De Vliegende Panters
De Grote Drie Ik naar de voorstelling van de Vliegende Panters in de Tamboer geweest. De voorstelling begon ’s avonds om 20:15u en was na twee uur (22:15u) weer afgelopen. Deze voorstelling was een cabaret voorstelling. Een voorstelling van drie personendie na veel TV-avonturen het weer tijd vonden voor een nieuw theaterprogramma. Vanaf voorjaar 2002 zijn de mannen begonnen met try-outs voor hen nieuwe theatervoorstelling "De Grote Drie" (regie Ruut Weissman). De voorstelling bevatte geen echt (vast) onderwerp. Ze wisselden namelijk de hele tijd van onderwerp (vaak zo bij cabaret), en het draaide eigenlijk allemaal om niets. Het enige doel was: humor, de mensen aan het lachen proberen te krijgen. De sfeer was dan ook humoristisch. Deze wisselde niet zo zeer, het enige verschil was dat het naarmate de voorstelling vorderde, de humoristische sfeer toenam. Op het einde nam deze weer langzaam af. Bijna alles speelde zich in het midden van het podium af. Daar was een verhoging aangebracht en daar stonden stoelen, waarop ze meerdere gesprekken voerden. Ze speelden met drie personen (zie links; Rutger de Bekker, Diederik Ebbinge & Remko Vrijdag) die alles samen deden, op één gebeurtenis na: slechts één van de drie ging voorop het podium staan (de andere twee bleven een stuk achter hem staan). Hij ging een soort stand-up-comedian na doen en sprak in het Engels. Er was geen spanning en ook geen conflict. Er was echter wel een hoogtepunt: één van de drie speelde dat hij in verwachting was, en bedacht daarvoor een naam. Daarop reageerden de andere twee dan dat, dat een slechte naam was en gaven een reden. Dat ging zo enige tijd door en je raad het al. Ze eindigden met de naam Amalia, dat zou de enige goede naam zijn. De theatermakers waren uitgegaan van eigen ervaring. Zo kon je bijvoorbeeld af en toe merken dat ze een bepaalde grap vaker hadden gemaakt. En dat ze wisten dat het publiek daar erg om zou gaan lachen. Er werd gestileerd gespeeld. Dat kon je merken doordat ze om sommige onverwachte opmerkingen niet apart reageerden, en omdat ze vaak erg overdreven deden. Het gebeurde niet in een lopend verhaal, maar in aparte sketches die soms slecht in elkaar overliepen. De gebeurtenissen waren wel erg komisch. De acteurs hadden een vriendelijke houding tegenover het publiek, ze gebruikten weinig gebaren, maar bewogen wel veel. En stonden het grootste deel van de tijd. Ze gebruikten veel verschillende stemmetjes. En hadden af en toe karakteristieke acties (handelingen). Zo deden ze bijvoorbeeld een soort van Lagerhuis, met een allochtoon (zo gedroeg zich en praatte de een), een homo (zo gedroeg zich en praatte de ander) en één was de presentator (als het ware). Het decor en het licht werden creatief gebruikt en de muziek maakten ze zelf vooral. Er zaten twee doelen aan de voorstelling: - Vermaak: ze wilden de mensen aan het lachen brengen. Politiek: ze hadden het veel over buitenlanders, ze discrimineerden bijvoorbeeld een paar keer de zwarten of allochtonen.
De Grote Drie Ik naar de voorstelling van de Vliegende Panters in de Tamboer geweest. De voorstelling begon ’s avonds om 20:15u en was na twee uur (22:15u) weer afgelopen. Deze voorstelling was een cabaret voorstelling. Een voorstelling van drie personendie na veel TV-avonturen het weer tijd vonden voor een nieuw theaterprogramma. Vanaf voorjaar 2002 zijn de mannen begonnen met try-outs voor hen nieuwe theatervoorstelling "De Grote Drie" (regie Ruut Weissman). De voorstelling bevatte geen echt (vast) onderwerp. Ze wisselden namelijk de hele tijd van onderwerp (vaak zo bij cabaret), en het draaide eigenlijk allemaal om niets. Het enige doel was: humor, de mensen aan het lachen proberen te krijgen. De sfeer was dan ook humoristisch. Deze wisselde niet zo zeer, het enige verschil was dat het naarmate de voorstelling vorderde, de humoristische sfeer toenam. Op het einde nam deze weer langzaam af. Bijna alles speelde zich in het midden van het podium af. Daar was een verhoging aangebracht en daar stonden stoelen, waarop ze meerdere gesprekken voerden. Ze speelden met drie personen (zie links; Rutger de Bekker, Diederik Ebbinge & Remko Vrijdag) die alles samen deden, op één gebeurtenis na: slechts één van de drie ging voorop het podium staan (de andere twee bleven een stuk achter hem staan). Hij ging een soort stand-up-comedian na doen en sprak in het Engels. Er was geen spanning en ook geen conflict. Er was echter wel een hoogtepunt: één van de drie speelde dat hij in verwachting was, en bedacht daarvoor een naam. Daarop reageerden de andere twee dan dat, dat een slechte naam was en gaven een reden. Dat ging zo enige tijd door en je raad het al. Ze eindigden met de naam Amalia, dat zou de enige goede naam zijn. De theatermakers waren uitgegaan van eigen ervaring. Zo kon je bijvoorbeeld af en toe merken dat ze een bepaalde grap vaker hadden gemaakt. En dat ze wisten dat het publiek daar erg om zou gaan lachen. Er werd gestileerd gespeeld. Dat kon je merken doordat ze om sommige onverwachte opmerkingen niet apart reageerden, en omdat ze vaak erg overdreven deden. Het gebeurde niet in een lopend verhaal, maar in aparte sketches die soms slecht in elkaar overliepen. De gebeurtenissen waren wel erg komisch. De acteurs hadden een vriendelijke houding tegenover het publiek, ze gebruikten weinig gebaren, maar bewogen wel veel. En stonden het grootste deel van de tijd. Ze gebruikten veel verschillende stemmetjes. En hadden af en toe karakteristieke acties (handelingen). Zo deden ze bijvoorbeeld een soort van Lagerhuis, met een allochtoon (zo gedroeg zich en praatte de een), een homo (zo gedroeg zich en praatte de ander) en één was de presentator (als het ware). Het decor en het licht werden creatief gebruikt en de muziek maakten ze zelf vooral. Er zaten twee doelen aan de voorstelling: - Vermaak: ze wilden de mensen aan het lachen brengen. Politiek: ze hadden het veel over buitenlanders, ze discrimineerden bijvoorbeeld een paar keer de zwarten of allochtonen.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden