dont j’allais réagir. Mais j’étais incapable de dire un mot, cloué, bouche ouverte, par la stupéfaction. Le plus grand des enfants fit un pas vers moi. Je m’appelle Brunswick. Camille dit qu’on peut te faire confiance. (31) Sa voix aussi était transparente, presque sans tibre. Je suis le responsable de ce dortoir, continua-t-il. Voici Kern, Dieudonné, Hart, Bordeaux, Hochepaille et le petit Simon. Nous ne te voulons aucun mal. À l’exception de Brunswick, ils étaient tous à peu près de mon âge – pour autant qu’on puisse donner un âge à un fantôme -, Et l’on voyait à travers la peau translucide de leurs crânes rasés palpiter des veines bleutées. Ce fut la nuit la plus étonnante de mon existence. Blotti contre Camille, tremblant de froid et d’excitation, j’écoutai Brunswick me raconter leur histoire. Je la retranscris comme je peux. À la fin du siècle dernier, le collège Fogelman abritait une sorte de bagne pour enfants. Sous le nom d’orphelinat, c’est là qu’on rassemblait les garçons sans famille qui rôdaient dans les campagnes, vivant de petits vols et dormant sur les routes. Brunswick et ses camarades avaient (32) été ramassés par les gendarmes et placés là de force, avec une cinquantaine d’autres enfants, il y a plus d’un siècle. Mal nourris, vêtus du même uniforme de toile, ils travaillaient dans le forêts alentour, mourant de froid l’hiver, victimes d’une tâche trop rude et des mauvais traitements. C’est horrible ! ne pus-je m’empêcher de m’écrier. Il n’y avait donc personne pour empêcher ça ? Brunswick haussa les épaules. Tous étaient sans parents. Qui se serait intéressé à de petits voleurs de pain ? Un jour, un tremblement de terre ravagea la forteresse. Profitant de la panique, les orphelins avaient pris la clef des champs. Tous avaient fui, sauf ceux du dortoir de Brunswick, prisonniers des décombres. Le bagne avait été fermé, la forêt avait recouvert le sentier et l’histoire même du bagne de Gluck s’était enfoncée définitivement dans l’oubli. Nous sommes restés là tous les sept, conclut Brunswick. Sept et le chat D’Artagnan. (33) Ce qui est un drôle de nom pour un chat, j’ai pensé. Mais qui pourrait empêcher sept fantômes centenaires d’appeler leur chat D’Artagnan ? La tête me tournait, je n’en étais plus à un étonnement près. Il faut nous quitter maintenant, dit Brunswick. Le jour ne va plus tarder à se lever. Naturellement, pas un mot sur ce que tu as vu ici. À personne, tu m’entends ? Je le jure, ai-je balbutié. Tu es un ami de Camille, nous pouvons avoir confiance… Et puis, ajouta-t-il drôlement, nous avons une mission pour toi. Une mission ? J’écarquillai les yeux mais il refusa d’en dire davantage. C’était bien assez pour une seule nuit. Je regagnai mon dortoir, sonné comme un boxeur, et sombrai aussitôt dans un sommeil sans rêves.

19 septembre
Je n’ai pas revu Camille aujourd’hui, mais qu’importe. (34) Depuis que je connais l’existence du dortoir fantôme, ma vie au collège a changé. Je ne me sens plus seul, même si une poignée de revenants est une étrange compagnie quand on a douze ans. Toute la journée, j’ai repensé à l’histoire qu’ils m’ont racontée. Elle ressemble un peu à la mienne. Eux aussi, en leur temps, ont été abandonnés par leurs parents. Le collège n’était encore qu’un bagne, un vrai bagne pour enfants, et l’on y entrait sans espoir d’en ressortir un jour. Je n’en suis que plus déterminé à m’évader d’ici au plus vite. Avec leur aide ou sans eux, je quitterai Gluck au plus tôt.

20 septembre
Nouvelle veillée au dortoir fantôme. Nous avons beaucoup parlé, comme s’ils cherchaient à me sonder encore avant de décider s’ils pouvaient avoir confiance. Puis Brunswick a pris la parole, cherchant ses mots. Les autres l’entouraient, bouche ouverte, me regardant si fixement (35) que j’ai cru un instant que j’étais devenu transparent moi aussi. La mission que Brunswick a décidé de me confier est à la fois très simple et très risquée. Voler un livre ? me suis-je écrié. Mais pourquoi moi ? Brunswick a paru gêné. Vois-tu, c’est qu’aucun de nous ne sait lire… Nous ne sommes jamais allés à l’école. Nous ne saurions pas trouver celui qu’il nous faut. Camille a bien essayé pour nous, mais en vain. C’est elle qui a pensé à toi. Tu travailles tous les jours à la bibliothèque, ce sera facile. Devant mon air interloqué, Camille intervint. Je vais tout t’expliquer… En fait, mon père est un ancien archéologue, un spécialiste de l’An Mil. Au cours de ses travaux, il a découvert l’existence d’une confrérie secrète de moines-soldats qui vivaient ici aux environs du Xe siècle, bien avant que le château ne devienne un bagne pour enfants. Ce sont ces moines que ont fait bâtir la forteresse où nous nous trouvons… D’après mon père, ils auraient accumulé ici un (36) trésor colossal, et il s’est mis en tête de le retrouver. C’est la raison de son installation ici… Le collège n’est qu’une façade pour couvrir ses véritables occupations : découvrir le trésor des Chevaliers de Saint-Elme… Les Chevaliers de Saint-Elme ? me suis-je écrié. Mais le professeur Timéus travaille justement sur un ouvrage qui porte ce titre ! Camille tapa de joie dans ses mains. Alors nous brûlons ! Tu comprends, la bibliothèque des Chevaliers compte plus de cinq cents volumes. Mais un seulement, selon la légende, contient le plan des souterrains qui mènent au trésor. Mais ce trésor, il existe vraiment ? Naturellement, lança Brunswick en haussant les épaules. Vous voulez dire que vous savez où il se trouve ? insistai-je, de plus en plus éberlué. Un rire général accueillit ma remarque. Cela fait près d’un siècle que nous hantons la forteresse. Crois-tu qu’elle a encore un secret pour nous ? (37) Je secouai la tête, incrédule : Mais pourquoi voler ce livre si vous connaissez déjà l’emplacement du trésor ? Pour que personne ne le trouve, pardi ! s’exclama Brunswick. Puis, plus gravement : C’est que nous sommes tous orphelins ici. Nous n’avons jamais rien possédé, sinon ces habits déchirés. Le trésor est à nous, désormais. Nous ne laisserons personne nous l’enlever ! Personne ne doit trouver les plans. Tous approuvèrent, la mine farouche. Le professeur Timéus est un crack en latin, expliqua Camille. Il aide mon père dans ses recherches. C’est eux que tu as dû entendre, la nuit. Lors du tremblement de terre dont Brunswick t’a parlé, les galeries souterraines se sont en partie effondrées. Mon père creuse la nuit pour trouver un passage. Je comprenais tout, les coups mystérieux, l’enthousiasme de M. Timéus devant ce grimoire mangé aux mites. D’accord, j’ai dit. Je veux bien essayer. (38) Un sourire fugace a éclairé le visage de Brunswick. S’il avait été un être de chair, il m’aurait serré sur sa poitrine. Bravo, a-t-il dit solennellement. Avec j’ai repensé aux adoubements des chevaliers, dans mon livre d’histoire. Je me demande si aucun d’eux n’a été aussi fier que moi cette nuit-là. D’une certaine façon, Brunswick venait de me sacrer fantôme. J’étais l’un des leurs désormais. Mais il fallait, pour qu’ils m’acceptent, accomplir encore le plus difficile : dérober le grimoire des Chevaliers de Saint-Elme au nez et à la barbe du vieux professeur.

21 septembre
Chou blanc… Le professeur Timéus surveille le grimoire comme la prunelle de ses yeux. Impossible de l’approcher sans éveiller ses soupçons. M. Fogelman se doute-t-il de quelque chose ? Il a surgi à l’improviste dans la bibliothèque (39) sous prétexte de contrôler mon travail. Si je continue ainsi, a-t-il dit, je serai admis en cinquième à la rentrée scolaire… Cette nouvelle aurait dû me remplir de joie. Mais c’est bien le cadet de mes soucis désormais. La mission que m’ont confiée les collégiens fantômes passe avant tout. Il faudra que je redouble de prudence si je veux réussir.


22 septembre
Catastrophe ! J’ai tout fait échouer par excès de précipitation. En fin d’après-midi, le professeur Timéus a piqué un roupillon derrière sa muraille de livres. L’occasion était trop belle. J’ai attendu qu’il se mette à ronfler pour tirer de sous son coude le grimoire des Chevaliers de Saint-Elme et le glisser dans mon sac à dos. Il ne me fallait pas plus de cinq minutes pour les mettre en sûreté au dortoir. Mais comme je sortais de la bibliothèque, une main de fer m’a saisi (40) par le col, me soulevant presque de terre, tandis qu’une voix explosait dans mon oreille : Eh bien, jeune Britt ! On fait l’école buissonnière ? C’était M. Fogelman, les traits rouges de fureur. C’est ainsi que vous trahissez ma confiance ? a-t-il tonné. Fort bien ! Vous serez consigné jusqu’à nouvel ordre ! (41) J’ai rué, griffé, mordu, mais rien à faire ! Il tenait bon. Écumant de rage, il m’a conduit par la peau du cou jusqu’à une petite pièce en sous-sol, attenante à l’infirmerie. Un lit, des murs nus, un soupirail si haut qu’on ne peut y grimper. Les cachot, voilà ce qui convient à un voyou de votre sorte. Vous aurez l’occasion d’y méditer sur les vertus de la discipline. Je suis déçu, monsieur Britt, très déçu, a lancé M. Fogelman. La porte derrière lui a claqué avec fracas. Puis une clef a tourné dans le cachot comme un coffre-fort qu’on verrouille. Je me suis jeté sur la paillasse, au bord des larmes. Tout est fichu. Je suis fait, enfermé comme un rat dans son trou. Pour combien de temps ? Seul M. Fogelman pourrait le dire. Le voilà débarrassé de moi pour un bon moment et, à en croire sa colère, je ne suis pas prêt de sortir d’ici ! (42)

23 septembre
Première journée de cachot. Je l’ai passée sur mon lit, sans autre contact avec le monde extérieur que le vieux Larson qui m’apporte mes repas. Par chance, personne ne semble s’être aperçu encore de la disparition du grimoire. Je l’ai tiré de mon sac à dos, avec le Jules Verne et ce journal, et l’ai glissé par prudence entre matelas et sommier. Les heures sont longues, même avec . Ça a beau être mon livre préféré, j’ai regretté de ne pas avoir avec moi , j’aurais pu y trouver le moyen de m’évader. Mais les murs sont solides, la porte épaisse de trente bons centimètres, et Arsène Lupin lui-même ne pourrait la crocheter.

