Recensie
Film: De passievrucht
Regie: Maarten Treurniet.
Met: Peter Paul Muller, Halina Reijn,
Carice van Houten, Jan Decleir
Weinig meeslepende zoektocht
De film De Passievrucht begint niets verhullend , een gepassioneerde striptease van Monika (Carice van Houten) gevolgd door een vrijpartij in de auto van en met haar vriend Armin (Peter Paul Muller). Een karakteristieke opening voor een Nederlandse film waarin de nadruk meestal gelegd wordt op veel naakt en onomwondenheid. Een pikante beginscène dus die helaas in dit geval weinig toevoegt aan het verhaal.
De Passievrucht, de verfilming van het gelijknamige boek van Karel Glastra van Loon is de meest recente Nederlandse boekverfilming. Het verhaal gaat over Armin Minderhout, vriend van Monika en vader van Bo , althans dat dacht hij te zijn want na onderzoek krijgt Armin van zijn huisarts te horen dat hij onvruchtbaar is. Sterker nog dat hij heel zijn leven lang onvruchtbaar geweest is. Wie is Bo’s biologische vader dan wel? Deze vraag gaat het leven van Armin beheersen. Aan Monika kan hij het niet vragen, zij is op jonge leeftijd overleden. Armin gaat op zoek naar de man die het kind bij Monika verwekt heeft. Iedere man die Armin ooit in de buurt van Monika gezien heeft is een “verdachte” en zal ondervraagd worden door Armin. Deze zoektocht is in het boek zeer meeslepend en heeft je vanaf de eerste bladzijde in zijn greep. In de film echter is er teveel aandacht voor bijzaken waardoor de film wel amusanter wordt maar minder meeslepend. Een ander belangrijk element wat wel in het boek zit maar niet in de film, is dat in het boek de lezer in de loop van het verhaal al een aantal aanwijzingen krijgt over wie de daadwerkelijke vader van Bo is. Terwijl in de film iedere mannelijke personage tot aan het laatste moment even “verdacht” is.
Het acteerwerk in de film is wisselend. Armin Minderhout wordt op een geloofwaardige wijze neergezet door Peter Paul Muller. Hij komt over als een lieve man die het beste met Bo voorheeft en hem als een “echte” zoon behandelt maar die (zeer begrijpelijk) moeilijk om kan gaan met de situatie. Carice van Houten, die Monika speelt in de film, doet dit ook op een manier waarop weinig aan te merken valt. Monika is een vrouw met 2 kanten. De ene keer is ze een lieve, warme, vrij normale vrouw en de andere keer een wilde, gepassioneerde verleidster. Veel minder goed acteert debutant Dai Carter. Hij speelt de rol van Bo, een gemiddelde puber zonder echte bijzonderheden. Alleen al zijn reactie op het bericht dat de man die hem heeft grootgebracht niet zijn biologische vader is, is heel ongeloofwaardig. Hij reageert heel rustig, niet geheel onbewogen maar toch ook weer niet extravert Als iemand zoiets te horen krijgt en zeker een puber dan reageert hij veel extremer.
De regie van de film is in handen van Maarten Treurniet. Hij weet met zijn verfilming niet echt iets toe te voegen aan het verhaal. Dat is niet eens erg. Maar er zijn meer minpunten te ontdekken. Het is bijvoorbeeld altijd donker, grauw, en bar slecht weer als een personage in het verhaal een moeilijke boodschap te verwerken krijgt. Terwijl bij goed nieuws en voorspoed het zonnetje altijd schijnt en je de vogeltjes kan horen fluiten. Deze clichématige voorstelling van zaken is niet realistisch terwijl de passievrucht toch een verhaal is dat zich zomaar in het dagelijks leven van een ieder kan afspelen.
De Passievrucht zou de kijker van begin tot eind moeten meeslepen in Armins zoektocht net als in het boek. Dat dit niet gelukt is heeft niets te maken met de acteerprestaties van de hoofdpersonen. Het is meer de schuld van de filmmakers. De film is ondanks alles toch wel het bekijken waard. Al zou ik er niet voor naar de bioscoop rennen maar gewoon rustig wachten totdat die op DVD of video verschijnt.
Film: De passievrucht
Regie: Maarten Treurniet.
Met: Peter Paul Muller, Halina Reijn,
Carice van Houten, Jan Decleir
Weinig meeslepende zoektocht
De film De Passievrucht begint niets verhullend , een gepassioneerde striptease van Monika (Carice van Houten) gevolgd door een vrijpartij in de auto van en met haar vriend Armin (Peter Paul Muller). Een karakteristieke opening voor een Nederlandse film waarin de nadruk meestal gelegd wordt op veel naakt en onomwondenheid. Een pikante beginscène dus die helaas in dit geval weinig toevoegt aan het verhaal.
De Passievrucht, de verfilming van het gelijknamige boek van Karel Glastra van Loon is de meest recente Nederlandse boekverfilming. Het verhaal gaat over Armin Minderhout, vriend van Monika en vader van Bo , althans dat dacht hij te zijn want na onderzoek krijgt Armin van zijn huisarts te horen dat hij onvruchtbaar is. Sterker nog dat hij heel zijn leven lang onvruchtbaar geweest is. Wie is Bo’s biologische vader dan wel? Deze vraag gaat het leven van Armin beheersen. Aan Monika kan hij het niet vragen, zij is op jonge leeftijd overleden. Armin gaat op zoek naar de man die het kind bij Monika verwekt heeft. Iedere man die Armin ooit in de buurt van Monika gezien heeft is een “verdachte” en zal ondervraagd worden door Armin. Deze zoektocht is in het boek zeer meeslepend en heeft je vanaf de eerste bladzijde in zijn greep. In de film echter is er teveel aandacht voor bijzaken waardoor de film wel amusanter wordt maar minder meeslepend. Een ander belangrijk element wat wel in het boek zit maar niet in de film, is dat in het boek de lezer in de loop van het verhaal al een aantal aanwijzingen krijgt over wie de daadwerkelijke vader van Bo is. Terwijl in de film iedere mannelijke personage tot aan het laatste moment even “verdacht” is.
De regie van de film is in handen van Maarten Treurniet. Hij weet met zijn verfilming niet echt iets toe te voegen aan het verhaal. Dat is niet eens erg. Maar er zijn meer minpunten te ontdekken. Het is bijvoorbeeld altijd donker, grauw, en bar slecht weer als een personage in het verhaal een moeilijke boodschap te verwerken krijgt. Terwijl bij goed nieuws en voorspoed het zonnetje altijd schijnt en je de vogeltjes kan horen fluiten. Deze clichématige voorstelling van zaken is niet realistisch terwijl de passievrucht toch een verhaal is dat zich zomaar in het dagelijks leven van een ieder kan afspelen.
De Passievrucht zou de kijker van begin tot eind moeten meeslepen in Armins zoektocht net als in het boek. Dat dit niet gelukt is heeft niets te maken met de acteerprestaties van de hoofdpersonen. Het is meer de schuld van de filmmakers. De film is ondanks alles toch wel het bekijken waard. Al zou ik er niet voor naar de bioscoop rennen maar gewoon rustig wachten totdat die op DVD of video verschijnt.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden