Meleagros
Inleiding:
1e laag: De mythe
2e laag: Psychologisch
3e laag: Vergelijking met het heden
4e laag: Beeldaspect
1e laag:
Meleagros was de zoon van de koning Oineus, en z’n vrouw Althaea. Het kind was zeven dagen oud toen de drie feeën die het lot van de mens bepalen, naar zijn wieg kwamen om te bepalen wat met hem zou gaan gebeuren. Zij legden een houtblok op het haardvuur en zeiden dat het kind zou sterven als het houtblok in het vuur verteerd zou zijn. De feeën verlieten na deze gruwelijke voorspelling de kamer en Althea, de moeder van Meleagros, die dit gehoord had sprong op en haalde snel het houtblok uit het vuur, en borg het ver weg op. Daarmee hoopte ze het gruwelijke lot van haar kind te beschermen en hem van een lang leven te verzekeren.
Intussen groeide Meleagros op tot een dappere jongeman. Maar het lot liet zich niet om de tuin leiden. Op een dag bracht zijn vader Oeneus als dank voor de grote oogst van dat jaar, een offer aan de goden. Elke god schonk hij een deel van de oogst; maar hij vergat om een offer te brengen voor de godin van de jacht: Artemis. De godin was hier zo kwaad over dat ze als een reusachtig everzwijn stuurde naar de landerijen van de koning om alles te vernielen. Wild en afschrikwekkend was dit dier, er gloeide vuur in zijn ogen en op zijn rug stonden stugge borstels. Woedend stormde het door het nieuwe zaaisel en vertrapte het. Ook de wijngaarden en de olijfbomen miste het niet. Ontroostbaar moesten de boeren toekijken hoe de oogst van een heel jaar vernield werd.
Meleagros echter wilde aan de woeste vernielingen een einde maken; hij riep uit alle delen van Griekenland de dapperste helden samen om samen met hem het dier te doden. Tussen de helden bevonden zich ook zijn twee ooms, de broers van zijn moeder, en verder Atalanta, een jonge jagerin uit Arcadia. Die kort na haar geboorte te vondeling was gelegd, en door jagers daarna werd opgevoed. Ze was net als Artemis, de godin van de jacht. Ze droeg eenvoudig haar haren en onopvallend waren haar kleren en net als de schuwe Artemis. Nauwelijks had Meleagros Atalanta gezien, of zijn hart werd al door liefde gegrepen. Hij durfde niet het meisje te benaderen, maar toch brandde het verlangen in zijn hart.
Nadat koning Oeneus het dappere jachtgezelschap had onthaald, gingen de helden op pad om het everzwijn op te sporen. Toen ze uiteindelijk in een diep dal kwamen, stormde het zwijn uit de struiken op de mannen af. Van alle kanten vlogen de speren naar het dier, maar die ketsten allemaal af op z’n leerachtige huid. Met grote woede bestormde het beest de jagers en doodde enkelen van hen. Woest raasde het dier verder. Het stond op het punt weer twee van de dappere helden te vellen toen Atalanta haar boog spande en een pijl in het everzwijn schoot. Voor het eerst was het everzwijn geraakt en jubelend riep Meleagros naar het door hem beminde meisje:
"Jij, o schone, verdient de prijs voor dapperheid!" Toen de helden dat hoorden werden ze jaloers, want geen van hen gunde de trofee van de jacht aan een vrouw. Ze stormden woedend op het zwijn af om het de genadeslag te geven. Maar het gewonde dier verweerde zich met al zijn kracht en versloeg beide helden. Toen trof de speer van Meleagros de rug van het beest en terwijl het zich snuivend van pijn omdraaide, stootte hij de lans diep in het dier waarna het de geest gaf.
