Dracula door Bram Stoker

Hoewel Dracula een vampier wordt genoemd heeft hij niets te maken met de bloed etende vleermuizen uit Zuid-Amerika. En toch denken vele mensen aan Dracula wanneer het over vampiers en vleermuizen gaat, dat komt waarschijnlijk doordat hij in het verhaal van Bram Stoker, net zoals vleermuizen, enkel 's nachts tevoorschijn komt. Bij de naam Dracula komt bij de meesten van ons het beeld naar boven van een man in een lange zwarte mantel, die niet tegen het daglicht kan, een opvallende glimlach heeft met puntachtige hoektanden, de gewoonte heeft om de hele dag te slapen in een doodskist en die mooie vrouwen hoofdzakelijk ziet als smakelijke maaltijd. De bloeddorstige Roemeense prins Vlad Tepes Dracula, die van 1431 tot 1476 leefde, stond model voor het boek dat Bram Stoker 100 jaar geleden schreef. Bram Stoker maakte van deze prins een on-dode die 's nachts uit zijn graf kwam om mensenbloed te drinken. Het is niet helemaal duidelijk Bram Stoker de 15-de eeuwse Roemeense prins koos als voorbeeld voor zijn hoofdpersonage, en waarom hij Dracula van prins tot graaf heeft gebombardeerd is ook niet duidelijk. Maar hij heeft wel gebruik gemaakt van allerlei overleveringen, historische bronnen en van eigen ervaringen om de figuur van de vampier vorm te geven. In ieder geval kwam de vampier wel voor in het bijgelijf van de bevolking in de Slavische landen. In sommige achtergebleven streken wordt nu nog in het bestaan van vampiers geloofd. In Stoker's boek kan een vampier enkel gedood worden door een houten staak door het hart van een vampier te slaan. Het gebruik van een houten kruis om de vampier te verslaan is simpel te verklaren: de naam Dracula kan geïnterpreteerd worden als "zoon van de Duivel", vandaar dat het logisch hem te kunnen verslagen met het symbool van de "zoon van God". Ook het onthoofden van de al gedoode vampier is rechtstreeks afkomstig van Vlad, want hij werd na zijn dood onthoofd om zeker te zijn dat hij dood was. Hoe dan ook, als Stoker zij hoofdpersonage niet de naam Dracula gegeven had, zouden wij waarschijnlijk nooit van de Spietser Prins gehoord hebben.