24 septembre
Deuxième jour d’isolement. Je n’ai pu m’empêcher de penser à ces prisonniers enfermés dans des oubliettes et dont on retrouve les squelette grignoté par les rats des années plus tard… (43) Je me battrais d’être aussi nul. Impossible de joindre Camille. Enfermé avec moi, le grimoire n’est d’aucune utilité. En plus, les événements s’accélèrent. Par l’ouverture dus soupirail, j’ai entendu les bribes d’une conversation entre le professeur Timéus et M. Fogelman. Il faut tout arrêter, disait les professeur. Les souterrains sont un vrai gruyère. Avec cet orage, nous risquons l’éboulement à tout instant… Pas question ! Au contraire, il faut poursuivre. Nous devons réussir cette nuit même… Le reste s’est perdu dans le crépitement de la pluie. Mais j’en ai assez entendu pour savoir que tout est raté. Et par ma faute. Dans quelques heures, le trésor des Chevaliers (44) de Saint-Elme tombera entre les mains de l’horrible M. Fogelman. S’il faut en croire les coups de masse que j’ai entendus cette nuit, il ne doit plus être très loin de la salle du trésor.

1er octobre
Une semaine s’est écoulée depuis les événements extraordinaires de cette nuit-là. Une semaine seulement, mais il me semble que j’ai vieilli de dix ans. Comment aurais-je pu me douter en m’endormant, désespéré par mon échec, que l a nuit ne faisait que commencer ? Quand j’ai rouvert un œil, il était presque minuit. C’’st la lumière qui m’a réveillé. Ils se tenaient assis autour de moi, Brunswick, Kern, Bordeaux, Hochepaille, Hart, Dieudonné et le petit Simon, leur corps immatériel flottant au-dessus de mon lit comme des méduses translucides dans l’eau noire… J’ai fait un bond. On ne s’habitue jamais vraiment à découvrir à son chevet une compagnie de fantômes. (45) Réveille-toi, a fait Brunswick. Il faut agir vite. Est-ce que tu l’as ? Quoi ? Comment ? ai-je bredouillé. Le livre, tiens donc ! Triomphalement, j’ai tiré de sous le matelas le précieux grimoire. Les fantômes n’ont pas de traits visibles, comme vous et moi ; mais à la manière dont ils se sont mis `s luire soudainement, j’ai compris qu’ils étaient bouleversés. Félicitations, a articulé Brunswick, reprenant avec peine son rôle de chef. Au travail, maintenant. Sortons d’ici au galop. Mais comment ? Je ne passe pas à travers les murs, moi ! Une clef a joué dans la serrure, La porte s’est ouverte. C’était Camille, son ciré jaune ruisselant de pluie. Pas une minute à perdre, a-t-elle lancé. Mon père et le professeur sont déjà dans les souterrains. Il faut les devancer. Il y a un autre chemin, plus rapide, a dit Brunswick. Suivez-nous. Ce fut une étrange galopade. Sept Fantômes (46) et un chat glissaient silencieusement à travers le dédale des corridors, moi derrière, tenant la main de Camille et serrant sur ma poitrine les précieux grimoire… À chaque porte, la même magie se reproduisait, me coupant presque les jambes. Tandis que Camille cherchait la bonne clef sur le trousseau, Brunswick et ses camarades traversaient sans effort l’épaisseur du bois, aussi facilement que s’il s’était agi d’un écran de fumée ! Comment se repéraient-ils dans le noir ? C’était un labyrinthe de couloirs, de portes, d’escaliers. Mais les sept fantômes hantaient les lieux depuis un siècle, et c’était plus qu’il n’en fallait pour en connaître les recoins. Nous avions quitté la partie habitée du collège, nous enfonçant par une suite de petits escaliers glissants dans des sous-sols suintant d’humidité. La torche de Camille balayait des murs moisis, couverts de mousse et d’algues, où se devinait parfois l’étrange croix druidique des Chevaliers de Saint-Elme. Ils ont eu du mal à te trouver, dit Camille en (47) désignant nos guides. Un moment, j’ai cru que tu étais parti. Que tu nous avais plantés là. Avec le livre ? Pour qui me prends-tu ? Tu penses vraiment que j’aurais pu vous abandonner ? Qui sait ? Une explosion lointaine retentit, nous forçant à accélérer l’allure. M. Fogelman, dans une autre galerie, progressait à coup de dynamite. Camille, quand je touchai son bras, tremblait comme une feuille. Etait-ce la peur ? L’excitation ? Un autre sentiment, plus douloureux peut-être ? Je ne pouvais lui en vouloir de ses doutes à mon égard. C’était avec son propre père que Camille luttait contre la montre, le rêve d’un vie qu’elle trahissait pour venir en aide à une bande d’orphelins fantômes… Nous longions maintenant une sorte de rivière souterraine. Les eaux, grossies par le pluies de la journée, venaient battre l’étroite corniche dallée sur laquelle nous avancions en file indienne, courbés en deux sous la voûte basse. Partout, des éboulis qu’il fallait escalader, des pans de murs (48) effondrés à travers lesquels l’eau s’infiltrait en bouillonnant. Mais les obstacles ralentissaient à peine mes compagnons. Au contraire, ils couraient parmi les éboulis avec une légèreté de feux follets, s’arrêtant pour m’attendre avant de repartir de plus belle. Je trébuchais, manquant plus d’une fois de m’étaler dans l’eau en essayant de suivre leur course forcenée. Nous y voilà ! hurla enfin Brunswick. La salle du trésor est de l’autre côté ! Il fallait crier pour se faire entendre. De l’autre côté ? Le tunnel en effet s’achevait en cul-de-sac. Devant nous, la voûte s’était affaissée, libérant d’énormes blocs de pierre qui obstruaient le chemin. Rendez-vous de l’autre côté ! lança Brunswick tandis qu’une nouvelle explosion faisait trembler le sol. Facile à dire ! M’étranglai-je. J’ai douze ans, je pèse quarante et un kilos, moi ! Je ne traverse pas les murailles ! Il y a un passage par la rivière, dit Camille. (49) Il suffit de plonger et de se laisser emporter par le courant entre les blocs de pierre. Je regarda Camille, l’eau noire qui s’engouffrait sous terre en mugissant. Plonger là-dedans ? C’était de la folie pure ! Pas questions ! Pour qui me prends-tu, un rat d’égout ? D’abord, elle doit être très froide, et puis je nage comme un fer à repasser. Elle ne m’écoutait pas. J’essayai de saisir la manche de son ciré, mais elle m’échappa d’un mouvement vif et, s’approchant de l’eau, piqua une tête parfaite avant de disparaître dans l’écume. Camille ! hurlai-je. Camille ! Seul le bouillonnement des eaux frappant la roche me répondit. La mort dans l’âme, j’emballai le grimoire et mon journal dans la poche intérieure de mon sac, en espérant qu’elle serait suffisamment étanche, fermai les yeux, et je plongeai à mon tour. Imaginez un estomac géant : l’eau glacée qui se referme sur vous, le flot qui vous happe, l’impression d’être englouti dans un tourbillon. (50) Incapable de me diriger, le cœur saisi, je me laissai entraîner par la force du courant, m’écorchant aux arêtes des pierres et filant toujours plus vite dans une nuit liquide. <> Quand je crus que mes poumons allaient exploser, une lueur apparut au-dessus de ma tête. Poussant du talon , je crevai enfin la surface, hoquetant et crachant. J’étais passé ! Péniblement, mes vêtements trempés pesant une tonne, je fis quelques brasses vers le bord, tâtonnant pour trouver une prise. Je venais de surgir dans une salle à demi noyée, au plafond en ogives, où la rivière formait une sorte de piscine naturelle. M’accrochant à un anneau rouillé, je me tirai au sec. Camille m’attendait, essorant ses cheveux et me regardant avec un air de triomphe malicieux. Autour d’elle, la petite foule lumineuse de nos amis semblait bien s’amuser elle aussi de ma déconfiture. Tu vois, dit-elle ça n’a pas été si difficile. (52) Plus jamais, hoquetai-je. Plus jamais… Mes vêtements étaient à tordre, mes baskets flic-floquaient sur le sol comme si j’avais été chaussé de serpillières. Je tombai à côté de Camille, épuisé, cherchant en vain à reprendre mon souffle. Tu ne l’as pas abîmé au moins ? demanda-t-elle d’un ton sévère. Mon sac à dos devait contenir des litres d’eau. Par chance, le grimoire, enfermé dans la poche, était intact. Mon jules Verne, lui, n’avait pas résisté. On aurait dit un vieux sandwich moisi qui aurait séjourné un long mois au frigo. Mon roman préféré, dis-je dans un gémissement. Personne n’avait l’air de s’en soucier. Je me souvins tout à coup de ce qu’avait dit Brunswick. Les sept fantômes ne savaient pas lire. Savaient-ils même qui était Jules Verne ? Le seul bouquin qui les intéressait était le grimoire des Chevaliers de Saint-Elme. Le cœur gros, je le tendis à Brunswick. Vite, au trésor ! lança-t-il. Nous avions dû abandonner la torche de (53) l’autre côté des éboulis, et la seule lumière dans cette obscurité était celle qui émanait de nos compagnons. D’abord je ne vis rien. Mais bientôt, quelque chose se mit à scintiller dans l’ombre… un faible miroitement, suivi d’un autre, d’un autre encore. C’était comme si des myriades d’étoiles s’étaient mises à clignoter devant mes yeux éblouis. Le trésor des Chevaliers de Saint-Elme ! Des montagnes de pierreries brutes, rubis, émeraudes, turquoises… D’autres serties en bagues, en colliers, incrustées dans des poignées de dagues, ornant des casques, des couronnes, des crucifix…Un prodigieux amoncellement de bijoux dont les reflets illuminaient la voûte au-dessus de nos têtes ! Jamais je n’avais vu tant de richesses rassemblées en un même endroit. Silencieux, mes amis avaient fait cercle autour du trésor, leurs silhouettes sans corps auréolées par l’émotion. Je comprenais maintenant leur attachement jaloux, leur lutte désespérée pour rester les maîtres de leur secret. Une seule (54) poignée de ces merveilles, et leur vie en eût été changée, leur épargnant le bagne, la faim et les travaux forcés. Si le trésor des Chevaliers de Saint-Elme devait échoir à quelqu’un, c’était à eux, eux qui n’avaient jamais rien eu qu’un mince habit de toile, une paillasse et l’obscurité glaciale d’un dortoir de bagne. Nos gardiens étaient des brutes, murmura Brunswick. Pas une seconde ils n’ont soupçonné la fortune qui gisait sous leurs pieds… Le grimoire, maintenant. J’en avais presque oublié la raison de notre présence. À toi l’honneur, Sébastien, continua Brunswick. Tu es des nôtres désormais. Ce fut un instant mémorable. L’émotion me faisait trembler, ou peut-être était-ce le froid, les habits trempés qui me collaient à la peau. Je pris le grimoire et, solennellement, le déposai au pied du trésor. Personne, Désormais, ne pourrait plus retrouver le dédale qui menait au secret des Chevaliers de Saint-Elme. Cartes et (55) plans du souterrain, tout resterait à jamais enfoui avec le trésor. Mon père avait raison : décidément, je faisais tout à l’envers. Moi qui rêvais d’être archéologue, je venais d’aider sept fantômes à cacher à jamais une trouvaille historique de première importance. Mais tout valait mieux que la voir tomber entre les mains avides de M. Fogelman et de son associé. Soudain, une explosion d’une terrible violence ébranla toute la salle, nous couvrant d’une pluie de poussière et de gravats. Le souterrain ! hurla Camille. Tout va s’effondrer ! La terre craquait autour de nous, fissurant les murs de longues lézardes. La catastrophe redoutée par le professeur Timéus était en trains de se produire. Ravinés par les pluies, les souterrains de la forteresse n’avaient pas résisté 1a la dernière explosion. Fuyez ! ordonna Brunswick. L’’escalier dérobé, là-bas, conduit au pied de la montagne. Les chevaliers s’en servaient pour quitter secrètement la forteresse. (56) Non ! cria Camille. Mon père est en danger, il faut que je remonte ! Tu ne passeras jamais, protestai-je. C’est de la folie ! Ils s’échapperont par le téléphérique ! Impossible, coupa Camille. Larson est descendu ce soir à Gluck par la cabine. Ils sont prisonniers là-haut. J’essayai de la retenir mais elle m’échappa encore, fuyante comme une anguille. C’est mon père ! lança-t-elle avant de plonger. Je dois l’aider. Déjà, elle avait disparu sous les eaux, au milieu d’une grêle de pierrailles. Un instant, je vis la tache de son ciré qui luttait contre le courant, puis tout se brouilla. File pendant qu’il est encore temps ! m’ordonna Brunswick. Et vous ? sanglotai-je. Rien à craindre ! Adieu, Sébastien. Nous nous reverrons certainement un jour ! Planté sur place, j’étais incapable d’un mouvement. Je regardais l’eau noire où Camille avait disparu, mes compagnons affolés qui s’égaillaient (57) en tous sens comme des vers luisants, paralysé de peur et ne sachant qui suivre. Sébastien ! hurla Brunswick. Le temps presse ! J’attrapai mon sac et, comme un somnambule ivre de chagrin, me jetai dans l’escalier. Juste à temps ! À l’instant où je me retournais, la voûte céda, engloutissant la salle sous un déluge de rocailles. C’est à peine si je les aperçus, serrés les uns contre les autres, le chat juché sur l’épaule de Brunswick, qui agitaient la main vers moi avant de disparaître. Je ne sais comment je regagnai la vallée. Autour de moi, la montagne grondait, secouée de spasmes comme un géant. Je descendais toujours, tâtonnant le long des parois, les mains écorchées, poursuivi par l’écho du tremblement de terre. Une lueur se profila au loin, une ouverture basse, (58) semblable à celle d’un grotte masquée par un buisson d’épines. Quand je surgis à l’air libre, j’étais dans la vallée. Au-dessus de ma tête se dressait la masse de la forteresse, juchée sur son piton rocheux. Du effondrée, entraînant avec elle le dernier espoir de Camille. Si, par miracle elle avait pu rejoindre son père et le professeur, toute issue lui était désormais coupée. Je restai un long moment, tremblant de froid et de chagrin, à contempler les ruines de la forteresse. Il ne pleuvait plus. Le ciel, maintenant dégagé, rendait plus terrible encore le spectacle de la catastrophe. Le même cataclysme qui avait détruit le bagne de Brunswick venait d’abattre le collège Fogelman… Au moment où je me résignai à partir, mon cœur fit un bond. Quelque chose bougeait sur le pan de muraille encore intact ! Camille ! hurlai-je. (59) Mais le petites silhouettes, là-haut, étaient bien trop loin pour m’entendre. Trois minuscules silhouettes humaines gesticulant au bord du vide. Camille, son père et le professeur. Elle avait réussi à les rejoindre! La lune surgit alors de derrière un nuage. Et là, dans le ciel soudain éclairci, je vis se déployer un premier cerf-volant, puis un deuxième, et un troisième encore. Trois immenses cerfs-volants qui hésitaient encore, les ailes palpitantes, accrochés à la muraille comme des chauves-souris géantes. Puis, chacun à son tour, ils s’élancèrent dans le vide, tombant comme des pierres. Je fermai les yeux. Quand je les rouvris, ils planaient tous les trois au-dessus des forêts, descendant vers la vallée endormie tel un vol d’oies sauvages. Je poussai un hurlement de joie. Ils étaient sauvés ! Utilisant les cerfs-volants comme des deltaplanes, Camille, M. Fogelman et le professeur Timéus s’enfuyaient par la voie des airs. (60) Bientôt, ils ne furent plus qu’un point minuscule sur l’horizon. L’instant d’après ils avaient disparu. Je pris mon sac à dos et descendis, l’esprit en paix, vers Gluck et la liberté.

