A chorus Line

Algemene gegevens Titel van de voorstelling: A Chorus Line
Auteur: Edward Kleban (vertaling: Seth Gaaikema) Naam van het gezelschap: Joop van den Ende Theaterprodukties
Naam van de regisseur: Michael Bennett
Namen van de hoofdrolspelers: Wilbert Gieske (Zach, regisseur) Fons van Kraaij(Larry, choreograaf) Birger van Severen (Mike) Hans van der Heijden (Bobby) Hein Gerrits (Paul) Paul Boereboom (Mark) Roy Kullick (Don) Thomasj Vets (Kullick) Fons Kraaij (Larry) Ellis van Laarhoven (Cassie) Anouk van Nes (Sheila) Jacqueline Aronson (Valerie) Carolien Canters (Judy) Cystine Larreon (Diana) Hannah van Meurs (Connie) Marieke Hulst (Maggie) Eva Roest (Kristine) Manouk Novak (Bebe) Plaats en datum van de voorstelling: Goudse Schouwburg, 14-11-2001 1. Plot Vele acteurs en actrices verzamelen zich voor een auditie. Via de auditie kan men in het ensemble komen van een grote Broadway musical. Na de eerste dansen vallen er al veel spelers af en uiteindelijk zijn er nog 17 over. Van deze 16 personen zullen er 8 uiteindelijk echt mee mogen doen met de musical en de strijd begint. Ieder moet zich aan de regisseur voor stellen en iets over zichzelf vertellen. Hij wil geen spel zien, maar hoe het écht zit, waaróm ze willen dansen en hij wilt weten wat ze zouden doen als ze niet meer zouden kunnen dansen. Na veel emotionele en vrolijke verhalen kunnen de acteurs en actrices laten zien wat ze qua zang in huis hebben. Een ingestudeerd lied wordt samengevoegd met de eerder geleerde dans en de spelers doen hun best om zo goed mogelijk te dansen en te zingen, zonder er uit te springen. Immers, het ensemble mag niet boven de hoofdrolspelers uit komen. Nu is de beurt aan Zach, de regisseur. Hij zal de uiteindelijk cast moeten kiezen. Hij besluit om de spelers nog één extra opdracht te geven: een tapdans. Hierna gaat hij toch echt kiezen. Langzaam aan noemt hij acht namen, iedere genoemde mag een stap naar voren zetten. Helaas voor hen is dit niet positief, zij worden bedankt en mogen naar huis gaan. De acht overgebleven spelers zijn dolenthousiast en hen wordt verteld wanneer de repetities zijn. Dan is het eindelijk zo ver, de musical. Eerst komen enkele andere spelers op, maar vervolgens is het de beurt van het ensemble om te laten zien hoe goed ze zijn. In glitterpakken komen ze op en ze dansen en zingen de sterren uit de hemel. Er is alleen sprake van een klein conflict wanneer de eerste mensen afvallen. Zij zijn teleurgesteld en balen dus van de regisseur: in hun ogen heeft hij het dus fout gedaan. Maar er gebeurt niks bijzonders op dat moment. Eigenlijk is het een musical zonder échte problemen: gewoon genieten van de musical is waar hij voor is gemaakt en dat lukt ook uitstekend!
2. Het toneelbeeld Het stuk vond plaats in de grote zaal van de Goudse Schouwburg. Daarbij zit het publiek als het ware als een halve cirkel voor het toneel. Die halve cirkel is helemaal opgevuld met publiek en daarnaast zijn er ook nog twee balkon rijen in halve cirkels. Het publiek ziet dus alles van één kant. Het heeft geen speciaal effect, maar zorgt er wel voor dat iedereen hetzelfde ziet en de voorstelling dus kan worden gemaakt speciaal voor zicht vanaf díe bepaalde plek. De achterkant van het toneel bestond uit twee delen: een doek die vrij simpel van kleur te veranderen was door er bepaalde kleuren licht op te laten schijnen. Zo werd het doek een keer paars, blauw en ook een keer roze. Dit was meestal in combinatie met het licht wat voor op het toneel scheen, waardoor het doek een andere kleur leek te hebben. Vaak kon je ook heel het doek niet zien of leek het zwart, doordat er geen licht op scheen en dus in het duister was. Het tweede deel bestond uit een grote spiegelwand. Deze liet men geregeld zakken waardoor er bijna niks meer te zien was van het doek, alleen maar de spiegelwand. Het gaf een mooi effect, helemaal wanneer de spiegelwand iets naar voren helde. Zo kon je het toneel van voren en vanaf de
achterkant / bovenkant zien. Daarnaast was er ook nog iets speciaals met de vloer. Iets voor het midden was een dikke, horizontale lijn getrokken helemaal vanaf de linkerzijkant tot de rechterzijkant. Hier stonden de spelers op wanneer er zich voor de lijn iets afspeelde en zij ‘slechts’ tot achtergrond behoorden. Voor de lijn was de grond gewoon zwart, maar achter de lijn liepen er witte strepen zigzaggend en uit elkaar gaand naar achteren. (zie het plaatje) Het gaf een mooi ‘showbizz’-effect en zeker wanneer die lijnen verlicht werden (op het einde) werd dat heel erg mooi. Het licht werd op zeer veel manieren gebruikt. Één enkele spot, twee spots, drie spots tot zelfs een keer 16 spots. Ook was af en toe het hele toneel verlicht of er waren 3 spots vlakbij elkaar, waardoor het één grote spot leek. Het gaf een mooi gezicht en het was handig, want door een spot weet je meteen waar het belangrijkste uit het verhaal zich op dat moment afspeelt. Het meeste werd er één spot gebruikt die op een persoon stond gericht die op dat moment voor de horizontale lijn stond. De andere personen stonden meestal op de lijn en waren half in het donker. Je kon de contouren nog wel zien, maar geen details. Zo werd de aandacht op de persoon voor de lijn gericht. Er werd maar weinig gebruik gemaakt van attributen. Een paar sporttassen die mensen bij hun hadden lagen op het toneel en werden pas gebruikt wanneer iemand weggestuurd werd van de auditie, omdat die niet goed genoeg was. Deze tassen hadden dus bijna geen functie. Daarnaast was er ook nog een kist met hoeden die men tijdens een dans op moest doen. Ook had de regisseur nog een blad in zijn handen waar hij aantekeningen op maakte en waren er nog een paar aparte blaadjes die de gegevens van de spelers bevatten. Dit was alles wat er wat betreft attributen aan te pas kwam. De kostuums die de spelers aanhadden bestonden bijna het gehele stuk uit sportkleding of makkelijk zittende broeken met een topje of T-shirt erop. Het waren allemaal vrij moderne kleren op een enkel balletpakje na. Op het einde veranderde de kostuums toen de spelers die overgebleven waren eindelijk in het stuk speelden. Ze kregen roze met zwarte glitterpakjes aan en hadden een hoed op. Dit gaf een echt showbusiness gezicht, wat je vaak op televisie ziet over musicals in de VS. 3. Muziek en geluidseffecten Er werd veel gebruik gemaakt van muziek. Veel teksten die normaal verteld zouden worden werden nu gezongen. Dit was vooral handig aangezien iedereen zichzelf voor moest stellen en zijn achtergrond moest vertellen. Wanneer ze dat al pratend zouden doen zou men in slaap vallen na nummer vijf, maar op de manier zoals ze het nu deden was het juist heel leuk. Doordat bijna alles in het stuk werd gezongen had de muziek dus een overheersende rol. 4. Personages De belangrijkste personages waren de regisseur en de zestien spelers die overbleven na de eerste auditie. In eerste instantie zou je zeggen dat de acht overgebleven personen het belangrijkst waren, maar tot de laatste scène weet je heel nog niet dat zij zullen overblijven en in de allerlaatste scene spelen de anderen ook mee, als de rest van de musicalcast. Dus daarom heb ik gekozen voor alle 16 spelers. De regisseur Zach vindt niet snel iets goed. Op alles en iedereen heeft hij wel iets aan te merken, maar eigenlijk doet hij dit vooral om het beste uit de spelers te halen, zodat hij kan zien wie het beste is en wie veel in huis heeft. Hij is erg perfectionistisch en alles moet opzij voor zijn droom: een echte Broadway musical regisseren. De zestien spelers die overblijven zijn ieder voor zich erg strijdlustig. Ze zijn bereid echt alles uit hun lijf te halen om de rol maar te bemachtigen. Ze streven hun droom na en zullen pas stoppen als ze dit doel ook echt hebben bereikt. Bijna allemaal dansen ze al vanaf dat ze klein waren en hebben ze er altijd van gehouden. Sommigen liepen weg van huis omdat ze niet op ballet mochten, anderen zaten er al vanaf hun tweede jaar op. Hoe dan ook, het dansen en vaak ook het zingen, zit hen echt in het bloed
De meeste spelers kwamen erg geloofwaardig over, hoewel je bij sommige personen wel zag dat ze het speelden. Maar dit was maar bij een enkel stukje, meestal als ze veel moesten vertellen. Dan zeiden ze iets op een manier die je normaal niet zou gebruiken. Bijvoorbeeld het vertellen van hun verleden als één groot verhaal vertellen. In werkelijkheid zou dat veel minder enthousiast gebeuren, maar dat hoorde dan eigenlijk ook weer wel bij deze musical. Iedereen was overenthousiast, dus ook de verhalen kwamen enthousiast over. De mensen hebben allemaal met elkaar te maken doordat ze in hetzelfde stuk willen spelen. Dit geldt voor iedereen behalve de regisseur en de choreograaf. Maar door dit stuk hebben ook die twee met de rest te maken. De onderlinge relaties worden sterker naarmate ze verder in de audities zijn. Ze ontwikkelen een band, doordat ze elkaar een beetje leren kennen en al een tijdje met elkaar te maken hebben. Op deze manier worden ze dus ook betrokken bij een ander; wanneer hij of zij bijvoorbeeld afgewezen wordt voor het stuk. De gegevens van de personen worden vooral verteld. Ze stellen zich voor met naam, leeftijd, geboorteplaats en je hoort van sommige personen hun eerdere ervaringen in het vak. Daarnaast stelt iedereen zich nog verder voor. Zo hoor je van iedereen over vroeger, hun familie en hun wensen. Toch kom je ook wel wat te weten door de manier van doen van de spelers. Ik heb het meest meegeleefd met Diana. Dit is één van de meiden die probeert een rol te bemachtigen en hem uiteindelijk ook krijgt. Ik leefde het meest met haar mee, doordat ze erg sportief was ten opzichte van de anderen. Ze probeerde alles te laten zien wat ze had, maar leefde tegelijkertijd ook erg mee met de andere spelers. Als iemand afviel vond ze het erg voor die gene en ze zag er gewoon aardig uit. Dit scheelt, want een ander loopt erg te koop met zichzelf en komt zo heel onsympathiek over. Dit was bij haar dus niet het geval. De spelers waren gewoon normale mensen. Mensen die allemaal nog onder aan de trap staan en op weg zijn om hoger op te komen. Dit proberen ze met man en macht, maar er was niks bijzonders aan de spelers. 5. Thematiek en interpretatie: waar gaat de voorstelling over? Voor mij waren de belangrijkste thema’s: doorzettingsvermogen en musical. Eigenlijk gaat heel de musical alleen maar over de audities: zingen, dansen en vooral doorzetten. Automatisch ben ik dus tot de twee bovengenoemde thema’s gekomen. Ik denk niet dat het een geheel eigen versie is geworden van de regisseur, maar dat was ook niet de bedoeling. De bedoeling was het vertalen van ‘A Chorus Line’, een Broadway musical, en dat is wel gelukt op een leuke manier. Je kan nog merken dat het een van oorsprong Amerikaanse musical is, want de namen zijn onveranderd. Ook de geboorteplaatsen die werden genoemd waren bijna allemaal Amerikaans. Het thema heeft wel een beetje betrekking op mij. Ik zit zelf op een theaterschool en vind het heel leuk om te spelen, ik kan me dus ook helemaal voorstellen dat zij echt alles willen geven om maar in die musical te spelen. Bij mij gaat het wel een stuk minder ver, het is leuk als hobby maar echt meer als dat ben ik er nog niet mee bezig, maar toch heeft het dus wel een beetje betrekking op mij.
6. Boeiende werking Het boeide me hoe veel strijdlust al deze personen hadden en hoe ze zich 200 procent inzetten voor die musical. Er kwam duidelijk uit te voorschijn dat het vak heel zwaar en hard is, maar toch willen ze allemaal ontzettend graag en geven ze zich er ook helemaal aan over. De middelen die de regisseur heeft gebruikt is het laten zien van een beetje achtergrond van de personen en daarnaast gewoon het stuk tijdens de audities. Alle opmerkingen die de spelers naar hun hoofd krijgen zodat ze het beter gaan doen en als het hen eindelijk lukt worden ze zomaar afgewezen. Dit zorgt ervoor dat je ziet hoe zwaar en hard het is. Wat ik niet boeiend vond was teveel achtergrond. Op een gegeven moment had ik zoiets van ‘er zou nou wel weer wat anders mogen gebeuren’. Maar gelukkig veranderde toen de manier waarop ze hun achtergrond vertelden / zongen en werd het wel weer boeiend. 7. Structuur Het begon met heel veel dansen. Dit was één grote oefening van de auditie waarna direct al mensen afvielen. Toen begon het voorstellen van de spelers aan de regisseur, vervolgens een aantal dans en zang oefeningen en weer vielen er mensen af. Uiteindelijk eindigde het met de musical waarbij de spelers in het ensemble zaten. 8. Recensie Ik vond het een mooie voorstelling. Het verhaal was niet echt sterk, er zat weinig inhoud in, maar toch maakte de zang en dans dat wel goed. Het was een musical om lekker naar te gaan kijken en niet verder bij na te denken en daarvoor heeft het bij mij dan ook gediend. De zang en dans waren zoals gezegd erg mooi en stemmen pasten heel goed bij elkaar. De musical straalde veel kracht uit wat ook erg mooi was. Recensies van de musical ‘A Chorus Line’ zijn er nog niet. Ik ben namelijk naar de première geweest. De pers was daar ook aanwezig en zal op dit moment misschien wel druk bezig zijn met het schrijven van een mooie recensie over de musical, maar helaas is die niet op tijd voor dit verslag. Als toelichting, aangezien het een musical was en geen gewoon toneelstuk: 3.4, Muziektheater. Ik vond de muziek en dans bijzonder mooi. Het was het belangrijkste aspect van deze musical en werd dus zeer goed uitgewerkt. Daardoor waren zang en muziek dus ook van hele grote betekenis. Aangezien het een musical was, was er geen evenwicht tussen spel en zang, want als er evenveel pratend verteld zou worden als zingend dan zou het geen musical meer zijn. Wel werd natuurlijk tijdens de zang ook gespeeld, dus in dat opzicht was er dan weer wel evenwicht. Hoe dan ook, de muziek en dans was erg belangrijk en mooi.