Historische context: ‘Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden’ (1515-1648)

Personen:

• Karel V (1500-1558):
  • Heer der Nederlanden.
  • Keizer van het Duitse rijk.
  • Aartshertog van Oostenrijk.
  • Koning van Spanje.
    • Het immense rijk van Karel V besloeg naast een groot deel van Europa ook bezittingen in Afrika, Azië en Amerika. Karel V kreeg te kampen met grote problemen. Zo werd de oostkant van zijn rijk bedreigd door het groeiende Osmaanse (Turkse) rijk, terwijl in Centraal-Europa de Reformatie tot oorlogen leidde.
• Hertog van Alva (1507-1582):
  • Hertog van Alva en Huéscar.
  • Generaal.
  • Landvoogd van de Nederlanden.
    • De hertog van Alva kwam in 1567 naar de Nederlanden om een einde te maken aan de politieke onrust en de Beeldenstorm. Hij wilde de onrust had en snel de kop indrukken door het instellen van de Raad van Beroerten.
• Filips ll (1527-1598):
  • Heer der Nederlanden.
  • Koning van Spanje.
  • Koning vanaf 1580 van Portugal.
    • In 1555 nam Filips ll de helft van het rijk van zijn vader Karel V over met de bijbehorende problemen. Net als Karel V kwam hij in conflict met het Osmaanse rijk en probeerde hij de Reformatie in zijn landen te stoppen. Filips ll bracht zijn tijd grotendeels door in Spanje en kwam na 1559 nooit meer terug naar de Nederlanden.
• Willem van Oranje:
  • Prins van Oranje.
  • Graaf van Nassau.
  • Stadhouder van Holland, Zeeland en Utrecht.
  • Lid van Raad van State.
    • Op zijn 11e erfde Willem het prinsdom Orange. Hij kwam uit een luthers gezin maar Karel V gaf hem een katholieke opvoeding aan het hof. Willem groeide uit tot een vooraanstaand edelman. Daarom kreeg hij allerlei belangrijke functies in de Nederlanden zoals stadhouder en lid van de Raad van State. Hij werd de grote leider van de opstand en in 1584 werd hij vermoord door een aanhanger van Filips ll.

Deelcontext 2        Ontstaan van de Republiek (1572-1588)

Kenmerkende aspecten:              22) Het conflict in de Nederlanden dat resulteerde in de stichting van een Nederlandse staat.

Toen de opstand in 1572 zich snel uitbreidde, greep Hertog van Alfa hard militair in. Al snel kwamen er verschillende groepen tegenover elkaar te staan met aan de ene kant de radicale calvinisten, die wilden dat iedereen protestants werd, en aan de andere kant de gezagsgetrouwe katholieken die de orde onder Filips ll herstellen. Willem van Oranje stelde zich gematigd op en vond dat beiden vrij waren om hun geloof te kunnen uitoefenen. Als leider van de opstand probeerde hij zo veel mogelijk verschillende mensen te vriend te houden want hij wilde zo veel mogelijk aanhang. Daarvoor voerde hij een propagenda-oorlog waarin hij religie vermeed en de nadruk op de Nederlanden, het vaderland, legde en hun strijd met de Spaanse ‘tirannie’. Hoewel de Nederlandse gewesten en steden ieder vooral aan hun eigen belangen dachten en de meningen over de opstand verdeeld waren benadrukte Oranje de nadruk op de eenheid van de Nederlanden. Hij vond dat vreemde Spanjaarden zoals Alfa hier niets te zoeken hadden en de legers moesten verdwijnen en verspreidde deze boodschap door middel van brieven, liedjes en gedrukte pamfletten. Hierin benadrukte Oranje dat hij trouw bleef aan Filips ll, volgens Willem van Oranje was Filips ll de rechtmatige heer van de Nederlanden, alleen luisterde hij soms naar de verkeerde adviezen. Filips ll was niet gecharmeerd van deze propagenda en hield zijn legers in de Nederlanden. Alfa vertrok wel omdat het hem niet lukte om de Opstand neer te slaan. Filips ll kwam intussen in geldnood en in 1575 ging Spanje zelfs bankroet. Daardoor kregen de troepen in de Nederlanden slecht betaald en dat leidde tot opstanden onder soldaten; muiterijen. Daarbij sloegen soldaten aan het plunderen en moorden. De bevolking had er ernstig onder te lijden. Dat was een belangrijke reden voor een poging tot verzoening voor de uiteenlopende partijen in de Nederlanden. En het leek te lukken. In 1576 eiste een groot deel van de gewesten in de Pacificatie van Gent dat de Spaanse troepen zouden vertrekken. Ook katholieken die trouw waren gebleven aan Filips ll tekenden deze Pacificatie van Gent. Ze sloten zich in feite aan bij de opstandelingen. Bij de onderhandelingen over de Pacificatie was afgesproken dat het grootste deel van de Nederlanden katholiek zou blijven, alleen Holland en Zeeland werden calvinistisch en iedereen zou elkaar met rust laten. In Holland kwam er na het Ontzet van Leiden (1574) steeds meer steun voor de opstand en later – na de Alteratie van Amsterdam (1578) – waren zelfs alle steden in verzet. Alleen radicale calvinisten in Brabant en Vlaanderen trokken zich niks aan van de verzoening en opmerkelijk genoeg moedigde de gematigde Willem van Oranje hen daarbij aan waardoor de katholieken in de Zuidelijke Nederlanden weer allemaal gehoorzaam werden aan Filips ll. Zo mislukte de verzoening en de zuidelijkste Nederlanden kwamen weer in Spaanse handen. Maar een groot deel van de gewesten en steden bleef wél opstandig en zij ondertekenden de Unie van Utrecht waarin ze afspraken zich samen te verdedigen tegen de Spaanse troepen. Maar Filips ll ging niet akkoord met de ontstane situatie. Hij gaf Willem van Oranje de schuld en hij deed in 1580 Willem van Oranje in de ban: hij verklaarde hem vogelvrij en loofde een beloning voor de persoon die hem zou vermoorden. Dat vonden de opstandelingen onacceptabel; als Filips ll zich zo opstelde dan konden ze hem niet meer als soeverein(=heer/heerser) gehoorzamen en in het Plakkaat van Verlatinghe van 1581 kondigden ze aan zonder hem verder te gaan. Kort daarvoor hadden de opstandelingen de hertog van Anjou gevraagd de plaats van Filips in te nemen. Anjou was de broer van de koning van Frankrijk, die weer een vijand van Filips ll was. Door Anjou de soevereiniteit te geven hoopten de Nederlanden steun van Frankrijk te krijgen. Anjou bood echter weinig hulp en hij vertrok al weer snel. Toen stierf de leider van de Opstand; Willem van Oranje. De katholieke Fransman Balthazar Gerards zag hem als vijand van het ware geloof en regelde in 1584 een afspraak met Willem van Oranje in zijn verblijf in Delft en schoot hem dood. Op dat moment zag het er slecht uit voor de opstandelingen. Het leger van Filips ll veroverde langzaam aan de Zuidelijke Nederlanden en in 1585 kreeg het zelfs de belangrijke havenstad Antwerpen weer in handen. Steun kregen de opstandige gewesten van de Engelse koningin Elizabeth l, ook weer een vijand van Filips ll, die graaf Leicester stuurde die een tijdje probeerde de opstandige Nederlanden te besturen. Maar ook hij botste regelmatig met de inwoners en vertrok al gauw weer. In 1588 stonden de Noordelijke Nederlanden er alleen voor en ze besloten om de soevereiniteit zelf op zich te nemen. Dat was bijzonder want die tijd was het gebruikelijker dat ieder land een heer of een koning als soeverein had. Doordat Filips ll werd afgeleid door andere conflicten en zijn enorme vloot, de Armada, vernietigend werd verslagen door Engeland, stokte de opmars van zijn troepen en kregen de Noordelijke Nederlanden de kans om uit te groeien tot een zelfstandige republiek. (KA: 22) Frankrijk en Engeland erkenden in 1596 dat de Republiek een onafhankelijk land was geworden. Kort daarna stierf Filips ll, die de situatie nooit had geaccepteerd. De strijd tussen Filips ll’s opvolgers en de Republiek duurde nog decennia. Pas in 1648, bij de Vrede van Münster, legde zijn achterkleinzoon zich erbij neer. Vanaf toen werd algemeen bekend dat de Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden zelf de soevereiniteit had over haar grondgebied.

Personen:

• Hertog van Alva (1507-1582):
  • Hertog van Alva en Huéscar.
  • Generaal.
  • Landvoogd van de Nederlanden.
    • De hertog van Alva kwam in 1567 naar de Nederlanden om een einde te maken aan de politieke onrust en de Beeldenstorm. Toen dat niet lukte, verliet hij in 1573 de Nederlanden.
• Elizabeth l (1533-1606):
  • Koningin van Engeland.
  • Koningin van Ierland.
  • Lid van Raad van State.
    • Elizabeth l kwam op de troon na de dood van haar katholiek halfzus Maria l. Filips ll was een paar jaar getrouwd met deze Maria. Filips beschouwde de protestantse Elizabeth als ketter die bestreden moest worden. De paus deed Elizabeth in de ban. De opstandelingen en Elizabeth hadden dus een gemeenschappelijke vijand. Vandaar dat de Nederlanden haar de soevereiniteit na Anjou aanboden. Ze weigerde maar hielp de opstandelingen wel met troepen, geld en stuurde de graaf van Leicester als legerleider. Maar net als Anjou verpestte ook hij het al gauw bij de opstandelingen in de Nederlanden en vertrok weer naar Engeland.

Deelcontext 3        Ontstaan van de Gouden Eeuw (1588-1648)

Kenmerkende aspecten:              24) De bijzondere plaats in staatkundig opzicht en de bloei in economisch en cultureel gebied van de Nederlandse Republiek.

                                                               25) Wereldwijde handelscontacten, handelskapitalisme en het begin van een wereldeconomie.

Terwijl het conflict met Filips ll en zijn opvolgers nog decennia ’s doorging maakte de Republiek vanaf haar ontstaan een opmerkelijke economische bloei door. Vooral in Holland en Zeeland was er sprake van een Gouden Eeuw. (KA: 24 + 25) Er waren twee belangrijke oorzaken voor de opbloeiende economie in het noorden:

1. Door de aanvoer van betaalbaar graan uit het Oostzee gebied kon de bevolking gemakkelijk worden gevoed. Bovendien waren van oudsher de feodale structuren in de Noordelijke Nederlanden zwak. Die combinatie gaf boeren de mogelijkheid eigen producten te telen en te experimenteren met slimme manieren van geld verdienen. Sinds de late middeleeuwen hadden boeren in vooral Holland en Zeeland dat gedaan. Ze kozen vaak voor veeteelt, die weinig mankracht kostte waardoor er handen vrij kwamen. De beschikbaarheid van arbeidskrachten was weer bevorderlijk voor de nijverheid en handel. Daarbij bleek dat het weer doorverkopen van graan en andere bulkgoederen als hout uit het Oostzeegebied erg winstgevend was. Deze moedernegotie (=handel) leverde de grootste bijdrage aan de rijkdom van de republiek.
2. Een andere oorzaak was de val van Antwerpen in 1585. Toen de stad in handen viel van Filips ll, blokkeerden de noordelingen de Schelde; de zeearm die de haven verbond met de Noordzee. Hiermee schakelden ze een belangrijke concurrent van de Hollandse handelssteden uit. Bovendien kwam er een stroom van vluchtelingen op gang. Bij de vluchtelingen kwamen veel protestanten die in de Zuidelijke Nederlanden hun geloof niet konden uitoefenen. Ze namen kapitaal en handelskennis mee naar het noorden en gebruikten die in nieuwe, vaak succesvolle ondernemingen.

Er ontstond een groep rijke burgers die grote politieke invloed kreeg. Deze regenten bestuurden de steden en ze zaten samen in de Gewestelijke Staten: de vergaderingen die vanaf 1588 in de Noordelijke Nederlanden de soevereiniteit bezaten. De samenstelling van de Staten verschilde per gewest. Vooral in Holland en Zeeland waren de steden dominant. Net als voor de opstand deden de steden en gewesten zo veel mogelijk zelf. De Gewestelijke Staten vaardigden wetten uit, hieven belastingen en waren verantwoordelijk voor de rechtspraak. De regenten in stadsbesturen en de Statenvergaderingen kwamen sterk op voor de inkomsten van de oorlogskas en voor hun eigen handelsverlangen. De handelaren en de economie van de Nederlanden hadden baat bij een toestroom van werklieden en buitenlandse kooplui. Daarom kregen handelaren die zich in de Noordelijke Nederlanden wilden vestigen, goede faciliteiten en kond iedereen zijn eigen geloof uitoefen zolang ze maar niet al te veel de aandacht trokken. In 1639 konden joden zelfs openlijk een gebedshuis bouwen in Amsterdam. De bouw van de Portugees-Joodse synagoge, de religieuze vrijheden en de vrij ruime vrijheid van meningsuiting waren voor die tijd zeer opmerkelijk. Sommige zaken konden de gewesten niet zelfstandig regelen. In de Staten-Generaal namen vertegenwoordigers van de gewesten gezamenlijk besluiten voer defensie en buitenlandse politiek. Ze hieven een aantal belastingen om leger en vloot te kunnen betalen. Na verloop van tijd breidde de Staten-Generaal zijn invloed uit. De Republiek voegde delen van Vlaanderen, Brabant en Limburg toe aan haar grondgebied. Deze Generaliteitslanden werden geen zelfstandige provincies en de Staten-Generaal bestuurde deze gezamenlijk. In de Staten-Generaal was Holland verreweg het machtigste gewest. Het bracht ruim de helft van de algemene belastingen op en kon daardoor veel druk uitoefenen. Maar voor besluiten was er altijd instemming van alle gewesten nodig en daarom werd er voortdurend onderhandeld. Een grote rol daarin speelde de raadspensionaris van Holland. Oorspronkelijk was Johan van Oldenbarnevelt een hoge ambtenaar, maar als eerste raadspensionaris wist hij zijn positie uit te bouwen en werd hij erg machtig. Tegenover de raadspensionaris stond vaak de stadhouder, die werd gekozen door de Gewestelijke Staten. De stadhouders van Holland en Zeeland voerden het gezamenlijke Staatse Leger aan wat hun veel macht gaf. Prins Maurits, de zoon van Willem van Oranje, speelde als legerleider een grote rol in de strijd tegen Filips ll en zijn opvolgers. Vanaf de late 16e eeuw probeerden Nederlandse handelaren zelf op Azië te varen, omdat Portugese havens vanaf die tijd onder Spaanse controle vielen en specerijen ook niet meer verkrijgbaar waren voor inwoners van de Nederlanden. In het begin ontstonden er allerlei – elkaar beconcurrerende – initiatieven en bleven  de winsten beperkt. Daarom werd in 1602 de Verenigde Oost-Indische Compagnie, de VOC, opgericht. De Staten-Generaal begaf zich nu ook op het terrein van de handel: ze gaven de VOC het monopolie op de handel in Azië voor de hele Republiek. In 1619 verplaatste gouverneur J.P. Coen het bestuurlijke centrum van de VOC naar Batavia (Jakarta). De VOC wist vandaaruit in Azië een stevige positie te verwerven. Voor de economie van de Republiek werd de handel van de VOC nooit zo belangrijk als de moedernegotie, maar individuele handelaren werden er wel erg rijk van. In 1609 kwam de strijd met de opvolger van Filips ll eindelijk tot stilstand met de aanvang van het Twaalfjarig Bestand. Tegelijkertijd kamen binnenlandse problemen naar boven; over de juiste interpretatie van het calvinisme en de verdeling van de macht tussen raadspensionaris Oldenbarnevelt  en stadhouder Maurits. De zaak escaleerde zodanig dat Maurits Oldenbarnevelt liet arresteren. Hij werd in 1619 onthoofd tot grote verontwaardiging van veel inwoners van de Republiek. In 1621 begon de oorlog opnieuw en duurde tot 1648 toen Spanje het Verdrag van Münster de onafhankelijkheid van de Republiek erkende. Rond het midden van de 17e eeuw was de Republiek tot grote bloei gekomen. Door de rijkdom was er veel werk voor specialistische handelslieden. Er was bijvoorbeeld een grote vraag naar schilderijen die zelfs bij gewone burgers thuis hingen. Omdat ze schilderden voor gewone burgers kozen ze onderwerpen die deze groep aanspraken. Hierdoor heeft de kunst in de Gouden Eeuw een burgerlijk karakter. De ongekende bloei van vooral Holland en Zeeland ging nog een tijdje door maar aan het eind van de 17e eeuw raakte de Republiek haar leidende positie kwijt door politieke en economische concurrentie van met name Frankrijk en Engeland.

Er ontstond een groep rijke burgers die grote politieke invloed kreeg. Deze regenten bestuurden de steden en ze zaten samen in de Gewestelijke Staten: de vergaderingen die vanaf 1588 in de Noordelijke Nederlanden de soevereiniteit bezaten. De samenstelling van de Staten verschilde per gewest. Vooral in Holland en Zeeland waren de steden dominant. Net als voor de opstand deden de steden en gewesten zo veel mogelijk zelf. De Gewestelijke Staten vaardigden wetten uit, hieven belastingen en waren verantwoordelijk voor de rechtspraak. De regenten in stadsbesturen en de Statenvergaderingen kwamen sterk op voor de inkomsten van de oorlogskas en voor hun eigen handelsverlangen. De handelaren en de economie van de Nederlanden hadden baat bij een toestroom van werklieden en buitenlandse kooplui. Daarom kregen handelaren die zich in de Noordelijke Nederlanden wilden vestigen, goede faciliteiten en kond iedereen zijn eigen geloof uitoefen zolang ze maar niet al te veel de aandacht trokken. In 1639 konden joden zelfs openlijk een gebedshuis bouwen in Amsterdam. De bouw van de Portugees-Joodse synagoge, de religieuze vrijheden en de vrij ruime vrijheid van meningsuiting waren voor die tijd zeer opmerkelijk. Sommige zaken konden de gewesten niet zelfstandig regelen. In de Staten-Generaal namen vertegenwoordigers van de gewesten gezamenlijk besluiten voer defensie en buitenlandse politiek. Ze hieven een aantal belastingen om leger en vloot te kunnen betalen. Na verloop van tijd breidde de Staten-Generaal zijn invloed uit. De Republiek voegde delen van Vlaanderen, Brabant en Limburg toe aan haar grondgebied. Deze Generaliteitslanden werden geen zelfstandige provincies en de Staten-Generaal bestuurde deze gezamenlijk. In de Staten-Generaal was Holland verreweg het machtigste gewest. Het bracht ruim de helft van de algemene belastingen op en kon daardoor veel druk uitoefenen. Maar voor besluiten was er altijd instemming van alle gewesten nodig en daarom werd er voortdurend onderhandeld. Een grote rol daarin speelde de raadspensionaris van Holland. Oorspronkelijk was Johan van Oldenbarnevelt een hoge ambtenaar, maar als eerste raadspensionaris wist hij zijn positie uit te bouwen en werd hij erg machtig. Tegenover de raadspensionaris stond vaak de stadhouder, die werd gekozen door de Gewestelijke Staten. De stadhouders van Holland en Zeeland voerden het gezamenlijke Staatse Leger aan wat hun veel macht gaf. Prins Maurits, de zoon van Willem van Oranje, speelde als legerleider een grote rol in de strijd tegen Filips ll en zijn opvolgers. Vanaf de late 16e eeuw probeerden Nederlandse handelaren zelf op Azië te varen, omdat Portugese havens vanaf die tijd onder Spaanse controle vielen en specerijen ook niet meer verkrijgbaar waren voor inwoners van de Nederlanden. In het begin ontstonden er allerlei – elkaar beconcurrerende – initiatieven en bleven  de winsten beperkt. Daarom werd in 1602 de Verenigde Oost-Indische Compagnie, de VOC, opgericht. De Staten-Generaal begaf zich nu ook op het terrein van de handel: ze gaven de VOC het monopolie op de handel in Azië voor de hele Republiek. In 1619 verplaatste gouverneur J.P. Coen het bestuurlijke centrum van de VOC naar Batavia (Jakarta). De VOC wist vandaaruit in Azië een stevige positie te verwerven. Voor de economie van de Republiek werd de handel van de VOC nooit zo belangrijk als de moedernegotie, maar individuele handelaren werden er wel erg rijk van. In 1609 kwam de strijd met de opvolger van Filips ll eindelijk tot stilstand met de aanvang van het Twaalfjarig Bestand. Tegelijkertijd kamen binnenlandse problemen naar boven; over de juiste interpretatie van het calvinisme en de verdeling van de macht tussen raadspensionaris Oldenbarnevelt  en stadhouder Maurits. De zaak escaleerde zodanig dat Maurits Oldenbarnevelt liet arresteren. Hij werd in 1619 onthoofd tot grote verontwaardiging van veel inwoners van de Republiek. In 1621 begon de oorlog opnieuw en duurde tot 1648 toen Spanje het Verdrag van Münster de onafhankelijkheid van de Republiek erkende. Rond het midden van de 17e eeuw was de Republiek tot grote bloei gekomen. Door de rijkdom was er veel werk voor specialistische handelslieden. Er was bijvoorbeeld een grote vraag naar schilderijen die zelfs bij gewone burgers thuis hingen. Omdat ze schilderden voor gewone burgers kozen ze onderwerpen die deze groep aanspraken. Hierdoor heeft de kunst in de Gouden Eeuw een burgerlijk karakter. De ongekende bloei van vooral Holland en Zeeland ging nog een tijdje door maar aan het eind van de 17e eeuw raakte de Republiek haar leidende positie kwijt door politieke en economische concurrentie van met name Frankrijk en Engeland.

Personen:

• Johan van Oldenbarnevelt (1547-1619):
  • Raadspensionaris van Holland.
    • Johan van Oldenbarnevelt was een vertrouweling van Willem van Oranje. Een paar jaar naar diens dood werd hij raadspensionaris van Holland. In die positie wist hij zijn macht slim uit te bouwen. Hij hielp de Republiek politiek vorm te geven, samen met prins Maurits. De twee waren jarenlang de machtigste mannen. Oldenbarnevelt werd na een conflict met Maurits onthoofd.
• Maurits van Oranje (1567-1625)
  • Stadhouder van Holland, Zeeland, Utrecht, Gelre, Overijssel, Groningen en Drenthe.
  • Legeraanvoerder.
    • Toen Willem van Oranje werd vermoord, was zijn zoon Maurits nog maar zestien jaar oud. Twee jaar later werd hij stadhouder van Holland en Zeeland, net als zijn vader. Later volgden er nog meer gewesten. Het politieke werk liet hij vooral over aan Oldenbarnevelt. Zelf was hij in de eerste plaats legeraanvoerder. Hij wist nieuwe gebieden toe te voegen aan de Republiek en hij professionaliseerde het leger. Hij liet na een langlopend conflict Oldenbarnevelt onthoofden.
• Rembrandt van Rijn (1606/1607-1669)
  • Schilder.
    • Rembrandt maakte, net als zijn collega’s, schilderijen met onderwerpen die burgers in de Republiek aan moesten spreken zoals bijbelscènes, historische voorstellingen, portretten van regenten en dominees, en groepsportretten van bijvoorbeeld leden van schutterijen (burgermilities). Zijn beroemdste werk, de Nachtwacht, is zo’n schuttersstuk. De waardering voor Rembrandt van Rijn groeide vanaf de 19e eeuw, toen men grote bewondering kreeg voor wat toen de ‘Gouden Eeuw’ ging heten.