Treinen kunnen keren

Treinen kunnen keren Zakelijke gegevens • Datum: 18 april 2004, Theater ’t Spant te Bussum. • Auteur: Paul Heanen0 • Naar de gelijkmatige tv- serie. Genre: komedie • Belangrijkste acteurs: Nelly Frijda (Wilma), Hugo Heanen (Martijn), Tjitske Reidinga (Fréderique) en Vincent Croiset (Pascal) Wilma, een succesvol schrijfster, en Martijn zijn net gescheiden, maar houden nog wel veel van elkaar als vrienden. Ze willen daarom ook een experiment uitvoeren en blijven met z’n tweeën in 1 huis wonen. Dan krijgt Martijn een soort van vriendin, Fréderique. Zij trekt in bij Wilma en Martijn. Een bekend tijdschrift wil een interview gaan houden met Wilma. Daarvoor moeten er foto’s bij het artikel. Daarom gaat Wilma naar een fotograaf. Martijn en Fréderique gaan met haar mee. Fréderique ziet Pascal, de fotograaf, wel zitten en vind dat Martijn haar maar moet delen. Dit gebeurt dan ook…. Ook Pascal trekt erbij in het huis van Martijn en Wilma. Na een tijdje wil Pascal een kind van Fréderique en vind dat Martijn en Wilma hun huis moeten verlaten, omdat Fréderique en hij een huis voor zich zelf willen hebben. Of het huis, of veel geld, anders is het volgens Pascal niet goed. Wilma en Martijn gaan samen in een achtergelegen krotje wonen. Pascal is Fréderique inmiddels zat en hij wil dat zij ook het huis verlaat. Eenzaam loopt Fréderique over straat..Rara, bij welk huis zij aanbelt… Het verhaal zou zich af kunnen spelen in deze tijd, vooral omdat er best vaak ‘grove’ taal werd gebruikt. Neuken was denk ik wel de favoriet. Het decor was binnen in een huis, dus je kon er niet goed uit halen waar het zich precies afspeelde. Er waren niet echt speciale kostuums gebruikt. Eigenlijk was het gewoon normale vrije tijdskleding. Alleen Fréderique had een heel blij jurkje aan, dit was denk ik om te benadrukken dat ze nog best wel jong was. Een paar keer was er muziek in het spel. Één keer toen was de radio zogenaamd aangezet en kwam er een liedje op de radio dat de herinneringen van het huwelijk van Martijn en Wilma ophaalde. De andere keer was toen Fréderique haar eigen geschreven liedje ging zingen. Ineens kwam ze in de spotlights en deed ze net of ze een ster was. De muziek die hier gerukt werd, was echt ontzettend vrolijk. Het spel was zo ontzettend grappig. Vooral om Fréderique heb ik hard gelachen. Er was steeds een zinnetje dat ze telkens zei: ‘Dat heb ik altijd. Het komt er altijd van zonder dat ik het eigenlijk wil. Het overkomt me echt. Ja, raar hè?’ Soms kon je gewoon voorspellen wanneer ze dit ging zeggen. De rest van het spel was niet overdreven, het kwam allemaal heel echt over. De gedachte die denk ik achter het stuk zit is hoe belangrijk vriendschap wel niet is. In het stuk laten ze duidelijk naar voren komen dat een goede vriendschap bijna alles kan overleven. Vriendschap vind ik ook best wel belangrijk in het leven, vandaar dat het stuk me ook aansprak. Ik vond het stuk over het algemeen heel erg komisch. Een serieus onderwerp, zoals een echtscheiding, werd heel komisch naar voren gebracht. Het stuk duurde maar 1 ½ uur, maar dit was precies genoeg. Ik denk dat als ze het langer hadden gemaakt dat het dan snel zou gaan vervelen. Minder leuk aan het stuk vind ik het personage Pascal. Hij was heel erg opdringerig en wilde steeds de aandacht trekken. Ik denk dat het wel de bedoeling van dit personage was, maar ik hou gewoon niet van dat soort typetjes. Als ik tegen andere mensen zou moeten zeggen of het een aanrader is of niet, zou ik met volle overtuiging kunnen zeggen dat het dikke aanrader is.