Hoofdstuk 3

1.      De creatieve wonen graag in steden en geven redelijk veel geld uit aan stedelijke voorzieningen (blijkbaar).

2.      De creatieve creëren een sfeer van succes. Daar profiteren andere bedrijven ook van, das mooi meegenomen.

-Hierdoor werden die steden een creatieve stad, een stad met een groot aandeel in creatieve beroepen.
-Stadsbesturen stimuleren om twee redenen dat bedrijven zich in de stad vestigen;
--> werkgelegenheden & belastingopbrengsten.

-Als je minder dan een MBO-diploma hebt, ga je de statistieken in als ‘laagopgeleid’.
In Nederland is weinig gelegenheid voor onze laagopgeleiden, terwijl ik denk dat we ze juist goed nodig hebben; wie knipt er anders ons haar of maakt ons Mac Donalds eten klaar? Zo’n baan is voor laagopgeleiden perfect en niet eens zo slecht.
Toch ontstaat er door de grote verschillen tussen hoog- en laagopgeleiden een duale arbeidsmarkt.

Paragraaf 4 Problemen in de stad aanpakken:
-In de vorige eeuw waren alle gebouwen tussen 1870 en 1940 verkrot en voldeden niet meer aan de eisen van de tijd. Vanaf 1980 voerden steden een stadsvernieuwing in.
--> de kwaliteit van de sociale huurwoningen werd verbeterd door renovatie, sloop en nieuwbouw.
--> sociale huurwoningen bleven bestaan en de huren gingen iets omhoog, maar in het algemeen veranderde de bevolkingssamenstelling in deze wijken niet.
--> de koopkracht in deze wijken bleef gering en de drempelwaarde alleen voor laagwaardige voorzieningen werden gehaald.
-Vanaf de jaren 90 wordt in de steden en beleid gevoerd van herstructurering.
--> slopen slechtste huizenblokken
--> duurdere woningen teruggebouwd
--> openbare ruimtes krijgen een update
--> staten en stoepen worden opnieuw bestraat
-Herstructurering vindt niet alleen in de negentiende-eeuwse arbeiderswijken en andere vooroorlogse wijken plaats, maar ook in de goedkope naoorlogse wijken uit 1950 en 1970.
-Door de herstructurering komen mensen uit hogere sociaal-economische klassen wonen, dat proces heet; gentrification. (qwhat?) Door hun hogere koopkracht is er weer vraag naar duurdere winkels. Het voorzieningenniveau stijgt.

-In de stad kom je veel verschillen tegen, tussen bijvoorbeeld arm en rijk. In Nederland zijn die verschillen redelijk gemixt. De segregatie naar etnische achtergrond is groter, in de grote steden wonen mensen van niet-westerse afkomst. Zij wonen vaak dicht bij elkaar en letterlijk op elkaar (in flats dus voor als je de grap niet begrijpt). Dat komt door:
--> niet-westerse allochtonen zijn vaak laagopgeleid
--> ze hebben gemiddeld een laag inkomen
-Mensen zoeken dus medeallochtonen op, en waar veel allochtonen zijn, zijn speciale voorzieningen voor die groep.

-In de binnenstad tussen de oude gebouwen zijn veel voorzieningen. Die missen in de nieuwbouw wijken. In nieuwbouw wijken wonen vaak jonge stellen en die hebben behoeftes aan kinderdingen zoals basisscholen. Naarmate hun kids ouder worden hebben ze andere dingen nodig zoals een hangplek. Volgens het boek zijn op plekken waar de voorzieningen missen weinig te doen. Maar je kan toch best een plek maken voor jongeren, of een extra speeltuin? Er moet alleen even in geïnvesteerd worden, en dat is het probleem. Die damn overheid wilt daar geen  geld aan uit geven.

Paragraaf 5 Samenwerkingen rond de stad
-Dagelijks zijn er talloze uitwisselingen tussen de stad en het platteland. Stad en regio zijn stevig met elkaar verbonden door werk en voorzieningen zoals sport en winkels.
-Voor deze vredige samenhang is ruimtegebrek de boosdoener. Ze zullen deze samenwerking alleen behouden door regionale samenwerking. Daarmee wordt overlegd wat waar mag worden gebouwd. Mooie villawijken zien er dan wel mooi uit, er zijn ook mensen die dat never ever kunnen betalen! Andere afspraken gaan over de ruimte die nodig is voor verkeersknooppunten, openbaar vervoer, groen en grootschalig voorzieningen zoals een ziekenhuis. Is er geen goede afstemming leid dat tot verloedering.

-Het bestuur van Nederland heeft drie verschillende schaalniveaus die je goed moet kennen:
--> het hoogste: het Rijk
--> het middelste: de 12 provincies
--> de laagste: de 431 (miss nu al meer) gemeentes
-Als deze niveaus samenwerken noem je dat bestuurlijke netwerken. Ze werken op twee manieren samen:

1.      Met de stadsregio’s: er zijn acht stadsregio’s in Nederland. Die krijgen geld van het Rijk om stedelijke problemen op te lossen. Een gemeente is verplicht om de meerderheidsbesluiten van een stadregio op te volgen. Het bestuur van zo’n regio bestaat uit een derde van de Nederlandse bevolking en een kwart van de gemeenten.

2.      Via vrijwillige samenwerking: behalve de bij wet geregelde samenwerking bestaan ook veel vrijwillige samenwerkingsverbanden tussen gemeenten, stadsregio’s en provincies.

-Sommige mensen willen gemeentes en provincies afschaffen en alleen nog regio’s houden, maar andere mensen vinden een gemeente belangrijk omdat die veel dichter bij het persoonlijke leven van de burger staat, en daar ben ik het ook mee eens.

-Er zijn freaking veel wetten waar we ons aan moeten houden, maar dat is ook belangrijk. Er zijn twee soorten belangen:
--> publieke belangen: bijv. woningbouw en milieu, dat is veel persoonlijker
--> private belangen: het bedrijfsleven, is uit op winst.
Deze twee belangen staan van nature tegen over elkaar. Deze tijd wordt er met het publiek-private samenwerking verband veel meer samengewerkt. En dat is dus goed voor én het persoonlijk leven én de winst, handuug.

Paragraaf 6 Het buurtprofiel
-Een stad kun je verdelen in woonwijken. Een woonwijk verdeel je weer in buurten. Een buurt heeft een bepaalde sfeer. In een buurtprofiel staan in elk geval drie dingen
--> de kenmerken van de woningen
--> de kenmerken van de bewoners
--> de kenmerken van de woonomgeving
Die drie hangen sterk met elkaar samen

-Woningen spiegelen de behoeften van de tijd waarin de gebouwd werden. Een stukje geschiedenis: eind negentiende eeuw werden goedkope huurwoningen gebouwd voor de arbeiders. In 1901 kwam een Woningwet waarin allerlei eisen stonden voor een woning.
-Na de Tweede Wereldoorlog heerste een grote woningnood en kwamen er vele arbeiderswijken. Later kwamen er flats. In de jaren zeventig kwamen er galerijflats met meer privacy.
-Na 1980 begon stadsvernieuwing en werden oude huizen vervangen voor middeninkomenshuizen. Pas na 1985 werden dure en luxe appartementen gebouwd.
-Van elke woning kan je vier woningkenmerken onderscheiden:

-Woningen spiegelen de behoeften van de tijd waarin de gebouwd werden. Een stukje geschiedenis: eind negentiende eeuw werden goedkope huurwoningen gebouwd voor de arbeiders. In 1901 kwam een Woningwet waarin allerlei eisen stonden voor een woning.
-Na de Tweede Wereldoorlog heerste een grote woningnood en kwamen er vele arbeiderswijken. Later kwamen er flats. In de jaren zeventig kwamen er galerijflats met meer privacy.
-Na 1980 begon stadsvernieuwing en werden oude huizen vervangen voor middeninkomenshuizen. Pas na 1985 werden dure en luxe appartementen gebouwd.
-Van elke woning kan je vier woningkenmerken onderscheiden:

1.      ouderdom (bouwjaar)

2.      eigendom (koop, huur van particulier of van corporatie)

3.      woningtype (vrijstaand, rijtjeshuis, flat…)

4.      staat van onderhoud (goed, slecht, gerenoveerd of niet)

Uit de kenmerken van de woningen kan je afleiden wat voor soort mensen er wonen. Bij de bewonerskenmerken kijk je naar:

1.      grootte van huishoudens (aantal personen)

2.      etniciteit (allochtoon of autochtoon)

3.      inkomen (hoogte in euro’s per jaar, uitkering of niet)

4.      gezinsfase (alleenstaand ouder, paar zonder of met kinderen, leeftijd kinderen, ouderen)

In een buurtprofiel zie je dus in een oogopslag welke aspecten in deze buurt gunstig of ongunstig zijn bij het gemeentelijk gemiddelde. Het beleid van de gemeente wordt er op gebaseerd.

Paragraaf 7 De woonomgeving
-We hebben het in paragraaf 6 gehad over het buurtprofiel, en twee factoren daarvan. Nu gaan we het over het derde hebben; de woonomgeving.

-De leefbaarheid kan grondig verziekt worden door overlast en verloedering. Overlast is bijvoorbeeld harde muziek of ’s nachts dronken mensen op straat. Verloedering is de achteruitgang van de fysieke omgeving , zoals ranzige hondenschijt op de straat.
-Is de leefbaarheid slecht? Glijden dronken mensen uit door al die hondenpoep? Dan spreek je van sociale (on)veiligheid. Die komt van binnen uit de samenleving. Objectieve (on)veiligheid gaat over criminele activiteit. Dan hebben we ook nog subjectieve sociale (on)veiligheid, dat is het GEVOEL dat er (on)veilige mensen of dingen in de buurt zijn. Je moet deze drie goed kennen, wat ze betekenen en wat de verschillen zijn.

Subjectief betekend persoonlijk, het gaat dus over wat JIJ voelt bij een buurt. Verloedering en overlast kan makkelijk opgelost worden, gooi de luidruchtige jongeren in een buurthuis en zorg voor hondenpoep vuilnisbakken. Maar het gevoel is moeilijk te veranderen.

-Bij openbare ruimtes zoals parken mag je zo binnenlopen. Sommige plekken vinden mensen eng, heeft dus weer te maken met het subjectieve gevoel.
-Het is belangrijk dat alle gebieden toegankelijk blijven, dat kan je doen aan de hand van drie dingen:

1.      Onderhoud
Fix de kapotte lantarenpaal en ruim de troep op! Dat geeft al een veel beter en schoner gevoel

2.      Overzichtelijkheid
Reusachtige gebouwen voor je neus laten je al gouw klein en onveilig voelen, zorg daarom dat alles goed is ingedeeld.

3.      Toezicht
Als je huis op de grond staat voel je je veiliger dan 6 hoog in een flat. Dat komt omdat je op de grond gezien wordt, uitgestorven plekken voelen eng omdat er niemand is die op je let.

-Er zijn nog twee factoren die naast politie en het uiterlijk van een openbare ruimte zorgen voor een veilige, leefbare wijk. Namelijk:

1.      Sociale cohesie. Dat is de bereidheid van burgers op een actieve rol te spelen in de buurt. Door een buurtbbq te organiseren! Whoehoe.

2.      Ook buurt- of wijkvoorzieningen helpen mee, een buurthuis of winkelcentrum brengen mensen bij elkaar. Mensen om je heen doen je veiliger voelen.

Nou dat was hoofdstuk 3, ik hoop dat je een mega-goed cijfer haalt. Groetjes Jasmijn