12 octobre
J’achève ici ce journal. À quoi me servirait-il désormais ? J’ai retrouvé mon père, ma mère, une classe de cinquième dans un Collège ordinaire. Des événements de Gluck, les journaux ont peu parlé, invoquant un simple tremblement de terre. Le phénomène, disent-ils, s’est déjà produit autrefois. Je me suis bien gardé de dire ce que je savais. Le collège Fogelman n’existe plus. (61) On montre les ruines aux visiteurs qui passent dans la région. Il paraît que, la nuit, des lueurs se promènent sur la muraille d’enceinte. Des feux follets, dit-on… Mais moi je sais que Brunswick, Bordeaux, Kern, Hochepaille, Hart, Dieudonné, le petit Simon et le chat D’Artagnan continuent de veiller sur le trésor enfoui des Chevaliers de Saint-Elme, leur trésor pour toujours… De Camille, de M. Fogelman et du professeur Timéus, pas de nouvelles. Les après-midi de grand vent, je guette le ciel au-dessus de la maison. Je suis sûr qu’un jour j’y verrai flotter un grand cerf-volant rouge cerise et Camille sera là. (62)


Nederlandse vertaling
2 September
Eerste benadeelt het college Fogelman. Ik ben alleen in de verlaten slaapzaal. Een doen bevriezen wind fluit tussen de afzonderlijk behandelde aspecten. Handelingsonbevoegde om te slapen, ben ik mijn lamp fakkel weggegaan, dit schrift en vulpen plume van mijn communion. Zonder persoon aan wie spreken, ik heb besloten om deze krant te houden. Maar wat opmerken? Ik voel me zo alleen dat de woorden moeilijk komen. Naast mij, die op het bed wordt geopend, de koffer die ik niet heb afgebroken. Vanaf het moment waar ik de voeten aan het college heb gezet, was mijn beslissing genomen: ik zal geen oude beenderen hier doen. Ik weet niet wanneer, ik niet weet hoe, maar ik zal ontsnappen. (7) Meer herzie ik aan de dag die ik zojuist heb, meer doorgemaakt ik heb de indruk om een nachtmerrie geleefd te hebben... De eindeloze reis bezig, eerst, naar de grens. Vervolgens het plotselinge licht van de plafondlamp in de afdeling waar ik doezel. Gluck, heeft de controleur gezegd waar aan mijn ouders me hebben toevertrouwd. Het is daar dat jij, klein naar beneden gaat. Namens Gluck, heb ik geloofd de andere reizigers te zien me kijken van een vreemde?il, alsof het ondenkbaar was daar te stoppen. De nacht was bijna gevallen. Een gloeilamp verklaarde zwak de kade van het kleine station. Men zou een station speelgoed, een zeer klein gebouw van hout gezegd hebben die te midden van de dennen, zonder werknemers noch reizigers, Grappig van plaats voor een college worden verloren, ik heb gedacht. Ik ben mijn koffer van de trein naar beneden gegaan, de deuren claqué. Ik ben niet trouillard, maar aan dit moment, zou ik alles laat hebben om in de trein terug te gaan en waar dan ook te vertrekken. Een man in pels en muts van schaap heeft zich van de schaduw losgemaakt. (8) Sébastien Britt? Hij heeft gevraagd. Zonder op een antwoord te wachten, heeft hij zich van mijn koffer meester gemaakt en wij zijn in de nacht weggegaan. Enkele lage huizen, een kruidenierswinkel, van andere huizen, gesloten aspecten. De straten waren leeg, zoals opgegeven. Wij hebben Gluck achter ons, klim door een nauw pad gelaten waar de ijzerschoenen van de oude mens vonken lanceerden. Wanneer hij voor een cabine van kabelbaan heeft gestopt, ben ik echt beginnen te vrezen. Waar me emmenait hij? Hij binnen heeft me geduwd, het deurtje opnieuw gesloten. De cabine heeft geschenen onder zijn gewicht te duiken vervolgens, in een afschuwelijk knarsen, ons heeft opgetild van aarde. Gekramd aan de balustrade, leef ik verdwijnen de lichten van het dorp. Uitglijdt, de cabine balanceerde zich, die pesamment langs stalen filin en, aan elke pyloon, ik had de indruk zich die zij ging loshaken, die ons in de leegte versnelt. De mist was zo dicht dat men niet aan twee meters voor zichzelf zag. Plotseling kwam tot stand een opening en ik duwde een schreeuw. Wij sloegen recht op... (9) de wand van een rotsachtig spoor in, dat van zo hoge muraille wordt overwonnen, dat zij de verlenging zelfs van het klif leek. Aan de tweede laatste, verschijnt een opening plotseling, de cabine zich er op slokte en zette zich in gémissant langs een nauw platform stop. Nog steeds zonder een woord, ontgrendelde de mens het deurtje van ijzer en ik ging, de molles benen, c?ur nabij de lippen naar beneden. Sébastien Britt, veronderstel ik? gezegd een stem, terwijl een machtige elektrische lamp zich op mij richtte. Welkom aan het college Fogelman. Ik ben de Heer Fogelman. Ik hoop dat u goede reis hebt gedaan. De hand voor de ogen, onderscheidde ik erg een silhouet van zwart vêtue, een lang en doodsbleek gezicht. Een snelle avondmaaltijd wacht u aan de keukens, vervolgens zal Larson u uw wijken tonen. Bonsoir, heer Britt. Daar is. Larson blokkeerde de cabine met behulp van een zware keten, liet claquer het hangslot. Een geluidshinder van gevangenis die men zich opnieuw sluit die me de kou in de rug deed. (10) De keten, de kabelbaan, deze gesneden kaap van de wereld: meer twijfel dit keer. Ik ben wel degelijk gevangen aan het college Fogelman.

