Verhaal eerste wereldoorlog (verzonnen)

Als ik een soldaat aan het front was dan...

Ik ben 16 jaar oud en ik leef in het begin van de eerste wereldoorlog. Ik heb 4 zusjes, 3 broertjes en 2 grote broers. We horen allemaal van mensen in de buurt dat er een oorlog aan zou komen. We dachten dat dit een kleine oorlog zou worden, maar dit was niet waar begrepen we later....

Op een dag komt er een man aan de deur. Hij zei: 'Ik kom alle mannen vanaf 15 jaar uit dit gezin ophalen om te vechten voor ons vaderland'. Ik ben net 16 geworden, dus ik moet mee. 'Als jullie niet meekomen om te vechten voor je eigen vaderland, mogen wij je doden'. 'Ik en mijn 2 broers willen natuurlijk niet gedood worden, dus we pakken een paar spulletjes in'.
Wij lopen met ons drieën naar het front toe, waar we opgewacht werden door een man die er streng uitzag. Hij zei:' Jullie moeten nu vlug een uniform aantrekken want het is niet slim om in je gewone kleren te vechten'. Wij moeten heel snel de spullen aantrekken want de generaal kwam zijn troepen inspecteren. Nadat de generaal zijn toespraak heeft gedaan, geeft hij ons de opdracht om naar het front te gaan, en de wacht te houden. Ik moet in een torentje gaan zitten en op de uitkijk gaan staan, en kijken of ik de vijand in niemandsland zie lopen, om aan te vallen.

Inmiddels is het donker geworden. Ik ga op de uitkijk staan met een paar mannen die dezelfde opdracht hebben gekregen. Al dat gewacht gaat natuurlijk al snel vervelen dus we gaan een leuk spelletje doen. Dit spelletje is een spel dat ik nog nooit gedaan heb. We vinden het spelletje best wel leuk en nuttig, we doden namelijk de ratten. De ratten knabbelen namelijk aan al de lijken die er in niemandsland liggen, en daarna gaan ze als je in een loopgraf ligt aan jou liggen knagen. Het spelletje begon na een tijdje te vervelen.
Er kwam een man naar boven die een paar sigaren in zijn hand had. Hij zei:'Moet er iemand een sigaartje'? Ik rook normaal nooit thuis, maar omdat ik me zo verveel pak ik er toch eentje. Wat ik wel raar vind is dat ik de enige ben die er eentje pakt. Ze kijken mij heel raar aan, en opeens gaan ze allemaal snel naar beneden. Ik rook mijn sigaar voor de helft op en plotseling hoor ik een schot afgaan. Beneden hadden ze het schot ook gehoord en er komt iemand naar boven. 'Ben je gek geworden'? Hoor ik mijn broer zeggen. 'Hoezo gek'? Vraag ik. 'Wat is er dan'? 'Als je die sigaar nog langer in je mond had, was je nu dood geweest'! 'Kom mee'! Zei mijn broer. Hij loopt met mij mee naar het veldhospitaal en een meisje van ongeveer mijn leeftijd verbindt mijn arm. Ik heb na dit geen last meer van mijn wond, en ging dus weer aan de gang.
Nu moet ik in een loopgraf gaan liggen om zo op de vijand te kunnen schieten. Ik moet een mitrailleur bedienen, dus ik mag niet afgeleid worden. Maar ik ben niet gewend om in een loopgraf te liggen en de ratten zijn ook niet echt fijn. Tegen de avond hebben we de vijand teruggedreven, en het schieten is minder geworden.
Een man heeft me afgelost en ik mag eventjes iets gaan eten. Daarna loop ik weer terug om weer in een loopgraf te gaan liggen. Ik erger me aan de ratten die in de loopgraven zitten en wat zeg ik, de ratten die overal zitten. Ik erger me eraan omdat ze van de lijken eten en dan aan ons nog levende soldaten zitten te knabbelen. Zo gaat het nog een tijdje door en na een lange, lange tijd hebben we nog steeds niks van onze vijanden gehoord. Dus een paar soldaten lopen door niemandsland heen om te kijken aan de andere kant, of de vijand er nog is. Mijn broers en ik zijn drie personen van de ongeveer 200 soldaten die erdoorheen lopen. Mijn middelste broer loopt voorop en mijn oudste broer en ik lopen een heel stuk achter. Plotseling horen we een hele harde knal, we keken naar voren en we zien onze broer plotseling niet meer! Mijn oudere broer houdt me plotseling vast en bedekt mijn ogen. Onze broer was op een mijn gestapt! De vijand hoorde de knal en gaat in de aanval. Ik wil terugrennen naar het front maar mijn broer zei plotseling:'Ach, wat heeft het voor zin om terug te rennen naar het front?'. Je mag niet wegvluchten als soldaat, anders mogen ze je doden. En als je toch wegvlucht, dan vlucht je voor niks en alleen, want ik ga mijn broertje wreken. Ik dacht een tijdje na en ik zei:'Je hebt gelijk'.
We wreken onze broer en we proberen ons vaderland te redden. We rennen met de hele ploeg naar de vijand toe en we schieten, slaan, trekken en vermoorden. Maar je snapt natuurlijk wel dat je niet veel tegenstand kunt bieden want we hebben niet meer gedacht aan de kanonnen. Ik heb op dit moment eigenlijk de beurt om de kanonnen te bedienen, maar omdat ik zo van streek was vanwege mijn broer had ik er niet aan gedacht. Ik hoorde een zoemend geluid, mijn broer probeerde me nog aan de kant te sleuren. Dan hoor ik een ontploffing en alles werd zwart......

De eerste wereldoorlog heeft geduurd van 1914 tot 1918.