Mythe Schrijven (Atlantis)

De Mythe: Hoe Atlantis zonk

Op een mooie dag in de stad Atlantis waren Xenos en Nireas aan het spelen in de tuin van hun vader. Ze waren het al gewoon, alle rijkdom om hun heen. Huizen van goud, straten van koper in plaats van beton. Maar voor hen scheen het mooiste goud aan de hemel, de zon. Daar konden ze eeuwig bij wegdromen. En in het midden van hun stad, stond de mooiste tempel die ze gezien hadden, de enige tempel die ze gezien hadden trouwens. De tempel was gewijd aan Poseidon, god van de zee. Want hun stad was omringd door de zee, overal waar ze keken zagen ze wel een stukje zee.

Maar Poseidon was niet tevreden over zijn volk. Hij had ze welvaart gegeven, veel goud, magnifieke huizen, prachtige tuinen en akkers, fruitbomen in overvloed zodat ze altijd eten genoeg hadden. Maar de inwoners van Atlantis hadden geen aandacht meer voor hem, ze gaven hem geen offers meer, ze aanbaden en eerden hem niet meer. Ze waren al weken lang een plan aan het maken en Poseidon was daar iets te weten van gekomen door zichzelf te vermommen als een inwoner van Atlantis. Ze gingen op zoek naar nieuwe gebieden, om daar te plunderen en te veroveren. Poseidon was woedend, maar liet ze nog even hun gang gaan. Zeus was het ook te weten gekomen en beval Poseidon iets te doen. En de God van de zee zei dat ze het aan hem konden over laten.


Een week later stuurden de inwoners van Atlantis een vloot op verkenning met de opdracht om land te zoeken en zo snel mogelijk terug te keren. Maar de vloot kwam nooit terug. Een jaar later stuurden ze weer een vloot op verkenning, maar nu met wel 50 schepen. En Poseidon deed juist het zelfde als eerder. Hij liet de schepen zinken. En omdat hij eerst al in een droom verschenen was aan de leider om te zeggen dat hij moest ophouden, liet hij zijn toorn uit op Atlantis. Een reusachtige vloedgolf van wel 30 meter hoog stortte zich op Atlantis, en na een paar minuten was de hele stad van de zee verdwenen.