Günter Grass ~ Die Blechtrommel
De grote lijnen van het verhaal:
Het verhaal van Günter Grass gaat over het leven van Oskar Matzerath, een jongen die in de Duitse plaats Danzig woont, vlakbij de Poolse grens. Vanaf zijn derde jaar besluit Oskar uit protest tegen de wereld van de volwassenen voor altijd klein te blijven, en nadat hij zichzelf van de trap heeft gegooid, groeit hij inderdaad werkelijk niet meer. Om zijn protest kracht bij te zetten maakt hij gebruik van zijn blikken trommel, die hij vanaf zijn derde jaar altijd met zich meesleept. Daarbij beschikt hij ook nog eens over een extreem hoge stem waarbij hij ruiten kapot kan gillen. Dit zorgt voor hele vreemde situaties in de film, die in feite de hele maatschappij van die tijd (de jaren ’30 en ’40) op de hak neemt.
De beste scène:
Een van de bekendste scènes uit 'Die Blechtrommel' is 'die Tribune'. Dit is ook het moment in de film waarop Oskar niet alleen meer tegen zijn huiselijke situatie protesteert (zoals de driehoeksverhouding die zijn moeder heeft met Oskars 'vader' en haar neef Jan Bronski), maar ook tegen de politieke situatie in zijn land, en dus tegen de opkomst van het fascisme. In deze scène zit Oskar verstopt op de tribune bij een grote nazi-bijeenkomst. Deze begint heel plechtig en tot in de kleinste details verzorgd. Oskar begint dan, aangemoedigd door het feit dat er ook op andere instrumenten wordt gespeeld en door feit dat hij deze bijeenkomst op deze manier maar helemaal niets vindt, enthousiast bekende liedjes te trommelen. Het duurt niet lang voordat de mensen die bij hem in op de tribune enthousiast mee beginnen te zingen en uiteindelijk ook gaan dansen. De bijeenkomst van de fascistische beweging verandert in een klap in een enorm volksfeest. Hiermee wordt dus in feite deze hele fascistische beweging belachelijk gemaakt, als de mensen die allemaal strak op de tribune zaten te wachten allemaal enthousiast op Oskars fanfaremuziek gaan dansen. Ze zullen achteraf nooit kunnen verklaren hoe deze absurde verandering tot stand is gekomen, omdat vreemd genoeg niemand Oskar heeft opgemerkt en alleen maar op zijn muziek heeft gelet.
Opvallende kenmerken:
Opvallend aan het verhaal is het feit dat de schrijver een hoop details toevoegt waar het verhaal in feite best buiten zou kunnen. Dat blijkt uit het feit dat elke kleine gebeurtenis uitvoerig en vrijwel zonder emotie worden beschreven. Zo geeft Oskar de lezer uitgebreide informatie over zijn uitzicht van achter de tribune, over het weer, over de liedjes die hij op zijn trommel probeert te spelen en waarom.
Wat ook opvalt is de toon waarop het verhaal beschreven wordt. In deze scène staan een hele hoop van Oskars gedachten letterlijk op papier. Deze zijn in de film uiteindelijk verwerkt als commentaar op de scène, waarbij Oskar als een soort nieuwslezer zijn eigen belevenissen beschrijft, vaak alsof die de normaalste zaak van de wereld zijn. Doordat de scène in feite te absurd voor woorden is, wordt alles en iedereen dus belachelijk gemaakt, alle mensen die deze bijeenkomst bijeenwonen en het fascisme op zich ook. De bijeenkomst van de nazi’s wordt door de schrijver dan ook afgedaan als een potsierlijke vertoning, Een jongetje met een trommel laat vanachter een schot op de tribune iedereen vergeten waar ze zijn en waar ze voor kwamen. Het fascisme is niet echt iets om grappen over te maken, en deze scène lijkt dan ook eerder op een protest, dat voor de schrijver door Oskar verwoord wordt.
Een ander opvallend kenmerk van het verhaal zijn de personages. Dit zijn stuk voor stuk op zijn zachst gezegd zeer vreemde types, en Oskar is daarbij nog de opvallendste van allemaal. Al vanaf zijn geboorte en zeker vanaf zijn derde jaar praat hij soms als volwassene, en dan weer als een kind over zijn omgeving en de dingen die hij meemaakt. Dit komt ook doordat hij in feite beide is. Hij is fysiek een kind van drie gebleven, en zo gedraagt hij zich ook nog vaak, maar daartegen staat dat hij tegen het einde van de film al een jaar of dertig oud is. Tijdens de scène op de tribune is Oskar naar schatting een jaar of twaalf. Toch lijkt hij de ernst van de situatie niet echt in te schatten, en lijkt zelden onder de indruk als er iemand doodgaat, zoals zijn moeder, Jan Bronski en uiteindelijk ook zijn vader. (Waar Oskar mede schuldig aan is.) De enige dood die hem wat lijkt te doen is als zijn vriendin omkomt bij een bombardement.
De grote lijnen van het verhaal:
Het verhaal van Günter Grass gaat over het leven van Oskar Matzerath, een jongen die in de Duitse plaats Danzig woont, vlakbij de Poolse grens. Vanaf zijn derde jaar besluit Oskar uit protest tegen de wereld van de volwassenen voor altijd klein te blijven, en nadat hij zichzelf van de trap heeft gegooid, groeit hij inderdaad werkelijk niet meer. Om zijn protest kracht bij te zetten maakt hij gebruik van zijn blikken trommel, die hij vanaf zijn derde jaar altijd met zich meesleept. Daarbij beschikt hij ook nog eens over een extreem hoge stem waarbij hij ruiten kapot kan gillen. Dit zorgt voor hele vreemde situaties in de film, die in feite de hele maatschappij van die tijd (de jaren ’30 en ’40) op de hak neemt.
De beste scène:
Een van de bekendste scènes uit 'Die Blechtrommel' is 'die Tribune'. Dit is ook het moment in de film waarop Oskar niet alleen meer tegen zijn huiselijke situatie protesteert (zoals de driehoeksverhouding die zijn moeder heeft met Oskars 'vader' en haar neef Jan Bronski), maar ook tegen de politieke situatie in zijn land, en dus tegen de opkomst van het fascisme. In deze scène zit Oskar verstopt op de tribune bij een grote nazi-bijeenkomst. Deze begint heel plechtig en tot in de kleinste details verzorgd. Oskar begint dan, aangemoedigd door het feit dat er ook op andere instrumenten wordt gespeeld en door feit dat hij deze bijeenkomst op deze manier maar helemaal niets vindt, enthousiast bekende liedjes te trommelen. Het duurt niet lang voordat de mensen die bij hem in op de tribune enthousiast mee beginnen te zingen en uiteindelijk ook gaan dansen. De bijeenkomst van de fascistische beweging verandert in een klap in een enorm volksfeest. Hiermee wordt dus in feite deze hele fascistische beweging belachelijk gemaakt, als de mensen die allemaal strak op de tribune zaten te wachten allemaal enthousiast op Oskars fanfaremuziek gaan dansen. Ze zullen achteraf nooit kunnen verklaren hoe deze absurde verandering tot stand is gekomen, omdat vreemd genoeg niemand Oskar heeft opgemerkt en alleen maar op zijn muziek heeft gelet.
Opvallend aan het verhaal is het feit dat de schrijver een hoop details toevoegt waar het verhaal in feite best buiten zou kunnen. Dat blijkt uit het feit dat elke kleine gebeurtenis uitvoerig en vrijwel zonder emotie worden beschreven. Zo geeft Oskar de lezer uitgebreide informatie over zijn uitzicht van achter de tribune, over het weer, over de liedjes die hij op zijn trommel probeert te spelen en waarom.
Wat ook opvalt is de toon waarop het verhaal beschreven wordt. In deze scène staan een hele hoop van Oskars gedachten letterlijk op papier. Deze zijn in de film uiteindelijk verwerkt als commentaar op de scène, waarbij Oskar als een soort nieuwslezer zijn eigen belevenissen beschrijft, vaak alsof die de normaalste zaak van de wereld zijn. Doordat de scène in feite te absurd voor woorden is, wordt alles en iedereen dus belachelijk gemaakt, alle mensen die deze bijeenkomst bijeenwonen en het fascisme op zich ook. De bijeenkomst van de nazi’s wordt door de schrijver dan ook afgedaan als een potsierlijke vertoning, Een jongetje met een trommel laat vanachter een schot op de tribune iedereen vergeten waar ze zijn en waar ze voor kwamen. Het fascisme is niet echt iets om grappen over te maken, en deze scène lijkt dan ook eerder op een protest, dat voor de schrijver door Oskar verwoord wordt.
Een ander opvallend kenmerk van het verhaal zijn de personages. Dit zijn stuk voor stuk op zijn zachst gezegd zeer vreemde types, en Oskar is daarbij nog de opvallendste van allemaal. Al vanaf zijn geboorte en zeker vanaf zijn derde jaar praat hij soms als volwassene, en dan weer als een kind over zijn omgeving en de dingen die hij meemaakt. Dit komt ook doordat hij in feite beide is. Hij is fysiek een kind van drie gebleven, en zo gedraagt hij zich ook nog vaak, maar daartegen staat dat hij tegen het einde van de film al een jaar of dertig oud is. Tijdens de scène op de tribune is Oskar naar schatting een jaar of twaalf. Toch lijkt hij de ernst van de situatie niet echt in te schatten, en lijkt zelden onder de indruk als er iemand doodgaat, zoals zijn moeder, Jan Bronski en uiteindelijk ook zijn vader. (Waar Oskar mede schuldig aan is.) De enige dood die hem wat lijkt te doen is als zijn vriendin omkomt bij een bombardement.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden