Rabbit-Proof Fence (2002)

Filmrecensie: Rabbit proof fence: Philip Noyce
Molly, Gracie en Daisy worden meegenomen uit hun dorp en overgebracht naar een kamp waar ze ‘heropgevoed’ worden tot nette dames die moeten gaan werken voor de rijke blanke mensen in de grote steden. Maar algauw wordt Molly het beu ze wordt ziek van al die mensen. En besluit op een morgen om te vertrekken. Wanneer ze de namenlijst afroepen merken ze algauw dat de drie meisjes ontsnapt zijn. Onmiddellijk wordt de ‘tracker’ ingezet. Hij is ook zwart en werkt in het kamp als een soort sergeant die zorgt dat de meisjes luisteren, en straft ze als het nodig is. Maar zijn dochter zit ook in het kamp en dat is een van de redenen dat hij wil blijven werken in het kamp. Maar de tracker vindt echt ieder meisje dat wil ontsnappen. Ondertussen zijn de drie meisjes al bij een huis aangekomen en krijgen daar te eten en ze krijgen ook ieder een jas. Dan vertelt de vrouw des huizes over het rabbit proof fence. Molly besluit er naartoe te lopen. Als ze het hek volgen komen ze automatisch uit in hun dorp waar het hek dwars door loopt. Uiteindelijk bereiken ze het hek en beginnen ze aan hun erg lange toch naar huis. Maar de tracker blijft hen achtervolgen en het scheelt niet veel of hij had hen al een paar keer te pakken. Maar beiden(de tracker en Molly ) hebben een uitstekend aboriginal instinct. En daardoor ontsnapt Molly telkens weer aan de tracker. Ondertussen wordt al een heel corps van politieagenten ingezet om het drietal te zoeken. Ze worden op kruispunten geplaatst maar ze vinden hen nog steeds niet omdat een man, die de drie meisjes zijn tegengekomen, hen een kortere weg had gewezen. Naar een stadje waar ze de trein konden nemen. Molly gelooft niets van wat de man zegt en wil gewoon verder het hek volgen maar dat wil Gracie (de middelste) niet. Zij wil zo vlug mogelijk naar haar moeder. Molly denkt dat Gracie uiteindelijk wel zal volgen. Maar niets is minder waar. En Molly en Daisy moeten omkeren om Gracie te gaan zoeken. Ze vinden haar aan het station, wachtend op de trein. Als Molly haar roept loopt ze naar hen toe. Maar dan wordt ze achtervolgt door een auto. Iemand had haar geizen en haar verraden. Ze wordt opgepakt en meegenomen. Molly en Daisy lopen verder. Ze bereiken bijna de woestijn. Maar aan het hek zitten de tracker en nog een politieagent hen op te wachten. Ze wachten superlang in de hitte, en de agent snapt maar niet waar ze zijn. Maar de tracker heeft het door en hij tekent het plan hoe de meisjes zijn gelopen. Hij lacht, want hij wist dat e het zouden halen. En ze vertrekken. De meisjes bereiken de woestijn en lopen verder, helemaal uitgedroogd en verhongerd. Opeens stopt het hek en Molly denkt dat het ergens wel terug zal beginnen en lopen recht de woestijn in. Ze vallen flauw en wanneer ze wakker worden zien ze dat het hek terug begint. Uiteindelijk bereiken ze hun dorp en hun moeders zitten hen al op te wachten. Een agent hoort de vrouwen zingen en voelt dat er iets gaande is. Hij gaat er naartoe maar de vrouwen jagen hem weg. En dan komen de meisjes eindelijk terug thuis. Ik vind het een hele mooie film. Vooral omdat het een waargebeurd verhaal is. Dan ontroerd me nog meer. Ik het maar niet geloven dat die meisjes zijn kunnen ontsnappen. En dat Molly zo een pienter meisje is voor haar leeftijd. Ik vind het ook geweldig hoe de ziekelijkheid van de blanken (Mr. Nevill) wordt voorgesteld. Ze willen ten koste van alles de kinderen vinden. En hoe ze hen bekijken. Als een ander soort beest op deze aardbol. Ze kijken hoe blank ze geworden zijn en dan mogen ze vrij. Anders niet
De muziek vind ik mooi en heel het concept waarover het gaat.