Saturday night fever

1. Algemene gegevens Titel voorstelling: Saturday night fever
Regisseur: Lou Jacob
Hoofdrolspelers: * Tony Manero- Joost de Jong * Stephanie Mangano- Chantal Janzen * Annette: Claudia de Graaf * DJ Monty- Michael Diederich
Plaats en datum: dinsdag 4 juli 2001, Beatrixtheater in Utrecht 2. Plot New York, 1977. De jonge Tony Manero werkt 6 dagen per week in een verfwinkel. Hij komt uit een arm Italiaans gezin, en woont in Bay Ridge, een wijk in Brooklyn, New York. Thuis heeft hij het niet makkelijk, hij is volgens zijn ouders sterk afwijkend. Ze willen dat hij priester word, net zoals zijn broer die zowat aanbeden word daar. Maar op zaterdagavond kan hij even alles vergeten. Dan gaat hij dansen in 2001 Odessy. Dansen is zijn lust en zijn leven. Hij beschrijft dit in het lied ‘night fever’: Wat is dat geluid
Het is een puls van binnenuit

En het tintelt op mijn huid, hoe zal dat komen? Want ik ril en ik zweet
Voel me koud en dan heet
Dat is alles wat ik weet, de symptomen
Noem het maar Night fever, night fever, zou het ernstig wezen? Night fever, night fever, ik wil niet genezen.. En in ‘stayin alive’ Je ziet meteen als je loopt op deze wijk, dat is een machoman, dus geen gezeik
Een strakke beat en een mooie meid en ik ben meteen m’n sores kwijt
En alle shit, laat maar gaan
Die ken ik al van kind af aan
Loop maar door, vergeet maar gauw
Wat deze jungle doet met jou
Leven in het getto is leven met het motto van stayin alive
Door de week tel ik dagen tot zaterdag
Ik krijg alleen een kick als ik dansen mag
Op mijn toppen op de dansvloer staan
Als ik dat kan doen, kan ik alles aan
Hij traint voor de grote jaarlijkse danswedstrijd met Annette, die dolverliefd op hem is. Maar helaas voor Annette, Tony houdt dansen en prive strikt gescheiden. Totdat Tony de mooie Stephanie Mangano ziet dansen. Hij is op slag verliefd, maar dan wel op haar dansstijl. Zij is de beste en hij ook, dus hij vindt dat ze samen moeten gaan dansen. Naar lang aandringen stemt Stephanie toe, en samen gaan ze trainen voor de danswedstijd. Annette doet niet meer mee, tot haar grote verdriet. Ze bezingt dit in “als ik jou niet krijg” Elke keer, weer een koude morgen zonder jou
Waarom leef ik nog, jij wil me niet

Ik raak je kwijt
En ik heb allang geen tranen meer
Genoeg gehuild, verspilde tijd
Ik wil flinker zijn, ook al zeg ik nu ik geef je op
Toch blijf je spoken door mijn kop
Als ik jou niet krijg, wil ik niemand in mijn armen, als ik jou niet krijg...ooh
Als uiteindelijk de danswedstrijd komt, zijn Tony en Stephanie verliefd geworden op elkaar. Ze dansen erg goed en in de finale gaat het tussen hun en een (allochtoon) koppel. Tony geeft de moed op als hij ziet hoe goed dit andere koppel is. Maar tot zijn grote verbazing winnen zij wél de wedstrijd. Tony ziet echter meteen hoe het zit. Omdat hij altijd al in de Odessy danste, en omdat hij er niet zo allochtoon uitziet als het andere koppel, hebben zij gewonnen. En niet omdat ze de beste waren. Tony gaat door het lint, en geeft de prijs aan het andere koppel. Stephanie begrijpt hem echter niet, dus het gaat uit tussen hun. Na een tijd zoekt Tony Stephanie weer op in het mooie Manhattan. Ze besluiten om vrienden te blijven. Conflicten zijn er vooral tussen Tony en zijn ouders (ouders willen dat Tony wat zinnigs gaat doen met zijn leven, maar Tony wil alleen dansen), tussen Tony en Stephanie (Stephanie is arrogant en wil niet altijd Tony begrijpen) en tussen zwart-wit en jongen-meisje, dit word ook goed beschreven in het lied ‘jive talking’ (mannen) Jive talking, belazer de boel yeah
Jive talking, dat vinden we cool
Wat praten, wat krom is word recht, yeah
Jive talking, wat zijn we toch slecht
Oh mijn schat, ik hou van jou
Wij worden samen oud
Als ik zeg, ik blijf je trouw
Moet je dat nemen met een kilo zout (Stephanie) Al dat ge-jive-talking is zo hypocriet ja
echt praten, dat kunnen ze niet
Vertrouwen, is nul komma nul
Noem het maar jive talking, ik noem het gelul
Schat jij bent glad als een aal
Wat heeft dat voor zin? Kom je weer met een mooi verhaal

Dom als ik ben, ik trap er steeds weer in! 3. Het toneelbeeld Dit is een vaste theater productie. Hij speelt dus alléén in het Beatrixtheater in Utrecht. Het is een groten zaal, waarbij de stoelen zeg maar met het podium meelopen. Het is dus niet zo dat de stoelen in rechte rijen achter elkaar staan, maar ze lopen een beetje rond. Dit maakt de zaal gezellig, en zo kan iedereen het goed zien. Dit komt ook doordat de zaal vrij stijl oploopt. Het is een gezellige zaal. Het decor was erg mooi, compleet met lichtgevende vloer panelen, allemaal in bonte kleuren zoals dat ook hoort in de seventies. Ook was er een soort van ‘dj hokje’ hoog boven de grond met een trap naar beneden, waar DJ Monty in zat, als het verhaal of dat moment zich in de 2001 Odessy afspeelde. Er was ook heel mooi een brug gemaakt, voor de scenes die zich daar afspeelden. Het toneelbeeld was erg bepalend voor de thematiek, omdat zich alles in de jaren 70 afspeelde, en dit ook erg naar voren kwam door het decor, de muziek ( Bee Gees, in de jaren 70 waren hun erg populair) en de kostuums (wijde pijpen, plateauzolen, grote brillen, en grote kapsels...veel kleur). 4. Muziek en geluidseffecten Er werd veel gebruik gemaakt van muziek, omdat het natuurlijk een musical is. De liedjes vertellen een verhaal, ze zijn dus belangrijk in het geheel. Ze vertellen een emotie (‘Radeloos’, ‘als ik jou niet krijg’), een gevoel (‘stayin alive’, ‘night fever’) of gewoon een sfeer (‘disco inferno’). De muziek speelt een grote rol, en dat ligt natuurlijk ook aan het verhaal, dat zich voor een groot gedeelte in een disco afspeelt, maar is niet te overheersend. Muziek en toneel word goed afgewisseld. 5. Personages De belangrijkste personages zijn Tony Manero en Stephanie Mangano. Om hun draait het zo’n beetje als je naar de rode draad in het verhaal kijkt. Tony Manero heeft verschillende kanten. Hij kan erg zakelijk zijn als hij aan het dansen is, hij is dan ook erg zeker van zichzelf. Maar als hij aan het werk is in de verfwinkel, is hij vrij onzeker. Hij vraagt zich af of hij het wel goed doet allemaal. Als hij dan opslag krijgt, is hij geweldig blij omdat dit een bevestiging is dat de baas blij met hem is. Zijn onzekerheid komt waarschijnlijk door zijn opvoeding, omdat zijn broer volgens zijn ouders altijd geweldig is, alleen omdat hij priester is. Ze willen dat hij ook wat zinnigs met zijn leven gaat doen, en priester wordt. Maar Tony ziet dat niet zitten. Als hij danst wordt hij een ander, omdat hij dat wél goed kan. Dus dan is hij arrogant, zeker van zichzelf. Hij is ook een jongen die nadenkt over het leven, dit blijkt uit zijn gedrag nadat hij de wedstrijd gewonnen heeft. Hij ziet dat hij alleen maar gewonnen heeft om wie hij is, dan om hoe hij danst. Hij verzet zich hier tegen en steekt niet zijn kop in het zand zoals de anderen wel doen. Van Tony krijg je een goed beeld, je leert hem goed kennen in hoe hij is. Hij is een geloofwaardig persoon, al is hij wat meisjes betreft overdreven braaf. Hij kan ieder meisje krijgen maar neemt hier geen gebruik van. Dat is iets wat (denk ik) niet erg gebruikelijk is voor jongens uit zo’n milieu. Voor de rest is hij overtuigend geloofwaardig. Stephanie Mangano is een arrogant meisje uit Manhattan. Ze is bloedmooi, en weet dit ook. Ze werkt in Manhattan en heeft vaak overdreven mooie verhalen van wie ze wel allemaal niet ontmoet heeft via haar werk. Dit doet ze alleen maar om haar onzekerheid te verhullen. Ze stelt hoge eisen aan vrienden, en vriendjes. Ze wil het beste, is erg ambitieus in alles. Verder kom je weinig te weten van haar, ze is onvoorspelbaar. Ze komt wel geloofwaardig over. Stephanie en Tony gaan steeds weer anders met elkaar om. In het begin moet Tony erg veel moeite doen om Stephanies vertrouwen te winnen zodat ze met elkaar gaan dansen. Later word de vooral ‘zakelijke’overeenkomst veel minder en worden ze verliefd op elkaar. Daarna is het weer helemaal niks, en daarna zijn en blijven ze gewoon vrienden. Maar er blijft een aantrekkingskracht tussen hun twee. Hun relatie verandert echter voortdurend. Ik heb het meest meegeleefd met Tony, wat ook logisch is aangezien hij de hoofdpersoon was en je het meest van hem kwam te weten. De personen vertegenwoordigen niet echt een standpunt, het zijn vooral gewoon mensen. Ze vertegenwoordigen wel een groep uit de samenlevening. De jongeren en de (niet-begrijpende) ouderen. 6. Thematiek en interpretatie: waar gaat de voorstelling over? Het belangrijkste thema is volgens mij: het volwassen worden. Tony word echt volwassen, hij gaat over dingen nadenken waarover hij eerder niet echt nadacht. Zo ook een vriend van hem, Double J. Hij maakt een meisje zwanger, en zal met haar moeten trouwen. Dit bezingt hij in het lied ‘radeloos’: Daar sta je dan, aan de rand van de nacht
Je leven is een zooi, niemand begrijpt je

Je zou willen dat je schreeuwen kon, maar niemand die luistert, Niemand die luistert
En je ziet wat voor je ligt, van alle kanten slaan de deuren dicht
Ik wist niet wat ik deed, Ik deed net als de rest
Het lot gooit met een dobbelsteen, en je toekomst is voorgoed verpest
Radeloos. Als je wakker schrikt en je bijna stikt zo radeloos
Als je vloeken moet want je leven doet alleen maar pijn
Wie wist dat de wereld zo eenzaam kon zijn? Weet je nog, heel die stuntelige vrijpartij
De eerste keer, en ik was nog net zo groen als zij
Misgegokt, en ineens kun je geen kant meer uit
Nu draait het om dat ene besluit
Trouw je met haar, hou je van haar, hou je van haar? Radeloos. Met een schuldgevoel door die klote boel zo radeloos
Met je stomme kop zit je in een strop je voelt je klein
Je bent veel te jong om volwassen te zijn. De liedjes bepaalden vooral mijn interpretatie. In een liedje kan je veel emotie kwijt, en dat is hier zeker het geval. De emotie in een lied zeggen hoe ernstig iemand iets beleefd, of juist niet. Dus muziek speelt een grote rol bij interpretatie. Het thema heeft zeker betekenis voor mij. Het gaat over dezelfde leeftijd als ik nu ongeveer in zit, dus daarom spreekt me dit aan. De weg naar het volwassen worden is herkenbaar. 7. Boeiende werking Wat mij erg boeide in deze voorstelling is de muziek en de dans. De middelen die de regisseur hiervoor heeft gebruikt zijn denk ik de herkenbare muziek. Deze musical is al erg oud en de liedjes zijn dus al bekend. Alleen is het dit keer in nederlandse versie gedaan, wat ook grappig is, omdat er nog wel veel engels in de liedjes zit. De muziek versterkte natuurlijk ook de dans. Ik vond het verhaal minder boeiend, het is een simpel verhaal zonder goede afloop, dat spreekt mij minder aan. Mijn aandacht werd vooral door de dans en de muziek getrokken. De muziek is swingend. Leuk detail is dat er na de voorstelling er een disco werd gehouden, totaal in Saturday Night Fever stijl, compleet met seventies muziek, lichten op de vloer, en een soort line dans, met zijn allen dezelfde dans dansen. Heel erg leuk.
8. Structuur De gebeurtenissen werden afwisselend gepresenteerd. Bijna elke gebeurtenis speelde zich ergens anders af (in de verfwinkel, bij Tony thuis, in de 2001 Odessy, op de brug, in de zaal waar ze trainen voor de wedstrijd). Decor word dus vaak gewisseld. De opbouw is zeg maar als een climax, opbouwend van kracht. In de eerste helt, voor de pauze, is er nog weinig aan de hand. Alles is nog een beetje leuk en aardig, weinig dramatiek. Na de pauze is er opeens veel aan de hand, veel drama en moeilijk heden. Er zijn veel wisselingen van plaats, maar niet zoveel van tijd. Ik denk dat het hele verhaal zich in ongeveer 3 weken afspeelt. Het is wel duidelijk wanneer iets ’s avonds of over dag gebeurt. Dit komt door de plaats waar het afspeelt. Is het in de disco of op de brug, dan is het ’s avonds. Is het in de verfwinkel of in de zaal waar ze trainen voor de wedstrijd, dan is het overdag. 9. Recensie Ik vond de voorstelling in zijn geheel erg goed, het was een erg leuke avond. De spelers vond ik goed spelen, al vond ik Joost de Jong (Tony Manero) soms een beetje ‘overacting’. Hij acteerde dan een beetje alsof hij het zo uit zo’n hoofd geleerd had. Dit had hij niet vaak, maar af en toe wel. Voor de rest waren de spelers top. Michael Diederich heeft de meeste indruk gemaakt op mij. Hij speelde de rol van DJ Monty. Hij was echt zo’n DJ (“Allright baby’s, pak je plateauzolen en laat die wijde pijpen maar wapperen, are you ready to get down? Here we go! Swingt dat of niet mensen, dacht het wel!”). Dit leek me zelf een geweldige rol om te spelen, vandaar dat het zo’n indruk gemaakt heeft op mij. De meeste recensies zijn erg positief over deze musicals, ik ben het er helemaal mee eens. Als ik iemand zou moeten overhalen om naar deze musical te gaan, zou ik zeggen dat het een geweldig leuke en swingende musical is, een goede cast, en bovendien is de disco die je erna kan bezoeken, erg geweldig!