3 september
Slechte nacht. De kou, hululement van de wind in de slaapzaal, de eenzaamheid, zal ik zich aan alle dat moeten wennen. Tenminste tot de komst van de anderen. Sinds gisteren avond, heb ik gesproken met niemand. Ik heb de dag geleverd aan mijzelf, zonder ziel doorgemaakt te ontmoeten dat levendig, behalve oude Larson die me mijn maaltijden dient. Gewoonlijk doet de eenzaamheid me geen angst. Ik heb geen broers, niet een s?urs, meer copains. Maar wanneer de nacht is gevallen, dat ik de slaapzaal heb teruggevonden, al deze lege bedden, zou ik om het even wat gegeven hebben om iemand te horen. Hoeveel tijd zal dat duren?

4 september
Altijd niets. Men zou zeggen dat iedereen me is vergeten. Ik heb op een brief van mijn ouders, maar (11) niet gehoopt. Zij zijn eveneens me vergeten. Of misschien willen zij niet me schrijven. Nooit zou ik geloofd hebben dat er colleges zoals die bestond. Een oude kist die in het bos wordt geïsoleerd, had mijn vader gezegd om me angst te doen... In feite lijkt het college Fogelman op deze kastelen in ruïnes die men in de boeken van geschiedenis ziet: een moyenâgeuse vesting die op een rotsachtige ringbout, zonder andere band met de aarde wordt gebouwd, dan de oude kabelbaan waar door Larson de provisies relateert. In een omloop, een oude zaal van wachter die in slaapzaal worden veranderd. Vijfentwintig bedden die op twee rijen, van de militaire kasten zonder slot worden aangepast, noch hangsloten... Ik weet zelfs niet waar ik deze krant zal kunnen verbergen wanneer de anderen daar zullen zijn. (12)

5 september
Niets vandaag. Nieuwe dag zonder niemand te zien. Ik heb de indruk om te zijn een forceerde die de dagen aanstreept om niet de richting van de tijd te verliezen. Ah, als! Ik heb een steen gevonden die in de muur aan het hoofd van mijn bed wordt ontzegeld. Dat laat een ideale schuilplaats o1u mijn krant opsluiten. Afgelopen nacht, heeft een dove geluidshinder me gewekt. Men zou slagen gezegd hebben die in de diepte van de aarde zijn getroffen. Ik guetté een moment, maar zonder iets meer te horen.

6 september
De Heer Fogelman, die zich mijn bestaan herinneren, in zijn kantoor vanochtend me heeft bijeengeroepen. Hij troon in een stuk aan het enfumé plafond, met een enorme schoorsteen en van de verzamelingen van empaillés dieren. Zet u, heeft zegt door blaadjes te raadplegen. Ik heb daar uw schooldossier. Niet zeer schitterend alle dat... Sébastien Britt, twaalf jaar... (13) Teruggestuurd van twee colleges, geringe schoolresultaten... Heb ik ben zeer sterk in het Frans, ik zeg. Hij heeft zijn brillen afgenomen om me te overwegen van zijn koude ogen: Uw ouders, heer Britt, hebben aan deze instelling u toevertrouwd. U zult er, tot de terugkomst van de andere pensiongasten, een intensieve aanpassing volgen. Na wat, professor Timéus en zijzelf zullen besluiten of u in vijfde toegelaten kunt worden. Deze instelling, heer Britt, vleit zich om moeilijke gevallen te ontvangen en om ze te overhandigen in de rechte weg van de studie en de discipline... Ik durf te hopen dat u zult kunnen zijn erover waardig. Ik ben weggegaan van zijn nog meer ingedrukt kantoor. De ernstige dingen beginnen, maar ik heb echt het hoofd op het werk niet.


9 september
Heb ik niet deze krant sinds drie dagen geopend. Te veel kakkerlak. De hele dag, ik dat aan de bibliotheek (14) onder het toezicht op professor Timéus wordt gewerkt. Het is een oude kerel aan barbichette, die het lorgnons aan monture van metaal en akoestische oreillette draagt. Per kans, maakt hij zijn tijd door juché op de schalen van de bibliotheek, die in bouquins uitgraaft, die het tot het plafond behangen. Hij onderwijst het latijn, lijkt hij, en neemt me een koninklijke vrede in een kaartensysteem op. Van tijd aan ander, hij springt op, fladdert van de ogen door mijn aanwezigheid te ontdekken. Ah! Loeit Britt, zeer goed, op het werk mijn jongen. Niet eens heeft hij geen slag van?il op mijn schriften geworpen. Maar 's avonds, moet ik ze presenteren aan de Heer Fogelman. Hij kijkt ze van een geknepen lucht, streept de fouten zonder een woord aan en trekt de slecht schriftelijke bladzijdes. Kon ik me van zelfde zijn grote wenkbrauwen in broussaille trekken! Gelukkig zie ik het weinig. Hij dineert in zijn appartementen, boven de eetzaal. Ik heb goed pisser in de schotels gedacht die hem Larson, maar waarom eigenlijk stijgt? Dat zou slechts iets meer mijn situatie verergeren. (15) Als ik in vijfde inga en dat ik goed er werk, hebben mijn ouders beloofd om me te hernemen. Ik hang me aan dit idee, de nacht, erg enig in de slaapzaal weer op.

10 september
Hebben de geheimzinnige slagen me opnieuw deze nacht gewekt. Onmogelijk om ze te localiseren met nauwkeurigheid. Men zou zeggen dat zij diepte van de bodem, soms snel stijgen, soms beperkt, die de muren laten trillen en beven de grondgedachte van de bedden. Zij hebben me dergelijke trouille gesponnen die ik niet me heb kunnen rendormir.

11 september
Groot nieuw! Ik ben niet alleen aan het college! Vanochtend, aan récré van tien uur, liep ik rond op het voorplein wanneer ik het heb gezien. Gedurende een tweede heb ik in niet mijn ogen geloofd. Een uitgebreid driehoekig hert-stuur, rode kers, dreef boven de omloop van het Oosten. (16) Het is een oude buiten gebruik gestelde omloop, waarvan de verdiepingen in ruïnes vallen. Onmogelijk om er door te dringen. Die die het hert-stuur moest zich hanteerde dus, op de weg van ronde van de wallen achter bevinden. Onzichtbaar, maar wel daar. Ik snelde me vooruit om netto c?ur te hebben erover wanneer ik neuzen aan neuzen op de Heer Fogelman ben gevallen. Eh goed, jonge Britt! Zou u niet aan dit uur onderzocht moeten worden? heeft er gelanceerd. Ik ben de bibliotheek onder zijn wachter, de woede aan de buik teruggekeerd. De hele dag, guetté ik een nieuw verschijnen, maar tevergeefs. Wie dus kan aan het hert-stuur in deze oude verlaten kist spelen? Dat zal de tijd in beslag nemen die het zal duren, maar ik zal netto c?ur ervan hebben, vertrouwen van Sébastien Britt.

12 september
Heb ik de ochtend doorgemaakt om een index te verzamelen. In volgorde: een papier van snoepje de Ekster die zingt; twintig centimeters van draad nylon, die op de wallen worden ontdekt; een fragment van gevernist papier, rode kers, en dat sporen van droge lijm draagt. (17) Door die werden zij verloren? Ik heb de indruk sinds gisteren om... die geobserveerd te worden, eveneens dat deze index opzettelijk werd opgegeven, opdat ik ze vind. Ik heb me om mijn vondsten op te ruimen achter de steen die van de muur vlug toegezonden, met mijn krant wordt ontzegeld. Ik verdenk de Heer Fogelman om de slaapzaal in mijn afwezigheid uit te graven, en ik heb geen enkele lust dat hij daarop valt.

13 september
Is er dat! Ik weet dat in geheim het college woon! Ik werkte aan de bibliotheek vanmiddag wanneer, opheffend het hoofd, ik een schreeuw heb tegengehouden. Een turquoise hert-stuur dreef in verband met het venster. Hij is daar enkele tweede gebleven, zijn weefsel dat aan de wind rilt. Men zou een gezicht gezegd hebben dat, dat zich aan de ruit steunt, probeerde om me teken te doen, me noemde opdat ik het volg. De leraar snurkte, het hoofd dat op een toverboek aan het jauni papier wordt gelegd. Ik weet niet waarom, (18) mijn geest deze woorden heeft genoteerd: , evenals een vreemd druidique kruis... Per voorzichtigheid, heb ik akoestische oreillette van de leraar alvorens me ruer buitenkant uitgeschakeld. Het voorplein was leeg. In enkele grote stappen. Ik was op de weg van ronde. Muraille valt aan piek op meer dan drie honderd meters, en ik heb me moeten forceren om van de andere kant te kijken om niet aan de duizeligheid toe te geven. Zij hield zich daar, de haren die door de wind, koord van al haar krachten op de draad van het hert-stuur worden verontrust. Zij me leeft, liet haar nemen los. De spoel dévida met een scherp gefluit, vervolgens brak de draad netto, die het hert-stuur bevrijdt. Een lang moment, zagen wij het over het dal, kleine turquoise vlek vliegen stroperige au0dessus van de roest van de bossen. Verloren, gezegd zij wanneer hij buiten standpunt was, rustig rempochant zijn spoel van draad. Het was een klein meisje van mijn vêtue leeftijd, aan het bleke en fijne gezicht, aan de bruine haren, van een in de was gezet van zeeman en schoenen van weefsel. (19) Navré, heb ik gezegd. Het is van mijn fout. Zij verhoogde de schouders. Ik zal een ander ervan opnieuw maken. Die trok te veel op de rechterkant. De moeilijkheid, is het ze in evenwicht te brengen. Het is toi die de fabrieken? Jawoord, waarom? Ik heb een stuk van de andere, rood... gevonden Zij overwoog me met grappig om te glimlachen. Ik weet. Jij is Sébastien Britt, de nieuwe pensiongast. Aangezien ik grote ogen opende, voegde zij toe: Ik, is het Camilla. Ik ben het meisje van de Heer Fogelman. Het is niet nodig dat men ons hier... ziet Rendezvous deze avond, aan dezelfde plaats. Ik heb iets om je te tonen. (20) Vervolgens, zonder me de tijd te laten om te zeggen ouf, ging af zij de trappen snel en verdween achter de buiten gebruik gestelde omloop. Nutteloos om te zeggen met welk ongeduld ik op de nacht heb gewacht. Na de overgang van Larson - hij doet een ronde beide uren, zijn grote sleutelbos cliquetant in het donker -, heb ik aan onderkanten van mijn bed gesprongen en gegoten me buiten de slaapzaal. De nacht was zeer zwart, dik. Op de wallen, persoon. Hij deed een kou van hond en het vooruitzicht van de leegte onder mij liet me een rilling in échine voorbijgaan. Ik heb mijn fakkel, door de bundel tussen mijn palmen te verbergen aangestoken om me réchauffer. (21) Blust, zegt plotseling een stem aan mijn oor. Jij gaat alles laten missen. Ik gehoorzaamd, terwijl Camilla aan met kanten accroupissait. Ik heb moeten wachten op dat mijn vader in slaap valt om weg te gaan, uitlegde. De nacht is zeer zwart. Als wij geluk hebben, zou hij niet meer lang uit moeten blijven... Maar van die gesproken jij? Zijn hand drukte me plotseling het polsgewricht vast. Chut! beval zij. Kijkt. Een schijnsel trilde licht op de marktsegmenten van muraille. Van daar waar wij waren, ik geloofd eerst dat het om de lantaarn van oude Larson ging. Maar niet, verplaatste het schijnsel. Ik wil zeggen, zij verplaatste erg enig, verplaatste zich alsof zij levend was geweest! Wat is het die het is? Bredouillai ik, het plotseling doen bevriezen bloed. De kat, fluisterde Camilla. Het spook van de kat. Nu zag ik het. Een driehoekig hoofd, een mager en soepel lichaam, de staart opgezet in slinger. Maar hoe het beschrijven? Hij was transparant, volkomen transparant... Ik weet dat dat absurd lijkt, en nochtans is het aldus. Een lichtgevende kat, een schijnkat, liep de doorschijnende huid zoals die van lampion, op de marktsegmenten van het college Fogelman, in evenwicht boven de leegte rond! Het is onmogelijk, geschreeuwd. De spoken bestaan niet! De hand van Camilla heeft zich op mijn mond verpletterd. Te laat... De schijnkat zich stopgezet, die naar ons heeft zijn phosphorescents ogen richt, vervolgens, van een sprong, is verdwenen van ons standpunt. Jij heeft hem angst gedaan, Camilla pesté. Het voor deze avond beëindigd. Ik heb me de ogen gewreven erover tot stand te komen mijn. Is het die had ik gedroomd? Camilla heeft me laten zweren om niets te zeggen aan niemand vervolgens, op de belofte om ons de volgende dag daar terug te vinden, wij ons hebben gescheiden.


14 september
Tweede opmerkingsnacht met Camilla, maar de schijnkat heeft zich niet blijk gegeven van. (23) Ik heb iets meer ervan geleerd op Camilla. Zij heeft hier twaalf jaar, leeft alleen met haar vader. Tijdens het schooljaar gaat zij niet in de klas. Professor Timéus dient hem als huisonderwijzer. Niet gemakkelijk om het enige meisje in een college van jongens te zijn... Zijn vader verbiedt hem elk contact met de andere pensiongasten. Maar zij lijkt niet in souffrif. Zij loopt in schuilplaats rond de nacht in het college, fabriek van de herten-vliegend met behulp van een Japans handboek dat zij in de bibliotheek heeft ontdekt. Jij heeft erover nooit doet, toi? Me heeft zij heeft geweigerd van me ervan zeggen meer.

15 september
Vandaag, is Larson aan het dorp naar beneden gegaan. Hij heeft een brief van mijn moeder en een klein pakket ervan met een deeg van vruchten gerelateerd dat zij me verzendt, een roman van Jules Verne en het paar moufles die ik ben vergeten. (24) Ik ben in een zaal van klasse gestegen. Ik had lust om alleen te zijn om mijn post te lezen. Dat heeft me zich naast de kakkerlak voor de hele dag bevonden. Ondanks geforceerde gaieté van zijn brief, heb ik goed gevoeld dat mijn moeder droevig was me te weten ver van haar... Professor Timéus heeft op rayonnage hoge geregende het van de bibliotheek een boek opgespoord dat het zo heeft verheugd dat hij van de schaal vallen gebrek aan heeft gehad aan. Dat heet. De tekst aan helft wordt door de vochtigheid gegeten erover. Men ziet er kaarten in lambeaux, ingewikkelde plannen die hij aan het vergrootglas bestudeert. Wat kan wel degelijk dit oude fou in deze bouquins opgepeuzeld door de ratten en wormen aan de papier zoeken? Geen Camilla deze nacht... Daarentegen hebben de geluidshinder hernomen: tegen twee uur het 's ochtends, een soort verre explosie eerst, vervolgens een massa die sourdement in de diepte slaat. Handelingsonbevoegde om me rendormir, heb ik geprofiteerd ervan om in mijn krant te schrijven. Ik hoor de bos van Larson. Snel! Ik blus voordat hij me verrast. (25)

17 september
Is de nacht van gisteren zo buitengewoon geweest dat ik deze krant ervan ben vergeten. Ik ga proberen duidelijk te zijn, maar wat ik ben zo ongelofelijk heb gezien dat er geen woorden zijn om het te beschrijven. Hij moest middernacht zijn. Ik heb me plotseling met de indruk die angst aanjaagt, gewekt dat iets op mijn dekking klom. Het was de schijnkat. Hij kwam zich door de voet mijn bed, prunelles clignotantes, zich met een stalenkrans omgevend van een gasvormige glinstering aan elk gespin en zich likkend de poot. Vervolgens heeft hij zich in frissonnement van elektrische vonken alvorens ander soepel aan aarde en uitgerekt om de slaapzaal te verlaten. Zonder na te denken, heb ik van het bed op mijn beurt gesprongen en ik rhabillé aan de haast. De kat werd achter de deur gelegd. Wanneer hij me heeft gezien, is hij opgestaan, alsof hij me wachtte. Ik op goede afstand in de trap in slak heb het gevolgd, die zich aan het geringe schijnsel vertrouwt, dat hij achter hem als een kielzog liet. De buitenkant, de kou hebben me geïnformeerd. Het was (26) van inkt donker. Plotseling heeft iets van lauw mijn hand getroffen. Vrees niet, de stem van Camilla gedaan. Het is slechts ik. Jij is ons rendezvous vergeten? Ik heb gestameld, te breken c?ur die alles slaat: Ik heb me in slaap moeten doen vallen... Volgen, beval door de kat te tonen die het voorplein overstak. Ik geloof dat het tijd is die jij weet. Zij heeft me de hand genomen, me tot gevolg hebbend naar de omloop van het Oosten. De kat was reeds binnen verdwenen. , Eveneens in gaan wij, Camilla gezegd. Maar hoe? De deur wordt gegrendeld. Met de sleutel, pardi! Het is zeer soms nuttig om het meisje van de Directeur te zijn. Zij is een bos weggegaan, in het slot farfouillé. Aan de derde proef, begonnen de deur door te knarsen. Achter deed hij benadeeld zwart. Van een slag van snelle fakkel, verklaarde Camilla een wenteltrap, identiek aan die van onze slaapzaal. Vervolgens zonder meer te wachten, verplichtte zij tot zich vastberaden. Ik voegde hem de stap, verkleumd in mijn dunne pyjama ineen, (28) narine aangevallen van een geur van kelder en vochtige salpêtre. In top van de trap, plateerde zij me tegen de muur. Wacht daar. Ik moet hun eerst... spreken Zij duwde een deur, me latend in het volledigste donker. Ik heb beau inkeping hebben, het was te veel voor één nacht. Het lege college, de schijnkat, deze omloop verwoesten erover, de geheimzinnige toon van Camilla, ik had de indruk om claquer van de tanden tot de spits van de hielen. Nu kan jij ingaan, gezegd Camilla door terug te komen. Maar bereidt toi aan de verrassing van jouw leven voor. Zij geloofde niet zo goed te zeggen. Achter de deur begon een andere slaapzaal, gelijk aan oudere mien maar in. Door het ingestorte dak, verklaarde de maan binnengedrongen bedden van hout van stof en weefsels van spinnen. Op een van hen werd de schijnkat hoog gezeten. Maar hij was niet alleen. Rond hem hielden zich zeven transparante, onbeweeglijke kinderen en het ernstige gezicht, dat me keken. Zeven schijnschooljongens in grove pyjama's, drijvend aan - (29) bovenkanten van de vloer zoals de beelden die van een schijnwerper van diapos... licht trillen Ik gewild schreeuwen, vluchten, maar me de benen droegen me niet meer. De ogen exorbités, daar bleef ik, handelingsonbevoegde van een beweging, terwijl Camilla de deur zacht achter mij sloot.

18 september
Herneem ik mijn verhaal, gisteren opgegeven. Dat wat me aankomt is zo moeilijk om uit te leggen! Ik heb nooit geloofd in de spoken. Nochtans had ik beau me knijpen, zij bedroegen zeven tegenover mij, me observerend met nieuwsgierigheid van hun doorschijnende ogen. Daar is Sébastien, gezegd tenslotte Camilla. Zij vreesde niet. Integendeel scheen zij goed ze te kennen, alleen maar zich ongerust makend over de manier waarop ik ging reageren. Maar ik was onbekwaam om een woord te zeggen, dat, stop open, door de stomme verbazing wordt gespijkerd. Het grootst van de kinderen zette een stap naar mij. Ik noem me Brunswick. Camilla zegt dat men je vertrouwen kan doen. (31) Zijn stem eveneens was transparant, bijna zonder tibre. Ging ik door ben de verantwoordelijke voor deze slaapzaal, er. Ziehier Kern, Dieudonné, Hart, Bordeaux, Hochepaille en kleine Simon. Wij willen je geen enkel kwade. Buiten Brunswick, waren zij allemaal ongeveer van mijn leeftijd - voor zover men een leeftijd kan geven aan een spook -, en men zag door de doorschijnende huid van hun geschoren crânes van de blauwachtige aders heftig bonzen. Het was de verwonderlijkste nacht van mijn bestaan. Blotti tegen Camilla, die van kou en opwinding beeft, luisterde ik naar Brunswick me hun geschiedenis te vertellen. Ik retranscris het zoals ik kan. Aan het einde van afgelopen eeuw beschermde het college Fogelman een soort bagne voor kinderen. Onder de naam van weeshuis, is het daar dat men de jongens zonder familie bijeenbracht die in de campagne rondhingen, levend kleine vluchten en slapend op de wegen. Brunswick en zijn kameraden werden (32) door de politieagenten bijeengebracht en daar geplaatst van kracht, met een vijftigtal andere kinderen, heeft hij er meer dan een eeuw. Kwade gevoed, vêtus van hetzelfde uniform van weefsel, werkten zij in de bossen rondom, van kou de winter die, slachtoffers van een te ruwe taak en de slechte behandelingen sterft. Het is afschuwelijk! etter ik me om me verhinderen écrier. Er was dus niemand om dat te verhinderen? Brunswick verhoogde de schouders. Iedereen was zonder ouders. Wie zou zich voor kleine dieven van brood geïnteresseerd hebben? Een dag, verwoestte een aardbeving de vesting. Profiterend van de paniek, hadden de wezen de sleutel van de velden genomen. Iedereen waren, behalve die van de slaapzaal van Brunswick, gevangenen van het puin gevlucht. Bagne was gesloten, het bos had het pad bedekt en de geschiedenis zelfs van bagne van Gluck had zich definitief in de vergetelheid ingeslagen. Wij zijn daar alle zeven gebleven, Brunswick afgesloten. Zeven en de kat van Artagnan. (33) Wat grappig van naam voor een kat is, heb ik gedacht. Maar die zeven spoken eeuwfeesten zou kunnen verhinderen om hun kat van Artagnan te noemen? Het hoofd me richtte, ik was niet meer op een verbazing na. Men moet ons verlaten nu, zegt Brunswick. De dag zal niet meer lang wachten om zich op te heffen. Natuurlijk niet een woord hier op wat jij heeft gekend. Aan persoon, hoort jij me? Ik zweer het ik, gestameld. Jij is een vriend van Camilla, wij kunnen vertrouwen hebben... En vervolgens, erg voegde er toe, wij hebben een taak voor toi. Een taak? Ik sperde de ogen wijd open maar hij weigerde om meer erover te zeggen. Het was goed genoeg voor één nacht. Ik keerde mijn slaapzaal, die als een bokser wordt geluid, terug en ging meteen in een slaap zonder dromen ten onder.

19 september
Heb ik Camilla niet vandaag herzien, maar die invoert. (34) Sinds ik het bestaan van de schijnslaapzaal ken, is mijn leven aan het college veranderd. Ik voel me niet meer alleen, zelfs wanneer een handvat van geesten een vreemde maatschappij is wanneer men twaalf jaar heeft. De hele dag, heb ik aan de geschiedenis herzien die zij me hebben verteld. Zij lijkt een beetje op mienne. Zij eveneens, in hun tijd, werden door hun ouders opgegeven. Het college was nog slechts bagne, een bagne ware voor kinderen, en men in ging er zonder hoop om erover te betreffen een dag. Ik ben slechts meer bepaald erover om me tegen te vluchten het snelst. Met hun hulp of zonder hen, zal ik Gluck zo spoedig mogelijk verlaten.


20 september
Nieuws dat op de schijnslaapzaal wordt toegezien. Wij hebben veel gesproken, alsof zij probeerden om me nog te peilen alvorens te besluiten of zij vertrouwen konden hebben. Vervolgens heeft Brunswick het woord genomen, dat zijn woorden zoekt. De anderen omgaven het, stoppen open, me kijkend zo fixement (35) dan ik heb geloofd een moment dat ik eveneens transparant ik was geworden. De taak die Brunswick heeft besloten om me toe te vertrouwen is zowel zeer eenvoudig als zeer gewaagd. Een boek vliegen? me écrié ik. Maar waarom ik? Brunswick is verlegen geleken. Zie jij, het is dat geen enkel om ons kan lezen... Wij zijn nooit op school gegaan. Wij zouden die niet kunnen vinden die wij nodig hebben. Camilla heeft goed voor ons, maar tevergeefs geprobeerd. Het is zij dat heeft gedacht. Jij werkt alle dagen aan de bibliotheek, het zal gemakkelijk zijn. Voor mijn interloqué lucht, sprak Camilla. Ik ga alles je uitleggen... In feite is mijn vader een vroegere archeoloog, een specialist van het Jaar Mil. Tijdens zijn werkzaamheden, heeft hij het bestaan van een geheime broederschap van monnik-soldaten ontdekt die hier omstreeks Xe eeuw, goed leefden voordat het kasteel bagne voor kinderen wordt. Het zijn deze monnikken die hebben laten bouwen de vesting waar wij ons... bevinden Volgens mijn vader, zouden zij hier een (36) reusachtige schat geaccumuleerd hebben, en hij heeft zich in hoofd gezet om het terug te vinden. Het is de reden van zijn installatie hier... Het college is slechts een voorgevel om zijn echte bezigheden te bedekken: de schat van de Ridders van Saint-Elme ontdekken... De Ridders van Saint-Elme? me écrié ik. Maar professor Timéus werkt juist op een werk dat deze titel draagt! Camilla typte van vreugde in haar handen. Dan branden wij! Jij omvat, de bibliotheek van de Ridders telt meer dan vijf honderd volumes. Maar een alleen maar, volgens de legende, bevat het plan van de ondergrondse gangen die tot de schat leiden. Maar deze schat, bestaat er echt? Natuurlijk lanceerde Brunswick door de schouders te verhogen. U wilt zeggen dat u waar hij zich bevindt weet? drong ik aan, steeds meer éberlué. Een algemene lach ontving mijn opmerking. Dat doet bijna een eeuw dat wij de vesting achtervolgen. Gelooft jij dat zij nog een geheim voor ons heeft? (37) Ik schudde het hoofd, incrédule: Maar waarom dit boek vliegen als u de plaats van de schat reeds kent? Opdat niemand het vindt, pardi! riep zich Brunswick uit. Vervolgens ernstiger: Het is dat wij alle hier wezen zijn. Wij hebben nooit niets bezeten, anders dit verscheurde habits. De schat is, voortaan. Wij zullen niemand ons het laten wegnemen! Niemand moet de plannen vinden. Iedereen keurde, de wilde mijn goed. Professor Timéus is crack in latijn, legde Camilla uit. Hij helpt mijn vader in zijn onderzoeken. Het is zij die jij heeft moeten horen, de nacht. Bij de aardbeving over waarvan Brunswick je heeft gesproken, hebben de ondergrondse galerijen gedeeltelijk ingestort. Mijn vader hol de nacht om een overgang te vinden. Ik begreep alles, de geheimzinnige slagen, het enthousiasme van de Heer Timéus voor dit toverboek dat aan de motten wordt gegeten. Van overeenkomst, heb ik gezegd. Ik wil proberen. (38) Een vluchtige glimlach heeft het gezicht van Brunswick verklaard. Als hij een wezen van vlees was geweest, zou hij me vast gedrukt hebben op zijn borst. Heeft Bravo, zegt plechtig. Met heb ik aan de ridderuitrusting ridders, in mijn boek van geschiedenis herzien. Ik vraag me af of geen enkel van hen zo trots is geweest als ik deze nacht. Op een zekere wijze, had Brunswick zojuist me spook gekroond. Ik was een van van hen voortaan. Maar men nog moest, opdat zij me aanvaarden, het moeilijkst vervullen: het toverboek van de Ridders van Saint-Elme aan de neus en de baard van de oude leraar stelen.

21 september
Witte kool... Professor Timéus houdt het toverboek als prunelle van zijn ogen in het oog. Onmogelijk om het te naderen zonder zijn verdenkingen te wekken. De Heer twijfelt Fogelman zich aan iets? Hij is onverwacht in de bibliotheek (39) onder voorwendsel plotseling verschenen om mijn werk te controleren. Als ik aldus doorga, heeft er zegt, ik zal in vijfde aan de schoolterugkomst... toegelaten worden Dit nieuws had me moeten vullen van vreugde. Maar het is goed de jongere van mijn zorgen voortaan. De taak die me hebben toevertrouwd de schijnschooljongens gaat vooral voorbij. Ik zal van voorzichtigheid moeten verdubbelen als ik wil slagen.

22 september
Ramp! Ik heb alles laat door overmaat aan haast niet slagen. Aan het eind van de middag, heeft professor Timéus een roupillon achter zijn muraille van boeken geprikt. De gelegenheid was te mooi. Ik heb gewacht op dat hij zich zet om te snurken om uit onder zijn elleboog het toverboek van de Ridders van Saint-Elme en het uitglijden in mijn rugzak te trekken. Hij was me niet niet meer dan vijf minuten nodig om ze te zetten in veiligheid aan de slaapzaal. Maar aangezien ik van de bibliotheek wegging, heeft een hand van ijzer me (40) door de kraag geïnformeerd, die me optilt, bijna van aarde, terwijl een stem in mijn oor ontplofte: Eh goed, jonge Britt! Men spijbelt? Het was de Heer Fogelman, de rode trekken van woede. Zo verraadt u mijn vertrouwen? heeft er gebulderd. Zeer goed! U zult tot nieuwe orde in bewaring gegeven worden! (41) Rué ik heb, heb gekrabd, maar niets gebeten om te doen! Hij hield goed. Schuimend van woede, heeft hij me door de huid van de hals tot een klein stuk in kelderverdieping, grenzend aan de eerstehulppost geleid. Een bed, naakte muren, een zo hoog kelderraam dat men niet er niet kan klimmen. Cachot, daar is wat voor een herrieschopper van uw soort past. U zult de gelegenheid om er méditer op de deugden van de discipline hebben. Ik word, heer Britt teleurgesteld, zeer teleurgesteld, heb gelanceerd de Heer Fogelman. De deur achter hem claqué met lawaai. Vervolgens heeft een sleutel in cachot zoals een brandkast gericht die men grendelt. Ik heb me op de stromatras, nabij de tranen geworpen. Alle is rot. Ik word gedaan, opgesloten als een rat in zijn gat. Voor hoeveel tijd? De enkel Heer Fogelman zou het kunnen zeggen. Daar is ontruimd van mij voor een goed moment en, om in zijn woede te geloven, ben ik niet klaar weg te gaan vóór! (42)

23 september
Eerste dag van cachot. Ik ben het voorbijgegaan op mijn bed, zonder ander contact met de buitenlandse wereld dan oude Larson die me mijn maaltijden brengt. Per kans, schijnt niemand nog van de verdwijning van het toverboek gemerkt hebben. Ik uit mijn rugzak, met Jules Verne en deze krant, heb het getrokken en door voorzichtigheid tussen matrassen en spiraal het uitgegleden. De uren zijn lang, zelfs met. Dat heeft beau mijn verkozen boek zijn, ik heb betreurd om niet met mij te hebben, ik had er het middel kunnen vinden om me te vluchten. Maar de muren zijn stevig, de dikke deur van dertig goede centimeters, en Arsène Lupin zelf zou het niet kunnen crocheter.

24 september
Tweede afzonderingsdag. Ik om aan deze gevangenen niet kunnen=heb= me verhinderen te denken die in een oubliettes worden opgesloten en van wie terugvindt dat men het skelet door de ratten van de jaren wordt opgepeuzeld, later... (43) Ik zou om eveneens nul te zijn strijden. Onmogelijk om Camilla te bereiken. Opgesloten met mij, is het toverboek van geen enkel nut. Bovendien gaan de gebeurtenissen sneller. Door de opening te wijten kelderraam, heb ik de brokken van een gesprek tussen professor Timéus en de Heer Fogelman gehoord. Men heeft alles nodig tegen te houden, zei de leraar. De ondergrondse gangen zijn een echte gruyèrekaas. Met dit onweer, dreigen wij de instorting aan elk moment... Niet vraag! Integendeel moet men voortzetten. Wij moeten in dezelfde nacht slagen... De rest heeft zich in crépitement van de regen verloren. Maar ik heb tamelijk om willen erover te weten dat alles wordt gemist. En door mijn fout. In enkele uren zal de schat van de Ridders (44) van Saint-Elme tussen de handen van de afschuwelijke Heer Fogelman vallen. Als men in de slagen van massa moet geloven dat ik deze nacht heb gehoord, moet hij niet meer zeer ver van de zaal van de schat zijn. 1 oktober is een week sinds de buitengewone gebeurtenissen van deze nacht verstreken. Een week alleen maar, maar het ziet me ernaar uit dat ik van tien jaar ouder ben geworden. Hoe kunnen had me door me, gewanhoopt door mijn mislukking in slaap te doen vallen twijfelen, die l nacht is begonnen heeft? Wanneer ik een?il weer heb geopend, was hij bijna middernacht. Het ' St het licht dat me heeft gewekt. Zij hielden zich zittend rond mij, Brunswick, Kern, Bordeaux, Hochepaille, Hart, Dieudonné en kleine Simon, hun drijvend onstoffelijk lichaam boven mijn bed zoals doorschijnende kwallen in het zwarte water... Ik heb een sprong gedaan. Men went zich nooit echt om aan zijn hoofdeinde een maatschappij van spoken te ontdekken. (45) Wekt toi, Brunswick gedaan. Men snel moet handelen. Is het die jij het heeft? Wat? Hoe? bredouillé ik. Het boek, houdt dus! Triomfantelijk heb ik uit onder het matras het kostbare toverboek getrokken. De spoken hebben geen zichtbare trekken, als u en ik; maar op de manier waarop zij zich ` s plotseling luire hebben gezet, heb ik begrepen dat zij werden verstoord. De gelukwensen, heeft Brunswick gearticuleerd, die met straf zijn rol van hoofd herneemt. Op het werk, nu. Tegen de galop weg gaan. Maar hoe? Ik ga niet door de muren voorbij, ik! Een sleutel heeft in het slot gespeeld, de deur is begonnen. Het was Camilla, zijn in de was gezet geel dat van regen stroomt. Geen te verliezen minuut, heeft zij gelanceerd. Mijn vader en leraar zijn reeds in de ondergrondse gangen. Men moet ze voor zijn. Er is een andere weg, sneller, heeft gezegd Brunswick. Volgt wij. Het was vreemde galopade. Zeven Spoken (46) en een kat gleden stilletjes door dédale van de gangen, ik achter uit, houdend de hand van Camilla en vast drukkend op mijn borst het kostbare toverboek... Aan elke deur, herhaalde dezelfde magie zich, die me bijna de benen snijdt. Terwijl Camilla de goede sleutel op de bos zoeken, staken Brunswick en zijn kameraden zonder inspanning de dikte van het hout over, eveneens gemakkelijk dan als het om een rookgordijn gaat! Hoe vonden zij zich in zwart? Het was een doolhof van gangen, van deuren, van trappen. Maar de zeven spoken achtervolgden de plaatsen sinds een eeuw, en het was meer dat men niet om de uithoeken ervan erover mocht te kennen. Wij hadden het gewoonde deel van het college verlaten, dat zich door een vervolg van kleine trappen inslaat die in kelderverdiepingen die van vochtigheid uitglijden, doorsijpelen. De fakkel van Camilla verjoeg moisis muren, die van schuim en algen worden bedekt, waar zich soms het vreemde druidique kruis van de Ridders van Saint-Elme raadde. Zij hebben kwade gehad om je te vinden, gezegd Camilla door (47) onze gidsen aan te wijzen. Een moment, heb ik geloofd dat jij was vertrokken. Dat jij ons daar had geplant. Met het boek? Voor wie me neemt jij? Jij gelooft echt dat ik had u kunnen opgeven? Wie weet? Een verre explosie weerklinkt, ons forcerend om de gang te versnellen. De Heer Fogelman, in een andere galerij, boekte aan slag van dynamiet vooruitgang. Camilla, wanneer ik zijn arm trof, beefde als een blad. Was het de angst? De opwinding? Een ander gevoel, pijnlijker misschien? Ik kon niet hem erover willen van zijn twijfels aan mijn respect. Het was met zijn eigen vader dat Camilla tegen het horloge streed, droom van een leven dat zij verraadde om een reep van schijnwezen te hulp te komen... Wij voeren langs nu een soort ondergrondse rivier. De wateren, die door de regens van de dag worden vergroot, kwamen de nauwe betegelde kroonlijst slaan waar op wij in Indische rij vooruitgingen, gebogen in twee onder het lage gewelf. Overal éboulis die men moest beklimmen, zijden van ingestorte muren (48) waar door het water zich langzaam binnendrong door op te borrelen. Maar de hinderpalen vertraagden nauwelijks mijn metgezellen. Integendeel liepen zij onder éboulis met een lichtheid van dwaallichtjes, die om me te wachten alvorens van mooier weer te vertrekken stoppen. Ik struikelde over, gebrek hebbend meer aan eens om zich in het water uit te spreiden door hun uitzinnige wedloop te proberen te volgen. Ons er daar is! tenslotte brulde Brunswick. De zaal van de schat is ander kant! Men moest schreeuwen om zich te laten horen. Van de andere kant? De tunnel immers eindigde in doodlopende straat. Voor ons, had het gewelf zich gedaan verzakken, dat enorme blokken steen bevrijdt, die de weg hinderden. Rendezvous van de andere kant! lanceerde Brunswick terwijl een nieuwe explosie de bodem liet beven. Gemakkelijk om te zeggen! Me wurgde ik. Ik heb twaalf jaar, ik weeg eenenveertig kilo, ik! Ik steek murailles niet over! Er is een overgang door de rivier, zogenaamd Camilla. (49) Het voldoet om te duiken en om zich door de stroom tussen de blokken steen te laten afhalen. Ik keek Camilla, het zwarte water dat zich onder aarde in mugissant opslokte. Là-dedans duiken? Het was van de zuivere waanzin! Niet vragen! Voor wie me neemt jij, een rat van riool? Eerst moet zij zeer koud zijn, en vervolgens zwem ik als een strijk ijzer. Zij luisterde naar me niet. Ik probeerde de hecht van in de was gezette klank te grijpen, maar zij me ontsnapte van een levendige beweging en, dat het water nadert, prikte een perfect hoofd alvorens in het schuim te verdwijnen. Camilla! brulde ik. Camilla! Enkel het bruisen van de wateren die de rots treffen, antwoordde me. De dood in de ziel, verpakte ik het toverboek en mijn krant in de binnenlandse zak van mijn zak, door te hopen dat zij voldoende geïsoleerd zou zijn, sloot de ogen, en ik dook op mijn beurt. Bedenkt een reusachtige maag: het doen bevriezen water dat zich op u opnieuw sluit, de stroom die u happe, de indruk om in een wervelwind geverslonden te worden. (50) Handelingsonbevoegde om zich te leiden, geïnformeerde c?ur, liet ik me door de kracht van de stroom tot gevolg hebben, die zich aan de graten van de stenen en stroperig altijd sneller in een vloeibare nacht vilt. Wanneer ik rauw dat mijn longen gingen ontploffen, een schijnsel boven mijn hoofd bleek. Duwend van de hiel, maakte ik tenslotte de oppervlakte open, hoquetant en spuwend. Ik was voorbijgegaan! Met moeite mijn gedoopte kleding die een ton weegt, deed ik enkele schoolslag naar de kant, die om een nemen te vinden rondtasten. Ik was zojuist in een verdronken zaal plotseling verschenen aan half, aan het plafond in kernkoppen, waar de rivier een soort natuurlijk zwembad vormde. Me blijvend steken aan een rouillé ring, trok ik me aan de droogte. Camilla wachtte me, essorant haar haren en me kijkend met een guitige lucht van zege. Rond haar, scheen de kleine lichtgevende menigte van onze vrienden goed zich eveneens te amuseren van mijn mislukking. , zegt jij ziet zij dat niet is geweest zo moeilijk. (52) Meer nooit, hoquetai ik. Meer nooit... Mijn kleding was om te buigen, mijn baskets flic-floquaient op de bodem alsof ik van dweilen was aangetrokken. Ik viel naast Camilla, uitgeput, die tevergeefs probeert om mijn adem te hernemen. Jij heeft minstens het niet beschadigd? vroeg zij van een strenge toon. Mijn rugzak moest liters water bevatten. Per kans, was het toverboek, dat in de zak wordt opgesloten, intact. Mijn Jules Verne, hem, had zich niet verzet. Men zou een oude moisi gezegd hebben sandwich die een lange maand aan de ijskast zou verbleven hebben. Zegt mijn verkozen roman, in een gekreun. Niemand scheen om zich erover zorgen te maken. Ik herinnerde me plotseling van wie Brunswick had gezegd. De zeven spoken konden niet lezen. Wisten zij zelfs die Jules Verne was? Enige bouquin die ze interesseerde was het toverboek van de Ridders van Saint-Elme. Grote c?ur, neigde ik het tot Brunswick. Snel aan de schat! lanceerde er. Wij hadden de fakkel van (53) de andere kant van éboulis moeten opgeven, en het enige licht in dit donker was die die van onze metgezellen uitging. Eerst leef ik niets. Maar weldra, zette iets zich om in de schaduw te fonkelen... een geringe miroitement, gevolgd door een ander, door een ander nog. Het was alsof myriades van sterren zich hadden gezet om voor mijn verblinde ogen te flikkeren. De schat van de Ridders van Saint-Elme! Bergen van ruwe edelstenen, robijnen, smaragden, turkoois... Anderen serties in ringen, in kettingen, die in handvaten van dagues worden geïncrusteerd, die helmen sieren, kronen, kruisbeelden... een buitengewone opeenhoping van sieraden waarvan de afspiegelingen het gewelf boven onze hoofden verlichtten! Nooit had ik zolang rijkdommen gezien die in dezelfde plaats worden verzameld. De knaldempers, mijn vrienden hadden cirkel rond de schat gedaan, hun silhouetten zonder lichamen die door de ontroering met een stalenkrans worden omgeven. Ik begreep nu hun jaloerse gehechtheid, hun strijd gewanhoopt om de meesters van hun geheim te blijven. Het één (54) handvat van deze wonderen, en hun leven in werd, die hun bagne sparen, de geforceerde honger en de werkzaamheden veranderd. Als de schat van de Ridders van Saint-Elme aan iemand moest ten deel vallen, was het, zij die nooit niets hadden gehad dat dunne habit van weefsel, een stromatras en het ijskoude donker van een slaapzaal van bagne. Onze bewakers waren ruw, fluisterde Brunswick. Geen tweede hebben zij het vermogen niet verdacht dat onder hun voeten... gisait Het toverboek, nu. Ik was bijna de reden ervan van onze aanwezigheid vergeten. Zette de eer, Sébastien, Brunswick voort. Jij is ons voortaan. Het was een mémorable moment. De ontroering liet me beven, of misschien was het de kou, gedoopte habits die me aan de huid plakten. Genomen ik zette het toverboek en, plechtig, het neer aan de voet van de schat. Niemand, zou voortaan, dédale niet meer kunnen terugvinden die tot het geheim Ridders van Saint-Elme leidde. Kaarten en (55) de plannen van de ondergrondse gang, alles zouden aan nooit verborgen met de schat blijven. Mijn vader had gelijk: waarachtig deed ik heel aan de keerzijde. Ik die droomde om archeoloog te zijn, had ik zojuist zeven spoken geholpen om aan nooit een historische vondst van eerste orde te verbergen. Maar alles was beter dan het zien tussen de gulzige handen vallen naar de Heer Fogelman en zijn vennoot. Plotseling deed schudden een explosie van een verschrikkelijk geweld de hele zaal, ons bedekkend van een regen van stof en gravats. De ondergrondse gang! brulde Camilla. Alles zal instorten! De aarde kraakte rond ons, die de muren van lange spleten splijten. De ramp die door professor Timéus wordt gevreesd, was bezig om zich voor te doen. Uitgehold door de regens, hadden de ondergrondse gangen van de vesting zich niet 1a de laatste explosie verzet. Vlucht! beval Brunswick. ' De gestolen trap, là-bas, leidt tot de voet van de berg. De ridders zich dienden erover om de vesting in het geheim te verlaten. (56) Niet! schreeuwde Camilla. Mijn vader is in gevaar, ik moet teruggaan! Protesteerde jij zal nooit voorbijgaan, ik. Het is van de waanzin! Zij zullen door de kabelbaan ontsnappen! Onmogelijk, sneed Camilla. Larson is deze avond aan Gluck door de cabine naar beneden gegaan. Zij zijn daar-hoog gevangenen. Ik probeerde het tegen te houden maar zij me nog ontsnapte, fuyante zoals een paling. Het is mijn vader! lanceerde zij alvorens te duiken. Ik moet het helpen. Reeds was zij onder de wateren, te midden van een hagel van pierrailles verdwenen. Een moment, leef ik de vlek van in de was gezette klank die tegen de stroom streed, vervolgens alles zich verwarde. Rij terwijl het nog tijd is! beval me Brunswick. En u? sanglotai ik. Niets om te vrezen! Vaarwel, Sébastien. Wij zullen ons zeker een dag herzien! Ter plaatse geplant, was ik onbekwaam van een beweging. Ik keek het zwarte water waar Camilla was verdwenen, mijn radeloos gemaakte metgezellen die zich (57) in alle richtingen zoals van de luisants wormen verspreidden, verlamd van angst en niet kunnend die volgen. Sébastien! brulde Brunswick. De tijd dringt! Ik pakte mijn zak en, als somnambule dronken van verdriet, wierp me in de trap. Net op tijd! Aan het moment waar ik me terugkeerde, overwelft het toegaf, die de zaal onder een stortvloed van rocailles verslindt. Het is nauwelijks als ik de korte overzichten, strak enen tegen de anderen, de juché kat op de schouder van Brunswick, die de hand naar mij verontrustten alvorens te verdwijnen. Ik weet niet hoe ik het dal terugkeerde. Rond mij, gromde de berg, geschud van spasmen zoals een reus. Ik ging altijd, langs de wanden rondtasten, de gevilde handen naar beneden die, voortgezet door de echo van de aardbeving. Een schijnsel profileerde ver zich aan, een lage opening, (58) gelijk aan die van grotte die door buisson van doornen wordt verbergd. Wanneer ik plotseling verschenen aan de vrije lucht, ik in het dal was. Boven mijn hoofd zette de massa zich van de vesting op, juchée op zijn rotsachtige ringbout. Van ingestort, tot gevolg hebbend met haar de laatste hoop van Camilla. Als, per wonder zij naar haar vader had kunnen terugkeren en de leraar, elke afloop hem voortaan werden gesneden. Ik bleef een lang moment, dat van kou en verdriet beeft, om naar de ruïnes van de vesting kijken. Het regende niet meer. De hemel, nu losgemaakt, maakte nog de voorstelling van de ramp verschrikkelijker. Hetzelfde cataclysme dat bagne van Brunswick had vernietigd had zojuist het college Fogelman omvergeworpen... Op het moment dat ik me erbij neerlegde om te vertrekken, mijn c?ur deed een sprong. Iets verplaatste op de nog intacte zijde van muraille! Camilla! brulde ik. (59) Maar de kleine silhouetten, daar-hoog, waren veel te ver om me te horen. Drie zeer kleine menselijke silhouetten gesticulant nabij de leegte. Camilla, zijn vader en leraar. Zij was erin geslaagd om met ze overeen te komen! De maan verschijnt dan uit achter een wolk plotseling. En daar, in de plotseling ophelderde hemel, leef ik een eerste hert-stuur, vervolgens een tweede, en een derde zich ontplooien nog. Drie enorme herten-vliegend die nog aarzelden, de spannende vleugels, gebleven steken aan muraille zoals reusachtige chauves-souris. Vervolgens elk op zijn beurt, snelden zij zich in de leegte vooruit, die als stenen valt. Ik sloot de ogen. Wanneer ik ze weer opende, zweefden zij alle drie boven de bossen, afstammeling naar het in slaap doen vallen dal dergelijk een vlucht van wilde ganzen. Ik duwde een geschreeuw van vreugde. Zij werden gered! Gebruikend de herten-vliegend zoals deltaplanes, Camilla, de Heer Fogelman en professor Timéus ontvluchtten zich via de luchten. (60) Weldra, waren zij slechts nog een zeer klein punt op de horizon. Het moment volgens waren zij verdwenen. Genomen ik ging mijn rugzak en, de geest in vrede, naar Gluck naar beneden en de vrijheid.


12 oktober
Beëindig ik hier deze krant. Tot wat me zou hij voortaan dienen? Ik heb mijn vader, mijn moeder, een klasse van vijfde in een gewoon College teruggevonden. Gebeurtenissen van Gluck, hebben de kranten weinig gesproken, die een eenvoudige aardbeving aanvoeren. Het verschijnsel, zeggen zij, heeft zich reeds vroeger voorgedaan. Ik heb me goed gehouden om te zeggen wat ik wist. Het college Fogelman bestaat niet meer. (61) Men toont de ruïnes aan de bezoekers die in de regio voorbijgaan. Het schijnt dat, de nacht, schijnsels op muraille van ruimte rondlopen. Dwaallichtjes, gezegd... Maar ik weet ik dat Brunswick, Bordeaux, Kern, Hochepaille, Hart, Dieudonné, kleine Simon en de kat van Artagnan op de verborgen schat van de Ridders van Saint-Elme blijven toezien op, hun schat voor altijd... Van Camilla, de Heer Fogelman en professor Timéus, niet een nieuws. Het 's middags van grote wind, guette ik de hemel boven het huis. Ik ben zeker dat een dag ik er een groot rood hert-stuur zal zien drijven kers en Camilla daar zal zijn. (62)