Recensie toneelstuk: DegrotemonD
STUK Leuven 23/02/2011
Dat het gesproken woord een krachtig middel is, wist men al ten tijde van het oude Griekenland. Doorheen de geschiedenis is men er in geslaagd de mens te overtuigen, manipuleren en indoctrineren met niet meer dan woorden. Toch zijn we er ons vaak niet van bewust hoeveel impact het gesproken woord kan hebben. Ook zo zal Valentijn Dhaenens deels hebben gedacht bij het maken van het toneelstuk DegrotemonD. Hierin brengt hij een herwerkte versie van enkele redevoeringen die een bepaalde rol, de ene al wat belangrijker dan de andere, hebben gespeeld in de geschiedenis.
Het eerste kwartier komt redelijk monotoon over, voornamelijk doordat het de iets minder bekende redevoeringen zijn die dan aan bod komen. Eenmaal Dhaenens deze heeft afgerond, wordt het stuk een interessante afwisseling tussen retorica en humor. De gekozen speeches zijn niet allemaal een exacte kopie van de oorspronkelijke versie. Zo wordt de speech van Goebbels op een normale toon verteld in plaats van geschreeuwd, wat Goebbels toch enigszins kenmerkte. Dhaenens wil vooral de retorische kwaliteit van de speech benadrukken zonder het per se inhoudelijk eens te zijn met de auteur. Andere speeches versmelt hij tot één speech, wat vaak een verrassend effect geeft. Dit werd onder andere gedaan met de speeches van George W. Bush in verband met 9/11 en de orkaan Katrina. Het feit dat Dhaenens moeiteloos wisselt tussen deze twee speeches is bewonderenswaardig, al toont het ook aan hoe oppervlakkig de speeches van belangrijke figuren soms zijn. Over Dhaenens acteerprestaties niks dan lof, hoewel de verschillende rollen die hij speelt soms ver uit elkaar liggen, brengt hij ze allemaal met evenveel overtuiging: sereen op de momenten dat het past, uitbundig daar waar het hoort. De stilten die hij bewust laat vallen zijn perfect getimed en versterken zijn woorden uitstekend. Ook het decor geeft de opvoering een meerwaarde. Zo wordt door middel van meerdere microfoons en redelijke lange tafel het persconferentie-effect gecreëerd. Dhaenens gebruikt het decor als multifunctioneel object, hij kopieert de houding van 's werelds bekendste Al Qaida lid op de tafel en gebruikt de tafel daarnaast ook als verhoogje. Over het gebruik van muzikale elementen in de voorstelling valt te discussiëren, het voegt geen nieuwe dimensie toe, maar storen doet het ook niet.
In een relatief korte tijd slaagt Valentijn Dhaenens erin de toeschouwer een nieuwe kijk te geven op redevoeringen. Daarnaast is het ook een leuke heropfrissing van enkele belangrijke geschiedkundige speeches. Deze zijn duidelijk geen samenraapsel van enkele willekeurige redevoeringen, maar zo gekozen dat doorheen de voorstelling een bepaalde lijn te trekken is.
Valentijn Dhaenens' vaardigheid om creatief met woorden om te gaan, vormt samen met zijn uitmuntende acteerprestaties van hem de ideale redenaar. Want ook zijn toneelstuk is een redevoering, niet?
STUK Leuven 23/02/2011
Dat het gesproken woord een krachtig middel is, wist men al ten tijde van het oude Griekenland. Doorheen de geschiedenis is men er in geslaagd de mens te overtuigen, manipuleren en indoctrineren met niet meer dan woorden. Toch zijn we er ons vaak niet van bewust hoeveel impact het gesproken woord kan hebben. Ook zo zal Valentijn Dhaenens deels hebben gedacht bij het maken van het toneelstuk DegrotemonD. Hierin brengt hij een herwerkte versie van enkele redevoeringen die een bepaalde rol, de ene al wat belangrijker dan de andere, hebben gespeeld in de geschiedenis.
Het eerste kwartier komt redelijk monotoon over, voornamelijk doordat het de iets minder bekende redevoeringen zijn die dan aan bod komen. Eenmaal Dhaenens deze heeft afgerond, wordt het stuk een interessante afwisseling tussen retorica en humor. De gekozen speeches zijn niet allemaal een exacte kopie van de oorspronkelijke versie. Zo wordt de speech van Goebbels op een normale toon verteld in plaats van geschreeuwd, wat Goebbels toch enigszins kenmerkte. Dhaenens wil vooral de retorische kwaliteit van de speech benadrukken zonder het per se inhoudelijk eens te zijn met de auteur. Andere speeches versmelt hij tot één speech, wat vaak een verrassend effect geeft. Dit werd onder andere gedaan met de speeches van George W. Bush in verband met 9/11 en de orkaan Katrina. Het feit dat Dhaenens moeiteloos wisselt tussen deze twee speeches is bewonderenswaardig, al toont het ook aan hoe oppervlakkig de speeches van belangrijke figuren soms zijn. Over Dhaenens acteerprestaties niks dan lof, hoewel de verschillende rollen die hij speelt soms ver uit elkaar liggen, brengt hij ze allemaal met evenveel overtuiging: sereen op de momenten dat het past, uitbundig daar waar het hoort. De stilten die hij bewust laat vallen zijn perfect getimed en versterken zijn woorden uitstekend. Ook het decor geeft de opvoering een meerwaarde. Zo wordt door middel van meerdere microfoons en redelijke lange tafel het persconferentie-effect gecreëerd. Dhaenens gebruikt het decor als multifunctioneel object, hij kopieert de houding van 's werelds bekendste Al Qaida lid op de tafel en gebruikt de tafel daarnaast ook als verhoogje. Over het gebruik van muzikale elementen in de voorstelling valt te discussiëren, het voegt geen nieuwe dimensie toe, maar storen doet het ook niet.
Valentijn Dhaenens' vaardigheid om creatief met woorden om te gaan, vormt samen met zijn uitmuntende acteerprestaties van hem de ideale redenaar. Want ook zijn toneelstuk is een redevoering, niet?
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden