Profielwerkstuk 'economische crisis.'
Inhoudsopgave:
Pagina 1: Voorblad.
Pagina 2: Inhoudsopgave.
Pagina 3: Overzicht hoofd- en deelvragen.
Pagina 4: Inleiding.
Pagina 5: Hoe ontstond de kredietcrisis en wat waren de gevolgen voor Nederland tijdens het ontstaan van dit fenomeen?
Pagina 6: Hoe ontstond de kredietcrisis en wat waren de gevolgen voor Nederland tijdens het ontstaan van dit fenomeen?
Pagina 7: Vergelijking van de kredietcrisis met crisissen in het verleden.
Pagina 8: Vergelijking van de kredietcrisis met crisissen in het verleden.
Pagina 9: Wat is er zoal gedaan om de kredietcrisis te bestrijden?
Pagina 10: Wat is er zoal gedaan om de kredietcrisis te bestrijden?
Pagina 11: Vormen van betrokkenheid in de crisis.
Pagina 12: Conclusie.
Pagina 13: Bronvermelding.
Hoofdvraag: Hoe komt het dat de kredietcrisis vanuit de VS is doorgeslagen over de hele wereld en ook een (negatief) effect heeft op de Nederlandse economie?
Deelvragen:
Hoe ontstond de kredietcrisis en wat waren de gevolgen voor Nederland tijdens het ontstaan van dit fenomeen?
Eind 2006 tot begin 2007.
Voorjaar 2007.
Zomer 2007 tot zomer 2008.
Zomer 2008.
Zomer 2008 tot heden.
Hoe gaan we de kredietcrisis oplossen?
Vergelijken crisis heden met eerdere (wereldwijde) crisissen.
Mogelijke oplossingen en maatregelen die al genomen zijn.
Inleiding:
Ik heb voor het onderwerp economische crisis (en deelonderwerpen) gekozen omdat het een interessant, en zeer actueel onderwerp is. Sinds het begin van de wereldwijde crisis heb ik me altijd afgevraagd hoe zoiets zomaar 'uit het niets' kan ontstaan, hier hoop ik in dit profielwerkstuk antwoord op te vinden.
Ook de deelvragen heb ik puur uit interesse gekozen. De deelvragen heb ik gekozen door een soort procesbeschrijving van de gehele crisis, van begin tot (toekomstig) einde in logische volgorde.
Oorzaak, vergelijking, mogelijke oplossingen en vergelijking met eerdere crisissen.
Bij de meeste vragen die ik in dit profielwerkstuk stel probeer ik rekening te houden met de rol die Nederland in de geschetste situatie speelt, of welke gevolgen Nederland ondervind.
In dit profielwerkstuk ga ik de ontwikkeling van de economische crisis in 5 stappen beschrijven, ga ik de (mogelijke) oplossingen die overheden wereldwijd nemen, of gaan nemen, beschrijven. En ga ik eerdere (wereldwijde) crisissen beschrijven en vergelijken met de huidige crisis.
Hoe ontstond de kredietcrisis en wat waren de gevolgen voor Nederland tijdens het ontstaan van dit fenomeen?
Rond eind 2006 en begin 2007 begon de kredietcrisis in Amerika aan te wakkeren. Amerikaanse huizenbezitters komen in de problemen met de aflossing van hun hypotheken. Het gaat om mensen met weinig inkomen en weinig eigen kapitaal, die relatief dure hypotheken hebben afgesloten. Hypotheekaanbieders hebben hypotheken verstrekt met een addertje onder het gras: de eerste jaren betaalt men een lage rente, waardoor de maandelijkse lasten goed te dragen zijn. Daarna wordt de rente verhoogd en moeten er ineens honderden dollars meer per maand worden betaald. Het aantal gemiste aflossingen loopt hierdoor op, de eerste mensen worden uit hun huizen gezet, hun woningen worden gedwongen verkocht.
Nederland heeft van deze voorloper van de wereldwijde crises geen lasten ondervonden. De Nederlandse economie bleef groeien als kool, mede doordat Nederlandse banken, in vergelijking met andere landen, een relatief lage rente vragen over uitgeleend kapitaal.
Voorjaar 2007 begint de wereldwijde crisis toch echt flink aan te wakkeren. Amerikaanse banken beginnen de gevolgen te merken van het toenemend aantal gemiste aflossingen. De verstrekte hypotheken, waarin de banken onderling handelen, worden minder waard en mensen worden uit hun huis gezet omdat de banken de huizen moeten verkopen, meestal tegen bizar lage prijzen. Ook de huizenmarkt stort in. In voorjaar 2007 komen een aantal kleine hypotheekbanken in de problemen.
Gevolgen voor Nederland zijn onder andere een hogere rente die betaald moet worden over geleend geld, eerst voor banken onderlang en daarna ook voor de consument en het bedrijf.
Het vertrouwen tussen banken onderling neemt schrikbarend af, alle banken willen het kapitaal in eigen kas houden en lenen zelden uit aan andere banken. In voorjaar 2007 menen vele experts dat er nog weinig aan de hand is, er word gesproken over een gezonde correctie van jarenlange lage rente. Slechts enkelen leggen een verband met de Amerikaanse huizencrisis, maar ook zij zagen dit toen nog niet als een potentieel gevaar voor de Nederlandse en Europese economie.
Zomer 2007 tot zomer 2008 is de wereldwijde kredietcrisis een feit.
De banken die de risicovolle hypotheken hebben verstrekt, hebben die leningen samengebundeld, opgeknipt en weer doorgeleend aan andere banken en financiële instellingen. Daardoor weet niemand meer precies wie de gelede schade van een niet-afgeloste hypotheek op zich moet nemen. Gevolg is dat banken elkaar onderling gaan wantrouwen. Het risico op een lening die niet word afgelost stijgt. Steeds vaker blijkt dat degene aan wie de lening is verstrekt zwaar in de problemen is gekomen.
Zomer 2008 beginnen banken meer in de problemen te komen. Bear Stearns en J P Morgan Chase zijn enkele 'slachtoffers' van deze crisis. De Amerikaanse centrale bank heeft beide banken gered door Morgan Chase te helpen met de overname van Stearns.
Gevolgen voor Nederland zijn in zomer 2008 veel groter dan voorheen. De experts die in voorjaar 2007 een verband opmerkten hadden gelijk, de Amerikaanse economie heeft een enorme impact op de Nederlandse. Nederland ondervind daarom ook veel lasten van de Amerikaanse crisis in zomer 2008. Doordat enkele beleggingsbureaus in de problemen kwamen in zomer 2008 probeerde de Europese Centrale Bank de boel te sussen door miljardenuitgaven, het tegengestelde was een feit. Paniek brak uit en het consumentenvertrouwen nam sterk af. Mensen gaven minder geld uit.
Ook zijn banken veel strengere procedures gaan naleven omtrent het uitlenen van geld, beide komen de economie absoluut niet positief tegemoet.
Vooral het feit dat mensen continu angst ingeboezemd word door middel van allerlei media die continu negatieve berichten uitgeven over de economie neemt het consumentenvertrouwen enorm af, en daardoor nam de economische neergang dus enorm toe.
Zomer 2008
De aanhoudende problemen op de Amerikaanse huizenmarkt raken nu ook hard de twee grootste hypotheekbedrijven van Amerika, Fannie Mae en Freddie Mac. Samen bezaten zij bijna de helft van alle in Amerika afgesloten hypotheken, met een waarde van ruim 5300 miljard dollar. De Amerikaanse overheid vreest dat met het omvallen van deze hypotheekbedrijven de crisis oncontroleerbaar word, en besluit daarom een reddingsplan op te zetten. Beide hypotheekbedrijven worden onder overheidstoezicht geplaatst, de top van deze bedrijven word vervangen en de staat stelt maarliefst 200 miljard dollar beschikbaar om deze bedrijven te redden van de ondergang.
Gelukkig zijn de gevolgen voor Nederland zeer klein. De Amerikaanse overheid heeft de juiste beslissing genomen door deze hypotheekbedrijven te redden van de ondergang, dit had, in tegenstelling tot de overheidsuitgaven van zomer 2007, geen paniekzaaiend effect. De hervormingen van de hypotheekbedrijven door de overheid stellen de consument juist gerust. De bedrijven voeren een publieke taak uit en voorheen verdween alle winst van deze ‘dienst’ in de zakken van de aandeelhouders en hoge pieten die delen van deze hypotheekbedrijven bezaten. Door de hervormingen van de Amerikaanse overheid belandde de winst niet langer in de zakken van de machthebbers, daarom kan je eigenlijk wel spreken van privatisering van deze bedrijven.
De consument is blij en gerustgesteld dat de machthebbers van deze bedrijven geen miljoenenlonen meer ontvangen.
Nederland had wel een aandeel van maar liefst 23 miljard in deze twee bedrijven, maar dankzij de garanties die de Amerikaanse overheid gaf valt er niks te vrezen. Het geld is immers veilig in handen van de staat.
Zomer 2008 tot heden:
Grote zakenbanken zoals Merrill Lynch en Lehman Brothers komen in de problemen. Merrill geeft zich over aan de crisis en laat zich redden door de Amerikaanse Centrale Bank. Voor Lehman Brothers zijn geen kopers te vinden. De bank vraagt uitstel van betaling aan.
Nu breekt de paniek echt uit en beginnen enorm kapitaalkrachtige verzekeraars en banken in de problemen te komen. Zoals AIG (American International Group), AIG komt zo erg in de problemen dat het vraagt om maarliefst 40 miljard dollar staatssteun. Die hulp komt snel, de overheid reageert adequaat omdat ze nu erg bewust zijn van de grootte van deze crisis. Een dag na de aanvraag ontvangt AIG 75 miljard dollar.
De problemen van AIG leiden op de financiële markten tot een schokreactie, verzekeringsbedrijven, die tot nu toe redelijk goed door de crisis heen leken te komen, blijken toch grotere problemen te hebben dan verwacht. Aandelen in deze bedrijven kelderen in waarde met vele procenten per dag. De crisis dreigt nu ook over te slaan naar pensioenfondsen, pensioenfondsen hebben namelijk veel kapitaal belegt in verzekeringsbedrijven.
De gevolgen voor Nederland zijn in dit stadium zeker voelbaar. Ook voor de gemiddelde burger die zich niet bezighoud met leningen en dergelijke. In het dagelijkse leven speelt geld een steeds grotere rol, het is het gesprek van de dag en op het nieuws en in kranten lijkt geen ander nieuws meer naar voren te komen. Het dagelijkse leven was een tijdje erg duur. Prijzen van energie en voedsel stegen hard. Dit is nu gelukkig achter de rug en prijzen van bijvoorbeeld benzine dalen ook weer. Ook de koers van de euro is over zijn toppunt heen, dat maakt het ‘makkelijker’ voor Europa en zo dus ook Nederland om te exporteren.
We moeten er nu echt aan geloven, de Amerikaanse crisis is ook naar Nederland over gewaaid.
De Amerikaanse overheid wil hervormingen in het bankwezen, daarom kiezen ze ook welke banken ze wel of niet redden. Lehman Brothers, bijvoorbeeld, hebben ze laten vallen terwijl Bearn Stearns gered werd. Dit zal ook effect hebben op het Nederlandse bankwezen.
Hoe gaan we de kredietcrisis oplossen?
Vergelijking van de kredietcrisis met crisissen in het verleden
De financiële markten hebben eerder crisissen overleefd, die vaak tot grote schade hebben geleden. Hieronder staat een schema dat de grootte van de schade veroorzaakt door crisissen aan de wereldeconomie weergeeft.
Jaar Omschrijving crisis Geschatte schade Huidige waarde
1982 Leningen aan ontwikkelingslanden. $ 55 miljard. circa $ 123 miljard.
1986-1995 Leningen aan Amerikaanse spaarbanken. $ 189 miljard. circa $ 364 miljard.
1991-2003 Leningen aan Japanse banken. $ 263 miljard. circa $ 412 miljard.
2007-? Leningen aan hypotheekverstrekkers en dergelijke. $ 970/$1300 miljard of meer. $ 970/$1300 miljard of meer.
Leningen aan ontwikkelingslanden.
In het begin van de jaren zeventig gingen vele ontwikkelingslanden leningen aan bij Westerse banken tegen zeer gunstige tarieven. Een deel van dit geld ging naar ontwikkelingsprojecten met weinig resultaat, wat de terugbetaling van de leningen bemoeilijkte. Ook ging een deel van het geld naar de aankoop van wapens of privé bankrekeningen van corrupte regeringsleiders en hun familie. Eind jaren zeventig gingen ten gevolge van de oliecrisis de rente omhoog en de prijzen van grondstoffen omlaag, waardoor ontwikkelingslanden moeilijkheden ondervonden met het terugbetalen van hun leningen. In 1982 verklaarde Mexico dat het zijn schulden onmogelijk kon afbetalen. Wegens het risico voor problemen op de financiële markt namen het Internationaal Monetaire Fonds en de Wereldbank een groot deel van de schulden van Mexico bij commerciële banken over.
Leningen aan Amerikaanse spaarbanken.
Deze crisis werd veroorzaakt doordat banken geld op korte termijn leenden met als doel dit geld opnieuw uit te lenen aan de consument met een lange(re) termijn. De rente voor korte leningen steeg waardoor de spaarbanken een hogere rente betaalden om geld te lenen, terwijl de vaste rente op de lange termijn voor de consument gelijk bleef. Het kostte de banken meer geld om geld te lenen dan dat het opleverde om dit zelfde geld vervolgens weer uit te lenen. De spaarbanken kwamen hierdoor zwaar in de problemen, met alle gevolgen voor het financiële systeem van dien.
De Japanse banken crisis.
Gedurende de jaren zeventig en tachtig maakte Japan een flinke economische stijging mee die de top bereikte in december 1989. Wat volgde, was een daling van de waarde van de koers van meer dan 60%.
De oorzaak van deze jarenlange economische neergang was het barsten van de ‘vastgoedbubbel’ begin jaren negentig. Deze ‘bubbel’ ontstond door het afsluiting van enorm veel lening tegen een lage rente door Japan, de gedachte dat huizenprijzen onmogelijk konden zakken en door het nemen van grote risico’s bij het uitlenen van geld. Toen de huizenprijzen toch begonnen met dalen konden mensen die een huis bezaten op afbetaling onmogelijk de rente nog aflossen en kwamen zij financieel in de problemen. Door de verminderde inkomsten van banken gingen banken minder geld uitlenen, en het geld dat ze wel uitleenden konden consumenten alleen krijgen als ze ‘veilig’ waren voor de banken, risicovolle leningen verstrekten de banken niet meer. Ze moesten ook bereid zijn een hoge rente te betalen.
Het resultaat van dit alles was een periode van ruim 10 jaar waarin de gemiddelde economische groei van Japan niet boven de 1% uit steeg.
Vergelijking met de kredietcrisis:
De gemiddelde huizenprijs steeg tussen 2000 en 2006 in de Verenigde Staten op landelijk niveau met 90%. De gemiddelde huizenprijs steeg tussen 1985 en 1991 in Japan met 51%. Na de klap zijn de huizenprijzen in Japan met meer dan 40% gedaald. De Amerikaanse huizenprijzen zijn nu ongeveer 20% gezakt. Veel economen verwachten dat de prijzen nog verder zullen dalen. De geschatte verliezen door deze crisis liggen tussen 263 en 412 miljard.
Wat is er zoal gedaan om de kredietcrisis te bestrijden?
Overheden in bijna alle door de kredietcrisis getroffen landen zijn inmiddels (eind november 2008) een veel grotere rol gaan spelen dan enkele jaren geleden voor mogelijk zou zijn gehouden. De ernst van de crisis was toentertijd zwaar onderschat. Zo zei IMF directeur Dominique Strauss-Kahn op 15 mei 2008 tegen een commissie van het Europees Parlement in Brussel dat het hoogtepunt van de kredietcrisis achter de rug is, maar dat de gevolgen nog maanden voelbaar zullen zijn.
Overheden en centrale banken zijn op verschillende wijzen betrokken bij de crisis. De effecten van hun maatregelen zijn moeilijk te meten, omdat niet bekend is hoe de situatie zou zijn als de genomen maatregel achterwege gebleven was. Wel staat het vast dat, hoe goed een maatregel ook bedoeld is, er zit altijd wel een staartje aan. Zoals de miljardensteun van de Amerikaanse overheid (betaald door de belastingbetaler) aan noodlijdende bedrijven. De consument draait er voor op terwijl de banken de risico’s hebben genomen en zelf de crisis hebben aangewakkerd. Dit zijn moeilijke kwesties omdat het geld van de belastingbetaler natuurlijk niet zomaar uitgegeven mag worden, maar zou er gebeurd zijn als deze maatregel niet genomen waren? Waren de gevolgen dan nog wel te overzien? Dit soort vragen zijn natuurlijk onmogelijk te beantwoorden. Feit is, dat de Amerikaanse overheid natuurlijk wel experts in dienst heeft om uit te vinden of het uitgegeven bedrag niet teveel is, en of het bedrijf überhaupt te redden is.
De vormen van betrokkenheid kunnen worden onderscheiden in:
Leenfaciliteiten:
Centrale banken verschaffen veelvuldig leningen aan het bankwezen. Deze faciliteiten zijn tijdens de kredietcrisis aanmerkelijk in omvang toegenomen. Tot vele honderden miljarden dollars.
Behalve dat de leningen aan het bankwezen toegenomen zijn, zijn ook de looptijden duidelijk langer geworden. Normaal gesproken worden deze leenfaciliteiten verstrekt voor enkele weken, maar in de loop van de crisis werd dit vaak enkele maanden tot zolang als nodig. Ook is het opvallend dat de door de centrale banken geaccepteerde onderpanden in de loop van de tijd versoepeld zijn. Normaliter worden tegenover dit soort voorschotten alleen maar staatsleningen als onderpand geaccepteerd, maar nu accepteren de centrale banken ook hele andere soorten onderpanden.
Op 7 oktober 2008 kondigde de Federal Reserve een geheel nieuwe fase aan. Namelijk de Paper Funding Facility. De bedoeling van dit fonds is dat het kortlopend commercial paper (leningen door ondernemingen) gaat opkopen, hiermee word geprobeerd te voorkomen dat de liquiditeitsproblemen binnen het bankwezen naar de "reële economie" overslaat. De ECB heeft inmiddels, op 1 februari 2009, een maatregel genomen dat de onderpandwaarde drastisch verlaagd, op meerdere vlakken.
Intensivering toezicht op financiële sector:
De meest omvangrijke uitbreiding van het toezicht vond plaats in IJsland, waar op 6 oktober de gehele bankensector onder toezicht werd gesteld. Op 7 oktober werd de op één na grootste bank van IJsland genationaliseerd.
Fiscale impulsen:
De Amerikaanse overheid heeft inmiddels tweemaal een fiscale stimulans toegepast: vanaf mei 2008 pakket aan tax rebates (belasting teruggave) van circa 160 miljard dollar en eind juli 2008 een pakket steunmaatregelen van circa 300 miljard dollar, dit pakket heet ‘de Housing and Economic Recovery act). Het bedrag uitgetrokken voor steunmaatregelen heeft inmiddels de grens van 800 miljard gepasseerd.
Begeleiding overnames:
Centrale banken en overheden zijn diverse malen opgetreden als bemiddelaar bij overnames van financiële instellingen. In sommige gevallen leidde dit tot een betrokkenheid van de overheid of centrale bank in de vorm van verschaffer van garanties of verschaffer van krediet voor die overname. Dit was bijvoorbeeld bij de overname van Bear Stearns het geval. De overheid moet natuurlijk kunnen garanderen dat het geld van de belastingbetaler niet in een kansloos project word gepompt, het bedrijf moet stabiel zijn en in de toekomst ook stabiel blijven. Dit is een van de redenen waarom Lehman Brothers niet werd overgenomen.
Verlaging van officiële rentetarieven:
Sinds het begin van de crisis hebben diverse centrale banken diverse malen de officiële rentetarieven verlaagd, soms met opmerkelijk grote stappen. In de Verenigde Staten is de officiële rente op een zeer laag niveau beland.
Grafiek die het officiële rentepercentage van de drie grootste niet-publieke banken weergeeft.
Te zien is dat het rentepercentage afneemt zodra de crisis aanwakkert, dit is om leningen te stimuleren. Des te meer geld de consument in handen heeft, des te beter gaat het met de economie. Koopkracht heeft immers een positief verband met economische groei.
Directe deelname in aandelenkapitaal van financiële instellingen:
Naarmate de crisis versterkte nam de mate waarin overheden direct deelnamen in het risicodragend kapitaal van financiele instellingen toe. Bijvoorbeeld: de nationalisatie van de Britse hypotheekbank Northern Rock, de omvangrijke deelname van de Amerikaanse overheid in de Amerikaanse verzekeraar AIG, plannen van de Britse, Spaanse en Nederlandse overheden om voor ongeveer 35 tot 40 miljard, 40 miljard en 20 miljard euro deel te nemen in het aandelenkapitaal van diverse banken, de overname van ABN AMRO en de Nederlandse Fortis activiteiten door de Nederlandse overheid. Op 12 oktober werd dit uitgebreid met deelnames door onder meer de Duitse regering. Op 14 oktober presenteerde de Amerikaanse regering een plan (wat overigens deel uitmaakt van het Amerikaans economisch reddingsplan 2008) om voor 250 miljard dollar deel te nemen in het kapitaal van Amerikaanse banken, waarvan voor 125 miljard dollar in het kapitaal van 9 grote Amerikaanse banken. In Kleinere Amerikaanse banken werd voor 33 miljard dollar deelgenomen.
Opkopen door overheid van illiquide vorderingen:
Door het opkopen van illiquide vorderingen (producten die niet direct om te zetten zijn in geld), eigendom van banken, willen overheden ervoor zorgen dat banken een vergrootte mogelijkheid krijgen om nieuw krediet te verstrekken. Illiquide goederen als eigendom van banken is vooral vastgoed. Het doel van de overheid is om deze beleggingen op enig moment weer te verkopen. We weten nog niet of dit met succes zal lukken. Het grootste initiatief op dit gebied is het Troubled Asset Relief Program (onderdeel van de Emergency Economic Stabilization Act) in de VS ter waarde van 700 miljard dollar.
Van dit bedrag werd een deel later bestemd voor versterking van het kapitaal van Amerikaanse banken, het aankopen van ‘giftige’ leningen werd op de lange baan geschoven. Het congres bleek hier niet van gediend. De Spaanse overheid kondigde begin Oktober een fonds aan van 30 tot 50 miljard. Tevens steunde de Zwitserse overheid de Zwitserse bank UBS bij het oprichten van een fonds waarin illiquide leningen werden ‘gestald’.
Garanties voor leningen:
In een aantal gevallen stelden overheden zich garant voor leningen aan in moeilijkheden verkerende financiële instellingen, bijvoorbeeld bij de Duitse hypotheekbank Hypo Real Estate, waar de Duitse overheid als onderdeel van een reddingsplan een garantie verstrekte van € 35 miljard.
In aanvulling op het kapitaalsprogramma van 14 oktober 2008 stelde de Amerikaanse overheid zich garant voor nieuw uit te geven leningen tot 1 juli 2009, voor een periode van drie jaar. Hiermee is potentieel een bedrag gemoeid van $1500 miljard. Bovendien stelde de VS zich garant voor $500 miljard aan renteloze leningen aan meest kleinere ondernemingen.
Garanties op spaartegoeden:
De hoogte van het bedrag dat mensen kunnen sparen zonder enig risico is uiteraard van invloed op de bereidheid van spaarders hun geld aan banken toe te vertrouwen. Europese overheden hanteren verschillende bedragen als maximum, wat leidt tot een zekere concurrentie tussen landen. De kosten van een dergelijke garantie plegen bestreden te worden uit een (nationaal) fonds dat door de banken in dat land gevoed wordt; bij een groot faillissement van een bank is het echter niet denkbeeldig dat de overheid zou moeten bijspringen.
Conclusie
De wereldwijde economische crisis is, zoals ik eerst dacht, zeker niet uit het niets opeens ontstaan. Er is sprake van een soort ‘stappenplan’ van ruim 3 tot 4 jaar tot heden wat beschouwt word als de ‘aanloop’ naar de wereldwijde crisis. De oorsprong, de cruciale fouten die gemaakt zijn die de economische crisis hebben aangewakkerd zijn de enorme risico’s die, vooral Amerikaanse, banken namen. Deze gevolgen waren onvermijdelijk. Het was meer dan logisch dat deze vele fouten uiteindelijk tot een crisis van welke grootte dan ook gingen leiden. Het verband dat de Amerikaanse crisis met de Nederlandse crisis heeft is voor mij nog steeds moeilijk te bevatten. Beide economieën en ook die van andere landen hebben blijkbaar zo’n sterke samenhang dat de economie van het buitenland (uit Amerikaans oogpunt) ook sterk reageert op veranderingen in Amerika.
Daardoor nemen wij een deel van de geleden schade op. Ook is het bankensysteem zo sterk verweven samen met andere landen en banken dat er maar iets hoeft te gebeuren in een redelijk groot bedrijf en tientallen landen delen samen de lasten.
Zo ook met de ruim 26 miljard aandelen die Nederlandse banken in (voorheen) noodlijdende massa hypotheekverstrekkers hadden. Gelukkig ondervonden we daar geen last van omdat de Amerikaanse overheid garant stond voor het bedrijf.
Bronnen
Bronnenlijst:
Maak een eigen bronnen lijst.
Overzicht van de steunmaatregelen waartoe op 14 oktober 2008 (en later) werd besloten (Bron: ING Group, The Banks Daily, Oct. 14, 2008 en Oct. 16, 2008, data used with permission of ING)
Ook heb ik veel van mijn eigen kennis omtrent de economische crisis verworven door middel van het lezen van kranten en het kijken naar het journaal.
Inhoudsopgave:
Pagina 1: Voorblad.
Pagina 2: Inhoudsopgave.
Pagina 3: Overzicht hoofd- en deelvragen.
Pagina 4: Inleiding.
Pagina 5: Hoe ontstond de kredietcrisis en wat waren de gevolgen voor Nederland tijdens het ontstaan van dit fenomeen?
Pagina 6: Hoe ontstond de kredietcrisis en wat waren de gevolgen voor Nederland tijdens het ontstaan van dit fenomeen?
Pagina 7: Vergelijking van de kredietcrisis met crisissen in het verleden.
Pagina 8: Vergelijking van de kredietcrisis met crisissen in het verleden.
Pagina 10: Wat is er zoal gedaan om de kredietcrisis te bestrijden?
Pagina 11: Vormen van betrokkenheid in de crisis.
Pagina 12: Conclusie.
Pagina 13: Bronvermelding.
Hoofdvraag: Hoe komt het dat de kredietcrisis vanuit de VS is doorgeslagen over de hele wereld en ook een (negatief) effect heeft op de Nederlandse economie?
Deelvragen:
Hoe ontstond de kredietcrisis en wat waren de gevolgen voor Nederland tijdens het ontstaan van dit fenomeen?
Eind 2006 tot begin 2007.
Voorjaar 2007.
Zomer 2007 tot zomer 2008.
Zomer 2008.
Zomer 2008 tot heden.
Hoe gaan we de kredietcrisis oplossen?
Vergelijken crisis heden met eerdere (wereldwijde) crisissen.
Mogelijke oplossingen en maatregelen die al genomen zijn.
Inleiding:
Ik heb voor het onderwerp economische crisis (en deelonderwerpen) gekozen omdat het een interessant, en zeer actueel onderwerp is. Sinds het begin van de wereldwijde crisis heb ik me altijd afgevraagd hoe zoiets zomaar 'uit het niets' kan ontstaan, hier hoop ik in dit profielwerkstuk antwoord op te vinden.
Oorzaak, vergelijking, mogelijke oplossingen en vergelijking met eerdere crisissen.
Bij de meeste vragen die ik in dit profielwerkstuk stel probeer ik rekening te houden met de rol die Nederland in de geschetste situatie speelt, of welke gevolgen Nederland ondervind.
In dit profielwerkstuk ga ik de ontwikkeling van de economische crisis in 5 stappen beschrijven, ga ik de (mogelijke) oplossingen die overheden wereldwijd nemen, of gaan nemen, beschrijven. En ga ik eerdere (wereldwijde) crisissen beschrijven en vergelijken met de huidige crisis.
Hoe ontstond de kredietcrisis en wat waren de gevolgen voor Nederland tijdens het ontstaan van dit fenomeen?
Rond eind 2006 en begin 2007 begon de kredietcrisis in Amerika aan te wakkeren. Amerikaanse huizenbezitters komen in de problemen met de aflossing van hun hypotheken. Het gaat om mensen met weinig inkomen en weinig eigen kapitaal, die relatief dure hypotheken hebben afgesloten. Hypotheekaanbieders hebben hypotheken verstrekt met een addertje onder het gras: de eerste jaren betaalt men een lage rente, waardoor de maandelijkse lasten goed te dragen zijn. Daarna wordt de rente verhoogd en moeten er ineens honderden dollars meer per maand worden betaald. Het aantal gemiste aflossingen loopt hierdoor op, de eerste mensen worden uit hun huizen gezet, hun woningen worden gedwongen verkocht.
Nederland heeft van deze voorloper van de wereldwijde crises geen lasten ondervonden. De Nederlandse economie bleef groeien als kool, mede doordat Nederlandse banken, in vergelijking met andere landen, een relatief lage rente vragen over uitgeleend kapitaal.
Voorjaar 2007 begint de wereldwijde crisis toch echt flink aan te wakkeren. Amerikaanse banken beginnen de gevolgen te merken van het toenemend aantal gemiste aflossingen. De verstrekte hypotheken, waarin de banken onderling handelen, worden minder waard en mensen worden uit hun huis gezet omdat de banken de huizen moeten verkopen, meestal tegen bizar lage prijzen. Ook de huizenmarkt stort in. In voorjaar 2007 komen een aantal kleine hypotheekbanken in de problemen.
Gevolgen voor Nederland zijn onder andere een hogere rente die betaald moet worden over geleend geld, eerst voor banken onderlang en daarna ook voor de consument en het bedrijf.
Zomer 2007 tot zomer 2008 is de wereldwijde kredietcrisis een feit.
De banken die de risicovolle hypotheken hebben verstrekt, hebben die leningen samengebundeld, opgeknipt en weer doorgeleend aan andere banken en financiële instellingen. Daardoor weet niemand meer precies wie de gelede schade van een niet-afgeloste hypotheek op zich moet nemen. Gevolg is dat banken elkaar onderling gaan wantrouwen. Het risico op een lening die niet word afgelost stijgt. Steeds vaker blijkt dat degene aan wie de lening is verstrekt zwaar in de problemen is gekomen.
Zomer 2008 beginnen banken meer in de problemen te komen. Bear Stearns en J P Morgan Chase zijn enkele 'slachtoffers' van deze crisis. De Amerikaanse centrale bank heeft beide banken gered door Morgan Chase te helpen met de overname van Stearns.
Gevolgen voor Nederland zijn in zomer 2008 veel groter dan voorheen. De experts die in voorjaar 2007 een verband opmerkten hadden gelijk, de Amerikaanse economie heeft een enorme impact op de Nederlandse. Nederland ondervind daarom ook veel lasten van de Amerikaanse crisis in zomer 2008. Doordat enkele beleggingsbureaus in de problemen kwamen in zomer 2008 probeerde de Europese Centrale Bank de boel te sussen door miljardenuitgaven, het tegengestelde was een feit. Paniek brak uit en het consumentenvertrouwen nam sterk af. Mensen gaven minder geld uit.
Ook zijn banken veel strengere procedures gaan naleven omtrent het uitlenen van geld, beide komen de economie absoluut niet positief tegemoet.
Vooral het feit dat mensen continu angst ingeboezemd word door middel van allerlei media die continu negatieve berichten uitgeven over de economie neemt het consumentenvertrouwen enorm af, en daardoor nam de economische neergang dus enorm toe.
Zomer 2008
De aanhoudende problemen op de Amerikaanse huizenmarkt raken nu ook hard de twee grootste hypotheekbedrijven van Amerika, Fannie Mae en Freddie Mac. Samen bezaten zij bijna de helft van alle in Amerika afgesloten hypotheken, met een waarde van ruim 5300 miljard dollar. De Amerikaanse overheid vreest dat met het omvallen van deze hypotheekbedrijven de crisis oncontroleerbaar word, en besluit daarom een reddingsplan op te zetten. Beide hypotheekbedrijven worden onder overheidstoezicht geplaatst, de top van deze bedrijven word vervangen en de staat stelt maarliefst 200 miljard dollar beschikbaar om deze bedrijven te redden van de ondergang.
Gelukkig zijn de gevolgen voor Nederland zeer klein. De Amerikaanse overheid heeft de juiste beslissing genomen door deze hypotheekbedrijven te redden van de ondergang, dit had, in tegenstelling tot de overheidsuitgaven van zomer 2007, geen paniekzaaiend effect. De hervormingen van de hypotheekbedrijven door de overheid stellen de consument juist gerust. De bedrijven voeren een publieke taak uit en voorheen verdween alle winst van deze ‘dienst’ in de zakken van de aandeelhouders en hoge pieten die delen van deze hypotheekbedrijven bezaten. Door de hervormingen van de Amerikaanse overheid belandde de winst niet langer in de zakken van de machthebbers, daarom kan je eigenlijk wel spreken van privatisering van deze bedrijven.
Nederland had wel een aandeel van maar liefst 23 miljard in deze twee bedrijven, maar dankzij de garanties die de Amerikaanse overheid gaf valt er niks te vrezen. Het geld is immers veilig in handen van de staat.
Zomer 2008 tot heden:
Grote zakenbanken zoals Merrill Lynch en Lehman Brothers komen in de problemen. Merrill geeft zich over aan de crisis en laat zich redden door de Amerikaanse Centrale Bank. Voor Lehman Brothers zijn geen kopers te vinden. De bank vraagt uitstel van betaling aan.
Nu breekt de paniek echt uit en beginnen enorm kapitaalkrachtige verzekeraars en banken in de problemen te komen. Zoals AIG (American International Group), AIG komt zo erg in de problemen dat het vraagt om maarliefst 40 miljard dollar staatssteun. Die hulp komt snel, de overheid reageert adequaat omdat ze nu erg bewust zijn van de grootte van deze crisis. Een dag na de aanvraag ontvangt AIG 75 miljard dollar.
De problemen van AIG leiden op de financiële markten tot een schokreactie, verzekeringsbedrijven, die tot nu toe redelijk goed door de crisis heen leken te komen, blijken toch grotere problemen te hebben dan verwacht. Aandelen in deze bedrijven kelderen in waarde met vele procenten per dag. De crisis dreigt nu ook over te slaan naar pensioenfondsen, pensioenfondsen hebben namelijk veel kapitaal belegt in verzekeringsbedrijven.
De gevolgen voor Nederland zijn in dit stadium zeker voelbaar. Ook voor de gemiddelde burger die zich niet bezighoud met leningen en dergelijke. In het dagelijkse leven speelt geld een steeds grotere rol, het is het gesprek van de dag en op het nieuws en in kranten lijkt geen ander nieuws meer naar voren te komen. Het dagelijkse leven was een tijdje erg duur. Prijzen van energie en voedsel stegen hard. Dit is nu gelukkig achter de rug en prijzen van bijvoorbeeld benzine dalen ook weer. Ook de koers van de euro is over zijn toppunt heen, dat maakt het ‘makkelijker’ voor Europa en zo dus ook Nederland om te exporteren.
We moeten er nu echt aan geloven, de Amerikaanse crisis is ook naar Nederland over gewaaid.
De Amerikaanse overheid wil hervormingen in het bankwezen, daarom kiezen ze ook welke banken ze wel of niet redden. Lehman Brothers, bijvoorbeeld, hebben ze laten vallen terwijl Bearn Stearns gered werd. Dit zal ook effect hebben op het Nederlandse bankwezen.
Hoe gaan we de kredietcrisis oplossen?
Vergelijking van de kredietcrisis met crisissen in het verleden
De financiële markten hebben eerder crisissen overleefd, die vaak tot grote schade hebben geleden. Hieronder staat een schema dat de grootte van de schade veroorzaakt door crisissen aan de wereldeconomie weergeeft.
1982 Leningen aan ontwikkelingslanden. $ 55 miljard. circa $ 123 miljard.
1986-1995 Leningen aan Amerikaanse spaarbanken. $ 189 miljard. circa $ 364 miljard.
1991-2003 Leningen aan Japanse banken. $ 263 miljard. circa $ 412 miljard.
2007-? Leningen aan hypotheekverstrekkers en dergelijke. $ 970/$1300 miljard of meer. $ 970/$1300 miljard of meer.
Leningen aan ontwikkelingslanden.
In het begin van de jaren zeventig gingen vele ontwikkelingslanden leningen aan bij Westerse banken tegen zeer gunstige tarieven. Een deel van dit geld ging naar ontwikkelingsprojecten met weinig resultaat, wat de terugbetaling van de leningen bemoeilijkte. Ook ging een deel van het geld naar de aankoop van wapens of privé bankrekeningen van corrupte regeringsleiders en hun familie. Eind jaren zeventig gingen ten gevolge van de oliecrisis de rente omhoog en de prijzen van grondstoffen omlaag, waardoor ontwikkelingslanden moeilijkheden ondervonden met het terugbetalen van hun leningen. In 1982 verklaarde Mexico dat het zijn schulden onmogelijk kon afbetalen. Wegens het risico voor problemen op de financiële markt namen het Internationaal Monetaire Fonds en de Wereldbank een groot deel van de schulden van Mexico bij commerciële banken over.
Leningen aan Amerikaanse spaarbanken.
Deze crisis werd veroorzaakt doordat banken geld op korte termijn leenden met als doel dit geld opnieuw uit te lenen aan de consument met een lange(re) termijn. De rente voor korte leningen steeg waardoor de spaarbanken een hogere rente betaalden om geld te lenen, terwijl de vaste rente op de lange termijn voor de consument gelijk bleef. Het kostte de banken meer geld om geld te lenen dan dat het opleverde om dit zelfde geld vervolgens weer uit te lenen. De spaarbanken kwamen hierdoor zwaar in de problemen, met alle gevolgen voor het financiële systeem van dien.
De Japanse banken crisis.
Gedurende de jaren zeventig en tachtig maakte Japan een flinke economische stijging mee die de top bereikte in december 1989. Wat volgde, was een daling van de waarde van de koers van meer dan 60%.
Het resultaat van dit alles was een periode van ruim 10 jaar waarin de gemiddelde economische groei van Japan niet boven de 1% uit steeg.
Vergelijking met de kredietcrisis:
De gemiddelde huizenprijs steeg tussen 2000 en 2006 in de Verenigde Staten op landelijk niveau met 90%. De gemiddelde huizenprijs steeg tussen 1985 en 1991 in Japan met 51%. Na de klap zijn de huizenprijzen in Japan met meer dan 40% gedaald. De Amerikaanse huizenprijzen zijn nu ongeveer 20% gezakt. Veel economen verwachten dat de prijzen nog verder zullen dalen. De geschatte verliezen door deze crisis liggen tussen 263 en 412 miljard.
Wat is er zoal gedaan om de kredietcrisis te bestrijden?
Overheden in bijna alle door de kredietcrisis getroffen landen zijn inmiddels (eind november 2008) een veel grotere rol gaan spelen dan enkele jaren geleden voor mogelijk zou zijn gehouden. De ernst van de crisis was toentertijd zwaar onderschat. Zo zei IMF directeur Dominique Strauss-Kahn op 15 mei 2008 tegen een commissie van het Europees Parlement in Brussel dat het hoogtepunt van de kredietcrisis achter de rug is, maar dat de gevolgen nog maanden voelbaar zullen zijn.
Overheden en centrale banken zijn op verschillende wijzen betrokken bij de crisis. De effecten van hun maatregelen zijn moeilijk te meten, omdat niet bekend is hoe de situatie zou zijn als de genomen maatregel achterwege gebleven was. Wel staat het vast dat, hoe goed een maatregel ook bedoeld is, er zit altijd wel een staartje aan. Zoals de miljardensteun van de Amerikaanse overheid (betaald door de belastingbetaler) aan noodlijdende bedrijven. De consument draait er voor op terwijl de banken de risico’s hebben genomen en zelf de crisis hebben aangewakkerd. Dit zijn moeilijke kwesties omdat het geld van de belastingbetaler natuurlijk niet zomaar uitgegeven mag worden, maar zou er gebeurd zijn als deze maatregel niet genomen waren? Waren de gevolgen dan nog wel te overzien? Dit soort vragen zijn natuurlijk onmogelijk te beantwoorden. Feit is, dat de Amerikaanse overheid natuurlijk wel experts in dienst heeft om uit te vinden of het uitgegeven bedrag niet teveel is, en of het bedrijf überhaupt te redden is.
De vormen van betrokkenheid kunnen worden onderscheiden in:
Leenfaciliteiten:
Centrale banken verschaffen veelvuldig leningen aan het bankwezen. Deze faciliteiten zijn tijdens de kredietcrisis aanmerkelijk in omvang toegenomen. Tot vele honderden miljarden dollars.
Behalve dat de leningen aan het bankwezen toegenomen zijn, zijn ook de looptijden duidelijk langer geworden. Normaal gesproken worden deze leenfaciliteiten verstrekt voor enkele weken, maar in de loop van de crisis werd dit vaak enkele maanden tot zolang als nodig. Ook is het opvallend dat de door de centrale banken geaccepteerde onderpanden in de loop van de tijd versoepeld zijn. Normaliter worden tegenover dit soort voorschotten alleen maar staatsleningen als onderpand geaccepteerd, maar nu accepteren de centrale banken ook hele andere soorten onderpanden.
Op 7 oktober 2008 kondigde de Federal Reserve een geheel nieuwe fase aan. Namelijk de Paper Funding Facility. De bedoeling van dit fonds is dat het kortlopend commercial paper (leningen door ondernemingen) gaat opkopen, hiermee word geprobeerd te voorkomen dat de liquiditeitsproblemen binnen het bankwezen naar de "reële economie" overslaat. De ECB heeft inmiddels, op 1 februari 2009, een maatregel genomen dat de onderpandwaarde drastisch verlaagd, op meerdere vlakken.
De meest omvangrijke uitbreiding van het toezicht vond plaats in IJsland, waar op 6 oktober de gehele bankensector onder toezicht werd gesteld. Op 7 oktober werd de op één na grootste bank van IJsland genationaliseerd.
Fiscale impulsen:
De Amerikaanse overheid heeft inmiddels tweemaal een fiscale stimulans toegepast: vanaf mei 2008 pakket aan tax rebates (belasting teruggave) van circa 160 miljard dollar en eind juli 2008 een pakket steunmaatregelen van circa 300 miljard dollar, dit pakket heet ‘de Housing and Economic Recovery act). Het bedrag uitgetrokken voor steunmaatregelen heeft inmiddels de grens van 800 miljard gepasseerd.
Begeleiding overnames:
Centrale banken en overheden zijn diverse malen opgetreden als bemiddelaar bij overnames van financiële instellingen. In sommige gevallen leidde dit tot een betrokkenheid van de overheid of centrale bank in de vorm van verschaffer van garanties of verschaffer van krediet voor die overname. Dit was bijvoorbeeld bij de overname van Bear Stearns het geval. De overheid moet natuurlijk kunnen garanderen dat het geld van de belastingbetaler niet in een kansloos project word gepompt, het bedrijf moet stabiel zijn en in de toekomst ook stabiel blijven. Dit is een van de redenen waarom Lehman Brothers niet werd overgenomen.
Verlaging van officiële rentetarieven:
Sinds het begin van de crisis hebben diverse centrale banken diverse malen de officiële rentetarieven verlaagd, soms met opmerkelijk grote stappen. In de Verenigde Staten is de officiële rente op een zeer laag niveau beland.
Grafiek die het officiële rentepercentage van de drie grootste niet-publieke banken weergeeft.
Te zien is dat het rentepercentage afneemt zodra de crisis aanwakkert, dit is om leningen te stimuleren. Des te meer geld de consument in handen heeft, des te beter gaat het met de economie. Koopkracht heeft immers een positief verband met economische groei.
Directe deelname in aandelenkapitaal van financiële instellingen:
Opkopen door overheid van illiquide vorderingen:
Door het opkopen van illiquide vorderingen (producten die niet direct om te zetten zijn in geld), eigendom van banken, willen overheden ervoor zorgen dat banken een vergrootte mogelijkheid krijgen om nieuw krediet te verstrekken. Illiquide goederen als eigendom van banken is vooral vastgoed. Het doel van de overheid is om deze beleggingen op enig moment weer te verkopen. We weten nog niet of dit met succes zal lukken. Het grootste initiatief op dit gebied is het Troubled Asset Relief Program (onderdeel van de Emergency Economic Stabilization Act) in de VS ter waarde van 700 miljard dollar.
Van dit bedrag werd een deel later bestemd voor versterking van het kapitaal van Amerikaanse banken, het aankopen van ‘giftige’ leningen werd op de lange baan geschoven. Het congres bleek hier niet van gediend. De Spaanse overheid kondigde begin Oktober een fonds aan van 30 tot 50 miljard. Tevens steunde de Zwitserse overheid de Zwitserse bank UBS bij het oprichten van een fonds waarin illiquide leningen werden ‘gestald’.
Garanties voor leningen:
In een aantal gevallen stelden overheden zich garant voor leningen aan in moeilijkheden verkerende financiële instellingen, bijvoorbeeld bij de Duitse hypotheekbank Hypo Real Estate, waar de Duitse overheid als onderdeel van een reddingsplan een garantie verstrekte van € 35 miljard.
In aanvulling op het kapitaalsprogramma van 14 oktober 2008 stelde de Amerikaanse overheid zich garant voor nieuw uit te geven leningen tot 1 juli 2009, voor een periode van drie jaar. Hiermee is potentieel een bedrag gemoeid van $1500 miljard. Bovendien stelde de VS zich garant voor $500 miljard aan renteloze leningen aan meest kleinere ondernemingen.
Garanties op spaartegoeden:
De hoogte van het bedrag dat mensen kunnen sparen zonder enig risico is uiteraard van invloed op de bereidheid van spaarders hun geld aan banken toe te vertrouwen. Europese overheden hanteren verschillende bedragen als maximum, wat leidt tot een zekere concurrentie tussen landen. De kosten van een dergelijke garantie plegen bestreden te worden uit een (nationaal) fonds dat door de banken in dat land gevoed wordt; bij een groot faillissement van een bank is het echter niet denkbeeldig dat de overheid zou moeten bijspringen.
Conclusie
Daardoor nemen wij een deel van de geleden schade op. Ook is het bankensysteem zo sterk verweven samen met andere landen en banken dat er maar iets hoeft te gebeuren in een redelijk groot bedrijf en tientallen landen delen samen de lasten.
Zo ook met de ruim 26 miljard aandelen die Nederlandse banken in (voorheen) noodlijdende massa hypotheekverstrekkers hadden. Gelukkig ondervonden we daar geen last van omdat de Amerikaanse overheid garant stond voor het bedrijf.
Bronnen
Bronnenlijst:
Maak een eigen bronnen lijst.
Overzicht van de steunmaatregelen waartoe op 14 oktober 2008 (en later) werd besloten (Bron: ING Group, The Banks Daily, Oct. 14, 2008 en Oct. 16, 2008, data used with permission of ING)
Ook heb ik veel van mijn eigen kennis omtrent de economische crisis verworven door middel van het lezen van kranten en het kijken naar het journaal.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden
D.
D.
zouden jullie dit verslag alsjeblieft van internet kunnen halen want ik wil het graag inleveren op onze school. en het is een kwestie van leven of dood
alvast bedankt voor het verslag
groetjes dennis
13 jaar geleden
AntwoordenH.
H.
oecht chille wrkstuk
12 jaar geleden
AntwoordenF.
F.
Wat is dit voor gepauper? Niks over CDO's of hoe de crisis eigenlijk is ontstaan, alleen dat het steeds slechter gaat met instanties. Nee, dit moet je niet willen.
12 jaar geleden
Antwoorden