Richard Groenendijk

Zakelijke gegevens Wat? De voorstelling Ego
Waar? Theater de Lampegiet in Veenendaal
Wanneer? 19 maart 2004
Van wie? Richard Groenendijk Motivatie Ik had al 1 cabaret als activiteit gedaan maar vond dat ik nog een 2e nodig had voor een echte ontwikkeling in dit genre. Toevallig kwam deze, voor mij onbekende, nieuwe cabaretier optreden in onze eigen Lampegiet en nadat ik een paar recensies had gelezen besloot ik deze man zelf te gaan beoordelen. Kunstdiscipline
Toneel - Cabaret

Voldoende (professioneel) niveau? Ja, hij volgde acteer en cabaretlessen bij o.a. de SKVR en de Delftse Komedie. Hieruit zijn toneelproducties voortgekomen als "Roberto Zucco", "Ons kent Ons", "De Diva", "Tristan en Isolde" en "L.U.S.T." In 1995 meldde hij zich na een afwijzing in 1994 opnieuw aan voor Cameretten. Met zijn eerste "eigen" regisseuse Marjolein Algera, maakte hij een programma van een half uurtje: "Top of the World". Met dit programma behaalde hij in de finale een gedeeld tweede plaats met de andere finalist Machiel Pomp. In het voorjaar van 1998 stond Richard in de finale van het concours om de Wim Sonneveldprijs waar hij op de vierde plaats belandde. In het najaar van datzelfde jaar ging zijn eerste programma "Mind the Gap" in Den Haag in première. Na "Mind the Gap" volgden nog de solo’s "Gluur" en "Nep" en had hij een hoofdrol in de kersttheatershow van Karin Bloemen, "Het grote nieuwe de la Bloemen kerstbal". Eind oktober 2003 zijn de try-outs gestart van zijn nieuwe voorstelling "Ego". Bronnen Lampegiet programmaboekje
Recensies uit kranten, van internet, te weten: http://www.deschakel.a3hosting.nl/21204.htm
http://www.ikwilerheen.nl/cabaret/voorst/groenendijk.htm
http://www.theater.nl/onstage/0,2083,1607_1129%5E1132%5E1410-112345,00.html
http://www.finkers.nl/ Korte omschrijving Richard Groenendijk is geen alledaagse cabaretier. Met zijn idiote typeringen en snelle grappen borduurt hij verder op de traditie van het klassieke cabaret: prachtig gezongen liedjes en veel bizarre personages. Zijn snelheid is echter van nu: zappend door zijn eigen geest, tollend langs zijn vondsten en observaties, als een balletje in een flipperkast. Dat er met Richard Groenendijk geen door-de-weekse cabaratier is opgestaan , hadden publiek en pers al snel door. Hij is een persoonlijkheid die met de stijl van een diva zijn publiek verovert en weet te raken. Verwachting Naar aanleiding van de recensies die ik gelezen heb, die het overigens allemaal met elkaar eens waren, verwacht ik veel bizarre personages, mooie liedjes en een redelijk snel tempo, aangezien hij wordt vergeleken met een balletje in een flipperkast. Ik ga op het thema en de uitvoering van zijn show letten. Dus wat zijn de belangrijke onderwerpen van de show en hoe is zijn performance? Ik ben heel benieuwd of hij behalve grappen maken ook muzikaal is en of hij zijn naam als volwassen theatermaker ook echt eer aan doet.
Samenwerking 2 klasgenoten hebben dit verslag gelezen en als blijk van goedkeuring hun handtekening gezet. Deze nabespreking vond plaats in de klas. naam klas handtekening Nawerk Na de show Ego zelf gezien te hebben kan ik niets dan instemmen met de gelezen recensies; hij beschikt over een groot typeurstalent, zijn observaties zijn herkenbaar, hij kijkt naar het kleine, voelt de tijd aan en prikt meedogenloos zijn eigen façade door. Mijn 2 aandachtspunten zijn het thema van de show (onderwerpen) en de uitvoering van zijn show zelf. Hieronder zal ik de betreffende punten verder behandelen. Thema Het centrale thema in Nep is de zwarte kant van Richard Groenendijk. We zien zijn nare trekjes en gedachten, zijn decadente inslag en valse kijk op de wereld. Volgens Groenendijk speelt de mens een rol om maar geaccepteerd te worden. We leven dus eigenlijk in een gemaakte samenleving, en daar moeten we maar eens van af, aldus Groenendijk. Dit thema werd goed uitgewerkt en kwam in elke scène weer even naar boven. Zelfs op zijn flyer, waarop Groenendijk’s hoofd op een afgetraind lichaam is gezet, verwijst hij naar de maakbare maatschappij waarin we leven. Hij begon met een uitgebreide analyse van zijn familie. Opmerkelijk was dat zijn familie pas echt tot leven kwam bij een begrafenis. Tante Hennie, tante Gea en oom Herman leefden dan helemaal op. Maar duidelijk werd wel dat ook zij zich schuldig maakten aan een bepaald typetje, en dat vond Groenendijk toch wel erg vervelend. In een volgende scène speelde hij een Vlaamse vader die er alles voor over had om zijn, bijna blinde, dochtertje tot ‘schoonste meiske’ van het jaar te laten benoemen. Het meisje had al verscheidene botox-behandelingen ondergaan en mocht tijdens de catwalk haar brilletje niet op. Ook deze, overigens erg komische scène, droeg dus weer bij aan de maakbare samenleving. Een andere scène waarin hij een ‘zeikwijf’ speelde in een rolstoel terwijl ze best kon lopen, sloeg weer terug op het spelen van een rol. Het vrouwtje bleef maar roepen dat ze het zo slecht had, maar dat ze er nooit over klaagde. Een veel herhaald zinnetje, die het publiek na een paar keer kon mee zeggen, was dan ook; “Maar ja, ik ben een gevert he, en van een gevert maak je nou eenmaal geen nemert!” Het grappige was dat ze ondanks haar pogingen haar (niet echt ernstige) problemen voor zich te houden, het toch alleen maar over zichzelf en haar moeilijkheden had. Dit is natuurlijk erg typerend voor deze tijd. Verder is Groenendijk op zoek naar zijn rust. Hij heeft al talloze pogingen gedaan om deze rust te bereiken, maar iedere keer tevergeefs. Zo heeft hij op aanraden van een vriendin, een 7-daagse kuur gevolgd in een beauty&ontspanningsoort. De deelnemers werden geacht naakt aan de onderdelen deel te nemen als bijdrage aan de puurheid van de mens. Daar was hij al niet zo blij mee. Toen ze vervolgens in tweetallen midden in de winter de tuin in werden gestuurd om te genieten en stil te staan bij de schoonheid van de natuur werd het hem te veel, en is hij opgestapt. Richard besloot het toen op een Japanse manier te proberen, door bordjes met een stokje in de lucht draaiende te houden. Het publiek had echter al lang door dat ook deze poging mislukt was, door de berg gebroken servies op het podium. Uitwerking Zoals gezegd vond ik het thema van het stuk erg goed naar boven komen, in elke scène opnieuw. Zijn show had duidelijk samenhang en er zat vanaf het begin tot het eind een lijn in. Jammer was wel dat zijn gezongen nummers níet aansloten bij het gesproken deel. Hij zong prachtige, hartverscheurende liefdesliedjes en hij heeft ook echt een goede zangstem, maar de teksten (meestal in het Nederlands, enkelen in het Engels) sloten absoluut niet aan bij het geheel. Een pluspunt aan Groenendijk is dat hij heel snel en op een leuke manier inspeelt op onverwachte dingen. Bij onze voorstelling kwamen er erg veel mensen te laat binnen en daar ging hij leuk op in. Ook mijn moeder was de klos: toen ze zich bukte om haar tas van de grond te pakken, kwam onmiddellijk de vraag of we soms weggingen, vonden we het niet interessant genoeg en was ik soms ‘zo’n ckv-er’? Hij deed dit op een grappige manier en zeker niet op een erg aanvallende toon waardoor iemand zich niet op zijn gemak zou kunnen voelen. Groenendijk kan verder ontzettend goed typetjes en dialecten nadoen. Zijn show stond dan ook eigenlijk in het teken van typetjes en rollen. Vooral zijn Vlaamse en Rotterdamse accent waren erg goed. Maar ook zijn rol als homo was erg grappig. Later in het stuk beweerde hij overigens ook dat hij zelf homo was, maar of dat ook echt waar is weet ik niet. Opvallend vond ik bovendien dat Groenendijk erg veel en uitgebreid (het stuk duurde ruim 2 uur!) vertelde met behulp van een zeer simpel decor. Op het podium stond enkel een verhoging van 3 verdiepingen, met daarnaast een berg gebroken servies. Eén keer kwam hij op in een rolstoel, maar dit was geen decorstuk. Verder stond er achter de verhoging een klein beeldje die als award diende, maar ook die was maar tijdelijk te zien. Ik vind het knap dat hij al die typetjes en verschillende verhalen zo goed wist te brengen zonder attributen. Helemaal op het eind klom hij op de hoogste verhoging en ratelde hij achter elkaar allemaal kernzinnen uit de verschillende scènes die hij behandeld had door elkaar heen. Het publiek werd op deze manier in sneltreinvaart herinnerd aan de verschillende typetjes en rollen. Op deze manier kwam de moraal van het stuk nog even nadrukkelijk naar voren; Weg met de maakbare samenleving!