Luid jubelend kwamen nu de andere jagers aangerend en zij feliciteerden Meleagros en wilden hem de overwinningstrofee, en de vacht van het dier, geven. Meleagros echter stroopte het ruige vel van het everzwijn en gaf het aan Atalanta en zei: "Aan jou is de eer. Neem de vacht aan en deel met mij de overwinningstrofee!" Toen Atalanta de vacht vol vreugde van Meleagros aannam, werden de jagers kwaad. Ze gunden de trofee niet aan een vrouw maar aan een man behoorde de prijs. Ook waren de beide ooms van Meleagros beledigd en zij maakten Atalanta belachelijk. Meleagros werd kwaad en hij wilde het meisje tegen de woeste horde verdedigen. Hij trok zijn zwaard en vol boosheid doodde hij zijn beide ooms.
Toen Althaea, de moeder van Meleagros, hoorde dat haar zoon zijn ooms, haar broers had gedood, werd zij eerst erg ongelukkig. Maar in de plaats van het verdriet kwam al snel een diepe woede over haar zoon in haar hart op en ze dacht alleen nog maar aan wraak.
Ze haalde het geschroeide houtblok te voorschijn, dat ze eens, toen Meleagros nog klein was, weggestopt had, en stookte het blok op. Ze wilde het blok al in de vlammen gooien, maar deinsde terug. In haar hart streden de moederliefde en de liefde voor haar broers; ze dacht terug aan de dag waarop de feeën het houtblok op het vuur wierpen waardoor haar moederhart weer werd ontroerd. Maar haar herinneringen brachten haar ook terug naar haar geliefde broers, en haar hart ontstak in woede tegenover haar zoon. Vier keer pakte ze het houtblok in haar hand en vier keer legde ze het met tranen in haar ogen weer weg. Maar uiteindelijk overwon de liefde voor haar broers. Ze wendde haar blik van het vuur af en gooide het geschroeide blok in de laaiende vlammen. Nauwelijks lag het blok in de vlammen of het lag te branden in de haard.
Ver weg kreeg op hetzelfde moment Meleagros een intense pijn en hitte. Onder verschrikkelijke innerlijke pijnen werd hij verteerd en stortte ineen. Smekend riep hij zijn familie. Hoe langer het houtblok in de haard van de moeder brandde, des te heftiger sneed de pijn door Meleagros heen. Toen uiteindelijk het hout geheel verbrand was en uiteen viel, doofde ook zijn levenslicht en blies hij zijn laatste adem uit.
Zijn vader, broers en zusters misten hun geliefde Meleagros. Zijn moeder echter werd door haar geweten gemarteld. Telkens weer zag ze haar kind voor zich, het kind dat ze zelf had vernietigd. En omdat ze zich bewust was van haar schuld, stootte ze een zwaard in haar borst en volgde haar zoon in het rijk der schimmen.
2e Psychologische laag:
Een belangrijk punt is dat het verhaal grotendeels bepaald wordt door het lot. Dat is ook het onzekere in het verhaal wat ook de spanning meebrengt. Dit lot wordt bepaalt door een houtblok dat wel of niet in het vuur wordt gegooid. Het verhaal lijkt op een sprookje omdat er veel van het lot afhangt.
Een ander sprookjesmotief is het monster dat de akkers verwoest en dat gedood moet worden, degene die het dood is een held en krijgt de jachtprijs.
De mannelijke jagers zijn jaloers omdat normaal de prijs van de jacht naar een man gaat maar nu aan een vrouw is gegeven.
Meleagros doodde uit bescherming voor Atalanta beide ooms omdat zij het niet eens waren met haar jachtprijs want zij vonden het niet terecht dat die naar een vrouw ging. Dit is een hybris omdat hij zijn eigen familie vermoordde. Uiteindelijk is hij hierdoor ook gestorven
De moeder van Meleagros had moederliefde voor Meleagros en broederliefde voor haar broers. Uiteindelijk won de liefde voor haar broers en gooide ze het houtblok in het vuur.
Dit verhaal is geschreven door Ovidius en dat zie je aan de bovennatuurlijke fenomenen in het verhaal. Een ziel of hart van een mens dat uit het lichaam gaat en in een ander voorwerp voor kan komen. Als er iets met het blok hout gebeurt dat Althea (de moeder van Meleagros) heeft opgeborgen, gebeurd dat ook met Meleagros en dat is een soort van metamorfose.
De moeder werd door haar geweten – dat ze Meleagros bij wijze van vermoord had – nog lang meegesleept.
Als de moeder van Meleagros, het hout blok in het vuur legt en Meleagros sterft begaat zij een hybris en wordt ze door haar geweten meegesleept dat ze haar zoon vermoordt heeft. Althea maakt een einde aan haar geweten door zelfmoord te plegen.
3e laag: Vergelijking met het heden:
Er is hier duidelijk sprake van jaloezie omdat een vrouw een prijs krijgt die normaal naar een man gaat. De jaloezie tussen mannen en vrouwen zie je hedendaags ook nog terug in sommige wedstrijden.
Uit jaloezie worden ook nu nog soms moorden op eigen familie gepleegd. Dit komt doordat de diegene iets wil wat zijn familie wel heeft maar hij het niet kan krijgen.
Het verhaal lijkt op het sprookje van “doornroosje.” Waar ook het lot van doornroosje wordt bepaald door een fee en ze 100 jaar zal slapen als ze zich prikt aan een weefspoel. Bij meleagros wordt het lot bepaald door het opbranden van een blok hout, dat later uit het vuur werd gepakt en een aantal jaren daarna weer door zijn eigen moeder erin is gelegd.
4e laag: Beeldaspect:
foto op
http://www.digital-images.net/Images/GettyMuseum/Paintings/Rubens_Calydonian_BoarHunt_HS9286.jpg
De titel van het schilderij is: “De Calydonische everjacht” En is door Rubens geschilderd in 1611. Het is geverfd met olieverf op doek.
De mensen in de afbeelding zijn mollig afgebeeld en schaars gekleed. In het rood zie je links Meleagros die met het everzwijn vecht. En daarnaast zie je Atalanta in het paars die als eerste het zwijn heeft geraakt bij zijn oor. In het midden onderin staan trouwe jachthonden en liggen een aantal jagers die slachtoffer zijn geworden van het everzwijn.
Dit werk is 3 dimensionaal geschilderd en je ziet dat de schaduwen van het midden naar de buiten gaan.
Op het schilderij is een afsnijding te zien aan de zijkanten waardoor er misschien nog meer jagers zijn. De mensen voor in het schilderij overlappen de andere jagers.
Je ziet een lichtdonker contrast tussen het everzwijn dat erg donker is en Atalanta en Meleagros die licht zijn geverfd. Er is ook een duidelijk kleur contrast tussen Meleagros (in het paars) en Atalanta(in het blauw).
hercules http://www.youtube.com/watch?v=shUK3AqulcU&feature=related
kcv verslag http://www.youtube.com/watch?v=ca1LYrmWkhw&feature=player_embedded
Inleiding:
1e laag: De mythe
2e laag: Psychologisch
3e laag: Vergelijking met het heden
4e laag: Beeldaspect
1e laag:
Meleagros was de zoon van de koning Oineus, en z’n vrouw Althaea. Het kind was zeven dagen oud toen de drie feeën die het lot van de mens bepalen, naar zijn wieg kwamen om te bepalen wat met hem zou gaan gebeuren. Zij legden een houtblok op het haardvuur en zeiden dat het kind zou sterven als het houtblok in het vuur verteerd zou zijn. De feeën verlieten na deze gruwelijke voorspelling de kamer en Althea, de moeder van Meleagros, die dit gehoord had sprong op en haalde snel het houtblok uit het vuur, en borg het ver weg op. Daarmee hoopte ze het gruwelijke lot van haar kind te beschermen en hem van een lang leven te verzekeren.
Intussen groeide Meleagros op tot een dappere jongeman. Maar het lot liet zich niet om de tuin leiden. Op een dag bracht zijn vader Oeneus als dank voor de grote oogst van dat jaar, een offer aan de goden. Elke god schonk hij een deel van de oogst; maar hij vergat om een offer te brengen voor de godin van de jacht: Artemis. De godin was hier zo kwaad over dat ze als een reusachtig everzwijn stuurde naar de landerijen van de koning om alles te vernielen. Wild en afschrikwekkend was dit dier, er gloeide vuur in zijn ogen en op zijn rug stonden stugge borstels. Woedend stormde het door het nieuwe zaaisel en vertrapte het. Ook de wijngaarden en de olijfbomen miste het niet. Ontroostbaar moesten de boeren toekijken hoe de oogst van een heel jaar vernield werd.
Nadat koning Oeneus het dappere jachtgezelschap had onthaald, gingen de helden op pad om het everzwijn op te sporen. Toen ze uiteindelijk in een diep dal kwamen, stormde het zwijn uit de struiken op de mannen af. Van alle kanten vlogen de speren naar het dier, maar die ketsten allemaal af op z’n leerachtige huid. Met grote woede bestormde het beest de jagers en doodde enkelen van hen. Woest raasde het dier verder. Het stond op het punt weer twee van de dappere helden te vellen toen Atalanta haar boog spande en een pijl in het everzwijn schoot. Voor het eerst was het everzwijn geraakt en jubelend riep Meleagros naar het door hem beminde meisje:
"Jij, o schone, verdient de prijs voor dapperheid!" Toen de helden dat hoorden werden ze jaloers, want geen van hen gunde de trofee van de jacht aan een vrouw. Ze stormden woedend op het zwijn af om het de genadeslag te geven. Maar het gewonde dier verweerde zich met al zijn kracht en versloeg beide helden. Toen trof de speer van Meleagros de rug van het beest en terwijl het zich snuivend van pijn omdraaide, stootte hij de lans diep in het dier waarna het de geest gaf.
Luid jubelend kwamen nu de andere jagers aangerend en zij feliciteerden Meleagros en wilden hem de overwinningstrofee, en de vacht van het dier, geven. Meleagros echter stroopte het ruige vel van het everzwijn en gaf het aan Atalanta en zei: "Aan jou is de eer. Neem de vacht aan en deel met mij de overwinningstrofee!" Toen Atalanta de vacht vol vreugde van Meleagros aannam, werden de jagers kwaad. Ze gunden de trofee niet aan een vrouw maar aan een man behoorde de prijs. Ook waren de beide ooms van Meleagros beledigd en zij maakten Atalanta belachelijk. Meleagros werd kwaad en hij wilde het meisje tegen de woeste horde verdedigen. Hij trok zijn zwaard en vol boosheid doodde hij zijn beide ooms.
Toen Althaea, de moeder van Meleagros, hoorde dat haar zoon zijn ooms, haar broers had gedood, werd zij eerst erg ongelukkig. Maar in de plaats van het verdriet kwam al snel een diepe woede over haar zoon in haar hart op en ze dacht alleen nog maar aan wraak.
Ze haalde het geschroeide houtblok te voorschijn, dat ze eens, toen Meleagros nog klein was, weggestopt had, en stookte het blok op. Ze wilde het blok al in de vlammen gooien, maar deinsde terug. In haar hart streden de moederliefde en de liefde voor haar broers; ze dacht terug aan de dag waarop de feeën het houtblok op het vuur wierpen waardoor haar moederhart weer werd ontroerd. Maar haar herinneringen brachten haar ook terug naar haar geliefde broers, en haar hart ontstak in woede tegenover haar zoon. Vier keer pakte ze het houtblok in haar hand en vier keer legde ze het met tranen in haar ogen weer weg. Maar uiteindelijk overwon de liefde voor haar broers. Ze wendde haar blik van het vuur af en gooide het geschroeide blok in de laaiende vlammen. Nauwelijks lag het blok in de vlammen of het lag te branden in de haard.
Ver weg kreeg op hetzelfde moment Meleagros een intense pijn en hitte. Onder verschrikkelijke innerlijke pijnen werd hij verteerd en stortte ineen. Smekend riep hij zijn familie. Hoe langer het houtblok in de haard van de moeder brandde, des te heftiger sneed de pijn door Meleagros heen. Toen uiteindelijk het hout geheel verbrand was en uiteen viel, doofde ook zijn levenslicht en blies hij zijn laatste adem uit.
Zijn vader, broers en zusters misten hun geliefde Meleagros. Zijn moeder echter werd door haar geweten gemarteld. Telkens weer zag ze haar kind voor zich, het kind dat ze zelf had vernietigd. En omdat ze zich bewust was van haar schuld, stootte ze een zwaard in haar borst en volgde haar zoon in het rijk der schimmen.
2e Psychologische laag:
Een belangrijk punt is dat het verhaal grotendeels bepaald wordt door het lot. Dat is ook het onzekere in het verhaal wat ook de spanning meebrengt. Dit lot wordt bepaalt door een houtblok dat wel of niet in het vuur wordt gegooid. Het verhaal lijkt op een sprookje omdat er veel van het lot afhangt.
Een ander sprookjesmotief is het monster dat de akkers verwoest en dat gedood moet worden, degene die het dood is een held en krijgt de jachtprijs.
Meleagros doodde uit bescherming voor Atalanta beide ooms omdat zij het niet eens waren met haar jachtprijs want zij vonden het niet terecht dat die naar een vrouw ging. Dit is een hybris omdat hij zijn eigen familie vermoordde. Uiteindelijk is hij hierdoor ook gestorven
De moeder van Meleagros had moederliefde voor Meleagros en broederliefde voor haar broers. Uiteindelijk won de liefde voor haar broers en gooide ze het houtblok in het vuur.
Dit verhaal is geschreven door Ovidius en dat zie je aan de bovennatuurlijke fenomenen in het verhaal. Een ziel of hart van een mens dat uit het lichaam gaat en in een ander voorwerp voor kan komen. Als er iets met het blok hout gebeurt dat Althea (de moeder van Meleagros) heeft opgeborgen, gebeurd dat ook met Meleagros en dat is een soort van metamorfose.
De moeder werd door haar geweten – dat ze Meleagros bij wijze van vermoord had – nog lang meegesleept.
Als de moeder van Meleagros, het hout blok in het vuur legt en Meleagros sterft begaat zij een hybris en wordt ze door haar geweten meegesleept dat ze haar zoon vermoordt heeft. Althea maakt een einde aan haar geweten door zelfmoord te plegen.
3e laag: Vergelijking met het heden:
Er is hier duidelijk sprake van jaloezie omdat een vrouw een prijs krijgt die normaal naar een man gaat. De jaloezie tussen mannen en vrouwen zie je hedendaags ook nog terug in sommige wedstrijden.
Uit jaloezie worden ook nu nog soms moorden op eigen familie gepleegd. Dit komt doordat de diegene iets wil wat zijn familie wel heeft maar hij het niet kan krijgen.
Het verhaal lijkt op het sprookje van “doornroosje.” Waar ook het lot van doornroosje wordt bepaald door een fee en ze 100 jaar zal slapen als ze zich prikt aan een weefspoel. Bij meleagros wordt het lot bepaald door het opbranden van een blok hout, dat later uit het vuur werd gepakt en een aantal jaren daarna weer door zijn eigen moeder erin is gelegd.
4e laag: Beeldaspect:
foto op
De titel van het schilderij is: “De Calydonische everjacht” En is door Rubens geschilderd in 1611. Het is geverfd met olieverf op doek.
De mensen in de afbeelding zijn mollig afgebeeld en schaars gekleed. In het rood zie je links Meleagros die met het everzwijn vecht. En daarnaast zie je Atalanta in het paars die als eerste het zwijn heeft geraakt bij zijn oor. In het midden onderin staan trouwe jachthonden en liggen een aantal jagers die slachtoffer zijn geworden van het everzwijn.
Dit werk is 3 dimensionaal geschilderd en je ziet dat de schaduwen van het midden naar de buiten gaan.
Op het schilderij is een afsnijding te zien aan de zijkanten waardoor er misschien nog meer jagers zijn. De mensen voor in het schilderij overlappen de andere jagers.
Je ziet een lichtdonker contrast tussen het everzwijn dat erg donker is en Atalanta en Meleagros die licht zijn geverfd. Er is ook een duidelijk kleur contrast tussen Meleagros (in het paars) en Atalanta(in het blauw).
hercules http://www.youtube.com/watch?v=shUK3AqulcU&feature=related
kcv verslag http://www.youtube.com/watch?v=ca1LYrmWkhw&feature=player_embedded
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden