Onderzoeksopdracht:
Wilde zwanen.
Opdracht 39. a) De staat bemoeide zich in feite met alles wat erin het leven van Jung Chan en haar ouders gebeurde. Bij alles wat ze deden moesten ze eerst nadenken of de Partij dit wel goed vond. Zo moest de vader van Jung Chan de Partij toestemming vragen om met Jung Chan haar moeder ‘over liefde te praten’. Jung Chan haar moeder vond dat dit iets weg had van toestemming vragen aan het hoofd van de familie, en dat was het ook. De Communistische Partij was het nieuwe gezinshoofd. Ook toen ze besloten hadden te trouwen moesten haar vader en moeder eerst nog een verzoek bij de Partij indienen om in de echt verbonden te worden. Het huwelijk was onder controle van de Partij gesteld. Zelfs tijdens de bruiloft bepaalde de Partij dat het huwelijk niet te overvloedig mocht worden gevierd. De communisten probeerden een karig soort huwelijkssluiting te introduceren. Nadat ze getrouwd waren bleef de Partij zich met het leven van haar ouders bemoeien. Er werd bepaald waar haar vader en moeder moesten slapen, dit was in het kantoorgebouw van de Partij, waar de ouders gescheiden moesten slapen. Alleen op zaterdag mochten ze samen de nacht doorbrengen. Toen de Partij ontdekte dat Jung Chan haar moeder toch 's nachts de nacht bij haar man doorbracht, werden zij en haar man op Partijbijeenkomsten bekritiseerd. Ze werden beschuldigd van het feit dat ze ‘liefde op de eerste plaats hadden gesteld’ op het moment dat de revolutie voor had behoren te gaan.
Toen ze in 1949 samen op weg waren naar Yibin omdat ze gingen verhuizen, kreeg de moeder van Jung Chan het opnieuw zwaar te verduren. Omdat haar moeder een lagere rang had, had ze geen recht op een auto. Dit in tegendeel tot haar man, die een hoge partijfunctionaris was, en volgens de Partij wel recht had op een auto. De moeder van Jung Chan moest op de een dag meer dan vijftig kilometer lopen, terwijl haar man in de auto werd vervoerd. Toen ze zag dat een vriendin van haar door haar man over de rivier werd geholpen en toen ze hoorde dat die man het voorrecht had om met de auto te reizen, maar dit niet had gedaan om zijn vrouw te ondersteunen, stortte ze bijna in. Die nacht hield ze het niet meer uit en barstte ze in tranen uit, wat natuurlijk de volgende ochtend weer voor het nodige kritiek zorgde. De mensen zeiden dat ze zich had gedragen als een ‘teer dametje uit de uitbuitende klasse’.
Nadat in 1955 Jung Chan haar moeder door de Partij in hechtenis werd genomen, bepaalde de Partij ook dat alledrie haar kinderen naar de crèche moesten, omdat de Partij de opvoeding van de kinderen wou overnemen van de ouders. Jung Chan haar moeder werd onder voortdurende bewaking gesteld van andere vrouwelijke ‘kameraden’, die haar overal volgden. Dit deden ze om te voorkomen dat ze zelfmoord ging plegen of een samenspanning met anderen tegen de Partij zou beginnen.
In 1958 had Mao de Grote Sprong Voorwaarts ingevoerd. Dit hield in dat iedereen zich moest bezig houden met de productie van staal, zelfs de toen zesjarige Jung Chan moest hieraan meewerken. Mao vertelde hen over de grote productie en het overvloed aan voedsel dat er was. Wat hij echter niet vertelde, was dat de boeren op het platteland geen eten hadden. Al het voedsel dat de boeren op het platteland hadden verbouwd (en dat was al weinig, omdat ze verplicht waren mee te werken aan de staalproductie) werd direct naar de stad vervoerd, zodat ze daar geen honger leden.
De Culturele Revolutie brak in 1966 uit. Dit hield in dat Mao het hele onderwijs platlegde. Er werd geen les meer gegeven, maar de leerlingen moesten wel naar school om uitspraken van Mao uit ‘Het Rode Boekje’ op te dreunen. Ook werd er op 16 augustus van dar jaar een Rode Garde opgericht. De leerlingen die hier lid van waren kregen de opdracht klassenvijanden te bestrijden. Iedere leerling die niet lid was of zich niet enthousiast genoeg hiervoor inzette, werd zelf als klassenvijand beschouwd. Ook de ouders van Jung Chan ontkwamen niet aan een bezoek van de Rode Garde. Alle boeken van haar vader werden verbrand, omdat deze reactionair waren en niet goedgekeurd door de Partij. De enige boeken die de Partij had goedgekeurd, gingen over de leer van Mao.
b) Bijna alles in China wat door de staat werd bepaald, bepaal ik zelf of samen met mijn ouders. Zo bepaal ikzelf met wie ik trouw en of ik dat doe, naar welke school ik ga, hoe ik reis en welke kleren ik aan trek, want ook werd er in China bepaald welke kleren de mensen daar moesten dragen. Ik bepaal zelf waar ik ga werken, of ik me wil aansluiten bij een vereniging en wat ik lees. Ik vind het ook heel raar dat in China al dat soort dingen door de staat bepaald werden. Het vreemdst vind ik nog, dat er voor je gedacht werd. Zodra je je mening uitte of zelfs wanneer je je niet enthousiast genoeg inzette, werd dit al gezien als verraad aan het communisme. In Nederland word er eigenlijk niets direct door de staat bepaald, er zijn natuurlijk wel regels waar je je aan moet houden, zoals het betalen van belasting, dat je tot je zeventiende verplicht ben naar school te gaan en dat je in de meeste openbare gebouwen niet mag roken. Maar er wordt niet, zoals in China wel werd gedaan, opgelegd hoe je moest leven.
c) Als je werd opgepakt in die tijd, dan was dat meestal toeval. Mao had geen duidelijke wetten waarin stond vastgelegd bij welk misdrijf je welke straf kreeg. De ene keer was je verdacht als je ouders vroeger onder de Kwomintang hadden gediend, de volgende keer was je verdacht wanneer je ouders vroeger iets ‘verdachts’ hadden gedaan. Zo werd ook de moeder van Jung Chan in hechtenis genomen, in verband met de nieuwe politieke campagne die het doel had om ‘verborgen contrarevolutionairen’ te ontmaskeren. Haar moeder was verdacht, omdat ze in 1948 op onduidelijke wijze uit de gevangenis was gekomen. Ze werd na zes maanden vrij gelaten, omdat ze geen bewijs hadden dat ze er op een illegale manier uit was gekomen. Ook werd de vader van Jung Chan opgepakt in 1967, omdat hij niet wou samenwerken met de Tings, een familie die al vele mensen in de problemen hadden geholpen en die er ook voor hadden gezorgd dat een goede vriend van haar ouders, meneer Shu, zijn baan verloor. Haar vader kwam al weer gauw terug, maar ze hadden hem zo gemarteld dat hij krankzinnig was geworden en in het ziekenhuis werd opgenomen op de psychiatrische afdeling.
De praktische opdracht gaat verder na deze boodschap.
Verder lezen
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden