Voorwoord.
Via school kreeg ik de mogelijkheid een voorstelling op school in de aula te bezoeken. Het ging hier om de improcomedygroep ‘Op sterk water’ die een voorstelling gaven. Ik had geen idee wat ik me hierbij moest voorstellen, dus ik heb het gewoon maar afgewacht. Ik moet zeggen, dat deze voorstelling me helemaal niet is tegengevallen. Ik heb de hele voorstelling pijn in mijn buik gehad van het lachen.
Ik vond het plezierig dat deze voorstelling op school gehouden werd. Dit scheelde mij een hoop reistijd.
De improcomedygroep ‘Op sterk water’.
1. Algemene gegevens:
Titel van de voorstelling: Geen
Naam gezelschap: ‘Op sterk water’
Spelers Op Sterk Water: Ed Boekee
Martijn Bos
Jelle de Bruijn
Iwan Dam
Joris Erwich
Daniel Koopmans
Arjen Lubach
Dave Luza
Gijs Nollen ( René M. Broeders) Jeroen Woe
Tim Zeegers
Per optreden wordt uit deze pool een groep van 4 spelers samengesteld. Technici: Arnoud Kaldeway
Marjolein Wenting
Artistiek leider René M.Broeders
Tekst: Publiek + spelers
Muziek: Pianist (naam onbekend) 7Plaats en datum voorstelling: dinsdag 5 februari 2002, aula Bonhoeffer college
Tijd: Aanvang 14.30 uur
Al enkele jaren is ImproComedy een enorme theaterhit in landen als Engeland en Duitsland. René M.Broeders haalde deze theatertrend naar Nederland en bracht een aantal jonge, ervaren theatermakers samen in Op Sterk Water. 2. Plot Samenvatting van het stuk. Het is heel moeilijk om te beschrijven waar dit stuk over gaat, omdat al improviserend het stuk tot stand komt. De vier spelers maken een voorstelling uit onderwerpen die door het publiek naar voren gebracht worden. De voorstelling heeft wel een paar vaste onderdelen, maar het onderwerp verschilt elke keer weer. De vaste onderdelen zijn: - De spelers roepen iemand uit het publiek naar voren en proberen de thuis situatie van die persoon na te spelen. - De zaal moet een onderwerp uit de actualiteit roepen, waarop de spelers improviseren. - Ze vragen om een typisch gebruik uit de omgeving en een voorwerp dat helemaal niks met de omgeving te maken heeft. Met deze twee onderwerpen werd een komisch verhaal gemaakt. - De spelers vragen aan het publiek of er de laatste tijd nog iets raars is gebeurd op school, ook hier bouwen ze weer een verhaal omheen. Conflicten. In dit toneelstuk krijg je niet veel met conflicten te maken. Het enige kleine conflict dat aanwezig was, was toen een meisje uit het publiek werd gehaald. Twee van de spelers imiteerden haar en haar vader. Het toneelbeleid. De ruimte. De voorstelling vond plaats in de aula van het Bonhoeffer College. In de aula was een podium opgebouwd. Het publiek zat op stoelen die voor en gedeeltelijk rondom het podium geplaatst waren. Het was een open podium dat niet door gordijnen werd afgeschermd. De achtergrond werd gevormd door een blauw bouwzeil. De plaats van het publiek is bij deze voorstelling erg van belang. Er vindt namelijk constant interactie met het publiek plaats. De acteurs hebben geen vaste tekst en improviseren voortdurend op reacties uit het publiek. Decor. Bij binnenkomst in de aula was het decor direct zichtbaar. Op het toneel waren vier stoelen en een piano aanwezig. De achtergrond werd gevormd door een blauw bouwzeil. Tijdens de voorstelling veranderde eigenlijk alleen de positie van de stoelen. Licht. Het licht was heel eenvoudig. Een aantal lampen lichten het toneel goed uit. Alleen bij verandering van onderdeel werd er geknipperd met het licht. Attributen. Er werden niet veel attributen gebruikt. Vier stoelen, een piano en een fietsstuur. Kostuums. De spelers droegen geen bijzondere kostuums, maar gewone vrijetijdskleding.
4. Muziek en geluidseffecten.
Tijdens de voorstelling werd er weinig gebruikt gemaakt van muziek- en geluidseffecten. Er werd alleen door middel van een geluidsfragment een nieuwe scène aan- of afgekondigd.
5. Personages.
De vier belangrijkste personages, van deze improcomedy waren de 4 boven genoemde spelers uit ‘Op Sterk Water’, die elke keer weer een andere rol speelden.
Karakters.
Per voorstelling verschillen de karakters afhankelijk van wat het publiek aangeeft. In deze voorstelling werden de volgende karakters gespeeld:
- Een schaap, die probeerde een man uit een kerncentrale te verleiden.
-Man uit een kerncentrale, hij probeerde een staaf overbodig uranium te lozen in
een weiland vol schapen. -Man die schelpen vist op het strand van Castricum, n.a.v. een aanwijzing uit het publiek. - Meisje uit het publiek+ vader en zusje van dit meisje. - De spelers speelden zichzelf als improviseur. Je leert de karakters in dit stuk niet goed kennen, omdat de spelers constant overspringen naar andere onderwerpen en personages. Je ziet dus nooit gebeuren wat ze in het dagelijks leven doen en hoe hun dag gevuld is. Ik vond dat de alle rollen heel knap en komisch gespeeld werden, vooral omdat alles geïmproviseerd werd. Je zag duidelijk dat de spelers erg veel lol hadden in wat ze deden. Af en toe lagen ze slap van het lachen om zichzelf. De zaal moest om hun opmerkingen en grappen ook enorm lachen. Zij speelden allen hun rol heel overtuigend. Er is in het stuk niet écht één persoon met wie je nou het meeste meeleeft. Het stuk is zodanig dat je alles een beetje uit de verte bekijkt, hoe het er aan toe gaat. Je trekt geen partij voor iemand. Ik had alleen medelijden met de personen uit de zaal die op het podium gezet werden. De karakters die in het stuk gespeeld worden zijn gewone mensen en dieren. Het gaat over alledaagse dingen en onderwerpen uit de actualiteit, die op de meest rare manieren gebracht worden. B.v. het stuk van het schaap in de Chinese opera. 6. Thematiek en interpretatie. Je kunt bij deze voorstelling niet echt aangeven wat hiervan nu precies het thema is. Tijdens de voorstelling wisselen de onderwerpen eigenlijk constant, afhankelijk van wat het publiek aangeeft. Van het begin tot het eind is het thema van deze voorstelling humor. Hoe beter het publiek meespeelt, hoe leuker de voorstelling wordt. Doordat de spelers direct en origineel reageerden op opmerkingen uit de zaal, werd de voorstelling heel erg komisch. In een recensie las ik dat de regisseur, René M. Broeders het idee om al improviserend een voorstelling te maken uit het uit het buitenland heeft gehaald. Het was dus niet helemaal zijn idee maar de uitwerking ervan wel. Je denkt dat bij improvisatie niet geoefend hoeft te worden, maar de spelers moeten wel degelijk op elkaar ingespeeld zijn 7. Boeiende werking. Het improviseren vond ik het boeiendste onderdeel van deze voorstelling. Het was echt onmogelijk dat ze deze voorstelling helemaal hebben voorbereid. Omdat het grootste deel van de onderdelen door het publiek verzonnen werd. De mensen die dit uitvoerden waren het middel waardoor deze voorstelling zo geslaagd was. De grappen volgden elkaar in razend tempo op, waardoor je geen moment tijd had om je te vervelen. 8. Structuur. De voorstelling werd onderverdeeld in een paar gedeeltes. Tussen twee gedeeltes in zat een jingle om duidelijk te maken dat er een nieuw onderdeel begon. Van een echte opbouw was geen sprake, omdat gereageerd werd op het publiek. Er zijn veel denkbeeldige wisselingen van tijd en plaats, doordat er met een nieuw onderwerp werd begonnen, waardoor het vorige automatisch werd afgesloten.
9. Recensie.
Ik vond dit een leuke voorstelling om te zien. Met een toneel, wat niet vaak van decors wisselt, zit je te kijken naar een voorstelling die blijft boeien. De onderwerpen spraken mij erg aan. Dingen die je dagelijks in de krant leest, allerlei doodgewone - maar ook absurde onderwerpen. De spelers speelden de diverse rollen heel overtuigend. Het tempo was lekker vlot. Door de contante grappen en acties van de vier hoofdrolspelers had je geen kans om in slaap te vallen.
Op internet waren niet veel recensies te vinden over het programma van de groep op Sterk Water. De twee recensies die ik over deze groep kon vinden waren heel positief. Wanneer het publiek er zin in heeft en leuke gegevens aandraagt, wordt het meestal een hele leuke voorstelling.
Ik heb de volgende recensie overgenomen:
Recensie uit Cabaret.op.het.net. door P. Deters
Op Sterk Water - Improcomedy
--------------------------------------------------------------------------------
Gezien: 3 maart en 9 juni 1999 in Toomler, Amsterdam
Godzijdank, eindelijk is het zover: Improv in Nederland! Ongeveer 14 maanden geleden schreef ik een stukje in de Haagse Hogeschoolkrant over een avondje Improv in de Comedy Store, Londen. Improv is een klein groepje mensen die met een aantal 'handles' de bühne betreden en daar de 'handle' invullen door suggesties van het publiek. Een 'handle' kan een verhaal zijn, waarbij aan het publiek de hoofdrolspelers, de locatie en de situatie word gevraagd. Toen vertelde ik dat het lijkt op Theatersport lijkt. Ik had het nog niet online (http://cabaret.op.het.net) gezet of ik kreeg een mailtje van Rene Broeders. Wie? Rene Broeders! Ik wist ook niet wie hij was, maar waarschijnlijk zal ik de naam niet meer vergeten. Rene is een speler bij de duitse versie van de Comedy Store Players (de mensen die de improv verzorgen): Springmaus. Het commentaar dat hij op mijn beschouwing was eerlijk gezegd de waarheid. Hij zei "Improv is niet te vergelijken met theatersport, want het verschilt op zoveel onderdelen van elkaar", en hij loog niet. Maar waarom dan toch die vergelijking? Nogal simpel. In Nederland was er nog niemand die echte improv beoefende, jammergenoeg. En bij gebrek aan het origineel ga je op zoek naar de eerste vergelijkbare sensatie, en toen was dat Theatersport, maar die tijd is nu voorbij. Want het bestaat eindelijk in Nederland: Improv uitgevoerd door heet eerste Nederlands improv-gezelschap: "Op Sterk Water". Waarschijnlijk was Rene Broeders als met het idee bezig om zich met Improv in Nederland bezig te gaan houden, maar ik hou mezelf voor dat ik misschien ook iets aan het idee heb bijgedragen, maar een half jaartje na mijn schrijven melde hij me dat hij bezig was om een eigen Improv-gezelschap op te richten. Als presentator van de selectieronden van Camaretten heeft hij een tiental zeer sterke persoonlijkheden om zich heen verzameld die samen "Op Sterk Water" vormen. Iedere avond als ze spelen staan 4 (maximaal 5) van de leden op de buhne om het publiek hun staaltjes improvisatie te laten zien. Hierbij het natuurlijk van belang dat de spelers helemaal op elkaar zijn ingespeeld, want dat zorgt voor een kwaliteit van de improvisatiespelen beter wordt. Op 3 maart j.l. was het dan zover en ging "Op Sterk Water" in première. In samenspraak met Raoul Heertje had het improvisatie-gezelschap geregeld dat men mocht spelen in Toomler, thuisbasis van de Comedytrain. En natuurlijk kon ik de kans niet laten schieten om erbij te zijn. Een grote groep van 5 mensen (Klaas van der Eerden, Gijs Nollen, Gerton Zeilstra, Joke Kuipes en Tim Kamps, welke het gezelschap reeds heeft verlaten voor zijn eigen theatergroep) betrad het podium en liet, nog wat ongewennig, een aantal 'handles' zien. Op dat moment hadden de leden onderling nog maar een tiental repetities gehad. En dat was nog te weinig, maar het liet wel het potentieel van de groep zien. De beste improv die ik gezien heb komt van gezelschappen die reeds jaren samen repeteren, en dat haal je niet in een tiental repetities in. Na afloop riep ik dat dit iniatief vervolgd moest worden, en op 9 juni was de zesde en laatste voorstelling van "Op Sterk Water" voor dit seizoen. En in die 3 maanden is er nog hard gewerkt door het gezelschap. Ik kon kijken naar Klaas van Eerden (winnaar van het Amsterdams Kleinkunst Festival (AKF)), Joke Kuiper, Martijn Bos en Dave Luza (finalist van het AKF). De avond vormt weer een aaneensluiting van 'handles', en gelukkig een assertief publiek. Uit de vele reacties uit het publiek mag iedereen de conclusie trekken dat het publiek het leuk vond, en ik? Ik sluit me aan bij het publiek. "Op Sterk Water" staat garant voor een leuke avond (en hoe meer men op elkaar ingespeeld raakt, hoe beter het gaat worden), maar doen moet je als publiek niet achterover leunen. Je moet meedoen! Aangezien ik nog nooit zo’n soort voorstelling heb gezien, kan ik niet zeggen of deze groep goed op elkaar is ingespeeld. Ik vond wel dat het publiek bij ons op school heel goed meespeelde, net als in de recensie. Ook op school had ik het idee dat iedereen het een hele leuke voorstelling vond. Iedereen deed mee en zat enorm te lachen. Als wij alleen maar hadden zitten kijken, dan was die voorstelling natuurlijk helemaal niet leuk geweest. Als ik een advies zou moeten geven over deze voorstelling dan zou ik zeggen dat je hier beslist naar toe moet gaan. Je kunt lekker lachen, maar… dan moet je natuurlijk wel zelf mee doen, anders wordt het niks.
Jelle de Bruijn
Iwan Dam
Joris Erwich
Daniel Koopmans
Arjen Lubach
Dave Luza
Gijs Nollen ( René M. Broeders) Jeroen Woe
Tim Zeegers
Per optreden wordt uit deze pool een groep van 4 spelers samengesteld. Technici: Arnoud Kaldeway
Marjolein Wenting
Artistiek leider René M.Broeders
Tekst: Publiek + spelers
Muziek: Pianist (naam onbekend) 7Plaats en datum voorstelling: dinsdag 5 februari 2002, aula Bonhoeffer college
Tijd: Aanvang 14.30 uur
Al enkele jaren is ImproComedy een enorme theaterhit in landen als Engeland en Duitsland. René M.Broeders haalde deze theatertrend naar Nederland en bracht een aantal jonge, ervaren theatermakers samen in Op Sterk Water. 2. Plot Samenvatting van het stuk. Het is heel moeilijk om te beschrijven waar dit stuk over gaat, omdat al improviserend het stuk tot stand komt. De vier spelers maken een voorstelling uit onderwerpen die door het publiek naar voren gebracht worden. De voorstelling heeft wel een paar vaste onderdelen, maar het onderwerp verschilt elke keer weer. De vaste onderdelen zijn: - De spelers roepen iemand uit het publiek naar voren en proberen de thuis situatie van die persoon na te spelen. - De zaal moet een onderwerp uit de actualiteit roepen, waarop de spelers improviseren. - Ze vragen om een typisch gebruik uit de omgeving en een voorwerp dat helemaal niks met de omgeving te maken heeft. Met deze twee onderwerpen werd een komisch verhaal gemaakt. - De spelers vragen aan het publiek of er de laatste tijd nog iets raars is gebeurd op school, ook hier bouwen ze weer een verhaal omheen. Conflicten. In dit toneelstuk krijg je niet veel met conflicten te maken. Het enige kleine conflict dat aanwezig was, was toen een meisje uit het publiek werd gehaald. Twee van de spelers imiteerden haar en haar vader. Het toneelbeleid. De ruimte. De voorstelling vond plaats in de aula van het Bonhoeffer College. In de aula was een podium opgebouwd. Het publiek zat op stoelen die voor en gedeeltelijk rondom het podium geplaatst waren. Het was een open podium dat niet door gordijnen werd afgeschermd. De achtergrond werd gevormd door een blauw bouwzeil. De plaats van het publiek is bij deze voorstelling erg van belang. Er vindt namelijk constant interactie met het publiek plaats. De acteurs hebben geen vaste tekst en improviseren voortdurend op reacties uit het publiek. Decor. Bij binnenkomst in de aula was het decor direct zichtbaar. Op het toneel waren vier stoelen en een piano aanwezig. De achtergrond werd gevormd door een blauw bouwzeil. Tijdens de voorstelling veranderde eigenlijk alleen de positie van de stoelen. Licht. Het licht was heel eenvoudig. Een aantal lampen lichten het toneel goed uit. Alleen bij verandering van onderdeel werd er geknipperd met het licht. Attributen. Er werden niet veel attributen gebruikt. Vier stoelen, een piano en een fietsstuur. Kostuums. De spelers droegen geen bijzondere kostuums, maar gewone vrijetijdskleding.
een weiland vol schapen. -Man die schelpen vist op het strand van Castricum, n.a.v. een aanwijzing uit het publiek. - Meisje uit het publiek+ vader en zusje van dit meisje. - De spelers speelden zichzelf als improviseur. Je leert de karakters in dit stuk niet goed kennen, omdat de spelers constant overspringen naar andere onderwerpen en personages. Je ziet dus nooit gebeuren wat ze in het dagelijks leven doen en hoe hun dag gevuld is. Ik vond dat de alle rollen heel knap en komisch gespeeld werden, vooral omdat alles geïmproviseerd werd. Je zag duidelijk dat de spelers erg veel lol hadden in wat ze deden. Af en toe lagen ze slap van het lachen om zichzelf. De zaal moest om hun opmerkingen en grappen ook enorm lachen. Zij speelden allen hun rol heel overtuigend. Er is in het stuk niet écht één persoon met wie je nou het meeste meeleeft. Het stuk is zodanig dat je alles een beetje uit de verte bekijkt, hoe het er aan toe gaat. Je trekt geen partij voor iemand. Ik had alleen medelijden met de personen uit de zaal die op het podium gezet werden. De karakters die in het stuk gespeeld worden zijn gewone mensen en dieren. Het gaat over alledaagse dingen en onderwerpen uit de actualiteit, die op de meest rare manieren gebracht worden. B.v. het stuk van het schaap in de Chinese opera. 6. Thematiek en interpretatie. Je kunt bij deze voorstelling niet echt aangeven wat hiervan nu precies het thema is. Tijdens de voorstelling wisselen de onderwerpen eigenlijk constant, afhankelijk van wat het publiek aangeeft. Van het begin tot het eind is het thema van deze voorstelling humor. Hoe beter het publiek meespeelt, hoe leuker de voorstelling wordt. Doordat de spelers direct en origineel reageerden op opmerkingen uit de zaal, werd de voorstelling heel erg komisch. In een recensie las ik dat de regisseur, René M. Broeders het idee om al improviserend een voorstelling te maken uit het uit het buitenland heeft gehaald. Het was dus niet helemaal zijn idee maar de uitwerking ervan wel. Je denkt dat bij improvisatie niet geoefend hoeft te worden, maar de spelers moeten wel degelijk op elkaar ingespeeld zijn 7. Boeiende werking. Het improviseren vond ik het boeiendste onderdeel van deze voorstelling. Het was echt onmogelijk dat ze deze voorstelling helemaal hebben voorbereid. Omdat het grootste deel van de onderdelen door het publiek verzonnen werd. De mensen die dit uitvoerden waren het middel waardoor deze voorstelling zo geslaagd was. De grappen volgden elkaar in razend tempo op, waardoor je geen moment tijd had om je te vervelen. 8. Structuur. De voorstelling werd onderverdeeld in een paar gedeeltes. Tussen twee gedeeltes in zat een jingle om duidelijk te maken dat er een nieuw onderdeel begon. Van een echte opbouw was geen sprake, omdat gereageerd werd op het publiek. Er zijn veel denkbeeldige wisselingen van tijd en plaats, doordat er met een nieuw onderwerp werd begonnen, waardoor het vorige automatisch werd afgesloten.
Godzijdank, eindelijk is het zover: Improv in Nederland! Ongeveer 14 maanden geleden schreef ik een stukje in de Haagse Hogeschoolkrant over een avondje Improv in de Comedy Store, Londen. Improv is een klein groepje mensen die met een aantal 'handles' de bühne betreden en daar de 'handle' invullen door suggesties van het publiek. Een 'handle' kan een verhaal zijn, waarbij aan het publiek de hoofdrolspelers, de locatie en de situatie word gevraagd. Toen vertelde ik dat het lijkt op Theatersport lijkt. Ik had het nog niet online (http://cabaret.op.het.net) gezet of ik kreeg een mailtje van Rene Broeders. Wie? Rene Broeders! Ik wist ook niet wie hij was, maar waarschijnlijk zal ik de naam niet meer vergeten. Rene is een speler bij de duitse versie van de Comedy Store Players (de mensen die de improv verzorgen): Springmaus. Het commentaar dat hij op mijn beschouwing was eerlijk gezegd de waarheid. Hij zei "Improv is niet te vergelijken met theatersport, want het verschilt op zoveel onderdelen van elkaar", en hij loog niet. Maar waarom dan toch die vergelijking? Nogal simpel. In Nederland was er nog niemand die echte improv beoefende, jammergenoeg. En bij gebrek aan het origineel ga je op zoek naar de eerste vergelijkbare sensatie, en toen was dat Theatersport, maar die tijd is nu voorbij. Want het bestaat eindelijk in Nederland: Improv uitgevoerd door heet eerste Nederlands improv-gezelschap: "Op Sterk Water". Waarschijnlijk was Rene Broeders als met het idee bezig om zich met Improv in Nederland bezig te gaan houden, maar ik hou mezelf voor dat ik misschien ook iets aan het idee heb bijgedragen, maar een half jaartje na mijn schrijven melde hij me dat hij bezig was om een eigen Improv-gezelschap op te richten. Als presentator van de selectieronden van Camaretten heeft hij een tiental zeer sterke persoonlijkheden om zich heen verzameld die samen "Op Sterk Water" vormen. Iedere avond als ze spelen staan 4 (maximaal 5) van de leden op de buhne om het publiek hun staaltjes improvisatie te laten zien. Hierbij het natuurlijk van belang dat de spelers helemaal op elkaar zijn ingespeeld, want dat zorgt voor een kwaliteit van de improvisatiespelen beter wordt. Op 3 maart j.l. was het dan zover en ging "Op Sterk Water" in première. In samenspraak met Raoul Heertje had het improvisatie-gezelschap geregeld dat men mocht spelen in Toomler, thuisbasis van de Comedytrain. En natuurlijk kon ik de kans niet laten schieten om erbij te zijn. Een grote groep van 5 mensen (Klaas van der Eerden, Gijs Nollen, Gerton Zeilstra, Joke Kuipes en Tim Kamps, welke het gezelschap reeds heeft verlaten voor zijn eigen theatergroep) betrad het podium en liet, nog wat ongewennig, een aantal 'handles' zien. Op dat moment hadden de leden onderling nog maar een tiental repetities gehad. En dat was nog te weinig, maar het liet wel het potentieel van de groep zien. De beste improv die ik gezien heb komt van gezelschappen die reeds jaren samen repeteren, en dat haal je niet in een tiental repetities in. Na afloop riep ik dat dit iniatief vervolgd moest worden, en op 9 juni was de zesde en laatste voorstelling van "Op Sterk Water" voor dit seizoen. En in die 3 maanden is er nog hard gewerkt door het gezelschap. Ik kon kijken naar Klaas van Eerden (winnaar van het Amsterdams Kleinkunst Festival (AKF)), Joke Kuiper, Martijn Bos en Dave Luza (finalist van het AKF). De avond vormt weer een aaneensluiting van 'handles', en gelukkig een assertief publiek. Uit de vele reacties uit het publiek mag iedereen de conclusie trekken dat het publiek het leuk vond, en ik? Ik sluit me aan bij het publiek. "Op Sterk Water" staat garant voor een leuke avond (en hoe meer men op elkaar ingespeeld raakt, hoe beter het gaat worden), maar doen moet je als publiek niet achterover leunen. Je moet meedoen! Aangezien ik nog nooit zo’n soort voorstelling heb gezien, kan ik niet zeggen of deze groep goed op elkaar is ingespeeld. Ik vond wel dat het publiek bij ons op school heel goed meespeelde, net als in de recensie. Ook op school had ik het idee dat iedereen het een hele leuke voorstelling vond. Iedereen deed mee en zat enorm te lachen. Als wij alleen maar hadden zitten kijken, dan was die voorstelling natuurlijk helemaal niet leuk geweest. Als ik een advies zou moeten geven over deze voorstelling dan zou ik zeggen dat je hier beslist naar toe moet gaan. Je kunt lekker lachen, maar… dan moet je natuurlijk wel zelf mee doen, anders wordt het niks.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden