Elle s'appelait Sarah

vooraf

Ik had van te voren niet zo veel gelezen over het onderwerp van de film. De film werd een paar keer aangeraden en ik dacht dat dit wel een goede opdracht was waar ik deze film kon kijken. Het was voor mij dus nog echt een beetje een verrassing waar de film over ging. Dit is misschien ook wel te merken in mijn verslag. 

Het verhaal (plus mening)

Aan het begin van de film is Sarah thuis in hun huis in Parijs met haar moeder en haar broertje. Er wordt een paar keer heel hard op de deur geklopt en je ziet dat het gezin bang is en een beetje gestresst raakt. Ik snapte op dit moment nog niet zo goed waarom, omdat ik zelf verder nog niets had gelezen over waar de film om ging. De politieagenten (2) komen binnen. De dochter, sarah, die nog erg jong is gaat snel naar haar slaapkamer en vertelt haar broertje om zich te verstoppen in een soort kast in de muur, deze is hetzelfde behangt als de deur en valt daardoor niet op. Sarah laat haar broertje, michel, beloven om daar binnen te blijven tot zij hem komt halen. ‘’Net als met verstoppertje” zegt ze nog. Ze doet de deur van de kast op slot en houdt de sleutel bij haar met het idee hem straks weer uit de kast te laten als de agenten weg zijn.  Ze loopt weer terug naar haar moeder die in de gang staat met de agenten. Zij weten dat er nog een klein jongetje woont en ze zijn naar hem op zoek, mannen en jongens gingen namelijk naar het strafkamp. Sarah bedenkt snel een eugen waarom haar vader en broertje niet thuis zijn, maar de agent trapt hier niet in en doorzoekt het huis.  Als de politieagent de kamer doorzoekt waar Michel in de kast zit vindt hij hem niet en neemt alleen de moeder en Sarah vervolgens mee naar buiten. Waarheen is niet duidelijk, want eerder werden alleen mannen meegenomen. Daar hadden zij zich ook op voorbereid. Toen ze buiten waren zag ik opeens de gele ster met ‘juif’ op hun borst, een jodenster. Dit verklaarde waarom ze zo bang waren en ook in welke tijd deze film afspeelde: de tweede Wereldoorlog. Buiten geeft de politieagent hun buurvrouw de sleutel van hun huis voor als ze merkt dat hun broertje of vader toch thuis is, om de familie te verraden dus. Ze hadden namelijk gelogen over dat zij niet thuis waren, maar buiten komt haar vader aanlopen. De politieagenten nemen moeder, vader en dochter mee. Nog niet alles is duidelijk, maar dat ze bang waren was wel te merken. Het volgende beeld speelt af in hetzelfde huis maar in  2009, dit wordt ook aangegeven in de film.  Je ziet een gezin van drie, een vader, moeder en dochter.  Ze spreken Engels en Frans. Ze gaan in dit huis wonen, deze was eerder van de vader van de man geweest. Op dit moment werd het dus duidelijk dat het niet alleen over de tijd gaat waarin Sarah leeft, het zijn twee  tijden door elkaar. 

Je ziet steeds een beeld uit 1942 van Sarah en haar familie en vervolgens van dat gezin in 2009. Het volgende beeld gaat dan ook weer over Sarah en haar gezin. 

Sarah,  haar vader en moeder worden gebracht naar een grote wielrenbaan, het Velodrome d'Hiver. Maar zij zijn niet de enige. Ruim 12.000 joden worden daar heen gebracht en dagenlang vastgehouden. Zonder eten, zonder drinken en ook zonder enige hoop. Niemand wist precies wat er zou gebeuren, maar dat het naar zou zijn was zeker. Het was op dit moment juli 1942 en het was erg warm in Parijs. Het gebouw had een glazen dak, waardoor het nog  warmer en ook nog eens erg benauwd was. Dit kon je ook zien. Iedereen was erg vies en zat onder het zweet, het was een erg nare situatie die je niemand zou willen toewensen. In het Velodrome overlijden al veel mensen in de eerste paar dagen. Dit zorgde er ook voor dat de andere mensen die daar vastzaten ‘gek werden’. Dagenlang zonder drinken, voedsel en medische hulp in een enorm warm gebouw met 12.000 man op elkaar is natuurlijk al onmenselijk, iets wat wij ons nooit zouden kunnen voorstellen. Maar het constant zien overlijden van de mensen om je heen is ook nog eens erg traumatiserend. De mensen (mannen, vrouwen en kinderen) die overleefden werden gebracht naar werkkampen. Sarah en haar familie gingen naar Beaune de la Rolande. Dit ligt net buiten Parijs. Toen zij daar aankwamen werden vrouwen en kinderen van de mannen gescheiden. En na een aantal dagen werden zelfs de kinderen van de vrouwen gescheiden. Dit was een erg heftig beeld. Je zag allemaal huilende vrouwen en kinderen die bij elkaar probeerde te blijven terwijl ze van elkaar af worden getrokken. Sarah was erg ziek geworden door de toestand in het Velodrome d’Hiver. Ze had zelfs drie dagen geslapen nadat ze van haar moeder werd gescheiden. Hier ontmoet ze een meisje, Rachel. Ze zijn ongeveer even oud. Sarah komt met een plan: de volgende ochtend gaan ze ontsnappen, want overdag is er veel meer lawaai dus dan zouden  de agenten het minder snel doorhebben. Maar tijdens de uitvoering van dit plan houdt een agent hen tegen, ze worden weer teruggetrokken onder het prikkeldraad door. Sarah herkent deze agent, het was dezelfde agent die haar al eerder een appel had gegeven en haar de sleutel van de kast waarin michel zat liet houden. Sarah noemt zijn naam en hij schrikt hiervan, ze stelt zichzelf vervolgens voor. Voor mijn gevoel klikte er op dit moment iets bij hem. Het leek alsof hij doorhad waar zij mee bezig waren en dat dit gewoon kinderen waren, kinderen met namen, ouders, vrienden. Die zij hier opgesloten hielden. Hij hielp de twee meiden ontsnappen. Ze rennen een heel stuk door bossen heen om zo ver mogelijk weg te zijn van het kamp en overnachten vervolgens in een hondenhok. De volgende ochtend worden ze gevonden door Jules, de eigenaar van de boerderij waar zij stiekem overnachten. Hij ziet dat Rachel erg ziek was en neemt de twee meisjes mee naar binnen. Rachel wordt steeds zieker en er moet een arts langskomen, maar wanneer de arts komt is het al te laat: Rachel is overleden. Sarah verstopte zich toen de arts langs kwam . Maar goed ook, want de arts, en soldaat/agent die meekwam, wisten dat er twee joodse meisjes waren ontsnapt en dat Rachel daar een van was. Sarah wil terug naar Parijs om haar broertje, Michel, te bevrijden. Uiteindelijk haalt ze Jules en zijn vrouw over om met haar naar Parijs te gaan. Als ze aankomen blijkt dat hier al een nieuw gezin is ingetrokken. 

Ze rent alsnog het huis binnen en opent de kast. Aan haar reactie te zien gaat het niet goed met hem. Sarah begint hard te huilen en Jules en zijn vrouw schrikken ook: Michel is overleden. Dit is een van de laatste beelden die je ziet van Sarah’s heftige jeugd.

Het andere verhaal dat je in de film ziet gaat in de film door het verhaal van Sarah heen. Je ziet telkens een gebeurtenis uit 1942 en vervolgens een uit 2009 van het nieuwe gezin dat daar gaat wonen. Ik vertel het op deze manier zodat het  makkelijker is om te begrijpen. Dit verhaal gaat over gaat over Julia, een Amerikaanse journalist. Zij gaat met  haar man en dochter wonen in het appartement waar Sarah met haar gezin heeft gewoond, het gezin weet hier op dit moment nog niks vanaf. Julia krijgt de opdracht om een artikel te schrijven over Vélodrome d'Hiver. Ze komt dan te weten dat Sarah en haar familie in hun huidige appartement hebben gewoond. Omdat ze hier net komen wonen wil ze meer weten over Sarah, want zij is als enige niet overleden tijdens de tweede wereldoorlog. Ze vraagt zich nog af of Sarah nog leeft, of ze kinderen heeft en wat ze allemaal heeft meegemaakt. Na een paar mensen langs te zijn gegaan komt ze erachter dat Sarah naar New York is gegaan. Julia vliegt hierheen om haar op te zoeken. Ze komt erachter dat Sarah is overleden, maar dat ze wel een zoon heeft gemaand William. Hij woont in Italië. Julia gaat daarheen om WIlliam te spreken, maar komt er al gauw achter dat hij niets weet over dit tragische verleden van Sarah. William kan het niet geloven en wil Julia niet meer spreken. Maar gaat daarna alsnog  naar zijn vader in New York om te vragen naar zijn moeders verleden. Hij vertelt hem dan dat Sarah joods was en wat ze heeft meegemaakt, maar ook dat zijn moeder niet is overleden in een ongeluk toen William 9 was. Hoewel Sarah veilig was en de oorlog was afgelopen, voelde ze zich niet beter. Ze was natuurlijk zwaar getraumatiseerd, haar ouders waren vermoord, haar broertje overleden in de kast waar zij hem in opgesloten had en het blijven in een concentratiekamp op zichzelf is natuurlijk erg traumatiserend. Ze probeerde haar leven beter te maken door naar Amerika te verhuizen, maar ze was erg depressief en dit gevoel groeide met de jaren. Het zogenaamde ongeluk waar zij aan overleed, bleek zelfmoord te zijn. Verder vertelde Williams vader dat Sarah een grote angst had voor antisemitisme door de tweede wereldoorlog, zelfs nadat deze was afgelopen. Ze liet haar zoon gelijk na zijn geboorte dopen, zodat hij niet zou worden gezien als een Joods jongetje. In die tijd was het natuurlijk al anders, maar de angst bleef. Na twee jaar gaat William weer terug naar New York om Julia te spreken. Hij wil meer te weten komen over zijn moeder en haar verleden. Julia vertelt hem dit graag. Julia is gescheiden van haar man en heeft een dochter gekregen. Aan het eind van de film vraagt William hoe Julia’s dochter heet en wanneer hij antwoord krijgt barst hij in tranen uit. Elle s'appelait Sarah.

Over de literaire film & mening: 

Over het verhaal 

Deze film is de verfilmde versie van de Franse roman Elle s'appelait Sarah geschreven door Tatiana de Rosnay. Het boek komt uit 2007 en de film kwam uit in 2010. Tatiana heeft zelf ook een boek geschreven over de gebeurtenissen in het Vel d’Hiv tijdens de tweede wereldoorlog. 

Titel

De titel is best logisch, omdat Julia pas ergens in het midden/ eind van de film erachter komt wie Sarah is en dat ze zo heet. Ook vind ik het passen bij het eind van de film, omdat het verhaal zo eindigt. Julia’s dochter heet namelijk ook Sarah. Ze noemde haar zo, omdat ze veel te weten is gekomen over de Sarah die in dat appartement in Parijs had gewoond en dat verhaal haar zoveel deed. 

plek:

Het speelt zich af in Parijs. Sarah woonde hier samen met haar gezin en ook Vel d’Hiv stond in Parijs. Dit gebeurtenissen die daar plaatsvonden zijn eigenlijk de reden waarom de auteur dit verhaal heeft geschreven. Hier vindt ook een groot deel van de film plaats. Julia komt samen met haar gezin in het appartement wonen waar Sarah ooit had gewoond, ook haar verhaal speelde dus af in Parijs. Het enige verschil was dat het verhaal van Sarah in 1942 afspeelde en dat van Julia in 2009.

Hoofdpersonen

De hoofdpersonen zijn Sarah en Julia, maar zij leven niet in dezelfde tijd. Je ziet het verhaal ook in hun perspectieven. De personages zijn fictief. Maar op een manier zou je ze toch een klein beetje als echt kunnen beschouwen. Dit komt doordat je de schrijfster zou kunnen vergelijken met Julia. Ze zijn beide journalisten.  Julia schreef een artikel over de gebeurtenissen/verhalen  in Vel d’Hiv, Tatiana schreef hier een heel boek over:Je vous écris du Vel d'Hiv. 

Thema's

De film was erg spannend, vooral de delen die echt over Sarah gingen. Maar naast dat het spannend was, was het vooral ook heel heftig. Je kreeg wel een beetje een beeld van hoe er met joden werd omgegaan in die tijd. En hoewel de meeste mensen dit wel weten, blijft het heftig om zulke beelden te zien. Het is natuurlijk walgelijk dat er zo met mensen werd omgegaan puur om hun religie. De motieven/thema’s van dit verhaal waren dan ook: Vel d’Hiv, de tweede wereldoorlog, jodenvervolging, maar ook de dood. Dit zijn de onderwerpen die vaak terugkomen in het verhaal. Allemaal best heftige onderwerpen dus. 

Wanneer ik dit soort beelden ziet begin ik toch wel echt na te denken over hoe erg de situatie wel niet was voor de joden die toendertijd leefden. Ik denk zelf dat het namelijk nog veel erger was dan dat ze ons laten zien. 

tijd

Ik vind het een beetje lastig om te zeggen of het verhaal chronologisch is verteld, maar dat is het eigenlijk wel. Het verhaal van Sarah en het verhaal van Julia worden beide op de goede volgorde verteld, maar ze worden door elkaar verteld, waardoor dit een beetje verwarrend kan zijn. Vandaar dat ik ook niet zeker weet of je de beelden over Sarahs leven flashbacks zou kunnen noemen. Ik vind namelijk van niet. Het zijn, naar mijn mening ,gewoon twee verhalen die door elkaar worden verteld. Aan het begin was dit verwarrend. Doordat je aan het begin van de film nog niet begrijpt wat Julia’s verhaal met dat van Sarah te maken heeft, was dit nog wel erg onduidelijk. Ik snapte toen niet zo goed waarom dat dus ook in de film voorkwam, maar toen ze moest beginnen met het schrijven aan het artikel snapte ik de connectie wel. Het verhaal speelt zich af in juli 1942 (Sarah) en in 2009 (Julia). Aan het eind is er sprake van een tijdsprong van 2 jaar bij Julia’s verhaal.  

Einde 

Het verhaal heeft een gesloten eind. Je weet hoe Sarah’s ;even eindigde en hier is verder ook niet zoveel meer over te vertellen. Er komt ook geen cliffhanger voor in de film. Sarah had helaas niet het gelukkige einde waarop ik had gehoopt, maar hoe de film eindigt vond ik erg mooi. Haar zoon die toch meer over zijn moeders verleden te weten wil komen vond ik sowieso al een mooi eind. Maar hoe hij in tranen uitbarstte toen hij achter de naam van Julia’s dochter kwam, vond ik eigenlijk nog veel mooier. Dat zij ook Sarah heette en wat Sarah’s verhaal voor invloed had op Julia was hieraan te merken. Ik weet niet hoe ze de film beter had kunnen eindigen 

mening 

Ik vond het een prachtig, maar ook triest verhaal over hoe het leven was voor Joden in  Parijs. Ik wil het verhaal natuurlijk niet romantiseren, wat daar is gebeurd is alles behalve prachtig, maar de manier waarop dit wordt ‘verteld’ en laten zien in de film vind ik mooi. Het zorgt voor een goed beeld van hoe het was, terwijl het waarschijnlijk nog veel erger was dan werd laten zien. Het zorgt er voor dat mensen erover na gaan denken. Jodenvervolging is een heftig onderwerp en bijna iedereen weet hier wel iets vanaf, maar dit soort films/boeken laten toch weer zien hoe heftig dat was en dat we dit niet moeten vergeten of zelfs bagatelliseren wat door sommigen nog steeds wordt gedaan, onwerkelijk vind ik dit. Wat ik dan wel weer mooi vond was hoe Julia zo graag Sarah wilde spreken of in ieder geval achter haar verleden wilde komen. Niet alleen voor het artikel dat ze moest schrijven maar ook uit eigen interesse. Aan haar was te merken dat ze het echt heftig vond.

 Ze kon niet eens in het appartement meer wonen, omdat dit haar aan die walgelijke gebeurtenissen deed denken. Het is een verhaal wat je informeert en echt aan het denken zet. Het is spannend, maar ook weer heel triest. Het wekt veel verschillende emoties bij je op en je kan je goed meeleven met Sarah en Julia. het is ook wel echt een verhaal wat er voor zorgt dat je meer te weten wil komen over de gebeurtenissen bij Vel d’Hiv. Ik zelf had hier namelijk nog nooit iets over gehoord voor deze film. Een spannende film met een belangrijk doel dus. Ik raad deze film zeker aan.