Thomas More

THOMAS MORE Thomas more was van nederige afkomst en bracht het uiteindelijk tot de hoogste politieke en gerechtelijke functie van Engeland, de tweede hoogste op die van de koning na. Hij was tijdens de vroege zestiende eeuw in Europa erkend als een van de grootste advocaten, Christelijke humanisten en klassieke geleerden van zijn tijd. Zelfs op zeer vroege leeftijd, gaf more duidelijke blijk van zijn ongewone gaven. Daardoor overtuigde een familievriend zijn vader om hem toe te laten aan de Universiteit van Oxford te gaan studeren. More hield zoveel van zijn studies daar dat zijn vader hiervan op de hoogte gebracht werd. Twee jaren in het programma, besloot hij dat zijn zoon iets nuttigs moest leren. Onder een enorme dwang, keerde Thomas terug naar Londen om rechten te studeren aan de New Inn. Ondanks het rechtenprogramma, dat ongeveer het beste en meest veeleisende was in Londen, vond More er toch de tijd om zijn studies Grieks, filosofie, literatuur en theologie voort te zetten en leerde Carthesiaans. Ondertussen blonk More uit met zijn wettige studies aan New Inn. Toen hij afgestudeerd was, las hij de wet door aan Lincoln’s Inn voor nog twee jaren, waarna hij werd gekozen tot lezer aan Furnivall’s Inn en opnieuw benoemd werd voor drie jaren, wat een enorme eer was voor zo’n jonge man. Tijdens deze jaren van studeren en lesgeven bad hij als een bezetene, en zocht ondertussen naar een roeping in zijn leven. Toen hij 25 was, was More ervan overtuigd dat zijn plaats bij zijn familie was, niet in het klooster. Op zijn 26ste was hij verbonden aan het Parlement en op zijn 27ste trouwde hij met Jane Colt en werd in de eerstvolgende 5 jaar vader van 4 kinderen. Jane stierf wanneer More 33 was en liet hem achter met 4 jonge kinderen tijdens het hoogtepunt van zijn carrière als advocaat. Ondanks zijn diepe droefheid trouwde hij een maand later opnieuw voor het welzijn van zijn kinderen. Hij trouwde met de beste vrouw die hij kende, Alice Middelton, die noch zijn interesses, noch zijn spelerig temperament bezat en die zes of zeven jaren ouder was dan hem. Omdat hij bekend was als een zeer intelligent en wijs man werd hij veel gevraagd als advocaat en diplomaat. Hij werd bv. Door de Londense kooplui verkozen om hen te vertegenwoordigen bij de belangrijkste ambassades van vreemde landen. Gedurende deze jaren was More ook actief op het gebied van literatuur en filosofie. De “Utopia”, een werk dat door sommigen beschouwd werd als een van de mooiste Socratische dialogen ooit, werd lang herkend als zijn meesterwerk. Nadat hij 15 jaar een voorspoedig leven als burger geleid had, werd More geroepen om de koning te dienen aan het hof. Een positie waar hij zeker niet naar uitkeek. Hij was zich goed bewust van de gevaren van het politieke leven, hij waardeerde zijn vrijheid om te schrijven en hij besefte dat het opgeven van zijn praktijk als rechter een vermindering van inkomsten zou betekenen. Maar omdat hij een loyale burger was, beschouwde hij het als zijn plicht zich ten dienste te stellen van zijn land. More werkte eerst en vooral als persoonlijke secretaris van Hendrik de 8ste, later kreeg hij meer verantwoordelijkheid en kreeg hij diplomatische opdrachten. In 1529 werd hij Lord Chancellor als opvolger van Thomas Wolsey. More was Hendrik 8 bij de tenuitvoerlegging van zijn politiek tot volle steun. Met Hendriks voornemen om Catharina van Aragón te laten scheiden (in 1528) was hij het echter niet eens. En wanneer Hendrik zich van Rome begon te verwijderen nam More in 1532 zijn ontslag. In 1534 eiste de koning van al zijn onderdanen een eed waarbij zij de troonopvolging door de kinderen van Anna Boleyn als wettig zouden erkennen, More weigerde toen wegens de clausule dat Hendriks huwelijk met Catharina van Aragón als ongeldig moest worden erkend en het gezag van Rome over de Engelse kerk moest worden afgewezen. More werd daardoor in de Tower opgesloten. More trachtte zolang mogelijk aan een duidelijke uitspraak te ontkomen omdat de weigering van de Act of Supremacy van 1534 te erkennen met hoogverraad gelijk gesteld werd. Op 1 juli 1535 dwong een koninklijke commissie hem echter kleur te bekennen. Hij handhaafde zijn standpunt, werd ter dood veroordeeld en onthoofd. In 1886 werd More door paus Leo 8 zalig verklaard, en later op 19 mei 1935 heilig verklaard.