Het nationaal ballet, Assepoester.
Op dinsdag 19 oktober waren Stephanie en ik om 19:45 in het muziektheater Amsterdam, de Stopera. Daar was namelijk het nationaal ballet waarbij het sprookje van Assepoester werd gedanst. Het stuk wat er gespeeld werd duurde met de pauze erbij 2 uur en 25 minuten (de pauze duurde 15 minuten). Er waren zo rond de 55 mensen die in het stuk meespeelden, waarvan er 6 personen hoofdrollen hadden. De choreograaf van het stuk heet Sir Frederick Ashton. In dit stuk werden goed de gevoelens en gedachten van de spelers in geuit. Je kon goed zien wat ze bedoelden, en daardoor kon je het stuk ook goed begrijpen.
Ik ben al een keer eerder naar de Stopera geweest, dus ik had geen verwachtingen meer van het gebouw. Van het stuk zelf verwachtte ik dat er veel gedanst zou worden, en dan niet zomaar dansen maar met mooie pirouettes, wat je ook altijd op de tv ziet.
Er waren 3 aktes waar het stuk uit bestond. De eerste was een kamer in het huis van Assepoesters vader. Daar kreeg je te zien hoe de stiefzusters met Assepoester om gingen en wat dus hun gezinsrelatie was. Ook kwam in dit stuk de goede fee voor. Dit stuk was dus eigenlijk al het grootste stuk, want je kreeg te zien wie iedereen was, en later kreeg Assepoester in dit stuk haar magische charmes van de goede fee. De tweede akte was het hofbal. Daar waren een heleboel mensen aan het dansen en op een gegeven moment kwamen de twee stiefzusters en later Assepoester zelf ook. Daar kwamen Assepoester en de Prins ook in contact met elkaar. Ook verliest Assepoester in dit stuk haar muiltje op de trap omdat zij voor 12 uur weg moest zijn. Na 12-en zouden de magische charmes het niet meer “doen”. De derde akte is het verhaal na het bal. De Prins wilt weten van wie het muiltje is en Assepoester denkt dat zij alles gedroomd heeft omdat wat er gebeurd is te mooi lijkt te zijn om waar te zijn. Uiteindelijk komen de Prins en Assepoester weer bij elkaar.
Bij het ballet werd er natuurlijk ook muziek gemaakt. Er zat voor/onder het podium een groot orkest wat begeleid werd door Boris Gruzin en Matthew Rowe. De muziek is geschreven door Serge Prokofjev. Er waren 20 solisten, hun namen ga ik dus niet allemaal opnoemen.
Voor de pauze was het decor een kamer in het huis van Assepoesters vader. Na de pauze zag je het hofbal, je zag twee trappen en de binnenkant van het paleis met allemaal mooie kandelaren die ook echt lichtjes hadden. Tussendoor waren er ook nog een heleboel verschillende decors, maar dit was de grootste verandering.
Het stuk was een verhalende voorstelling, want het verhaal van Assepoester werd gespeeld. Het was dus niet zomaar een stuk. Het ging over een arm meisje die schoonmaakster was met twee krengerige stiefzusters. Er kwam een bal en het arme meisje kreeg van een goede fee magische charmes, waardoor ze er dus prachtig uit zag. Zij ging ook naar het bal, de zusters waren jaloers op haar want het arme meisje mocht met de Prins dansen. Alleen om 12 uur zouden de magische charmes verdwijnen, dus het arme meisje moest voor die tijd weg zijn. Door het gehaast verloor zij haar muiltje op de trap. Maar de Prins vond het muiltje en bracht het weer bij haar. Zo kwamen de Prins en het arme meisje weer bij elkaar en werden ze Prins en Prinses.
De maker van dit stuk probeerde het verhaal van Assepoester te vertellen via dans, en het verhaal kon je er helemaal uit halen. Het klopte precies met het echte verhaal van Assepoester.
De hoofdpersoon is natuurlijk Assepoester. Daarnaast heb je de twee stiefzusters, de Prins, de Goede Fee en de Hofnar die ook hoofdpersonen waren.
In het stuk werd zowel solo gedanst als in groepen. Zelf vond ik het mooier als ze in groepen dansten. Je kon goed de gevoelens van de karakters zien en wat ze wouden-bedoelden. Wat wel goed gedaan werd, was dat als er gedanst werd met sprongetjes dan kwam er ook een muziekinstrument die hoge geluidjes maakte, bijvoorbeeld een triangel of een fluit. Maar ook als de personages verdrietigheid of bijvoorbeeld blijdschap uitte, dan ging de muziek ook mee daarin. Het orkest ging bijvoorbeeld met lage tonen spelen als er iets verdrietigs was, en juist met vrolijke hoge tonen als er blijdschap was.
Wat ik zelf wel mooi vond, was toen er bij het hofbal een grote groep dansers gingen dansen. Ze maakten allemaal op hetzelfde moment dezelfde bewegingen en dat zag er mooi uit. Ook vond ik het decor erg mooi. Er werd vaak verwisseld van decor, dus je wist dan ook precies waar je zat met het verhaal, bijvoorbeeld in een kamer, of buiten, of bij het bal en noem maar op. Ze hadden de doeken erg mooi en vooral realistisch gemaakt. Toen de koets tevoorschijn kwam zag dat er ook mooi uit. Het had de vorm van een pompoen met allemaal glitters erop, het zag er mooi uit.
Het stuk was een sprookje dus alles kan natuurlijk, maar de mensen hadden de kledij aan van vroeger. Ze hadden grote jurken aan met opgestoken haren en dat soort dingen. Ook in dit dansstuk hadden ze zich helemaal aangepast aan die tijd met kleding. Zij hadden ook grote jurken aan met wit gepoederde gezichten en hoog opgestoken haren.
Ik vond dat alle dansers erg goed dansten, er was niet bepaald 1 iemand die het beter deed dan de rest. Met het licht werd volgens mij niet veel speciaals gedaan, geen spotjes op iemand, want er was eigenlijk altijd een grote groep aan het dansen. Maar eerlijk gezegd heb ik daar ook niet heel goed op gelet.
Vroeger ben ik ook al eens naar een ballet geweest, en ik vind het toch wel leuk om dat weer een keer meegemaakt te hebben. Zo krijg je tenminste ook een keer te zien wat er nog meer is dan dat ik al weet en ken. Ik vond het erg knap wat de mensen allemaal konden bij het stuk van Assepoester, zo soepel dat ze zich bewogen, heel knap. Het stuk heeft alleen geen interesse opgewekt bij mij. Ik weet niet waarom, maar het interesseert met niet heel veel, al vond ik het wel mooi om te zien. Maar ik zou bijvoorbeeld nou nooit zelf met het idee komen om een kaartje te kopen voor zoiets.
Op dinsdag 19 oktober waren Stephanie en ik om 19:45 in het muziektheater Amsterdam, de Stopera. Daar was namelijk het nationaal ballet waarbij het sprookje van Assepoester werd gedanst. Het stuk wat er gespeeld werd duurde met de pauze erbij 2 uur en 25 minuten (de pauze duurde 15 minuten). Er waren zo rond de 55 mensen die in het stuk meespeelden, waarvan er 6 personen hoofdrollen hadden. De choreograaf van het stuk heet Sir Frederick Ashton. In dit stuk werden goed de gevoelens en gedachten van de spelers in geuit. Je kon goed zien wat ze bedoelden, en daardoor kon je het stuk ook goed begrijpen.
Ik ben al een keer eerder naar de Stopera geweest, dus ik had geen verwachtingen meer van het gebouw. Van het stuk zelf verwachtte ik dat er veel gedanst zou worden, en dan niet zomaar dansen maar met mooie pirouettes, wat je ook altijd op de tv ziet.
Bij het ballet werd er natuurlijk ook muziek gemaakt. Er zat voor/onder het podium een groot orkest wat begeleid werd door Boris Gruzin en Matthew Rowe. De muziek is geschreven door Serge Prokofjev. Er waren 20 solisten, hun namen ga ik dus niet allemaal opnoemen.
Voor de pauze was het decor een kamer in het huis van Assepoesters vader. Na de pauze zag je het hofbal, je zag twee trappen en de binnenkant van het paleis met allemaal mooie kandelaren die ook echt lichtjes hadden. Tussendoor waren er ook nog een heleboel verschillende decors, maar dit was de grootste verandering.
Het stuk was een verhalende voorstelling, want het verhaal van Assepoester werd gespeeld. Het was dus niet zomaar een stuk. Het ging over een arm meisje die schoonmaakster was met twee krengerige stiefzusters. Er kwam een bal en het arme meisje kreeg van een goede fee magische charmes, waardoor ze er dus prachtig uit zag. Zij ging ook naar het bal, de zusters waren jaloers op haar want het arme meisje mocht met de Prins dansen. Alleen om 12 uur zouden de magische charmes verdwijnen, dus het arme meisje moest voor die tijd weg zijn. Door het gehaast verloor zij haar muiltje op de trap. Maar de Prins vond het muiltje en bracht het weer bij haar. Zo kwamen de Prins en het arme meisje weer bij elkaar en werden ze Prins en Prinses.
De maker van dit stuk probeerde het verhaal van Assepoester te vertellen via dans, en het verhaal kon je er helemaal uit halen. Het klopte precies met het echte verhaal van Assepoester.
De hoofdpersoon is natuurlijk Assepoester. Daarnaast heb je de twee stiefzusters, de Prins, de Goede Fee en de Hofnar die ook hoofdpersonen waren.
In het stuk werd zowel solo gedanst als in groepen. Zelf vond ik het mooier als ze in groepen dansten. Je kon goed de gevoelens van de karakters zien en wat ze wouden-bedoelden. Wat wel goed gedaan werd, was dat als er gedanst werd met sprongetjes dan kwam er ook een muziekinstrument die hoge geluidjes maakte, bijvoorbeeld een triangel of een fluit. Maar ook als de personages verdrietigheid of bijvoorbeeld blijdschap uitte, dan ging de muziek ook mee daarin. Het orkest ging bijvoorbeeld met lage tonen spelen als er iets verdrietigs was, en juist met vrolijke hoge tonen als er blijdschap was.
Wat ik zelf wel mooi vond, was toen er bij het hofbal een grote groep dansers gingen dansen. Ze maakten allemaal op hetzelfde moment dezelfde bewegingen en dat zag er mooi uit. Ook vond ik het decor erg mooi. Er werd vaak verwisseld van decor, dus je wist dan ook precies waar je zat met het verhaal, bijvoorbeeld in een kamer, of buiten, of bij het bal en noem maar op. Ze hadden de doeken erg mooi en vooral realistisch gemaakt. Toen de koets tevoorschijn kwam zag dat er ook mooi uit. Het had de vorm van een pompoen met allemaal glitters erop, het zag er mooi uit.
Het stuk was een sprookje dus alles kan natuurlijk, maar de mensen hadden de kledij aan van vroeger. Ze hadden grote jurken aan met opgestoken haren en dat soort dingen. Ook in dit dansstuk hadden ze zich helemaal aangepast aan die tijd met kleding. Zij hadden ook grote jurken aan met wit gepoederde gezichten en hoog opgestoken haren.
Vroeger ben ik ook al eens naar een ballet geweest, en ik vind het toch wel leuk om dat weer een keer meegemaakt te hebben. Zo krijg je tenminste ook een keer te zien wat er nog meer is dan dat ik al weet en ken. Ik vond het erg knap wat de mensen allemaal konden bij het stuk van Assepoester, zo soepel dat ze zich bewogen, heel knap. Het stuk heeft alleen geen interesse opgewekt bij mij. Ik weet niet waarom, maar het interesseert met niet heel veel, al vond ik het wel mooi om te zien. Maar ik zou bijvoorbeeld nou nooit zelf met het idee komen om een kaartje te kopen voor zoiets.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden