MIDDELNEDERLANDS
Inleiding
Het Middelnederlands is het Nederlands uit de periode van 1200 tot 1500. Er bestonden eigenlijk alleen nog maar dialecten, een standaardtaal is pas veel later ontstaan. In Middelnederlandse teksten zijn de woorden dus overal een beetje anders. Het Middelnederlands is een verzamelterm.
Het is pas later als onder de Bourgondiërs en de Oostenrijkers de Lage Landen meer en meer een eenheid gaan vormen, dat er ook behoefte komt aan een overkoepelende standaardtaal. En die ontwikkelt zich dan ook.
Enkele boeken in het Middelnederlands: Karel en de Elegast, Reinaert de Vos…
Spelling
In de Middeleeuwen heerste er grote vrijheid in de spelling. Verschillende klanken leidden ook tot verschillende manieren van schrijven. Vroeger probeerden men veel meer de klanken weer te geven dan wij nu doen.
De beste manier om Middelnederlands te lezen, is dan ook zoals de mensen het toen deden: hardop.
Ons alfabet is ontleend aan het Romeinse schrift. Het Nederlands kende meer klanken en kwam dus letters te kort. Het Romeinse alfabet kende enkel een i, pas later kwam er een j bij. Ook een v en een w zijn er pas later bijgekomen.
In het Latijn werd ook geen onderscheid gemaakt tussen ‘lange’ en ‘korte’ klinkers. Soms gebeurde dat zoals nu door een klinkerverdubbeling, maar vaak werd er een
-e- of –i- achtergeplaatst.
Naamvallen
Het Middelnederlandse kende nog naamvallen, dit zijn verschillende vormen van een woord waarmee de functie in de zin wordt aangegeven.
Men onderscheidde er vier verschillende:
· Nominativus: onderwerp van de zin
· Genitivus: het bezit aanduiden
· Dativus: meewerkend voorwerp
· Accusativus: lijdend voorwerp
Omdat er nu geen naamvallen meer zijn, gebruikt men voorzetsels.
Er zijn 2 soorten verbuigingen: ‘sterke’ (die zien we het meest) en de ‘zwakke’ (woorden die op -e- eindigen)
Ontkenningen
De normale manier van ontkenningen maken in het Middelnederlands is met en of ne voor het werkwoord, en niet, nooit, niemand, enz. elders in de zin.
Zelfstandignaamwoordgroepen
Bij ons staat een bijvoeglijk naamwoord voor het zelfstandige naamwoord. In het Middelnederlands kon dat ook zo, maar het bijvoeglijk naamwoord stond er dikwijls achter. Als er twee bijvoeglijke naamwoorden, dan stond er soms eentje voor en eentje achter het kernwoord. De genitivus kon zowel voor als achter het kernwoord staan. Ook het bezittelijke voornaamwoord kon wel achter het zelfstandige naamwoord staan.
Inleiding
Het Middelnederlands is het Nederlands uit de periode van 1200 tot 1500. Er bestonden eigenlijk alleen nog maar dialecten, een standaardtaal is pas veel later ontstaan. In Middelnederlandse teksten zijn de woorden dus overal een beetje anders. Het Middelnederlands is een verzamelterm.
Het is pas later als onder de Bourgondiërs en de Oostenrijkers de Lage Landen meer en meer een eenheid gaan vormen, dat er ook behoefte komt aan een overkoepelende standaardtaal. En die ontwikkelt zich dan ook.
Enkele boeken in het Middelnederlands: Karel en de Elegast, Reinaert de Vos…
In de Middeleeuwen heerste er grote vrijheid in de spelling. Verschillende klanken leidden ook tot verschillende manieren van schrijven. Vroeger probeerden men veel meer de klanken weer te geven dan wij nu doen.
De beste manier om Middelnederlands te lezen, is dan ook zoals de mensen het toen deden: hardop.
Ons alfabet is ontleend aan het Romeinse schrift. Het Nederlands kende meer klanken en kwam dus letters te kort. Het Romeinse alfabet kende enkel een i, pas later kwam er een j bij. Ook een v en een w zijn er pas later bijgekomen.
In het Latijn werd ook geen onderscheid gemaakt tussen ‘lange’ en ‘korte’ klinkers. Soms gebeurde dat zoals nu door een klinkerverdubbeling, maar vaak werd er een
-e- of –i- achtergeplaatst.
Naamvallen
Het Middelnederlandse kende nog naamvallen, dit zijn verschillende vormen van een woord waarmee de functie in de zin wordt aangegeven.
Men onderscheidde er vier verschillende:
· Nominativus: onderwerp van de zin
· Genitivus: het bezit aanduiden
· Dativus: meewerkend voorwerp
· Accusativus: lijdend voorwerp
Omdat er nu geen naamvallen meer zijn, gebruikt men voorzetsels.
Er zijn 2 soorten verbuigingen: ‘sterke’ (die zien we het meest) en de ‘zwakke’ (woorden die op -e- eindigen)
Ontkenningen
De normale manier van ontkenningen maken in het Middelnederlands is met en of ne voor het werkwoord, en niet, nooit, niemand, enz. elders in de zin.
Bij ons staat een bijvoeglijk naamwoord voor het zelfstandige naamwoord. In het Middelnederlands kon dat ook zo, maar het bijvoeglijk naamwoord stond er dikwijls achter. Als er twee bijvoeglijke naamwoorden, dan stond er soms eentje voor en eentje achter het kernwoord. De genitivus kon zowel voor als achter het kernwoord staan. Ook het bezittelijke voornaamwoord kon wel achter het zelfstandige naamwoord staan.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden