Black Lives Matter - WaspReporter

Black Lives Matter

Ik kijk naar het gesprek wat om me heen plaatsvind, en ik hoor de kinderen. Laat me benadrukken; KINDEREN. Kinderen die een plan bedenken over wat ze gaan doen als de politie hun gaat beschieten - omdat ze zwart zijn.

Iets zeer verontrustends gebeurde gister nacht toen ik op reis was naar mijn oefening/repetitie. Het is een lang verhaal, maar wel één dat gelezen en waarover nagedacht moet worden. Ik zat in het hoekje van de Trein, het dichtstbijzijnde bij de conducteur, toen een groep van 8 zwarte kinderen rond de 12 en 16 jaar de trein binnen liepen. Ik merkte hen meteen op, dat ze daar waren, aangezien ze zeer luidruchtig en wild/druk waren. Ik lachte in mezelf aangezien ze lekker raar deden. Ik deed volume van me muziek harder en stuiterde mee met de trein. Ik merkte de jongen op die voor me zat. Hij liep de trein binnen samen met de groep, ook zwart en rond hun leeftijd. Hij hoorde duidelijk niet bij hen. Je kon opmerken vanuit zijn lichaamstaal dat hij wanhopig hoopte dat hij in een andere ruimte van de trein zat.

Ongeveer bij de ZuidStation stop, zwaaiden de deuren van de conducteur open en door mijn te grote oordopjes kon ik waarnemen dat ze de kinderen vertelde stil te zijn. De kinderen werden een beetje brutaal waardoor ze bewaking belde. Op dit moment had ik mijn oordopjes al uit gedaan en luisterde ik vol aandacht mee. Een witte bewaker kwam binnen en vertelde binnen 10 seconden dat hij de politie ging bellen en dat de trein tot die tijd nergens heen ging. Hij werd begroet met een duidelijke ‘maak je nu een grap’ van bijna iedereen op die trein. Ik verloor automatisch mijn aandacht toen ik terug dacht aan de tijd wat ik deed toen ik rond de 12-16 jaar oud was. Ik dacht aan hoe ik inbrak in mijn oude basisschool om ijs te stelen. Ik dacht aan dat ik gesnapt werd toen ik in de tuin van een vriendin dronk. Ik dacht aan de tijd dat ik op verboden terreinen en privébezitten ging zwemmen. Ik dacht aan de tijd dat ik twee keer aangehouden werd op dezelfde weg en plek door de zelfde agent in dezelfde auto voor dezelfde reden, en keer op keer terug kwam naar huis met niets. Met niets bedoel ik niets behalve een ‘ga veilig naar huis’.

Ik dacht aan elke keer dat ik iets illegaals deed en ik realiseerde me 1 storende feit; ik ben nog nooit aangeraakt door een agent, of ge-handboeit, of in gevangenis gezet. Ik heb zelfs nooit een boete gehad. Ik heb nooit een interactie met de agenten verlaten met nog een keer ‘fijne avond verder’ te horen hebben gekregen. Ik werd wakker van mijn dagdroom en we waren nog steeds geparkeerd bij ZuidStation. Ik kijk naar het gesprek wat om me heen plaatsvind, en ik hoor de kinderen. Laat me benadrukken; KINDEREN. Kinderen die een plan bedenken over wat ze gaan doen als de politie hun gaat beschieten. Ik keek op naar de jongen tegenover me. Hij friemelde/kronkelde wat. Hij wilde heel graag uit de trein stappen. Hij was hevig aan het typen/berichten. Ik nam aan dat hij iemand vertelde wat we beiden meemaakten. Het meisje naast me, die bij de groep hoort, merkte mijn aanwezigheid op en zei ‘sorry dat ik je rit heb verpest’. Ik zei ‘maak je niet druk om dat’. Mijn stem haakte op het laatste woord. Mijn keel begon te branden. Ze vroeg of ik boos was. Ik reageerde ‘Ja, ik denk het. Ik begrijp gewoon niet waarom ze de politie bellen’. Ze zei ‘Omdat we zwart zijn’. De 12 jarige draaide zich weer om naar de groep en zei zachtjes ‘Zwarte levens doen ertoe’. Allemaal murmelden ze in overeenkomst.

De politie arriveerde en iedereen was zeer stil. Verontrustend stil. Iedereen loopt op eieren. De politie liep de trein binnen en vertelden de kinderen dat ze stil de trein moesten verlaten zodat ze op de volgende trein weer kunnen om naar huis te gaan. De kinderen accepteren het aanbod en begonnen schreeuwend eraf te gaan. Eindelijk werden ik en de jongen tegenover mij met rust gelaten. Als ik begin met het omdoen van mijn koptelefoon, komen de agenten opnieuw de trein binnengelopen. Ze kijken de jongen aan en zeggen ‘We zeiden dat iedereen van die groep de trein moest verlaten’. De jongen zegt ‘Ik ken hun niet.’ Een agent zegt ‘Het is een bevel. Iedereen van de groep moet eruit’. Ik pakte al mijn tassen. De agent kijkt me aan en zegt ‘Niet jij, jij hoort niet bij de groep’. Hij plaatste zijn hand op de schouder van de jongen en begon met hem uit de trein te begeleiden. In het moment van blinde razernij en woede sta ik op en schreeuw ‘hij kent die fucking kinderen niet eens’. De agent kijkt me aan en zegt ‘Is dat waar?’ Waarop ik antwoord ‘Ja, en het was ook waar toen hij dat zei’. De agenten laten de jongen los en hij nam weer voor mij plaats. We deelden een moment waarin we allebei een blackout hadden waarnaar we allebei tranen in onze ogen hadden. Hij seinde dat ik op de stoel naast hem moest plaatsnemen. Hij zei ‘Dat was omdat ik zwart ben, toch?’ ik kinkte.

Hij keek schaapachtig naar beneden op zijn t-shirt en zei stilletjes ‘Ik ben gewoon blij dat ze me geen pijn hebben gedaan. Dan zou mijn moeder dood gaan. En ze is niet iemand waarmee je ruzie/rotzooi wilt krijgen’. Ik zei het enige wat in me opkwam; ‘Het spijt me heel erg’. hij zei ‘Met alles wat nu in de wereld omgaat, ben ik zo

bang, heel de tijd’. We zaten stilletjes voor een moment toen ik besloot het onderwerp te veranderen. Ik vroeg dingen over hemzelf. Hij vertelde me dat hij naar de eerste jaar gaat van de middelbare school, en in de zomervakantie gaat hij werken voor een organisatie waarvan hun doel is om mensen te leren hoe ze gezonde relaties kunnen hebben. Hij zei dat hij huiselijk geweld wilde stoppen. Hij zei dat hij gepassioneerd is over gelijkheid - man en vrouw. Hij vroeg me of ik weet of er een verschil is tussen sekse en geslacht. Hij zei dat hij mensen wil leren over dat onderwerp. De trein ratelde naar mijn station en ik schudde zijn hand. Hij zei ‘Dankjewel’. Ik mompelde ‘Geen dank’. Ik verlaat de trein en zie het wegrijden. En dan huil ik. Ik huil op een manier dat ik nog nooit gedaan heb. Mijn adem verkort en ik stortte in. Ik huil voor de jongen. Ik huil dat ik zijn naam niet meer kan herinneren omdat het niet als bekend voor me is als James, Tim of Dave. Ik huil voor die kinderen. Ik huil voor ze allemaal.