Spider-Man (2002)

Voor deze recensie heb ik de film “Spider-Man” uitgekozen. Ik zag deze in de decascoop in Gent op 7 juli 2002. Ik dacht eigenlijk niet dat het mijn smaak ging zijn, ik heb vroeger al de tekenfilms van Spider-Man gezien en die spraken mij niet echt aan. De film viel eigenlijk fantastisch mee. Je hoeft helemaal geen fan zijn van de strips, om van deze film te genieten. Het verhaal gaat over Peter Parker (Tobey Maquire), die op een dag gebeten wordt door een genetisch gemanipuleerde spin. Hij krijgt daardoor “super powers”; hij is sterker, kan spinnewebben weven en kan dingen op voorhand zien (zijn “Spider sense”). In een actiefilm is er natuurlijk ook altijd een slechterik. Hier is dit The Green Goblin alias Norman Osborn (Willem Dafoe). Hij is in het echte leven de vader van Peters beste vriend Harry (James Franco) en dit maakt alles natuurlijk nog ingewikkelder. In het begin weten ze dit eigenlijk nog niet van elkaar en is het als kijker spannend of ze er achter komen of niet. Natuurlijk is er ook nog Mary Jane Watson (Kirsten Dunst), Peters buurmeisje op wie hij al jaren heimelijk verliefd is. Maar zij is met een andere jongen, dus is het eigenlijk wel heel triestig. Dus, we hebben; een superheld, een slechterik en een zielig liefdesverhaal. Wat meer heeft een actiefilm nog nodig? De film zou maar half zo fantastisch zijn zonder de schitterende special effects en fantastische actiescènes. Het lijkt allemaal heel levensecht, zelfs de scènes waarin Spider-Man door de lucht zweeft, of op gebouwen klimt. Zonder een goede soundtrack is een actiefilm natuurlijk ook niks. Voor Spider-Man is deze “Hero” (hoe toepasselijk) van Chad Kroeger & Josey Scott. Het is een liedje dat gezongen wordt door een bekende zanger en dat spreekt de jeugd wel aan. Ik vind dit persoonlijk een heel krachtige soudtrack en door in het clipje stukjes van de film te monteren wek je natuurlijk de interesse van de mensen op. De keuze van acteur voor Spider-Man is volgens mij geniaal. In plaats van een gespierde body-builder te nemen, kozen ze voor een acteur die een beetje sullig overkomt en dus de perfecte Peter Parker is zoals in de strips. Als hij zijn Spider-Man pak aantrekt ziet hij er opeens veel stoerder uit en dat moet ook voor een superheld. Het enige wat ik niet zo leuk vond was het einde, ik ben nogal voor een “Happy End”, maar hier was dit niet zo. Mary Jane was eindelijk te weten gekomen dat ze gevoelens had voor Peter en ze zegt hem dit ook, maar Peter kan geen relatie met haar beginnen omdat hij Spider-Man is. Dit vind ik eigenlijk wel stom. Wat ik ook haat aan films is als ze voorspelbaar worden. Deze is dat absoluut; - in het laboratorium weet je dat de spin die vermist is degene is die Peter gaat bijten - als Peters oom sterft, weet je dat hij achter de moordenaar zal aangaan - je weet op voorhand dat Mary Jane uiteindelijk nog verliefd gaat worden op Peter - en nog verscheidene ander dingen
Ik kijk toch vol spanning uit naar het vervolg dat er zeker komt. De zoon van The Green Goblin moet zich namelijk nog wreken op Spider-Man omdat hij zijn vader gedood heeft, terwijl Harry niet ééns weet dat zijn vader The Green Goblin is. Recensies

Ik heb voor deze twee recensies gekozen omdat ze door jongeren geschreven werden en ik ben tenslotte ook nog een jongere. Hun taalgebruik is heel “casual” en ze maken leuke grapjes bij kritiek over de film, dit maakt het meer losjes in plaats van een kritiek door een volwassenen in Knack of zo. Ze komen ook grotendeels overeen met mijn oordeel over de film, dus ik kan me er wel in terug vinden. Recensie van “Pleb” op http://www.collegenet.nl/ De eerste helft heerst, de tweede zuigt als een modderfokker, en dat valt scenarist David Koepp aan te rekenen. Ik snap sowieso niet waarom 'ie zo'n gevierde script-doctor is, die Koepp; Mission: Impossible, Snake Eyes, Jurassic Park, Panic Room, nogal platte verhalen allemaal. En dat de eerste helft van Spider-man zo fijn is mag hij eigenlijk niet op z'n conto schrijven want die volgt bijna letterlijk de ontstaansgeschiedenis van Spidey uit de Marvel Comic van Stan Lee (die ook executive producer is en in een ultrakorte cameo is te spotten). Aunt May en uncle Ben, de spinnenbeet, het amateur showworstel-toernooi, de dood van uncle Ben, het zit er allemaal in. Het gedeelte waar Peter Parker zijn spider-krachten ontdekt en geleidelijk leert beheersen is een heerlijke symbiose van geniaal acteerwerk, gedoseerde CGI en een naadloos passende score van Danny Elfman. Een gespannen stoot dreunt uit de blazerssectie van de orkestbak bij elke volgende stap in een scene waar Parker voor het eerst aarzelend zijn handen tegen een muur kleeft. Sweet! Je voelt je bijna net zo geëxalteerd als Spidey bij die eerste webslinger in de diepte, waarna steeds zwieriger zwerk suizers volgen. Een euforische, haast absolute vrijheid waar iedereen wel eens van droomt in de REM-fase. Ze zeggen dat je seksueel gefrustreerd bent als je droomt dat je kan vliegen. Boek mij dan maar voor de Jerry Springer Show, want het gebeurt mij wekelijks (van wie was de arrenbie hit I Believe I Can Fly ook al weer?). Over ondeugende dubbelzinnigheid gesproken: de spider-transformatie van scholier Parker gaat gepaard met haartjes die op onverwachte nieuwe plekken groeien en het uitstoten van wit, plakkerig spul. Ik heb het natuurlijk over de webshooters, hehehe... Regisseur Sam Raimi, die we allemaal eeuwige dank zijn verschuldigd voor het pulpmeesterwerk Evil Dead, doet met de casting van Tobey Maguire als Peter Parker een geniale zet. Spiderman is altijd mijn favoriete superheld geweest omdat 'ie eigenlijk een beetje een schlemiel is, die door zijn krachten pas de smartass durft te zijn die hij diep van binnen al is. De dromerige, ondoorgrondelijke halfgrijns die Maguire's gezicht is past daar perfect bij, juist niet de conventionele hardbody schoonheid van het soort acteurs dat Verhoeven in Starship Troopers expres gebruikte om zijn satire van fascistische propaganda extra vet aan te zetten. Voor dat soort figuren met vierkante kaaklijnen wordt in de meeste superhero flicks wel gekozen: George Clooney en Val Kilmer als Batman (Bruce Wayne is een dandyeske rijkaard), Christopher Reeve als Superman (Clark Kent speelt een schlemiel maar is het niet, Spider-man is een schlemiel en des te cooler). Dus, daar zit je dan in de bioscoop, na een uur. Best wel rulend filmpje, denk je, de lijnen zijn uitgezet, Spiderman is the man, de baas van de Daily Bugle lijkt hilarisch goed op zijn stripversie (peper en zout Edward Sturing kapsel), love interest Kirsten Dunst heeft de webcrawler net een stomende screenkiss gegeven die net zo klassiek gaat worden als het Titanic "I'm the king of the world" stukje (hij is al geparodiëerd door Sarah Michelle Gellar en Jack Black bij de MTV movie awards)... en dan stort het in als een Van der Valk garage. Samuel L. Jackson oreerde ooit in Unbreakable: "Every superhero needs an archnemesis." Spidey dus ook, en Willem Dafoe (nomen est omen) trekt het Green Goblin pakkie aan en doet dat goed. Dafoe weet zijn pezige jukbeen-gezicht optimaal in de strijd te werpen in een klassieke Jekyll & Hyde verhaallijn, zijn schizo scene voor een spiegel is zelfs overtuigend creepy. Maar behalve het simpele feit dat de ene, Spidey, een good guy is en de andere, de Goblin, bad guy, zit er in Koepp's script eigenlijk geen fatsoenlijk, of op zijn minst boeiend verhaal achter de titanenstrijd. Ze vechten met elkaar en dat is het dan. Wat de film net als Blade II van de regen in de drup helpt, is dat de CGI in de gevechtssequenties zuigt. In tegenstelling tot het gedeelte waar hij zijn eerste spinnenschreden op het superheldenpad zet, slingert Spider-man hier veel te houterig en te snel om de disbelief van de kijker opzij te zetten, en de Goblin lijkt net zo'n tekenfilmpoppetje dat voor een statische achtergrond langs wordt geschoven. Dat kan je na The Lord of the Rings en Attack of the Clones toch echt niet meer maken. Zo'n budget, zo'n legendarische comic held en dan toch nog knullige effecten, ik zou zeggen, neem je eigen tagline serieus, Raimi: With great power comes great responsibility. Recensie van “Simon” op http://www.scholieren.com/ In de Verenigde Staten is Spider-Man een supergroot succes. Een echte blockbuster, zogezegd. Wat natuurlijk niet zo raar is. De strip is al veertig jaar oud en kent een grote schare fans. Wie is er nou niet benieuwd naar de eerste serieuze verfilming van dit bekende stripverhaal? Maar betekent de combinatie van het bekende en fantastische verhaal met de grote bezoekersaantallen aan de andere kant van de oceaan ook dat dit een geweldige film is? Die je moet zien(!)? Voor de mensen die het verhaal nog niet kennen: wat belachelijk zeg. Maar goed, ik zal het kort uitleggen. Nadat Peter Parker (Tobey Maquire, Wonderboys) door een genetisch gemodificeerde spin gebeten wordt en zijn lichaam zich als een speer ontwikkelt (hij krijgt joekels van spieren, kan webvloeistof uit zijn polsen schieten, krijgt een geweldig reactievermogen en meer van dat soort fantastische dingen), wordt zijn oom vermoord. Aan de hand van de wijze uitspraak 'With great powers comes great responsibility' (grote krachten vereisen een groot verantwoordelijkheidsgevoel) besluit hij daarop het kwaad te bestrijden. In eerste instantie met groot succes, maar op een gegeven moment wordt de almachtige media achterdochtig en zo ook het volk. Bovendien krijgt Spiderman te maken met de Green Goblin (William Dafoe, Platoon, eXistenZ), de door een chemische stof beinvloedde vader van zijn beste vriend (James Franco). En, om het verhaal compleet te maken, is daar nog de strijd om het meisje waar hij zijn hele leven al verliefd op is (Kirsten Dunst, Crazy/Beautiful). Een met veel fantasie geschreven verhaal, het was aanvankelijk dan ook niet voor niets een strip. Dankzij de ontwikkelingen op het gebied van computeranimatie is deze film nu goed te maken. Met stunts alleen was dat nooit gelukt. En het ziet er allemaal heel behoorlijk uit, al zijn de ge-computer-animeerde beelden vaak wel van de echte te onderscheiden. De uitvoering is in een woord: Hollywood. Dat betekent veel actie, veel drama, veel romantiek. In een Hollywoodfilm is niets genoeg en nooit iets overdone. Op het gebied van actie betekent dat dus veel goeds, want actie mag best heel groot. Op het gebied van drama en romantiek is het oppassen geblazen. Al gauw wordt de film te dramatisch, te romantisch en dat verveelt (mij). De dingen die Peter Parker zoal over zijn lippen perst als hij zijn Grote Liefde over die liefde vertelt, dat vind ik op een gegeven moment vervelend overdreven worden. Daarnaast zijn de personages vrij zwart/wit, maar dat valt te verwachten als je naar de verfilming van een stripverhaal gaat. Als je een beetje om de cliches heen kan kijken en gewoon van het spektakelstuk an sich gaat genieten, dan heb je aan Spider-Man een lekkere knaller. Het mooie meisje, de slechterik, de goeierik, het noodlot, de dramatiek, romantiek, actie. Het zit er allemaal in. Toch is het niet mijn film, maar wie ben ik? Vergelijking van de twee recensies
Beide recensies zijn in het algemeen positief over de film, dus dat is al goed (voor mij toch). Over de computer geanimeerde beelden is er niet veel kritiek, behalve dat ze te onderscheiden zijn van de normale beelden, maar mij is dat niet opgevallen. Je zou je al heel goed op de beelden en minder op de film zelf moeten concentreren, maar daarvoor ga je niet naar de film. Ook over de acteurs is er niet veel commentaar, enkel goedkeuring, zeker voor Tobey Maquire, die zijn rol als “sulletje” fantastisch speelt. Ook Willem Dafoe speelt zijn rol als schurk zeer goed, hij heeft er echt het gezicht voor volgens Pleb. Simon vindt dat het verhaal te “Hollywood” is, de actie is goed, maar het drama en de romantiek zijn overdreven. Terwijl Pleb vindt dat er te weinig verhaal in zit, ze vechten wat en het is gedaan. Ik vind het misschien ook wel een beetje overdreven, maar tegenwoordig kan dat niet meer anders of het is geen goede film. Wat ik niet echt begrijp is dat ze niks zeggen over de soundtrack, die maakt toch ook deel uit van de film, dat vind ik toch.